The mess you made

Het was het meest afgelegen plek die Nimble kende, perfect voor wat ze van plan was. Ze had gehoord dat Whitelion een nestje had gekregen, wéér, en dat hij niks met ze te maken zou krijgen, weer. Ergens was Nimble woest, al waren de kittens niet bij de Thunderclan. Ze was woest dat hij weer schade aanrichtte en weer het leven van onschuldige kittens, en een moeder, had bepaald.
Ze zat op een rots die tot hoog uitstak. Ze speurde de omgeving af en miauwde zo luid ze kon. Haar geluid galmde tot ver in, en ze hoopte dat Whitelion haar zou horen, herkennen, en op haar af zou komen.

Het duurde verbazingwekkend kort voordat de witte kater voor haar stond. "Hoi," bromde ze. Normaal wilde ze altijd uitstralen dat ze goede bedoelingen had en wilde ze vriendelijk overkomen, maar ze wilde bij Whitelion niet eens die moeite nemen. "Je ziet er een beetje.. gehavend uit. Staat je goed." Ze glimlachte. Die moest vast van het gevecht tegen de Thunderclan zijn geweest, en het deed haar goed om hem gewond te zien. "Ik hoop dat je er bovenop komt." Sarcasme?

Nimble knikte. "Jup, dat is er zeker." Ze beet even op haar wang, nadenkend; hoe moest ze dit brengen? "Ik heb gehoord dat je nog een nestje heb gekregen, bij de Shadowclan." Oke, blijkbaar gewoon recht doorzee. Waarom ook niet? "En ik weet dat je niks om mij geeft, laten we daar vooral niet omheen draaien. Maar ik vroeg me af.. Zijn er nog meer halfbroertjes en zusjes?" Ze klonk rustig en kalm, niet meer bang voor haar vader -iel, ze wilde hem niet zo noemen- zeker niet nu hij gewond was. 

Nimble knikte, luisterend. Maar er kwamen geen namen, en geen uitleg. "Verbaasd me niks. Je bent volgens mij wel altijd lekker bezig." Goh, ze kon nog een soort van sarcastisch zijn. Ze wist niet dat ze het in zich had. "En... Mag ik weten wie dat zijn? En het liefst degenen die jou niet echt mogen? Je weet wel, zodat wel al wat common ground hebben om over te praten." 

~ Oh god, wist White niks xD

Nimble fronste. Ergens had ze verwacht dat er veel meer kittens waren. "Die uit de Windclan, daar heb je wel goed contact mee?" Niet dat dat haar verbaasde; alles wat Windclan was en uit zijn acties voortkwam, was in zijn ogen goed bloed. Alleen puur Windclanbloed was goed genoeg voor hem. "Zo te zien wist je niks van dat Shadowclannestje. Ik kan je fluisterend aanraden om ze met rust te laten, en de Shadowclan met rust te laten." Alhoewel.. Als hij zich daar zou begeven, zou hij levend gevild worden. En dat idee was nog niet eens zo naar.

Whitelion vertelde over zijn nestje, en hoe hij woest was geworden toen de moeder van zijn kittens vermoord was. Door zijn eigen clan nog wel! "Wow.." mormelde Nimblepaw, niet wetend hoe ze moest reageren. "Waarom is je partner - tenminste, als ze dat was, aangevallen door jouw eigen clan?" Vanaf het moment dat Whitelion was begonnen over zijn kittens, waar hij van hield, en van een moeder waar hij blijkbaar van hield, wilde Nimble er meer over weten. Het maakte haar vader wat.. menselijker, alsof hij niet alleen slecht was. En ergens voelde ze zelfs medelijden voor hem.

Nimblepaw slikte moeizaam. Het was raar om Whitelion zo te zien, bijna, menselijk. Hij zei van iemand te hebben gehouden, dat was niet zomaar wat! En wat ze had geweten over haar moeder, namelijk dat Whitelion haar had getroost om het verdriet van haar verloren familie, was blijkbaar ook vice versa het geval geweest; zij had Whitelion ook op zijn gemak gesteld. "Dus.. Het was niet.." Moest ze dit wel vragen? "Honeydew was dus niet zomaar een ding, zomaar iemand die je gewoon even deed voordat je naar de volgende ging? Je voelde je wel degelijk bij haar op je gemak?" Ze wist niet of het haar goed moest doen, en of ze blij moest zijn dat ze een menselijke kant van haar vader zag. Ze wist wel dat het een stuk makkelijker was toen ze had geloofd dat hij gewoon een kille eikel was, die geen liefde kende en die zij gemakkelijk kon haten.

