Considering Life

Snel en zachtjes ergens midden in de nacht glipte de kater het kamp uit, net op het moment dat niemand keek, of in ieder geval dat was wat hij dacht. Zonder nog achter zijn schouders te kijken, nam hij het op een rennende pas. Iets waar de kater goed in was, want al snel leek het wel alsof hij vloog; typisch iets voor een Windclan kat. Zijn poten brachten hem over de velden, richting de Gorge, de grens tussen Riverclan en Windclan. Hij bracht zichzelf tot een lopen toen hij het geruis van het water hoorde en sloot zijn ogen, terwijl hij dichterbij kwam. Toen hij ze openden waren ze gevuld met tranen en zijn masker viel af, want humeurig was hij niet. Hij werd geteisterd door nachtmerries, al lang niet meer over hem die een moordenaar was. Nee, maar over katten die zijn familieleden van hem afpakten, stuk voor stuk. Dan was het weer Icyrose van wie hij het licht uit haar ogen zag gaan, dan was het weer een van haar kittens. Hij ging een vossenstaart van de rand afstaan en tranen gleden over zijn ogen. Wat moest hij doen? Zijn blik gleed naar Starclan. Een teken, hij wilde een teken van de clan boven hem dat ze nog iets in hem zagen. Dat ze nog achter hem stonden. Of hadden ze dat nooit gedaan? Zijn ogen zochten de hemel af, naar sterren die hij als zijn voorouders had gezien. Sterren die hem ooit dierbaar waren. Maar was het wel waar? Of was het een fabeltje dat kittens werd verteld als ze bang waren voor de dood? Was het een fabeltje waar katten zo graag in zijn gaan geloven omdat ze bang waren voor de dood? Zouden zijn geliefden daar zijn? Zou hij daar ook heen gaan als het zijn tijd was? De kater slikte en schudde met zijn hoofd. "Mijn hele leven lang.." Miauwde de kater. "..heb ik moeten toekijken hoe ik zonder moeder en vader door het leven ging, hoe mijn zusje stierf, hoe mijn geliefden om me heen stuk voor stuk dood gingen.." De kater slikte. "Jullie hebben nooit aan mijn zijde gestaan, is het niet? Ik was vanaf het begin al gedoemd tot dit leven! Niets toeval.." Hij zette een stap richting de rand. Het enige wat hij nodig had was de moed om die ene sprong te maken en dan was zijn leven voorbij. Dan hoefde hij zich geen zorgen meer te maken, geen pijn meer te voelen. Een klap en alles zou voorbij zijn. Maar.. Icyrose en zijn kittens achterlaten? Kon hij dat wel? Zijn ijsblauwe ogen waren gevuld met tranen en de kater ging zitten, zijn schouders liet hij zakken en zijn hoofd boog hij naar beneden. Hij sloot zijn ogen en herhaalde alle momenten uit zijn verleden. Van het korte plezier dat hij gehad had met Dovekit tot haar dood. Van de verhalen die hij over zijn ouders gehoord had tot het ontmoeten van zijn vader die hem eerst gered heeft en toen probeerde te vermoorden, tot de momenten met Spottedleaf en uiteindelijk die met Icyrose. Stond haar hetzelfde einde te wachten als Spottedleaf? En zijn kittens? Wat ging met hen gebeuren? Stond Starclan achter hen? Of waren ze net zo in de steek gelaten als hij? Gedoemd om een pijnlijk leven te lijden?

Open voor een Windclanner die hij lief heeft en goed kent!

