Hearts are broken, my life is ruined {Thor}

Dot lag te slapen in haar fijne nest van de Bloodclan, ze had nog steeds geen mentor en had een verschrikkelijk leven. Ze had Draco al een tijdje niet meer gezien en pas kort geleden Vulture, ze deed haar ogen open. Geen enkle Apprentices lag te slapen of ze waren met hun mentor mee of gingen jagen wat Dot nog steeds niet goed kon, ze zuchtte en stond op. "Klaar voor de Teambuilding." krijste Harpus vrolijk en hardop. Ze schudde haar hoofd en wist dat niemand Harpus zag want ze was een verzinsel net zo als: Hydra, Alice en Foollin. Het was een belofte om te gaan teambuilden die ze aan Alice beloofd had, ter wel ze achter gekomen was dat Harpus haar diepste eigendom beschermd had haar broer. Veder weet ze niet wat er met hem gebeurd was, alleen dat hij verdween na dat alles. Ze had alles anders herinnerd maar nog steeds niet wist ze wat echt was of niet echt was, het kon ook weer een vuile streek van Harpus zijn. Dot stond op en liep uit het Bloodclan kamp waar ze al best veel meegemaakt had alleen vergat ze genoeg, ze wist dat ze de vorige keer Nightshadows zag bij de hoge stenen. Stiekem mocht ze haar wel alleen was er een klein menigs verschil dat ze moest gaan maar veder niks. Dus besloot ze naar de hoge stenen te gaan waar misschien Nightshadow is waar ze weer een gezellig gesprek mee kon houden, dus met snelle stappen vervolgde ze het gebied over de natte gras velden en kwam uiteindelijk bij de hoge stenen waar de zon prachtig over heen stralde. Dot besloot om ergens een plekje in het gras te zoeken om te wachten wie ze dit keer tegen het lijf zou lopen.

Beetje bij beetje struinde de kleine kater door het bos heen. Hij kwam niet snel vooruit doordat hij steeds werd opgehouden door takken. Maar bereikte toen zijn goal. Een rotsachtig gebied lag voor zijn neus, het was groot en Thor had nog nooit eerder zoiets gezien. Zonder enige aarzeling sprong hij op de rotsen. Het was koud en de kleine steentjes onder zijn poten voelde raar aan. En ook hier liep hij stap voor stap op en neer over deze heuvels. Er was geen prooi of iets te eten, maar Thor had al 1 klein muisje op vandaag. Veel was het niet, maar met de leeftijd die hij heeft en de strenge bladkaal van eerder was het geluk hebben. Thor ging op een grootte heuvel staan en keek onder zich, er was wat gras. Er leek niks te zitten, maar met een beter kijkje zag je een klein grijs vlekje zitten. Even dacht hij na. Vanaf hier was er niks te ruiken en als het Bloodclan zou zijn had hij problemen. Hij dook van de steen af en schuilde er achter. Zijn besluit stond vast. Je hoeft niet gezien te worden zei hij tegen zichzelf. Voorzichtig keek hij om de steen heen, en door de snelle blik leek het alsof de kat er niet meer zat. Geschrokken ging hij weer terug achter zijn steen zitten. Deze kater was niet de sterkste van allen, dat wist hij wel. En nu al helemaal met deze honger. Alles in zijn hoofd zei tegen hem dat hij niet moest blijven wachten. Maar de nieuwsgierigheid liet hem zitten. Thor was een klein stoer katertje, als hij zin had kan hij aardig zijn. Vroeger wou hij nooit hulp hebben, maar nu weet hij beter. Hij heeft in zijn korte rogue leven veel geleerd. Meer dan een andere kat van zijn leeftijd.

