I heard from your accident.. Is everything okay? {Cinderpaw}

Dyingpaw

Verlegen stond de zwarte kater voor de medicine cat's den. Hij had gehoord van een mede-apprentice die op het thunderpath gesukkeld was. Haar achterpoot was blijkbaar helemaal omgedraaid, het was niet eens zeker of ze het wel zou redden. Of überhaupt nog warrior kon worden. Hij zuchtte even. Zou hij het aandurven om naar binnen te gaan? Hij kende Cinderpaw niet eens goed.. De zwarte kater haalde eens diep adem, en hakte toen de knoop door. Hij zou gewoon gaan. Waarom hij haar eigenlijk wou bezoeken, was zelfs voor hem niet duidelijk. Voorzichtig ging Dyingpaw de medicine cats den in. "Ehm.. Hallo?", vroeg hij zachtjes. Was er eigenlijk wel iemand? Misschien was het allemaal gewoon een grote roddel en ston dhij hier nu voor niks. Hij zou dan wel een ziekte kunnen neppen, maar eigenlijk was hij helemaal niet goed in liegen.. En zeker niet tegen iemand die zo hooggeëerd werd in de clan als de medicine cat en ~apprentice.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 160

NOTES: Zo onzekere Dyingpaw Xd

©Kuksie

De jonge apprentice van amper 11 moons oud lag op het mosnestje in de den van de medicine cat. Steeds zag ze het gevecht met de sterke witte kater voor zich en het monster dat op haar afkwam. De apprentice schudde haar kopje even. Één ding wist ze zeker,haar tijd als apprentice zou erop zitten tegen de eerstvolgende ceremonie en ze zou dan bij de Elders moeten intrekken. Haar droom om te bewijzen dat ze een goede warrior kon zijn lag aan flarden. "Ehm.. Hallo?",de grijze poes keek op,vol angst of het niet die witte warrior was die haar dit had aangedaan. De stem klonk zachtjes,niet echt een van een warrior. 'H...hallo.',antwoordde de grijze apprentice onzeker. Ze snoof even,de geur was best bekend. Niet die van de witte warrior,dat was zeker. Ze keek naar de ingang van de den en zag een zwarte apprentice staan. Een van haar holgenootjes. Ze pijnsde even haar gedachtens en kwam snel op de naam,Dyingpaw.

~Ik heb dus ook veel isnpi XD~

Dyingpaw

"H..Hallo?", klonk het antwoord zacht. Langzaam liep Dyingpaw verder de medicine cat's den in. Deze plek zat vol nare herinneringen.. De dood van zijn moeder, bijvoorbeeld.. Of de eerste paar manen van zijn leven, dat ze dachten dat hij het niet zou overleven. Die tijd had hij nu voor het grootste deel achter zich gelaten. Dat was de reden dat hij hier niet vaak kwam. De geur van die kruiden, die je helemaal verdoofden, brachten die herinneringen terug.. Hij moest moeite doen om niet beginnen huilen en ergens in een hoekje kruipen. Hij liep naar de achterkant van de den en zag een grijs hoopje vacht. "Euhmm. Hoi.", zei hij nog eens. Waarom, waarom had hij toch beslist om naar binnen te gaan? Om het voor zichzelf nog moeilijker te maken? Soms was hij toch zo'n.. Mousebrain.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 137

NOTES: Arme Dying Xd

©Kuksie

Ze zag de zwarte kater de den verder instappen. Met een blik van opluchting dat het niet die kater was keek ze naar de kater. Ze nam even de tijd om hem te bekijken. Een zwarte kater met een korte vacht en mooie blauwe ogen. "Euhmm. Hoi.",zei de zwarte kater nog eens. 'Hee...Dyingpaw toch?',probeerde de apprentice zo het gesprek op gang te krijgen. 'Hoe...euh...gaat de training?',wist ze er uit te krijgen. Tranen welden op in haar ogen en even kneep ze die dicht en vocht ze tegen de tranen die ze wist binnen te houden. Ze opende haar ogen weer en glimlachte flauwtjes. Met moeite ging ze zitten en trok in pijnlijk grimas toen ze haar gehandicapte poot onder haar vouwde. Haar staart krulde ze automatisch over haar pootjes heen.

