I'm not sleeping, I see everything {+Tallpaw}

Fourtrees werd omhelst door de duisternis, en de Silverpelt glinsterde zacht aan de hemel. Ieder geluidje klonk twee keer zo hard, en prooi werd dus niet gespaart voor de katten die hier nog rondliepen. Op het midden van het veld zat een apart gevlekt-streepte poes, wiens vacht een licht zilveren gloed droeg, dankzij de wit-grijze maan. Haar felgroene ogen speurden rond, terwijl ze zachtjes probeerde te ademen. Overal rondom haar klonken krakjes, geritsel, gestamp, gekrabbel, geloop, brekende takjes, .. Het kon prooi zijn. Maar ook vijanden. De BloodClan. Een Rogue, de Shadow-, Thunder-, of WindClan. Een verdwaalde Kittypet, misschien. De poes haalde diep adem, en zakte door haar poten, legde haar hoofd erop en sloot haar ogen. Fourtrees was haar favoriete plaats, zeker 's nachts. Soms, maar zelden, kwam ze een andere kat tegen. Ze praatte wel eens met hen dan, als het toch gebeurde, Fourtrees was toch een plek voor vrede en vriendschap. Maar meestal zat ze hier alleen, de maan die een zwak zilver licht op haar wierp, en de Silverpelt die fonkelde als diamanten. Dan kamde ze met haar felle ogen het terrein uit, al kende ze zowat heel het terrein uit haar hoofd. De oorverdovende stilte werd bruuks verstoord door een grote, zwarte raaf die uit de struiken vloog. Toch bewoog - buiten een spiertje, net onder haar linker oog - Snakebites niet, en lag nog steeds met gesloten ogen liggen. In haar hoofd telde ze tot drie, en hoorde weer een geluidje. De poes rook ShadowClan, een Apprentice als ze zich niet vergiste. Dit had ze al zo vaak meegemaakt, de prooi gaat, en drie seconden later is de dader er die de prooi had weggejaagd. Dit keer dus een ShadowClanner. En ze 'kende' maar één ShadowClan Apprentice die zo vaak op pad was, heer Tallpaw, zoon van Leader Shrewstar. "Tallpaw," begroette de RiverClanner hem, nog steeds mijn haar hoofd op haar poten. Ze keek niet eens zijn richting uit, en als het niet Yall was stond, - of lag - ze echt voor shut. "Goedenacht."


+Tallpaw

Het jonge katertje liep vrolijk rond, waarheen hij niet ging wist hij niet, waarheen hij wel ging ook niet. Het beestje liep gewoon random, en keek nog best verbaasd op toen ineens bleek dat hij naar Fourtrees ging. Erg veel maakte het hem niet uit, maar het was wel belangrijk dat hij niet te lang zou blijven. Anders zouden de katten in het kamp hem missen. Dus liep hij stevig door, en stond pas verrast stil toen zijn naam ineens genoemd werd. Het hoofdje schoot meteen naar de kant waar de stem vandaan was gekomen. Een grijze poes ging bijna op in de stenen, ze droeg een Riverclan geur bij zich. "Hoe kent u mij?" Vroeg de kater, verbaasd en nieuwsgierig, maar niet bang. Dat was hij sinds zijn eerste echte gevecht niet meer geweest, of hij het nog zou worden? Niemand kon het weten.

Het antwoord klonk wel logisch in de oren van de kater, hij dwaalde inderdaad veel rond, en veel katten leken hem inmiddels te kennen. Dus knikte hij, om te laten zien dat hij het prima vond, en volgde toen het voorbeeld van de poes door ook te gaan zitten. "Dat valt dan wel te begrijpen," Mauwde hij, met een glimlach op zijn gezicht, "Mag ik dan wel vragen wie u bent?"

De kater was voor haar gaan zitten, en met een glimlach op zijn gezicht zei hij dat dat te begrijpen was. Toen hij vroeg of hij mocht vragen wie ze was, knikte de poes kort. "Tuurlijk mag je dat vragen." Haar bleek gleed over het terrein, en keek hem afwachtend aan, hoe hij zou reageren op dit antwoord. Ze wist dat een aantal katten geïrriteerd zou vragen wie ze dan was, maar bij Tallpaw had ze haar twijfels. Hij kon evengoed zo'n kater zijn die haar vriendelijk bleef toelachen en vervolgs vroeg hem het dan ook te vertellen. Haar groene ogen keken even in de zijne, en ze glimlachte kort.

De kater keek inschattend naar de poes toen het even stil bleef, en lachte toen om het antwoord dat hij te horen kreeg. "Mooi," Mauwde hij, met twinkelende ogen, en ging toen liggen, niet van plan om de naam ook daadwerkelijk te vragen. "Mag ik u dan ook vragen wat u hier doet misschien?" Hij grinnikte, dit kon nog wel eens een heel awkward gesprek worden met deze poes van Riverclan.

Het feit dat de kater niet meer naar haar naam vroeg gaf haar een soort respect voor hem, en ze grijnsde schuin, al was dat niet goed te zien in het donker. Tallpaw ging liggen en vroeg aan Snakebites wat ze hier deed. De poes hield zijn gele blik even vast, waarna ze zich ook legde, en tijd nam hem te antwoorden. "Tot kort lag ik hier te genieten van mijn favoriet plekje tot jij als een reus kwam aangestormd en het woud wakker schudde." antwoorde ze simpel, en keek hem aan. Inwendig grinnikte de poes, wachtend op hoe dit gesprek ging verlopen. "Wat jij?"

