It would be a long fall [open]

Crowpaw slenterde door de sneeuw. Ze kon nergens prooi vinden. Er was geen beweging, geen geluid, gewoon niets. Zou alle prooi nu echt uit het gebied zijn verdwenen? Zou er echt geen muis of konijn meer over zijn? Misschien hadden ze het hele gebied wel leeggejaagd. Misschien konden ze nu gewoon helemaal geen eten meer vinden en zouden ze allemaal verhongeren, tenzij ze de andere clans om hulp zouden vragen, iets wat sowieso niet zou gebeuren. 'WindClans trots', hè? Crowpaw vond het geen prettige gedachte en ze probeerde hem niet meer te denken, maar dat wilde niet echt lukken. Ze keek naar de overkant van het ravijn, naar het RiverClan gebied. Zouden zij nog prooi hebben? Crowpaw besloot even te kijken of de rivier al bevroren was. Voorzichtig liep ze naar de rand van de afgrond en keek naar beneden. Ze werd er duizelig van. Dat zou een lange val zijn... Ze kon het water zien. Ze hoorde het niet ruisen, maar ze kon niet goed zien of er ijs op lag. Met voorzichtige stappen liep ze verder langs de rand van de kloof.
Opeens stapte ze op een stukje bevroren grond, Haar poten slipten op het gladde ijs. Met een kreet viel ze.

Oef! Ze landde pijnlijk op een richel, anderhalve vossenlengte lager. Haar hart klopte als een bezetene. Heel voorzichtig krabbelde ze overeind en drukte zich zo dicht mogelijk tegen de steenwand aan. Ze keek naar het uiteinde van de richel, waar de wand zich weer verticaal omlaag richtte. Er waren niet nog meer richels onder. Als deze er niet was geweest... Het was een lange val geweest. Ze keek omhoog. De veiligheid was niet ver weg. Als ze kon springen... Ze keek zenuwachtig achterom terwijl ze een stukje van de wand af schuifelde om ruimte te maken voor een sprong. Ze zette zich zo hard als ze kon af, maar ze kwam bij lange na niet hoog genoeg. Ze kon zich eigenlijk maar met één poot echt hard afzetten. Haar linkerpoot was nog steeds zwak. Het was iets waar ze bij gewoon lopen niet zo veel last van had en rennen wilde ook nog wel gaan. Springen, echter, dat kon ze er niet mee. Ze keek om zich heen. Misschien kon ze daar, bij dat stukje dat iets schuiner was, omhoog klimmen. Ze waagde een poging. Ze kwam een klein stukje omhoog. maar als ze nog hoger wilde, moest ze zich met haar linkerachterpoot verder omhoog duwen en hij weigerde dat te doen. Toen ze maar weer afdaalde naar de richel, viel ze bijna opnieuw. Met een wild kloppend hart drukte ze zich weer tegen de wand aan.

En nu? Ze kon niet hoog genoeg springen, ze kon niet ver genoeg klimmen. Ze kon maar één kant op en dat was naar beneden. Aangezien ze zich er nog een beetje te jong voor voelde om die kant op te gaan, bleef ze zitten. Moest ze nu om hulp roepen? Het voelde raar. 'Help' was gewoon zo vreemd om te roepen, had ze het idee. Fijn, weer typisch iets voor haar. Ze schaamde zich ervoor om om hulp te roepen en ze kon zichzelf niet helpen.
Ze zat er inmiddels al een tijdje en het leek er niet op dat ze vanzelf gevonden zou worden. Ze zette zich over haar schaamte heen, haalde diep adem en riep: "Help!" Ze voelde zich belachelijk, zeker toen er geen antwoord kwam. Had iemand het wel gehoord?

