I feeel OLD

Hij bleef bezorgd kijken, maar glimlachte toch even waterig toen de poes vroeg of er iets met hem was. "Lief dat je het vraagt," Mauwde de shadowclanner met een glimlach, "Jouw vader heeft mij eens geslagen, maar zoals je ziet kan ik daar prima tegen," Hij keek even stoer, en liet voor het gemak maar even achterwege dat hij vooral bang was dat hij Tinder had aangevallen, ofwel, dat Lionroar dat zou denken. Dat was dus iets wat hij niet zou doen, "Verassing," Zei hij droogjes, "Die info klopt waarschijnlijk niet, ik had je toh allang kunnen aanvallen, maar dat heb ik niet gedaan," Alsof het een gewoonte werd om dingen achter te houden liet Tall even achterwege dat dat serieus mede door haar ogen kwam, en misschien ook wel door de schattige manier waarop ze hem zo vastbesloten tegen de grond hield. Geniale poes dit, alleen jammer dat ze hem niet geloofde.

Het leverde hem alleen op dat ze hem alleen maar harder tegen de grond duwde, maar inmiddels voelde Tall het al niet meer. De poes had het nu inmiddels al zo vaak gedaan. "Ik weet niet of je het 'indringer' kan noemen," Mauwde hij, de poes nadenkend aankijkende, "In zekere zin waren we toen op Rogue gebied so," Hij haalde zijn schouders op, maar was vergeten dat het poesje daar stond. Deze gedachte werd al snel verdreven door wat ze zei, "Maar niemand zegt dat ik dat heb gedaan," Mauwde hij verontwaardigd, maar vanbinnen compleet aan stukken, nee, niet dat weer. De beelden kwamen weer voor zijn ogen, en met veel moeite wist hij ze weg te drukken. "Zeg me, wat aan mij vind je er gevaarlijk uitzien?" Ditmaal werd ze vragend aangekeken, terwijl Tall nog even een hairflip deed om het haar uit zijn knappe snoet te halen. Kom op, hij leek toch nu eigenlijk best schattig? Zij ook.

Tall rolde geamuseerd met zijn ogen toen de poes haar vader begon te verdedigen. Zou hij ook doen, viel te begrijpen, als een kitten/apprentice zijn of haar eigen vader zou verlinken zat het fout in de wereld. Hoe vreemd Windclan ook mocht zijn, dat deden ze niet, en daar had hij wel respect voor. De tweede opmerking negeerde hij wijselijk, maar ontweek haar blik niet. "Als kittenogen niet werken dan," Mauwde hij, tegelijkertijd blozend omdat hij dus blijkbaar kittenogen had, "Werken complimentjes dan wel? Want daar weet ik er wel genoeg van," Lame, maar ja, hij zei wat hij dacht, en hij meende het, alhoewel dit hem natuurlijk weer een klap zou opleveren. Ach, ze gaf ze vast met passie.

Tall keek haar verward, maar toch wel plagerig, aan toen ze zijn mond sloot, en spon hard. Haast nooit had de kater zoveel lol om iemand een beetje te plagen, al bedoelde hij het wel allemaal goed. Met glimmende ogen werd de nog steeds naamloze poes aangekeken. Haar mededeling maakte dat hij langzaam, haast teder, zijn poot naar haar mond bewoog en die onder haar zin voorzichtig dichtduwde. Daarna schudde hij zijn hoofd, hij wilde nog niet, hij had het naar zijn zin, het was gezellig hier.

Oke, niet de reactie die hij verwacht had, wel een positief begin though! Ze liet hem namelijk los, en dus ging de kater meteen overeind zitten en bewoog zijn neus en kaak, die het flink te verduren hadden gehad, heen en weer. "Zoals ik al zei," Begon Tall, met een vermoeide stem, "Ik doe je niets, serieus, waarom zou ik?" Hij grinnikte, gevaarlijk pad weer dit, maar gevaarlijk doen was leuk, "Jouw ogen zijn te mooi om je aan te kunnen vallen," Hij zei het deze keer zo serieus dat ze hem dan eindelijk misschien zou geloven, hij gaf het echter geen grote kans, ze kon gewoon niet van hem afblijven.

