I'm not sleeping, I see everything {+Tallpaw}

De kater knikte weer toen de poes hem zei dat ze haar kende, mooi, de vraag daarna was maar al te logisch dat ze dat vroeg. "Omdat ik haar ken en ze boos op mij is," Antwoordde hij rustig, en haalde zijn schouders onwetend op, "Ik weet alleen niet waarom snapt u?"

Opnieuw knikte de poes, zichzelf verwijtend dat haar hoofd er zo nog eens van af ging vallen. "Ik snap jou, maar ik zou ook niet weten waarom, het spijt me." ze keek hem nog steeds vraged aan, bij zichzelf denkend dat Quiet echt niet zonder reden boos op Tall zou zijn. Misschien had ze toch haar redenen?

De kater liet de hoop varen toen de ander hem zei dat zij ook niet wist waarom dat zo zou zijn. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, en de kater gunde zijn witte borst een snelle lik. "Oke dan," Klonk het ietwat somber, waarna hij het stil liet zijn, hij had Quiet best gemogen, zij hem duidelijk niet.

Ookal was het niet het moment, Snakebites kon het niet laten heel toevallig "Liefdesproblemen .." te mompelen, en sloot daarna geïrriteerd haar ogen. Nadelen van hart op de tond was zo iets als dit. Ze staarde even naar haar poten, waarna ze haar ogen ophief naar Tallpaw. "Ik voel dat hier een verhaal aan vasthangt, en zou je dus graag willen vragen het met mij te delen?"

De kater moest lachen toen de peos meteen begon over them liefdesproblemen, en schudde al grinnikend zijn hoofd. "Ik zal het met u delen," Mauwde hij, met een twinkeling in de ogen, "Maar liefdesproblemen zijn het echt niet, we zijn gewoon vrienden, of tsja, minder dan dat eigenlijk," Hij viel even stil, Quiet had hem nooit geaccepteerd.. Waren ze wel vrienden geweest?

Snakebites voelde medelijden voor de kater, maar toch bleef ze in stilte zitten. "Het spijt me daarvoor," mompelde ze, iets killer als haar gebruikelijke toon. "Luxeproblemen! Vrienden in ivervloed heeft 'ie." haar gedachten waren haar weer aan het plagen. "Mag ik zo onbeleefd zijn te vragen waarom in StarClan's name jij met RiverClan Apprentices omgaat?" de kille toon was grotendeels vervangen door interesse.

De kater knikte een beetje afwezig toen de poes haar medeleven toonde, maar was er weer met de volle aandacht bij toen ze over hem en Riverclanners begon. Hij grinnikte een beetje schuldig, "Ik vroeg of ze me kon leren zwemmen," Mauwde hij, met een ietwat brutale blik in zijn ogen, de kater wist drommels goed dat dat niet hoorde. "Maar ze werd boos," Deze laatste woorden gingen gepaard met een schouderophaal, maar zijn ogen lieten zijn gevoelens er niet zo makkelijk vandoor gaan. Duidelijk te zien was dat het hem wel degelijk iets deed, vrienden kwijtraken kon hij niet tegen.

Even staarde ze de kater kil aan. Toen herhaalde ze wat hij had gezegd nog eens in haar hoofd, en zuchtte daarna. "Leren zwemmen in ons Territory?" Ergens anders ging lastig, dus het was wel een idiote vraag. "Leert je Mentor je de Warrior Code niet, misschien?" het laatste klonk niet aanvallend, het was gewoon meer .. Meer van 'Kom op je bent een Apprentice en zou slim genoeg moeten zijn'. De RiverClan Warrior keek Tallpaw even kalm aan, en sloeg bemoedigend tegen zijn oor. "Ze vergeeft je wel." "Misschien." vulde haar gedachten aan. "Daar ben ik zogoed als zeker van."

Hij grinnikte ietwat beschaamd toen de poes zo reageerde als dat hij al had gedacht. "Tsja, zwemmen kan ik al, en de rivier loopt voor een gedeelte ook door ons territorium," Antwoordde hij, en gaf keek de poes met een schuin koppie aan. "Ik wilde alleen zo graag netjes leren zwemmen," Vervolgde hij zijn betoog, waarna hij moest grinniken. "Ze zal het me niet vergeven, ze denkt dat ik haar zusje pijn wil doen," Zijn stem klonk bars, en een duidelijk trieste blik stond in zijn ogen. Lastige situatie dit.

Snakebites keek de kater even aan, niet wetend wat te doen. Langs één kant zou ze hem wel willen troosten, maar hoe. Lanzaam boog ze haar hoofd naar de grond, en knipperde met haar ogen. "Bewijs haar dat je dat niet doet?" stelde ze voor, het jammer vindend voor zijn situatie.

De kater moest grinniken om het antwoord van de poes. "Was het maar zo makkelijk," Luidde de woorden, gevolgd door nog een weemoedige grijns. "Haar zusje kan ook niet tot haar doordringen, maar we zijn.." Hij slikte, en dacht even na, niet echt vrienden. "Een soort vrienden," Besloot hij uiteindelijk, en knikte, ja. Dat waren ze.

De kater moest grinniken om de naam die ze eraan gaf, nee dus, want geen van beiden zussen had hem willen leren zwemmen. Vrolijker werd hij wel van de zin die daarna gezegd werd. "Dat denkt u echt?" Mauwde hij, hoop opkomend in zijn ogen. "Awesome!" Even wilde hij vrolijk opspringen, maar bedacht zich toen een vraag. "Heeft u ooit zoiets meegemaakt?"

De poes keek de Apprentice even aan, en knikte daarna. Ze geloofde dat de poezne hem wel wouden vergeven. En bij zijn volgende vraag knikte ze ook. "Ja," het was een beetje kortaf, maar ze praatte er niet echt graag over. Haar oren wiebelden wat, en ze besloot nog wat te veranderen van positie. Ze strekte haar poten even uit, en geeuwde kort. "Maar ik praat er niet bijzonder graag over." Ze keek hem aan, en in haar ogen stond te lezen dat het niets persoonlijks was.

De kater knikte beleefd en vroeg niet door, dit was de anders' zaak. Na dit besloten te hebben stond hij op en rekte zich eens uit. "Het was goed om te praten," Mauwde hij, bang voor de woorden 'gezellig' en 'leuk', "Maar nu moet ik gaan,"