Tall wist niet zeker of de poes nu wel of niet grijnsde, maar erg veel maakte het hem ook niet echt uit. Zijn ogen twinkelden toen hij de vraag stelde, en kreeg deze keer normaal antwoord. Nou ja, echt normaal was het niet, want er zat een soort van belediging in. "Bedankt voor het compliment," Zei hij echter, en glimlachte aardig naar de poes. "Dan heb ik toch nog speciale gaven," Zijn gegrinnik weerklonk zachtjes, maar stopte toen hem een vraag werd gesteld, "Ik? Ik liep maar wat denk ik,"

De jonge kater negeerde het gehele stuk waarin ze haar negatieve gedachten op een rijtje zette. Hij wist het wel, dus in plaats van beledigd te kijken, of te reageren, schoof hij met zijn poten en grinnikte een beetje terughoudend. Dat veranderde al snel in knikken toen ze zijn scenario voorschreef. Daarna viel het echter stil, hij had tijd nodig om zijn gedachten naar haar vraag te krijgen. Wat zei ze? "Het gaat goed," Antwoordde hij, een beetje achterdochtig klinkende. "En met u?" De woorden werden langzaam uitgesproken, vanwaar dit onderwerp ineens?

De poes wuifde met haar staart zijn vraag weg. "Met mij is alles goed wat goed moet zijn, maar ik zag je oor," haar blik zag er wat leeg uit, want het deed haar denken aan de reden van de kras op haar neus. Snel maar stil krulde ze haar staart weer onder haar achterpoten, en Snakebites keek Tall aan. "En besloot te vragen of alles oké was, of mag dat niet dzn?" vervolgde ze, zl klonk het einde van de zin misschien een beetje bitsig.

+ Hehe >3

De kater keek ietwat verschrokken op toen de poes over zijn oor begon, was het zo duidelijk te zien dan? "Het staat me toch niet verkeerd aye?" Vroeg hij ietwat onzeker, en keek met grote ogen naar de poes. "Hij is gemaakt door een Windclan warrior," De kater slikte, "U mocht het wel vragen, en dat heeft u nu ook gedaan," Mauwde hij daarna in antwoord op haar iets beledigde antwoord. "Ik kan ook vragen hoe de kras op uw neus komt," Tall ontspande, hij had het gesprek weer in de hand.

- You Badass!

Snakebites keek de kater stil aan, voor ze antwoord gaf. "Het staat je wel hoor." op een beledigde toon zei de kater dat hij ook naar haar kras kon vragen. Ze verstarde, en keek hem lastig aan. Met een zucht besloot ze het hem te vertellen. "Twolegs don't like RiverClan kittins," zei ze kort, en keek zacht scheel naar haar neus. "Ik ging als kit het Camp uit, op zoek naar Twolegs, en ze hielden niet van me."

+ I know x'D

De kater viel acuut stil met alles wat hij dan ook maar aan het doen was toen de poes het hem ook echt vertelde. Zijn ogen werden groot, en zijn mond wilde openvallen, dat wist hij gelukkig nog net tegen te houden. "Wat vreselijk," Bracht hij uiteindelijk, een beetje beschaamd omdat hij ernaar had gevraagd, uit. "Heeft u nu geen trauma opgelopen dan?" Hij kon het zich voorstellen, Twolegs waren onberekenbaar en vreemd. Hij had dan ook nooit gesnapt hoe de Thunderclan leader er ooit had kunnen wonen.

De shadowclanner knikte bij het verhaal, en gooide triomfantelijk zijn hoofd in de lucht toen de poes hem vertelde over de aanval die ze had gedaan. "Nice!" Was het enige wat in hem opkwam, waarna hij weer stilviel uit eerbied voor het moment, hij mocht haar naam weten. "Oke Snakebites," Mauwde de kater formeel, "U mag mij Tallpaw noemen,"

Met een grijns hoorde, ze wat de kater zei over haar aanval. Toen hij formeel begon te doen, grinnikte ze luidop. "Ik noemde u al een tijdje Tallpaw, jongeheer, veel verschil gaat dat dus niet maken." antwoorde ze met een deftig, minstens even formeel accentje. Even likte de poes haar poot, en haalde die over haar gehavende oren. Haar oorlogsoren, zoals ze die zelf graag noemde. Iedereen mocht erover denken hoe ze wouden, de snippen en krassen op haar oren van de duizenden nagels waren het mooist in haar bezit, vond ze.

Haar antwoord was logisch, maar Tall had erop gerekend en dus een antwoord klaar. "Dat was zonder toestemming en dus onbeleefd, nu mag u het serieus doen," Mauwde hij, met een trotse glim in zijn ogen. De poes tegenover hem was wel aardig, maar tenminste geen hielenlikker, nu kon hij gewoon praten zonder de hele tijd dingen te hoeven vragen.

De poes grinnikte om zijn antwoord, en knikte zacht. "Goed," Ze haalde haar tond even over haar lippen, en staarde naar de lucht. "Tallpaw." Zijn woorden bevielen haar wel, en dacht dat het nog wel eens interessant zou kunnen worden met deze kater. Het leek alsof je nooit wat verkeerd kon zeggen, hij zette het altijd wel naar zijn hand. "Het spijt me dat het onbeleefd was," grijnsde ze.

Hij grijnsde toen de poes het met hem eens bleek te zijn, en knikte goedkeurend toen ze hem uiteindelijk bij zijn naam noemde. "Ik vergeef het je," Antwoordde hij toen galant, en grinnikte, "Kent u Quietpaw trouwens, Snakebites?" Nieuwsgierig kantelde hij zijn hoofd, natuurlijk kende ze haar, maar een antwoord afwachten was beleefder.