Hij begon te lachen toen ze weer allerlei redenen wilden weten waarom hij ooit niet mee zou doen in de oorlog. "Oorlog zit in je hoofd, ik praat vaak genoeg met anderen zonder oorlog te voeren," Laconiek haalde de kater zijn schouders op, niets speciaals, begreep ze dat nou maar. "Maar ik wil nog niet gaan," Nu klonk Tall als een kitten die door zijn moeder naar bed gestuurd was, en ergens ook wel weer wanhopig, "Daar zijn alle problemen weer, ze grijpen om me heen, maar hier hebben ze me nog niet gevonden," Smekend keek hij naar de poes, zou ze hem nog even laten blijven? "Waarom houd je trouwens niet van complimentjes?" Handig om te weten voor de volgende keer, zijn neus deed nog steeds pijn.

De kater zuchtte diep toen de poes hem weer aanviel, deze keer met woorden, hijzelf prefereerde toch echt haar klauwen. "Geloof je alles wat jouw vader zegt?" Vroeg hij, niet schamper, eerder teleurgesteld, "Je zusje leek anders niet zo blij met je vader," Het was hard, maar de waarheid, "De problemen maken me niets uit," Dat kwam er zachter uit dan de rest, "Ik ben ze inmiddels gewend," Hij was stil tot het antwoord op zijn volgende vraag zijn oren bereikte, "Waarom denk je dat ze gelogen zijn?" Complete verwarring was aan hem te zien, "Je ogen zijn écht heel mooi! Geen woord gelogen!" Met grote, verbaasde ogen keek Tall naar de poes, ze was lastig te begrijpen, maar hij had zich haast nooit zo thuis gevoeld.

Zodra hij het woord 'zusje' noemde, klapte de poes dicht, dus stapte hij meteen een stap naar achter als minderwaardige en schudde zijn hoofd zachtjes. "Ik redde haar van het Thunderpath en toen praatten we met elkaar," Mauwde hij, het was waar, hij vertelde echt de waarheid. "Je vader flipte hem toen compleet, en sloeg me voor ik alles kon uitleggen," Waarom vertelde hij dit? Deze poes zou hem niet geloven? Waarom niet? Wat had hij nu al gedaan dat ze zich zo voelde, waarom weigerde ze normaal met hem te praten, waarom wilde hij zo graag met haar praten? Verwarrend dit.

Zoals hij al gedacht had, inderdaad, zet nog maar een stap naar achteren. Tot zijn grote verbazing klonk haar stem ook niet meer zo zeker toen ze antwoordde, maar in plaats van triomf voelde Tall schuld en schudde hij verontschuldigend met zijn hoofd, "Nee nee nee, sorry, zo bedoelde ik het niet," Mauwde hij, met grote ogen de poes aankijkend, "Ik bedoel, hij wilde vast Spotted beschermen, alleen was hij daar gewoon net iets te snel mee," Tall ging zitten, "Ik zweer je, ik had je zusje nooit iets aangedaan! Ik heb haar juist gered," Dit was echt een random gesprek, waarom verantwoordde hij zich tegenover deze poes? Verwarrende wereld.

Oke, geen reactie op zijn grote verontschuldiging, hij kon ermee leven en glimlachte er zelfs om, je kon veel over de kater zeggen, maar vrolijk was 'ie wel. "Dan zal ik wel weer gaan staan," Mauwde hij simpelweg, en ging staan, zo, nu deed hij in principe niets meer fout toch? Behalve dan dat hij op Windclan erritorium stond, but hey! "Trouwens," Begon hij plots, zijn beurt een gesprek te starten, "Zei jij niet dat ik over moest steken?" Dat had ze hem toegeroepen, voor zover hij wist in ieder geval, daarom was de reactie van de poes ook al zo raar geweest, ze was een vreemd gegeven.