Can't go on like this {Whitelion}

De schok zat nogsteeds in haar lichaam. Al twee dagen leek alles om haar heen verdoofd te zijn. Blue was weg, dood. Ze kon het nogsteeds niet geloven. Ze had met niemand gepraat nadat ze het lichaam naar het kamp had gebracht, zelfs Innerghost had ze geheel ontweken. Ze sjokte verder naar de grens zonder dat ze het zelf door had. Ze was niet gaan jagen, ze kon het niet dus had ze ook niet gegeten. Eerst de clan, dan jijzelf. Even zuchtte ze en sloot haar ogen. Ze voelde haar spieren rollen onder haar vacht terwijl haar ribben te zien waren, haar dikke vacht verborg dat lichtelijk. Even keek ze op naar de lucht. Hij zat in starclan nu. Hoe kon hij zo dom zijn om het thunderpath op te lopen terwijl dat monster eraan kwam. Ze schudde haar kop terwijl ze haar ogen voor zich richtte. ze was het windclan terretorium op gewanderd. Meteen toen ze het door had draaide ze zich weer om naar het shadowclan terretorium maar rook een windclanner voor ze er was.

{Whitelion}

Een Shadowclan geur drong zijn neusgaten binnen. meteen zette de grote witte kater een sprintje in. En ja haar, daar liep een zwarte poes op hun territorium. "Hallo dame. Ik weet niet of je het doorhebt, maar je bent met die mooie pootjes van je op Windclan gebied gestapt." Hij zei het ietwat charmerend, maar de kille ondertoon was niet te ontkennen. Maar toch was hij niet meteen gemeen, misschien kon hij eerst nog wat lol maken.. Whitleion begon al te grinniken bij de gedachte, maar hield zich in. Hij moest zijn rol goed spelen, anders zou hij zo door de mand vallen.

Een stem klonk, eentje die ze nog niet kende en die haar dus ook niet aanstond. Haar oren draaide abrupt in haar nek en langzaam keek de poes om naar de witte kater. Een windclanner, het was te duidelijk te ruiken aan hem. "Oh nee toch, ik heb het door" sprak ze mierzoet. Haar sarcastische ondertoon was niet te missen. "misschien kan een kater als jij me naar huis brengen" ging ze verder terwijl ze hem strak aankeek met haar vel blauwe ogen.

"Oh nee toch, ik heb het door", zei de poes sarcastisch. Whitelion vernauwde zijn ogen maar antwoordde niet. "misschien kan een kater als jij me naar huis brengen", vervolgde ze. De witte kater glimlachte en kwam dichterbij, tot ze neus aan neus stonden. "Er is geen haast bij. Een mooie poes als jij kan weinig schade aanrichten.", antwoordde hij met zijn lage stem.

Rustig bleef ze staan kijkend naar de witte kater. Haar nagels gleden uit hun hulzen toen de kater dichterbij kwam maar ze gebruikte ze niet. Was het ook niet van plan, wat had het voor zin. "Er is geen haast bij. Een mooie poes als jij kan weinig schade aanrichten." antwoorde de kater. Hij moest eens weten. "Mag ik de naam van deze knappe kater weten?" vroeg ze en keek hem aan.

"Mag ik de naam van deze knappe kater weten?", vroeg de donkere poes. De grote witte kater glimlachte en ging langzaam een stapje achteruit, zodat hij haar helemaal kon zien. "Whitelion is mijn naam", antwoordde hij, haar recht in haar blauwe ogen aankijkend. "Maar een betere vraag zou zijn," Whitelion glimlachte zijn scherpe tanden bloot, "Wat de naam is van deze gracieuze verschijning?"

"Whitelion is mijn naam" Whitelion dus he. Even gleden de cyaan blauwe ogen over de witte kater heen. Ze kon begrrijpen waarom hij die naam had. "Maar een betere vraag zou zijn," Fallen draaide haar oren in zijn richting en keek hem rustig aan. "Wat de naam is van deze gracieuze verschijning?" Even grijnsde de zwarte poes. Ze voelde niets voor zijn woorden, viel er niet voor, het boeide haar niet echt wat er zou gebeuren, nu nog niet. "De naam is Fallentear" sprak ze met een rustige toon in haa stem

"De naam is Fallentear", antwoordde de poes. De witte kater probeerde door te dringen, keek in haar cyaanblauwe ogen. "Een gevallen traan..", murmelde hij, terwijl Whitelion langzaam om haar heen begon te cirkelen. Uiteindelijk stond hij naast haar en keken ze beide dezelfde richting uit, terwijl zijn witte vacht zachtjes en schijnbaar onbedoeld tegen de hare streek.

"Een gevallen traan.." murmelde de kater. Even wachtte ze voor ze knikte. Ja, dat betekende haar naam ja. Even keek ze toe hoe hij begon te cirkelen maar bleef rustig stil staan. Het duurde niet lang voor ze weer recht vooruit keek. Ze voelde zijn vacht tegen de hare waardoor ze even naar hem keek. Hij stond best dichtbij, maar ze deed er niets tegen. Als hij haar wou doden deed hij maar raak, ze zou toch niets doen.

Beiden zeiden ze geen woord en keken ze naar de hemel. Bijna onopvallend duwde hij haar een beetje opzij, zodat ze in een struikje kwamen. Nu kon de omgeving hen niet zien, en voor diegene die niet opletten was het zelfs of ze er niet waren. Hij glimlachte, nee grijnsde, maar bleef haar strak aankijken.

Het struikje vormde zich om hun heen terwijl Whitelion haar er licht in duwde. Ze keek opzij naar hem en keek naar zijn grijns. Even grijnsde ze terug. Ze wist wat hij wou, waarom niet, ze had niets te verliezen, wel dat dacht ze nu. Zonder er te veel, of genoeg, overna te denken duwde ze haar lichaam tegen de zijne en ging daarna liggen voor hem.

OCC|| Okey, we all know what happend here, topic uit