Whitelion zei niet veel, maar zijn houding sprak boekdelen. Hij dacht aan vroeger, aan zijn geliefde. Nimblepaw beet twijfelend op haar wang, ongemakkelijk dat ze zich voelde. Enz e wist niet of ze het fijn vond om Whitelion zo te zien. Het was zo ... emotioneel, bijna vader - dochter achtig. Zo had ze hem nog nooit bekeken. En ze vroeg zich af of ze door moest vragen, en misschien lichtelijk - maar serieus - moest confronteren met zijn agressie. "Ik snap dan je agressie wat meer, denk ik.. Voor zover ik me iets kan voorstellen bij wat je hebt meegemaakt. Maar waarom haat je zo erg de kittens die je krijgt? Degenen die niet in de Windclan zitten."

"Ik snap dan je agressie wat meer, denk ik.. Voor zover ik me iets kan voorstellen bij wat je hebt meegemaakt. Maar waarom haat je zo erg de kittens die je krijgt? Degenen die niet in de Windclan zitten." Plotseling woedend sprong hij terug. Zijn blauw en groen oog boorden zich in die van Nimblepaw. "Omdat zij niet gewild zou hebben dat ik me zo liet gaan!", blafte hij, ietwat wanhopig. De grote witte kater ademde zwaar en ontblootte zijn tanden in een grauw. "Ik moet het bewijs uitwissen, snap je dat dan niet?" Hij klonk bijna smekend, en de woede verzwakte weer een beetje. Maar de vlammen in zijn ogen flakkerden weer op bij zijn volgende woorden. "Jij bent een bewijs van mijn ontrouwheid, dus je moet WEG!" Dat laatste woord schreeuwde hij, al kon hij haar niet aanvallen. Hij kòn het gewoon niet. Ze.. Ze bleef zijn dochter.. Plotseling verdrietig draaide hij zich om. Hij mocht niet zwak zijn in het bijzijn van anderen, maar hij kon zich niet bedwingen. Hij kon het niet langer opkroppen! Maar hij fluisterde zachtjes: "Ga weg", al leek het niet overtuigd. Hij zakte ineen en kon zich niet meer beheersen. Zachtjes begon Whitelion te snikken, voor de eerste keer sinds zijn kittentijd.

~En zo is de grote, sterke kater aan het huilen x'D

Ik moet het bewijs uitwissen. Sukkel dat hij was! Eén fout, zij, had kunnen gebeuren. Maar had hij niet net zijn, wat was het, derde nestje gekregen? Dat maakte haar slechtst de eerste fout in een rij van vele. Ze wilde roepen dat hij een eikel was, háár vermoorden om zijn fout. En dat ze er nu achter was gekomen dat hij ook nog eens dom was, te dom om te leren van zijn eerdere fouten. Maar ze kreeg de woorden niet over haar tong toen ze zag hoe hij ineen dook. Hij begon te snikken. Ongemakkelijk en verstijfd bleef Nimblepaw staan. Wat moest ze doen? Ze had nog nooit iemand hoeven troosten, al helemaal niet haar vader, en al helemaal niet iemand die haar had willen vermoorden. Moest ze nu niet gelukkig zijn? Whitelion lag huilend aan haar voeten, zwakker en meer gebroken dan zij ooit was geweest. Overwinning! Maar nee, zo voelde het niet. Maar iets anders kon ze ook niet voelen.
Ze ging zitten, stond weer op en ging weer zitten. Ze sloeg haar staart om haar poten. "Of je accepteert je fouten en gaat ze opvoeden als een vader. Een échte vader. Want ik denk niet dat ze blij zou zijn als ze zou zien wat voor een vader jij bent."

Op het ene moment was Whitelion een emotioneel wrak geweest, huilend voor haar voeten. Maar het volgende moment was hij opgesprongen en stond recht voor haar te tieren. Geschrokken sprong ze naar achter, maar ze herstelde zich. Ze bleef wel staan, toch nog bang voor de kracht waarvan ze wist dat het in Whitelion zat. Ze beet twijfelend op haar wang, maar besloot het te zeggen. "Maar denk je niet dat het waar is?" Ze klonk nog steeds bang, maar voorzichtig. Ze zocht de grenzen op en dat wist ze. Maar ze hoopte dat door haar kalmte en toch ook wat begrip, Whitelion rustig zou blijven.