Dot zat fijn even in het gras, nog denkend aan de poes die op haar leek niet kwa uiterlijk maar meer innerlijk. Ze hadden allebei het zelfde, meerdere persoonlijkheden meerdere angsten. Ze lag zelfverzekerd nog even lui te zijn, tot een geur haar neus binnen drong en ze meteen fel opstond. Moet hier weg moet hier weg!!! dacht ze vluch en keek om zich heen, ze weet dat Rougers niet altijd te vertrouwen zijn helemaal niet nu. Ze tribbelde op haar teentjes en gaf nog een blik op een paar hoeken en fluisterde "Harpus wat was dat?" zei ze tegen zichzelf, "uuu vast een muis... hoop ik." zei ze terug. Dot rolde met haar ogen en keek in het rond ze zag in de verte ergens oren die vluch achter een grote steen verborgen waren, dat maakte het intresant maar het maakte haar ook nieuwschierig. Elke blik elke beweging was er wel een nieuwschierig gevoel bij, mmm wat zou daar toch eens zitten... dacht ze sarcasties. Ze wist dat het een kat was maar alleen dat maakte haar bang maar van het feit dat het niet groot of klein was maakte haar nieuwschierig, zelfs de kleur. "Dot dit is geen goed idee maar goed jij bent de gene die gewond raakt ik niet." sprak Harpus verdacht terug, iets in haar zei dat ze dat maar moest negeeren. Dot maakte stap voor stap een stap dichter bij de rots en baande een pat door het hoge gras, tot ze uiteindelijk op de rots sprong en begon "Hallo, ik ben Dot.... Was je bang?" grinnikte ze en keek de kater aan met een lieve blik. Haar ogen gevestigt op de kater met sprankelde blauwen ogen en een zwarte vacht die ook nog met wit was, ze sloot even haar ogen de witte kleur liet haar denken aan Draco die ze al een tijd niet meer gezien had. Ze zuchtte even en keek streng de kater aan en begon "wacht..... Wat doe jij hier? Dit is volgens mij van Starclan of van de Clankatten." zie ze verward en keek nog even in het rond. Dot gaf even een knikje, wat is dit toch een prachtige plek vind je niet Harpus? dacht ze even en rook even kort aan de geuren. Natuurlijk is dit geen geweldige plek alleen van moord maar dat is gezellig. Dot zuchtte even toen haar andere stem op dook, gelukkig was het in haar hoofd. "Foollin." snauwde ze kort, tot ze de kater zag staan en dook al gelijk in een. Dit keer was het haar eigen schuld maar hoe moest ze anders haar stemmen straffen of zeggen hoe ze fout zaten, vaak was ze wel geïriteerd aan dat feit maar er waren ook goede feiten toch?

"Hallo, ik ben Dot.... Was je bang? Wacht..... Wat doe jij hier? Dit is volgens mij van Starclan of van de Clankatten." Thor keek op. Starclan? Hij had er veel over gehoord, en mensen ermee horen bidden. Maar zelf had hij er nooit van gehoord. Hij zei het niet hardop."Foollin." Zei de poes er nog achter. De kleine kater deed zijn hoofd wat schuin en keek haar wat verward aan."Nou ik ben Thor."zei hij."Dot he?" Met zijn neus ademde hij diep in en ging zitten. Boos dat hij toch gezien was keek hij haar aan. Zonder enige onderbreking, boos. De groene ogen van haar leken niet echt op hem te letten, of zag hij dat verkeerd. De geur was overduidelijk Bloodclan, maar aan de manier waarom hij was aangesproken kon het zo een kittypet of rogue zijn. Nou misschien gewoon in Bloodclan geboren. Thor schudde zichzelf uit zijn hoofd."Hier alleen?" Vroeg hij om daar ook zeker van te zijn. Want net leek het echt alsof ze tegen iemand aan het praten was.