Sinds de eerste keer dat Nimblepaw uit het territorium was gelopen en naar de boundaries was gegaan, was ze hier bijna dagelijks naar teruggekeerd. Ze hield van de Thunderclan, en van alle katten die erin leefden. Maar de clanloze gebieden voelden vrijer, en het gaf haar de mogelijkheid om katten uit andere clans te ontmoeten. Haar mentor had haar nog niks over de clans geleerd, en ook had ze haar ouders daar niet voor gehad. Alles wat ze wist, had ze van de clankatten zelf geleerd. Ze had wel gehoord over de toenemende spanningen tussen de clans, maar ze merkte er niks van. Misschien waren die spanningen op hoger niveau, het niveau van Firestar, waar zij niks vanaf wist.
Het was een heerlijke bareleafdag, en het was heerlijk om rond te lopen. Nimblepaw deed het al een paar uur, waardoor ze op plaatsen kwam waar ze nog nooit eerder was geweest. Nu stond ze bij een klif, waar beneden een rivier stroomde. Ze snoof, en was blij dat ze geuren herkende: Windclan en Riverclan. Uit Riverclan kende ze eigenlijk niemand, maar Whitelion uit de Windclan was haar meer dan bekend.
Ze werd opgewekt uit haar gedachtes toen ze stenen heftig hoorde verschuiven en ze na een paar seconden beneden in het water hoorde vallen. Ze stak haar kop over de klif uit, en speurde de zijkanten af. Ze zag niks. Misschien was het een diertje geweest, of misschien een kleine aardverschuiving. Ze haalde haar schouders op en zette haar wandeling langs de klif voort.
Ze was een eindje verder toen ze plots een poes hoorde miauwen. Ze stopte met lopen, spitste haar oren en keek om zich heen. Ze zag niemand, maar toen hoorde ze het weer. Het kwam van onder haar! Weer stak ze haar kop uit over de klif, en deze keer zag ze dat een poes ongelukkig op een uitstekende richel terecht was gekomen. Was de poes gevallen? "Gaat het?" miauwde Nimblepaw bezorgd. Misschien was ze wel gewond geraakt door haar val.

Crowpaws hart maakte een sprongetje toen ze een kat zag verschijnen, maar haar opgeluchte gevoel was snel weer verdwenen toen ze zijn geur opving. "Gaat het?" vroeg ze kat. Het was een apprentice. Een apprentice van ThunderClan op WindClan territorium. "Wat doe je hier", siste Crowpaw. Hij is een indringer, was haar eerste gedachte. Zou hij mijn vader kennen? was haar tweede. "Dit is WindClan gebied." Waarom moest nu net een indringer haar in deze positie vinden? Hij kon haar makkelijk vermoorden. Weer een kat van een vijandige clan minder. Om wat voor reden was hij anders naar haar toe gekomen? Als hij hier was om prooi te stelen was hij meteen weggevlucht toen hij haar hoorde. Ze wierp vanuit haar ooghoeken een korte blik op de afgrond, waarna ze weer naar de ThunderClanner keek. Indringer, indringer. Waarom was hij nog niet ontdekt? Waarom hadden de patrouilles hem niet tegengehouden? Kwam er maar een warrior aan die hem weg kon jagen en haar naar boven kon halen. Laat een warrior komen.

Wat doe je hier? werd er naar Nimblepaw gesist. Verbaasd keek Nimblepaw om zich heen. Wat ze hier deed? Dit is Windclan gebied. Haar oren sprongen omhoog en geschrokken keek ze om zich heen. Was ze zomaar een ander gebied ingelopen? Had ze alle geurmarkeringen compleet gemist? Geërgerd keek ze omhoog en slaakte een diepe zucht. Ze moest dit écht eens gaan leren, anders kwam ze nog eens in de problemen. "Geloof me of niet, maar dat had ik niet door," probeerde Nimblepaw, hopend dat de poes haar zou geloven. "Ik wil me ook best omdraaien, maar..." ze keek even naar de afgrond. "Het ziet eruit als je wat hulp kan gebruiken."

De ThunderClan apprentice leek geschrokken. "Geloof me of niet, maar dat had ik niet door," zei ze. Crowpaw keek haar aan met een blik die duidelijk maakte dat ze dat niet geloofde. Hoe kon iemand nou weer per ongeluk iemand anders' gebied binnendringen? Het was niet alsof WindClan geen duidelijke markeringen zette. "Ik wil me ook best omdraaien, maar..." ging de ThunderClanner "het ziet eruit als je wat hulp kan gebruiken." Crowpaw siste. Alsof ze zich zou laten helpen door een vijand. Wie zei dat de poes haar echt zou helpen en haar niet gewoon naar beneden zou duwen? Ze wist zeker dat die kat daar gewoon stond te genieten van Crowpaws zwakke positie. Waarom was ze nou nog niet opgemerkt? Zo lang kon het toch niet duren voor een warrior de ThunderClan geur opving? Ze zouden snel genoeg gevonden worden. Dan zou de indringster weggejaagd worden en kon Crowpaw van deze richel af. Ze wierp een korte blik op de afgrond en keek daarna weer naar de ThunderClanner.