Hij kneep zijn ogen dicht en net op het moment dat hij op het punt stond om zichzelf zover te zetten, zijn vorige clanleaders achterna te gaan in het kolkende water, werd hij uit balans geduwd en viel hij achterover op de grond, verwijderd van de rand. Geschrokken opende hij zijn ogen en voor hem zag hij een wazig beeld, door de tranen vertroebeld. Was dat.. "Spottedleaf.." Mompelde hij zo zacht dat het misschien een beetje onverstaanbaar was. De tranen vloeiden over zijn wangen toen hij met zijn ogen knipperde en het beeld werd weer scherper. Voor hem stond zijn dochter en het waanbeeld dat zijn oude vriendin, de enige die hij na een lange tijd zonder vertrouwen had kunnen vertrouwen, hem gered had. Maar het was zijn dochter, zijn prachtige dochter. Tranen vloeiden over haar wangen en haar geschreeuw dreunde in zijn oren. Hij schudde met zijn hoofd en liep op haar af, zich tegen haar aan duwende en zijn gezicht in haar vacht verbergende. "Sorry.." Miauwde hij zag. "Ik wil dat je terug gaat naar het kamp, oké? Laat papa maar alleen, ik.." Hij wendde zijn blik van haar af en keek strak voor zich uit. "Ik ben niet te vertrouwen, oké? Je moet niet om mij treuren.." Zijn stem klonk gebroken en een traan gleed over zijn wang heen. Hij voelde zich zwak op het moment, maar hij wilde niet zien dat zijn dochter het zag. Hij wilde dat zijn dochter terug ging, ze mocht hem niet zo zien. Nooit niet. Ze moet hem herinneren als de vader die hij voor haar was geweest, niet zo op deze manier.

Hij drukte zich tegen haar aan en wilde haar nooit meer alleen laten. Ze was zijn dochter en het was zijn taak om haar te beschermen, waren zaten ze dan nu hier? Hij in de positie van degene die bescherming nodig had, zij als de beschermende. Niet tegen het gevaar dat anderen voor hen gecreëerd hadden, maar in zijn eigen gevaar. Ze moest hem beschermen voor zichzelf. Haar woorden raakten hem diep en hij glimlachte even. "Je lijkt precies op haar, weet je dat? Je lijkt precies op Spottedleaf.." Miauwde hij, haar even over haar hoofd likkende om haar te troosten. "Ik.. ik heb je heel veel te vertellen, Spottedpaw.." Miauwde hij zachtjes, zijn ijsblauwe ogen op haar gericht. "Je moet me beloven niet boos te worden, oké?" Hij slikte en keek haar een beetje twijfelend aan.

De kater slikte nogmaals en sloeg zijn ogen neer bij haar woorden. Dan was het nu tijd om haar te vertellen over hem, zodat ze hem echt kende en niet de Lionroar die ze als de perfecte vader aanzag. Want hij was niet perfect, verre weg van perfect zelfs. Starclan had vast een hekel aan hem, daarom was dit alles hem overkomen. "Spottedleaf is vlak voordat ik je moeder leerde kennen gestorven. Zij was de eerste en enigste die ik in een heel jaar, sinds dat ik warrior ben geworden, wist te vertrouwen en ik liet haar toe tot mij hart. Helaas is ze vermoord geworden door een Bloodclan kat. Dankzij Spottedleaf heb ik me weer kunnen openen tegenover anderen en beetje bij beetje begon ik ook zo voor je moeder te vallen. Ze was er niet blij mee dat ik jou Spottedkit genoemd heeft, omdat ze zelf dacht dat ik en Spottedleaf iets met elkaar gehad hadden. Maar ze houdt ontzettend veel van je, vergeet dat niet." Miauwde hij, waarna hij op het laatst een glimlach aan haar schonk. "Ik ehm.." Lionroar keek weg en even beet hij op zijn lip, de ijzerige smaak van een druppeltje bloed vulde zijn mond. "Ik.." Hij slikte en keek toen naar de klif. "Skymask probeerde je moeder te vermoorden en hij liet haar door het ijs zakken en en.." Hij keek Spottedpaw weer aan. "Ik probeerde haar te redden en toen probeerde hij ons allebei om te brengen, ik sloeg door en toen.." De kater zweeg, hopende dat hij de woorden niet hoefde te zeggen.