Dot staarde naar de kater die sprak met gemak "Nou ik ben Thor." zei hij. Ze gaf een knikje en zei "Mooie naam, komt het ergens vandaan?" ze keek hem aan met vragende ogen, "Dot he?" sprak Thor erna. Ze knikte en spinde even en herhaalde het in haar hoofd, waarom? Omdat het kon. Dot staarde de verte in maar zag in haar oog hoek dat Thor haar boos aan keek, "heb ik iets gedaan?" lachtte ze vriendelijk. mmh waarom zijn katten als ze mannelijk ijn altijd zo lief? Maar mijn broer is liever alleen, weet ik niet waar hij is. Waar ben je? vroeg ze in haar hoofd. "Hey Dot wie is dit weer een vriendje van je hahahahaha!" lachte Foollin hard op met een grote glimlach, "Foollin waarom praat je niet uit je eigen mond, wacht omdat je niet echt ben dus hou je kop!" snauwde ze tegen zichzelf. "Sorry, ik had het niet tegen jouw." zei ze moeilijk en met een glimlach. Je had me moeten vermoorden wanneer je de kans had, dan was dit nooit gebeurt vast niet? dacht ze en sloot haar ogen. Even nam ze een pauze, er viel stilte tussen de katten en de wind streelde hun vachten. De stilte maakt elk moment erger en erger, helemaal toen ze aan haar broer dacht. "Hier alleen?" vroeg Thor, ze knikte en wende zich tot Thor en kwam wat dichter. "Maar niet weg gaan! Ik praat altijd tegen mezelf en soms willen ze niet hun mond houden, het spijt me." zei ze en keek hem aan. "Als of jezelf je mond kan houden." zei Harpus hard op, elk van haar stemmen had een andere stem. "Harpus gedraag je, jij en Dot zijn aan het Team builden weet je nog." zei Alice streng terug. "Als jullie beiden stil kunnen zijn zal ik dat waarderen." zei Dot en keek weer naar Thor en miauwde "zie je?" Ze had zich al vandaag helemaal voor schut gezet helemaal nou.

De rode poes sprong dichterbij. "Maar niet weg gaan! Ik praat altijd tegen mezelf en soms willen ze niet hun mond houden, het spijt me." En je zag duidelijk dat er werd gesproken tegen haar door zichzelf. Thor keek niet verbaasd of bang gemaakt."Als jullie beiden stil kunnen zijn zal ik dat waarderen." zei Dot en keek weer naar Thor en miauwde "zie je?" Dit was een poes die wat anders is dan andere. Dat had hij gemerkt. Thor keek haar aan met een klein glimlachje. Niet omdat hij het raar vond dat de poes tegen zichzelf praatte, nee hoe ze tegen hem deed. Een rare vorm van een Bloodclanpoes. Of was er toch iets slechts in haar. Het leek niet of er in dit optimistische vrolijke poesje slechtheid zou zitten. De kater ging zitten draaide zijn staart om zijn poten. Hij stond klaar voor aanval, maar liet niets zien voor het geval dat. Maar hij vertrouwde niet op zijn eigen gedachtes, die hem bleven zeggen dat ze Bloodclan was dus gevaarlijk. Thor negeerde zijn brein en knikte met zijn hoofd. "Nou vertel." zei hij op een rustig maar vrolijke stem.

Dot staarde naar de zwart witte kater, ze staarde even in het rond. "En wanneer begint het feest hehehehe." zei Foollin met een grijns, "niet, umm Thor hoe gaat het rouger leven? Ik heb dat maar heel kort geweten maar nooit zo geleefd?" zei Dot liefjes en staarde hem aan in zijn blauwe ogen. Ze staarde naar de grond, iedereen haat me vast omdat ik een bloodclanner ben..... Waarom leef ik dit leven.. dacht ze en staarde naar de grond. Ze schudde haar kop en wendde zich tot deze kater. "Zou ik iets mogen vragen?" zei ze en keek hem aan met een glimlach maar die verviel, mijn broer.... Waar ben je? vroeg ze in haar hoofd. Dit was een moeilijk moment en tijd stip, ze wilde altijd weten of haar broer nog in leven was. Waar was hij gebleven, waar was het schatje gebleven na de dood van hun ouder. Dat vroeg ze zich af maar ze wilde vragen of dat Thor een broer had of broertje, voor haar was hij jong bijna even oud als haar. "Thor heb jij een broer of een zus, zusje of broertje?" vroeg ze en zwiepte even een paar keer met haar staart. Het voelde hier vreemd en helemaal toen ze dat had verteld, al haar hele leven wilden ze dingen weten en wist ze nooit genoeg. "Nou vertel." begon Thor, ze staarde op. waar over heeft hij het toch? dacht ze en besloot het om het te gaan vragen. "Hoe bedoel je?" vroeg ze liefjes en spinde kort.