Nimblepaw bleef op haar plaats staan, met haar kop naar de zwarte poes uitgestoken. Ze geloofde haar duidelijk niet, wat ze heel goed kon begrijpen. Hoe had het kunnen gebeuren dat ze de markering compleet gemist had? Ze was van plan om zo snel mogelijk weer terug te gaan naar haar eigen gebied, maar voelde dat ze de poes moest helpen. Maar zij leek op haar beurt niet te reageren. "Ik beloof dat ik je niet zal laten vallen. En ik snap als je dat niet gelooft, maar ik denk dat niet heel veel keus hebt." Het leek erop dat er niemand in de omgeving was. Als de poes haar maar zou geloven..

"Ik beloof dat ik je niet zal laten vallen. En ik snap als je dat niet gelooft, maar ik denk dat niet heel veel keus hebt", zei de ThunderClanner. Crowpaw siste. Echt veel keus had ze inderdaad niet en daar kon ze niet tegen. Ze was te zwak in deze positie. Ze moest wel vertrouwen op die indringer, iets wat ze liever niet zou doen. Het alternatief was blijven wachten tot er een warrior van haar eigen clan kwam, maar hoe lang zou dat duren? Deze grens was niet bepaald die die het meest gecontroleerd werd, omdat de kloof een onoverbrugbare grenslijn was. RiverClan kón niet eens lang hier het WindClan gebied op, dus waarom patrouilles verspillen? Crowpaw gromde. "Oké dan", zei ze snauwend, maar toch ook met een hint van angst in haar stem.

Het duurde even, maar de poes stemde uiteindelijk in. Ze klonk een beetje angstig, maar zij zou dat zelf ook geweest zijn als ze zich in deze kwetsbare positie had bevonden. "Ik zoek even iets waarmee ik je omhoog kan krijgen," zei ze. "Ik ben zo terug." Ze trok haar kop terug van over de kloof en keek om zich heen. Er waren genoeg bomen, dus ze zou iets moeten kunnen vinden dat lang genoeg was om de poes naar boven te krijgen. Ze rende naar naar bomen en begon te zoeken. Een tak zou niet werken. Zij moest die dan zelf vasthouden terwijl de poes naar boven klom. Dat zou niet werken. Plots zag ze iets wat de oplossing kon zijn. Het was een lange tak-achtig iets wat vastzat aan de boom. Ze pakte de liaan met haar kaken vast en trok het zo ver mogelijk naar de klif toe. "Hier komt wat!" riep ze naar beneden. Met een zwaai gooide ze de liaan over de afgrond.

"Ik zoek even iets waarmee ik je omhoog kan krijgen," zei de indringer. "Ik ben zo terug." Terwijl ze wachtte, keek Crowpaw naar de diepte achter de richel en ze schoof nog dichter tegen de wand aan. Het hoogste waar ze ooit op had gestaan was de uitkijkrots, maar die ging aan de rand tenminste niet stijl als een klif naar beneden en de bovenkant was groot genoeg om gewoon veilig op rond te lopen.
Ze keek omhoog toen ze weer pootstappen hoorde. "Hier komt wat!" hoorde ze de stem van de ThunderClanner roepen en en moment later kwam er iets groots en langwerpigs naar beneden zetten. Crowpaw dacht bijna even dat het een slang was, maar toen zag ze dat het een soort liaan was, waarschijnlijk van een of andere klimopplant. Crowpaw vroeg zich af hoe ver de indringer was gelopen om een boom te vinden.
Ze keek naar de liaan. Hoe moest ze daar op klimmen? Ze liep ernaartoe, haar pels langs de rotswand schurend. Ze moest een paar stapjes in de richting van de afgrond zetten om genoeg ruimte te hebben om dat ding te beklimmen. Ze zetten de stapjes heel voorzichtig steeds omkijkend naar de afgrond. Ze zette haar voorpoten op de liaan en sloeg haar nagels in het houtachtige ding. Het was vrij zacht hout en haar nagels zonken er diep in weg. Voorzichtig liet ze haar achterpoten volgen en zo stond ze uiteindelijk met alle vier haar poten op de liaan. Ze was echter meer bezig met haar evenwicht bewaren dan met klimmen. De liaan dreigde steeds te draaien. "Kun je dat ding stilhouden?" zei ze.

