I feeel OLD

Hij slofte maar een beetje rond, zijn gedachten moesten op een rijtjes maar ze wilden niet. Het leek alsof hij jaren ouder was, jaren, hij voelde zich moe, verslagen en uitgelachen, oud. Noem het maar gerust oud, met zijn negen moons nu, voelde de relatief gezien jonge kater zich oud. Met die deprimerende gedachten in zijn achterhoofd merkte Tall dat de grens opnieuw steeds dichterbij kwam, ach wat, hij was nu toch zo oud, hij kon ze aan, wie het ook was, en misschien kon hij zelfs een goed gesprek voeren met iemand die zou zeggen dat hij niet oud was. Dat zou fijn zijn, heel fijn.

- Tinderpaw, en ja… De naam van het topic heeft een betekenis *evil you*

Great Starclan! Konden katten hem dan werkelijk nooit met rust laten? Of was dit juist wat hij nodig had? Whatever, either way was er nu een boze Windclan poes aan de overkant die een beetje naar hem riep. Alles wat de kater hoorde, of misschien maar wilde horen waren de woorden "grens" en "oversteken". Adrenaline suisde door zij lichaam, dit had hij nodig, gewoon jong doen, vreemd doen, doen wat je alleen nog maar kon doen als een apprentice. "Oke Schoonheid" schreeuwde de kater, waarna hij, nog verbaasd door zijn eigen woorden, hard het pad over rende en met een grote sprong recht voor de poes tot stilstand kwam.

Vrolijk stond de kater daar, maar draaide toch echt even zijn oren de andere kant op toen ze ineens heel hard in zijn oor ging tetteren. Toen ze eindelijk stil was keek Tall haar met vriendelijk glimmende ogen aan, maar kreeg de kans niet zich voor te stellen. Een poot haalde uit naar zijn neus en liet zowaar een kras achter. Tall vloekte en greep naar zijn tere neus. "For Starclan's sake! Waar was dat voor?" Hij klonk een beetje beledigd maar ook compleet uit het veld geslagen, hij kwam even hallo zeggen, begon met een compliment, en kreeg een klap op zijn neus! Wat was er dan gebeurt als hij haar een knuffel had gegeven? Had ze hem dan de keel doorgesneden? Hoe aardiger je deed bij Windclanners, hoe meer ze uithaalden naar je tere neus. Mauw! Wat had die meid een rechtse!

Toen het stil bleef haalde Tall voorzichtig één poot van zijn gezicht af en keek naar de poes. Ze was redelijk klein, erg vastbesloten zo te zien, en leek verschrikkelijk veel op iemand die hij vaagjes kende, maar wie? De kater schudde het even van zich af, daar zou hij later wel op komen. Want nu moest hij opletten, de poes begon te praten. Tall luisterde, en keek haar toen sceptisch aan. "Denk je serieus dat ik hier zou staan als dit een invasie was?" Hij zuchtte, en richtte zich op, om plots nog een klap te ontvangen die hem om deed vallen. "Freakin' Hell!" Riep hij ditmaal uit, en keek ongelovig naar de poes. Hoe had die ooit zoveel kracht in zulke kleine pootjes? Het was ongelofelijk, zo ongelofelijk dat de kater zichzelf er niet toe kon zetten terug te slaan. "Je hebt me nu twee keer geslagen, wat is er nog meer waar ik voor op moet passen?" Vroeg hij, terwijl hij zijn kaak rondjes liet draaien om het gevoel erin terug te krijgen. Oke, zowel een goede rechtse als linkse, uitdaging.

Oke, opstaan werkte niet, want twee adorable kleine pootjes hielden zijn lichaam met verbazingwekkend veel kracht tegen de grond en echt zin om te protesteren had de kater niet. Haar vraag deed de kater echter wel opnieuw ongelovig zijn hoofd draaien, maar antwoord kreeg ze niet. Hij rolde alleen dramatisch met zijn ogen. Veel indruk maakte dit alles niet. Zijzelf had vast ook wel gevoeld dat zijn lichaam niet zo groot was vanwege het vet, hij kon deze poes makkelijk aan, maar zin erin had hij niet. De kater had zin in randomness, in yolo en in vreemd doen. Te beginnen bij dit gesprek. "Je hebt mooie ogen," Best tevreden met zijn gemeende random uitspraak keek Tall haar glimlachend aan. Dit moest er voor anderen wel heel vreemd uitzien.