"Hoe bedoel je?" vroeg ze liefjes en spinde kort. Thor keek de poes aan."Ik heb een broer Loki is zijn naam." Hij zuchtte."Maar hij is naar de verkeerde kant gegaan en..." Daar stopte hij. Verder wilde hij niet gaan. Maar de ogen van Dot lieten hem doorspreken. "Ik ben het contact verloren met hem."zei hij erna nog op een wat boze toon achteraan en hij keek naar beneden. Nogmaals zuchtte hij en deze keer bracht hij zijn hoofd mee omhoog. Thor voelde zich wel thuis met het gezelschap van deze poes. Puur omdat ze gewoon liet zien wat ze dacht, en vertelde waarom ze alles deed. Zijn staart legde hij vlak voor haar neer. En toen kwam dezelfde vraag weer omhoog. Deze lieve poes kan toch geen Bloodclan zijn. Nee dan was hij al vermoord, en... "Ben je van de Bloodclan?" floepte uit zijn mond. Geschrokken van zichzelf trok hij zijn staart terug."Laat maar..."zei hij. Zij kop trok hij terug en hij keek naar beneden. Alles verpest.

Dot zwiepte een paar keek met haar staart en glimlachte lief, "Ik heb een broer Loki is zijn naam." zei Thor en zuchtte daarna. "Maar hij is naar de verkeerde kant gegaan en..." Dot staarde hem aan en keek meteen naar de grond. Ze hiefde haar kopje en keek hem aan en knikte, "Ik ben het contact verloren met hem." zei Thor erna nog op een wat boze toon achteraan en hij keek naar beneden. Ze kwam naar hem toe en gaf hem een kopje, "Ik begrijp je." zei ze liefjes. Waar mijn broer ook is... Ik zal hem altijd steunen en die stemmen in mijn hoofd en die sosm te hard op praten laten me soms echt urg.. dacht ze in haar hoofdje en schudde haar kop even, ze zag al dat Thor zijn hoofd niet naar de grond gericht had. Ze lachtte even en keek hem aan met haar grijs blauwen ogen, "Ik... Ik heb zoiets ook met mijn broer." begon Dot. Ze opende haar mond en proefde de geur er was nog niks wat voor haar een dreiging was, "Ik werd nooit gewadeerd door mijn fammilie alleen door mijn broer tot hij vermist raakte na mijn ouders dood." zei ze zachtjes. Haar stem verviel op sommige punten van het verhaal en ze staarde deze kater aan, ze wist dat ze haar verhaal niet met iedereen kwijd kon maar wel met Thor. Hij leek anders dan de andere, ze staarde hem aan en zwiepte weer met haar staart. "Ben je van de Bloodclan?" sprak de zwart witte kater, voordat ze iets kon zeggen begon hij al. "Laat maar..." zei hij vlug en hij trok zijn kop weer naar beneden, "ja ik ben van Bloodclan," miauwde ze liefjes. "Maar niet iedereen die daar zit vermoord." zei ze makkelijk en spinde weer, "iedereen heeft iets goeds zelfs je broer." lachtte ze en zwiepte weer vrolijk met haar staart.

Het kopje van Dot voelde heel erg rustig gevend. Ookal had de kater zijn hoofd uit verbazing weg willen trekken. Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal. En bij het verhaal bleef Dot hem aankijken. En raar genoeg vond hij het niet vervelend of raar. Bij haar trieste gezicht durfde hij niet zoals haar een kopje te geven. Hij hield het op een staart op haar poten en oogcontact. "ja ik ben van Bloodclan," miauwde ze liefjes. Dat ze antwoordde was een verbazing voor hem. En hij keek omhoog."Maar niet iedereen die daar zit vermoord." zei ze makkelijk en spinde weer, "iedereen heeft iets goeds zelfs je broer." ze lachtte ze en zwiepte weer vrolijk met haar staart. Haar lieve woorden voelden warm aan, alsof er op een koude dag een warm dekentje op je werd gelegd."En jij bent er eentje van die niet dood?"zei hij met een glimlach op zijn snuit. Het antwoord wist hij al, maar even dollen kan geen kwaad toch? Zijn staart krulde zonder dat hij het wist om de poot van de poes die minder dan 1 staartlengte van hem af zat. Boven in de kater waren de hersenen nog bezig om een reden te vinden om weg te rennen. Bloodclan begon zijn gedachte opnieuw. Maar Thor zelf had zijn klauwen al weer ingetrokken zich ontspannen. Hij was een makkelijk doelwit geworden zonder dat hij het door had, maar of Dot hier gebruik van wilden maken?