Nimblepaw zag dat het lastig was voor de poes om zich eraan vast te houden. Logisch, want het was levend, gezond hout en de liaan was behoorlijk dun. Ze hoopte dat de liaan haar zou houden. Ze volgde hoe de poes de slinger vastpakte en eraan bleef hangen. 'Kun je dat ding stilhouden?' Nimblepaw knikte. "Ik probeer het." Ze ging op de liaan staan, zodat het dicht tegen de grond aangedrukt werd en minder speling had. Maar ze vermoedde dat door Crowpaw's gewicht de liaan zou blijven ronddraaien. Even dacht ze na, en besloot dat ze moest proberen om haar naar boven te trekken. Ze zette haar tanden stevig in het hout, hopend dat het niet zou breken. Ze trok eraan, langzaam, en voorzichtig, en merkte hoe ze de poes omhoog trok. Maar het was zwaar, zeker voor een kleine kat als Nimblepaw, dus het zou lang duren voordat de poes weer veilig boven was. "Kan je zo wel klimmen?" vroeg Nimblepaw, de liaan weer stevig tegen de grond aandrukkend.

"Ik probeer het." De ThunderClanner deed haar best de liaan stil te houden en het werkte wel enigszins, maar het ding bleef erg wiebelen en draaien als Crowpaw een beweging maakte. De andere kat probeerde toen de liaan omhoog te trekken. Crowpaw sloeg haar nagels dieper in het hout terwijl de liaan wiebelend een stukje omhoog kwam. Toen stopte de beweging weer. Blijkbaar was ze te zwaar om helemaal naar boven te tillen. "Kan je zo wel klimmen?" vroeg de ThunderClanner. Crowpaw probeerde het en stukje bij beetje kwam ze omhoog, tot ze uiteindelijk weer op vaste grond kon stappen. Ze zuchtte opgelucht en liep meteen een paar passen bij de afgrond vandaan. Daar kwam ze nooit meer in de buurt. Ze keek naar de ThunderClan poes. "Uhm, dankjewel", mompelde ze. Het voelde nogal vreemd om een onbekende kat wiens geur voornamelijk vijandige gevoelens opriep te bedanken. Het was misschien maar goed dat het een ThunderClanner was geweest en geen ShadowClanner. Die laatste had haar gewoon de kloof in geduwd, als je de verhalen over hun gemeenheid mocht geloven. "Hoe heet je?" vroeg ze. Ze moest toch minstens de naam weten van de kat die haar had gered.

Het duurde even, maar uiteindelijk zag Nimblepaw hoe de poes zich met moeite omhoog kreeg. Nimblepaw haalde opgelucht adem toen ze weer met alle vier de pootjes op veilige grond stond. Ze stapte van de liaan af en liet hem rustig naar beneden hangen. "Asjeblieft," antwoordde Nimblepaw, in gedachte grinnikend om de ongemakkelijke houding. Ze kon het zich ook wel voorstellen; ze was kat uit een vijandige clan die haar had geholpen. Dat was vast iets wat niet vaak gebeurde. Nimble was in een veilige positie - dacht ze. Ze had de kat immers net gered, maar als ze tot nu toe iets had geleerd, dan was het dat katten niet redelijk en eerlijk hoefden te zijn. Het feit dat de poes hier stond door haar, betekende niet dat ze haar niet de afgrond in zou duwen. Voor de zekerheid deed ze een paar stappen van de klif vandaan.
"Ik ben Nimblepaw," zei ze daarna. "En wie ben jij?"