Tall bleef gewoon naar de poes glimlachen toen die hem onthutsts aankeek, en wilde hard overeind gaan zitten toen ze hem met een poot losliet. Helaas ging dat niet, want hij was halverwege toen de poot ineens drie keer zo hard op zijn schouder in ramde. Onder een luide 'oef' werd Tall weer tegen de grond geduwd, en schoot er een stekende pijn door zijn schouder. 'Heerlijk' Schoot er sarcastisch door zijn hoofd, maar zijn glimlach bleef want ergens was dit gesprek best gezellig. "Ik praat me er niet onder uit," Verdedigde de kater zichzelf "Ik zeg alleen dat je mooie ogen hebt, maar als je wilt dat ik het terugneem," Hij keek haar met een opgeheven wenkbrauw aan. "As for wat ik hier doe," Hij grinnikte, "Ik verveelde me, en jij zág er gezellig uit," Hij legde nadruk op de verleden tijd. De priemende, maar mooie ogen stonden nu wel iets minder leuk.

Tall moest lachen toen de poes ook een wenkbrauw optrok, maar keek haar sceptisch aan toen ze vroeg of hij niets van de grenzen wist. "Hoe oud denk je ooit dat ik ben man?" De kater grinnikte, serieus, hij was geen kitten! De poes vroeg ook nog of hij onder een steen leefde, maar de reden deed hem haast kokhalzen. "Ja hallo," Mauwde hij rebels, en glimlachte nu een heel stuk avontuurlijker, "Dan zie je dus echt alleen maar het territorium, en dat vind ik inmiddels al zo saai," Ter versteviging van dit punt rolde hij nog eens met zijn ogen. "Je hebt trouwens wel echt mooie ogen!" Nog maar eens proberen dan.

Zoals het een echte heer betaamde wachtte hij tot de poes was uitgesproken en gaf toen eerst zijn compliment weer, dat was wel zo beleefd. Helaas waren de etiquette in Windclan geheel anders of, nog erger, hadden ze ze niet! De poes reageerde in ieder geval niet zoals gedacht, en plots werd nu ook zijn neus in het zand geduwd. Met een groot oog waarin een verbaasde blik was keek hij haar aan, en probeerde ondertussen te antwoorden voor zover dat kon. "Bedankt, gwek zijwn wis win dit gewal een complwimwent nweem wil waan?" Dat was, door de plotse druk op zijn neus nauwelijks normaal te noemen. Dus wrong hij zo, zodat ze zijn neus nog had, als ze die nou zo graag wilde, maar zodat praten wat beter ging. "Jij bent toch niet uiterst vijandelijk? Ik mag je wel," Hij knipoogde naar de poes, en was tegelijkertijd, zonder het te laten zien, helemaal verbaasd over zijn yolo bui. "Trouwens," Mauwde hij nog, "Van mij slaan worden je ogen niet minder mooi, alleen maar zo mogelijk mooier," Nogmas glimlachte hij, good talk dit, echte quality time.

De later glimlachte nog even toen ze hem plots opnieuw tegen zijn neus sloeg! Verbaasd keek de kater haar aan met het ene oog wat ze kon zien. "Waarom zou ik ophouden? Als ik dan toch geslagen moet worden, waarom dan niet door een mooie poes," Plagend stak de kater zijn tong uit, en grinnikte. Hij meende elk woord wat hij zei, maar de poes zou hem toch nooit geloven. Dus bleef hij maar doorgaan met de waarheid zeggen met een plagende ondertoon eronder, als het slaan hielp then so be it. De volgende woorden van de poes deden hem echter eerst even verward kijken, toen onzeker, de aanvaring met de vader van Spotted stond nog in zijn geheugen gegrift, wat nou als deze poes net zo'n soort vader had?! Al snel werd die gedachte verworpen, zij was erg gaaf, dan was haar vader vast ook wel gaaf. "Ik kan lastig gaan als je me vasthoud he?" Mauwde hij droogjes tegen de poes, die hem waarschijnlijk toch niet los zou laten. Ach wat, hij lag prima, had goed gezelschap, hij hoefde nergens heen.

Oke, hij had het door, complimentjes leverden een mep op. Dat kon twee dingen betekenen, of de poes zag een mep als een bedankje, of ze hield noet van complimentjes. Nou, dat was dus duidelijk de eerste. Hij glimlachte, en vermeldde da hij niet wegkom zo. Het antwoord alleen al hielp hem haast om zeep. Hij verstijfde compleet, voelde zijn hart razen als een op hol gelagen haas en paniek was even te zien in zijn ogen. De poes moest het e doorhebben, ze had haar poot nota bene op de plek van zijn hart! Een beetje paniekerig, maar ook avontuurlijk keek hij weer naar de poes. De aanblik alleen al bracht hem in de war, "Gaat het?" Nu klonk zijn stem helemaal niet plagerig, eerder bezorgd en serieus, wat was er met het schattige poesje aan de hand? Was ze bang van hem geworden? "Ik doe je niets hoor!" Verzekerde hij haar acuut, en meende het echt, hij lag hier prima zo, maar bezorgdheid om het poes maakte het een stuk onbehaaglijker.