Dot zat naast de zwart witte kater, die zichzelf Thor noemde. Ze lag tegen hem aan en sloot haar ogen, ze kon helemaal niet geloven over haar stemmen die het tegen elkaar gemunt hadden en waarop wist ze niet. "En jij bent er eentje van die niet dood?" zei Thor met een glimlach, ze zaten naast elkaar maar ze sloeg haar staart tegen de staart van Thor aan. "Ja dat zie je toch?" lachtte ze vrolijk en likte haar lippen zorgvludig af. Er stond een fijn briesje en veel bewolking, ze had wel zin in new leaf helemaal in de warmte. Ze had nog nooit warmte gevoeld wat ze was pas 7 moons eerst was ze 6 maar die is al voorbij. Dat was wel een mooie tijd, ze nam een moment voorzichzelf om na te denken. "Thor was je broer lief? Mijn broer zorgde altijd voor me maar vermoorde mijn ouders en daarna weet ik niet wat er gebeurd was met hem..." zei ze en boog haar kopje naar de grond. Ze haalde haar staart weer weg en sloeg de om haar poten heen, eigenlijk wilde ze op dit moment rennen, vluchten van haar problemen maar hoe? Ze staarde met een korte blik naar de grond en liet een traan vallen, die over haar wang rolde en met een glinsterde gloed op de grond viel. Ze begon tegen Thor aan te leunen en sloot haar ogen, ze sloeg haar staart om weer Thor heen.

"Thor was je broer lief? Mijn broer zorgde altijd voor me maar vermoorde mijn ouders en daarna weet ik niet wat er gebeurd was met hem..." zei ze en boog haar kopje naar de grond. Ze haalde haar staart weer weg en sloeg de om haar poten heen. Thor voelde zich bloot zonder haar staart tegen hem aan. Haar verdriet maakte hem verdrietig, en andersom. Een traan viel van haar wang op de grond, en de kater kreeg tranen in zijn ogen. Dot leunde tegen hem aan en leek door te snikken. Haar staart ging weer om hem heen. Zijn lijf schoof hij dichterbij tot hij helemaal tegen haar aan zat."Loki was eerst net zoals een broer hoorde te zijn. Liefhebbende familie." zei hij zachtjes. Loki zorgde ervoor dat de familie uit elkaar viel." Ook hij kreeg last van prikkende ogen. Het verbaasde hem dat hij hier zat. Hier zat met een poes die nota bene Bloodclan was. Maar lief en het voelde wat raar, vooral warm."Dot"zei hij. Voorzichtig trok hij zijn hoofd terug. Hij hield zijn hoofd voor de hare."Dit voelt raar." vervolgde hij met een kort lachje erachteraan. Met een korte aanraking met zijn neus loet hij weten dat hij het wel fijn vond.

