You know it. {Tallpaw}

Het had hem flink geïrriteerd gemaakt, het feit dat hij geen prooi meer wist te vinden in zijn eigen territorium. Met slechts twee muizen zou hij amper één hongerige krijger tevreden kunnen stellen. En dus was de kater richting de vierboom getrokken, in de hoop daar wat succes te hebben. En dat had hij. Hij was nog niet eens in de buurt van de fourtrees, of hij had al een verse prooigeur opgevangen. Sluw zakte hij door zijn poten, en met een optimistische blik in zijn heldere blauwe ogen keek hij om zich heen. Ieder aspect van de natuur in zich opnemend. Het viel hem dan ook op dat de pluizige staart van een eekhoorn uit de struiken stak. Een schuine grijns kwam op zijn gelaat te staan. Door de domme fout van het prooidier, stond zijn leven nu op het spel. En aangezien hij met zijn gat in de boter was gevallen wat zijn jacht skills betrof, was het al duidelijk wat er ging gebeuren. Na een tweetal minuten stond hij daar, met het levenloze lichaampje van de eekhoorn in zijn mond bungelend. Maar net toen hij zich wou omdraaien, merkte hij het gestalte van een jonge Shadowclan kater op. Geweldig. Hij keek de apprentice voor heel even kort aan, waarna hij zich snel omdraaide en deed alsof hij hem niet had gezien, om uiteindelijk terug richting Riverclan territorium te struinen.

Tall had hem nog nooit eerder gezien, en erg onder de indruk van de jaagstijl was de kater ook niet. Voor een Riverclanner was het misschien wel goed, voor een Shadowclanner zou het onacceptabel zijn. Hij bleef kijken, en keek in de ogen van de ander toen die hem aankeek. Het feit dat hij zich echter omdraaide zonder een begroeting irriteerde Tall genoeg om achter hem aan te rennen, "Meneer," Mauwde hij hard, "Wacht even," In een paar tellen stond de jonge kater naast hem, en keek opzij. Ze waren bijna even groot. "Hoe gaat het?" Random.. Maar ja, zo voelde Tall zich anyways op het moment.

Hij was al blij dat hij niet veel moeite had moeten doen om het prooidier te vangen. Crowmask sloofde zich niet elke dag van zijn leven uit met zijn jaag technieken. En wat anderen ook mochten zeggen, hij ving iedere keer opnieuw zijn prooi. En dus maakte het hem totaal niks uit wat katten ervan vonden. Hij keek dan ook slechts ongeïnteresseerd op toen hij een kleinere kater achter hem aan hoorde rennen. Niet onder de indruk van de brutaliteit waarmee het jonge beest hem ophield, bleef hij verder lopen. "Ik heb geen tijd om met een Shadowclanner te praten." Was het enige wat hij zei, het klonk ietwat dof vanwege de eekhoorn in zijn mond maar het was verstaanbaar.

De ander had er geen zin in, Tall haalde zijn schouders op, dan niet. Maakte hem nu ook weer niet zoveel uit, en bovendien mocht het niet. "Zolang u maar niet op ons territorium komt," Mauwde hij nog, en ging toen weer zitten. Zo, hij had het territorium verdedigd, zijn moeder zou trots zijn.