"Ik ben Nimblepaw," stelde de ThunderClanner zich voor. "En wie ben jij?" "Crowpaw", antwoordde Crowpaw. Nimblepaw zette een paar stappen bij de klif vandaan. Toch opeens hoogtevrees of was ze bang dat Crowpaw haar erin zou duwen. De zwarte poes voelde zich bijna beledigd. Ze ging een kat toch niet vermoorden, vlak nadat die had had gered? Ze bedacht zich echter dat er misschien genoeg katten waren die dat wél zouden doen. Shrewstar, bijvoorbeeld, en al die clangenoten van haar, als Crowpaw de verhalen mocht geloven. Ze vroeg zich af wat Everstar zou doen? Ergens zag ze haar clanleidster er nog voor aan ook om zoiets te doen. Over Everstar gesproken, ze hoopte maar dat de poes niet in de buurt was. Als ze haar zo vriendelijk zag zijn tegen een indringer... Crowpaw betwijfelde of ze de redding een geldig excuus zou vinden. "Ehm, misschien kun je beter teruggaan", begon ze voorzichtig. "Naar je eigen gebied. Als een warrior je hier ziet... Waarschijnlijk hebben we dan allebei een probleem." Ze keek schichtig om zich heen, alsof er opeens overal WindClan warriors tevoorschijn zouden komen. "Weet je de weg? Anders kan ik wel meelopen tot de grens", stelde ze voor.

Nimble knikte meteen toen Crowpaw voorstelde dat ze zo snel mogelijk weg zou gaan. "Ja, dat lijkt me slim," antwoordde ze. Waarschijnlijk wist zij ook dat een andere warrior haar hier niet zou accepteren, ook al had ze een van hun gered. "Als je mee zou willen lopen..." Ze was zonder dat ze het zelf wist het gebied uitgelopen. Ze had de grenzen op de heenweg compleet gemist, dus een tourguide op de reis terug was handig.

Hij volgde de geur van Thunderclan terwijl hij langs de grens liep. Wat deed Thunderclan in dit gebied? Zij hoorden hier niet thuis? En, daar zag hij de eigenaar van de geur. Een rossige apprentice stond te praten met een Zwarte Windclan apprentice. Dyingblack fronste even en trok een sprintje. "Wat heeft dit te betekenen?", vroeg hij aan Crowpaw, de zwarte apprentice. "Wat doet zij hier?"

~>D

~ Oh no you didn't xD

Maar voor Nimble had kunnen vertrekken, verscheen een andere kater. Hij klonk niet heel kwaad of bedreigend, maar zijn leeftijd en grootte maakte hem een bedreiging. Abrupt stopte Nimble met praten en keek Crowpaw hoopvol aan. Ze zou toch wel een goed woordje voor haar doen? Ze besloot wijselijk haar mond te houden; het excuus dat ze het écht niet had gemerkt dat ze over de grens was gelopen zou niemand geloven, al was het de waarheid. In plaats daarvan hield ze haar kop laag en sloeg ze haar ogen neer. Ze moest respectvol zijn wilde ze hier zonder kleerscheuren vanaf komen.

Nimblepaw beaamde dat het wel een goed idee zou zijn als Crowpaw meeliep. Crowpaw moest bijna glimlachen. Die domme, maar aardige poes kon niet eens haar eigen weg terug vinden. Die kleine glimlach werd echter weer snel van haar gezicht geveegd toen een zwarte kater uit het niets leek te verschijnen. Ze had helemaal niet opgelet en hem niet aan horen komen. "Wat heeft dit te betekenen? Wat doet zij hier?" vroeg de warrior, bij wie ze de naam Dyingblack wist te plaatsen. Crowpaw verstijfde. Het zweet brak haar uit en paniek overviel haar. Oh StarClan, wat moest ze nu zeggen? Ze keek zenwachtig van de een naar de ander. Paniek maakte haar kop volledig leeg, ze wist niets te zeggen, wist nauwelijks nog wat Dyingblack precies had gezegd. Haar poten trilden, maar verder leek ze wel versteend.

Onderwerp: Re: It would be a long fall [open]