Dot leunde nog steeds tegen de vertrouwende rogue, waarom? Wist ze niet. Ze zaten vlak naast elkaar, ze kon hem vermoorden maar daar deed ze niet aan. Ze zaten vlak naast elkaar vacht in vacht, dit voelde vreemd. Dit had ze vaker gedaan maar dit voelde wel heel vreemd, zo vreemd maar ze schudde haar kopje. Het voelde ook fijn maar ook zacht, "Loki was eerst net zoals een broer hoorde te zijn. Liefhebbende familie." begon Thor zachtjes. "Loki zorgde ervoor dat de familie uit elkaar viel." ging hij veder. Dot sloot haar ogen en haar klauwen gingen in en uit, tot ze maar terug hield. "Waarom deed hij dat? Maar dat zou je ook aan mij kunnen vragen mijn broer vermoorde mijn ouders......" zei ze met een gespande spieren maar ontspande ze weer, steeds als ze er aan dacht had ze zin om te vechten als een los gelaten beest. "Dot" zei Thor en voorzichtig trok hij zijn hoofd weg. "ja?" vroeg ze met warme blik, ze zag dat zijn kop voor de hare ging. "Dit voelt raar." sprak Thor, ze kon alleen maar kniken. Ze zag dat hij een glimlach kreeg en zijn neus tot de hare bracht, maar het was kort. Ze liet een korte spin horen, doordat ze het fijn vond. Dot gaf Thor een duwtje en had een korte glimlach, "Kom laten we iets gaan doen?" zei ze en stond op en gaf een kopje. "waar heb je zin in?" vroeg ze met een lief lachje. Had ik mijn broer nog, hij kwam altijd op ideeén helemaal op dit moment.. dacht ze met een zuchtje.

"Kom laten we iets gaan doen?" zei ze en stond op en gaf een kopje. Thor reageerde erop "waar heb je zin in?" Ze lachte. Thor lachte mee met haar. Hij was blij dat ze zei dat ze iets wou gaan doen. "Een slaapplek zoeken? Of nog even jagen?" Helaas kende hij het hier niet en een slaapplek zoeken zou dan niet heel makkelijk zijn. Maar de zon ging al naar beneden."Kies jij maar."zei hij met een vrolijke stem. Speels gaf hij een duwtje tegen haar zij. Hij stond op en liep twee stappen weg. Gelijk voelde het koud op te plek waar ze zat. De kater keek achterom naar de poes, daarna keek hij omhoog naar de lucht. Dit was echt raar dacht hij in zichzelf. Deze poes had hij kort geleden ontmoet en nu al zat hij haar te troosten. Het was niet dat hij het niet fijn vond.

Dot zat liefjes te wachten op Thors antwoord, ze wachte rustig af en legde haar staart over haar poten heen. Ze staarde naar deze kater, hij leek zo rustig maar iedereen had iets goeds of slechts wat kon ze anders zeggen. Wat ze ook deed hij bleef lief maar waarom, er zou toch iets moeten zijn met deze kater. Iets wat slechts of was er voor de eerste keer een ding verkeerd gegaan waardoor, iemand alleen positieve dingen heeft. Ze nam een kort moment in deze kou, Thor verbrak de stilte. "Een slaapplek zoeken? Of nog even jagen?" sprak Thor maar het leek meer op vragen, het was allebei deels het zelfde. Ze sloeg wat met haar staart en nam even een moment, vroeg hij het aan haar of wilde hij zelf kiezen. Ze bleef stil om even na te denken, wat was hij vanplan. Ze zat stilletjes te wachten of hij het aan haar stelde of hard op dacht, misschien had hij er wel een reden voor maar stiekem moest ze er ook over na denken. "Kies jij maar." antwoorde Thor, ze keek op en staarde hem aan in zijjn ijs blauwe ogen. "een slaap plek zoeken, voor nu is dat beter anders liggen we in de kou." zei ze liefjes en voelde een speelse duw van Thor in haar zij, ze zag hoe hij opstond en besloot hem maar te volgen. Immers wist hij het beter, ze zag dat de zon al onder ging en het nu helemaal tijd was om even te gaan slapen. Het was al laat en ze had genoeg tijd om wat te gaan doen en dus een slaap plek zoeken en samen gaan slapen met deze kater, er was niks verkeerds aan voor nu dan alleen dat zij een Bloodclanner was en hij een rogue.

"een slaap plek zoeken, voor nu is dat beter anders liggen we in de kou." Dot stond op en volgde hem. Thor trippelde weg richting de de stenen. De koude stenen leken niet al te warm te zijn. Maar de kater had wel een idee bedacht. Snel ging hij over de heuvelachtig grond. Soms keek hij achter zich of hij Dot wel zag. Kijkend om zich heen leek hij steeds maar geen plek te zien voor de nacht. Gelukkig zag hij niet lang erna een gat in de grond. Recht naar beneden en er konden zeker 3 katten in. Thor ging ervoor staan. Het was donker in het holletje, maar licht had hij natuurlijk niet. Voorzichtig blaasde hij om te kijken of iets in het gat reageerde. Niks bewoog. Daarna sprong hij naar beneden. Dorre oude bladeren lagen in het hol van 1 meter diep. Onder de stenen grond ging het ook nog een stukje door. En deze keer blies hij iets harder, en weer niks. De goeie ogen van de kat zagen niets liggen, en hij ging nog even door de bladeren voor de zekerheid. Daarna liep hij terug naar de plek waar het plafond open was. De mooie lucht van de ondergaande zon zag er mooi uit vanaf hier. De lucht had bijna dezelfde kleur als Dot. Nog in gedachte sprong hij omhoog en zocht met zijn ogen naar de poes."Is dit goed?"vroeg hij.

Dot stond naast Thor, ze waren allebei kalm maar ook in een blije bui. Ze zag al dat Thor begon met zoeken, "als jij de slaapplaats zoekt, zoek ik wel wat mos en wat kruide." zei ze met een grote glimlach. Ze rende al een stuk veder van Thor weg, waar zou ik mos kunnen vinden... dacht ze ter wel ze zocht naar mos. Ze liep steeds meer ergens het bos in, ze zette stappen over het natte gras. Ze nam een kort moment als ze steeds een vossen lengte van haar vorige zocht vanaf was, uiteindelijk vond ze tegen een boom wat mos. Ze trippelde er naar toe met een vrolijke glimlach duwde ze op het mos of dat het nat was en het was wel te verwachten dat het kledder nat was, ze trok het mos eraf en begon het hevig uit te schudden. Ze bleef even door gaan, waarom gaat dit zo langzaam? dacht ze ter wel ze bezig was met het uit kloppen van het mos bed. Haar ogen kleurde op toen ze klaar was met het uitkloppen van het zware mos, ze begon het mee te trekken maar ze moest ook naar kruide zoeken want als iemand gewond raakt. Ze keek in het rond, hoe moet ik het verschil weten tussen kruiden en andere dingen? dacht ze. Misschien is het mos wel genoeg. besloot ze en wilde het mee trekken naar de plek waar ze Thor verliet, ze zuchtte diep. Ze trok stukje voor stukje het mos mee over de lange groene velden, er was veel dichtbegroeide bossen en struikjes waar het heel moeilijk was om mos er door heen te krijgen. Ze kwam met veel moeite aan en zuchtte en ging vermoeit zitten, zou Thor al klaar zijn? dacht ze nieuwschierig. Ze staarde op toen ze een zwart witte kat uit een hol zag komen, is dat een das?! dacht ze angstig. "Is dit goed?" sprak Thor wat eigenlijk geen das was maar gewoon een kat. Dot slurde het mos bed mee en liep naar Thor toe, "Dit is geweldig!" zei ze vrolijk. "en is het mos goed." glimlachte ze toen ze het mos iets meer naar Thor had gebracht, "dus zullen we gaan slapen?" zei ze vermoeid er achterna.

"Dit is geweldig!" zei ze vrolijk. "en is het mos goed." glimlachte ze toen ze het mos iets meer naar Thor had gebracht."Super."zei hij tegen haar. "dus zullen we gaan slapen?" zei ze vermoeid er achterna. Thor keek naar de roe poes voor zich. Speels gaf hij duwtje en trok het mos met zich mee naar beneden en keek haar nogmaals in de ogen."Prima" Hij legde Dot haar mos in het donker achteraan het holletje. Het was donker daar, maar hij kon uitstekend zien. Voorzichtig scheurde hij een klein stukje af en nam het mee. 3 kwart van het mos liet hij liggen waar hij het had gelegd, en zijn kleine deel nam hij mee naar de andere kant van het hol. Zachtjes duwde hij met zijn hoofd tegen haar zij om haar de weg te wijzen. Daarna ging hij naar kleine stukje mos van hem en ging ernaast liggen. Het gat van het hol boven zijn hoofd, om de poes te beschermen als er iets zou induiken. De koude wind ging over zijn lijfje heen. En Thor besloot te gaan liggen op zijn zij. Kort deed hij zijn ogen dicht. Opnieuw voelde hij hoe Dot hem een kopje had gegeven en hoe ze tegen hem aan had gezeten. Een rilling ging door zijn lijf. De reden hiervan wist hij niet. Snel deed hij zijn ogen open, en keek om zich heen. Zoekend naar de rode poes.

Dot keek naar Thor en zag hoe hij alles voorbereiden, ze gaapte even en staard hem aan met een slaperige blik. Ze kreeg een kort duwtje van deze kater die met het mos naar benede glipte, wat zou hij toch vanplan zijn? dacht ze vragend. Ze ging zitten en sloeg haar staartje om haar poten heen, ze zag dat hij nog haar aan keek. "wat ben je aan het doen?" vroeg ze vragend daarna en voor een klein deel verward, ze ging met haar kopje het hol in. Alles was donker en nogal koel daar binnen, "Prima" miauwde Thor in het hol. Ze trok haar kopje naar buiten en bleef voor het hol zitten, ze wachtte en wachtte op deze kater maar toch bleek er iets te spelen daar beneden. Ze staarde de verte in, Waar ben ik in beland? Maar oké er kan toch niks mis gaan... Nu hier.. dacht ze. Ze zag dat Thor eruit kwam en rustig begon te duwen om haar de weg te weizen maar dit voelde nog vreemder, "waar gaan we naar toe?" lachtte ze ter wel ze niks kon zien in het donker. Toen ze het mos onder haar poten voelden besloot ze te gaan liggen en slapen, "bedankt Thor." fluisterde ze en sloot voorzichtig haar ogen. Ze ging op haar zij liggen en zag helemaal niks zelfs als ze haar ogen open deed, toch was er iets niet in orde maar toch verlangde ze liever naar Draco en Vulture. Ze had ze allebei maar een paar keer gezien, te weinig om waar te zijn.

"bedankt Thor." Ze ging liggen. Thor zuchtte diep. Dot leek af te dwalen. En de kater voelde zich verlaten ook al was zij in de buurt. De wind waaide over het hol heen en het licht scheen op hem."Is er iets?"besloot hij te vragen. Daarna ging hij zitten en keek het donker in."Als je wil kan je in het ligt gaan liggen hoor." Of ze het nog hoorde wist hij niet. Maar zelf sprong hij omhoog uit het hol. Keek om zich heen. De ijzige wind was veranderd in een wat warmere wind en de sterren stonden hoog aan de hemel. Nog een keer zuchtte hij en keek weg. De rode poes had geen belangstelling meer voor hem, en of hij wel in hetzelfde hol wou slapen met een bloodclan bleef aan hem knagen. Hij draaide zijn hoofd en keek naar het hol achter hem. Het gat in de grond was waarschijnlijk gemaakt door een grootte steen of door de wind door de jaren heen. Maar de zwart witte kater kon alleen nog maar denken en weglopen. Nu weg van deze plek. Hij was een rogue, en die hebben geen vrienden of bondgenoten. Nee, zelf zijn familie niet... En helemaal niet bloodclan. Ookal wist hij dat deze poes anders was. Hij schudde zijn hoofd en stond op. Nog een keer liep hij langs het hol. Wegrennen was niet moeilijk gewoon je poten verzetten, maar hij zou zich slecht voelen als hij dat zou doen. En toen begon hij te rennen uit het niets. Hij legde snel meters af. Maar stopte als snel na 10 meter. Boos liep hij terug in een sloom tempo. Een dilemma van blijven en weg gaan was het. Aangekomen bij het hol ging hij in dezelfde positie zitten als net. Zuchtend en diep in gedachten. Geen bondgenoten, geen vrienden geen niks hadden zijn ouders gezegd. Zolang je jezelf maar in leven houdt. Anderen zorgen voor zichzelf, jij voor jou zelf. Dit was een rare, aardige poes. En hij kon het niet over zijn hart verkrijgen om gewoonweg weg te rennen."Nou..."zei hij ongeduldig tegen zichzelf.