Dyingpaw

"Hee.. Dyingpaw, toch?", vroeg de grijze apprentice, schijnbaar om het gesprek een beetje op gang te houden. Ook al was het nog niet echt een gesprek. Dyingpaw knikte even, bijna onmerkbaar, om te zeggen dat het juist was. Dyingpw was zijn naam, maar waarschijnlijk niet lang meer. Hij werd al bijna warrior. Natuurlijk zou hij dat nu niet zeggen, alsof hij het er dan zou inwrijven dat zij waarschijnlijk geen warrior meer kon worden met haar verdraaide en verminkte poot. "Hoe.. Euh.. Gaat het met de training?", vroeg ze daarna. De zwarte kater zag dat Cinderpaw het moeilijk had om zich sterk te houden. Flauwtjes glimlachte ze Dyingpaw toe. Met een van pijn vertrokken gezicht probeerde de grijze poes te gaan zitten. Zo zag Dyingpaw haar verwondingen goed. Haar poot, met een groot litteken waar dat monster erover gereden was. Maar ook nog diverse andere wondjes, verspreid over haar hele lichaam. Zou het er zo uitzien als je overreden werd door een monster? Of was er meer aan de hand? Dyingpaw zou het nooit weten. De zwarte kater keek hoe ze haar staart over haar pootjes krulde, bijna als een automatisme. Nog steeds had hij geen antwoord gegeven op haar vraag, en eerlijk gezegd was hij ook niet van plan om er nog antwoord op te geven. Hij keek op, recht in haar mooie groene ogen. Meteen overviel hem een vreemd gevoel, dat hij niet echt kon beschrijven. Hij had dat nogal eens gevoeld, maar waar? Hij deed zijn mond open om iets te zeggen, maar kon niks uitbrengen. Omdat de kater er zo nogal onnozel uit moest zien, klapte hij zijn mond snel weer dicht. Hij haalde diep adem en zei toen: "Hoe.." Maar weer kon hij niet verder gaan. Zijn blauwe ogen sloten zich voor een moment, terwijl hij probeerde moed te verzamelen. Waarom, waarom was hij toch zo slecht in dit soort dingen? Hij deed zijn ogen weer open en keek weer een moment in de hare. "Gaat het?", wist hij uiteindelijk toch nog uit te brengen om zijn zin af te maken.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 347 oO

NOTES: Hij heeft blauwe ogen Xd

©Kuksie

"Hoe.."ze keek de kater rustig en vriendelijk aan,door dat de kater haar eerdere vraag ontweek. Toen hij in haar ogen keek kreeg ze het warm en koud van binnen,haar buik kriebelden als vlinders die er rond dansten. Ongemakkelijk zat ze daar,de kater sloot zijn ogen. Zijn mooie blauwe ogen. "Gaat het?", wist hij uiteindelijk toch nog uit te brengen om zijn zin af te maken. 'Het kon erger,maar ik mag blij zijn dat ik nog leef.',antwoordde ze stil,bijna onhoorbaar. 'Waarschijnlijk staan...eum...staan we tijdens de aankomende...ceremonie soort van naast elkaar.',probeerde ze.

~zal even aanpassen XD~

Dyingpaw

"Het kon erger,maar ik mag blij zijn dat ik nog leef.", antwoordde de grijze poes stilletjes. Dyingpaw wist niet eens zeker of hij het wel gehoord had. Hij kinkte even onzichtbaar. Dat was natuurlijk wel waar. maar meende ze het echt? Of bedoelde ze dat sarcastisch? "Waarschijnlijk staan...eum...staan we tijdens de aankomende...ceremonie soort van naast elkaar", probeerde Cinderpaw nog eens. Dyingpaw snapte niet waarom ze zo graag leek te horen dat ze elder zou worden. Zou het haar bedoeling geweest zijn? Probeerde ze misschien zelfmoord te plegen, door voor een monster te springen? Misschien heeft ze zich daarvoor eerst proberen op een andere manier van kant te maken, en verklaard dat al die andere kleine wondjes... Dyingpaw antwoordde weer niet. Hij zag er het nut niet van in. Dat zou Cinderpaw zelf toch wel weten? Dat ze zich zo alleen maar meer kwelt? "Ben je.." Hij slikte even voor hij verderging. "Was je gelukkig?", vroeg hij.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 157

NOTES: /

©Kuksie

"Ben je.." Hij slikte even voor hij verderging. "Was je gelukkig?", vroeg hij. Ze had niet op die vraag gerekend. 'Ja,ik was gelukkig. Alleen klikte het niet met mijn mentor waardoor ik wat problemen had. Maar als ik die éne kater nooit had vertrouwd had ik nu nog kunnen trainen! Dan had hij me nooit kunnen aanvallen en dan had ik nooit door hem op het Thunterpath geraakt!',haar stem klonk eerst rustig,maar al snel veranderde in een verdrietige en onzekere klank. Haar ogen stonden naar iets dat ze weer voor haar zag. Ze schudde even hard met haar kopje en keek even verontschuldigend naar de kater. 'Sorry',verontschuldigde ze zichzelf. Ze had het gevoel dat ze alles,maar dan ook écht alles bij hem kwijt kon.

Dyingpaw

"Ja,ik was gelukkig. Alleen klikte het niet met mijn mentor waardoor ik wat problemen had. Maar als ik die éne kater nooit had vertrouwd had ik nu nog kunnen trainen! Dan had hij me nooit kunnen aanvallen en dan had ik nooit door hem op het Thunterpath geraakt!", vertelde Cinderpaw, vol van emoties. Ze begon haar verhaal kalm, maar liet zich steeds meer meeslepen. Haar stem eindigde gebroken, met een in en in verdrietige klank. De vaalzwarte kater hield zijn kopje een beetje scheef. Voor zover hij wist was er niemand anders bij betrokken. Steeds meer begon hij zich af te vragen of ze misschien psychische problemen had. Je weet wel, hallucineren enzo. "Welke kater?", vroeg hij behoedzaam. Langzaam zette Dyingpaw een stapje dichterbij, alsof ze ieder moment op kon springen en hem als een gevaarlijke gek zou beginnen aanvallen. "Sorry..", zei ze uiteindelijk weer. Haar tem klonk nog altijd verdrietig, maar toch.. Minder. "Het is oké...", antwoordde hij traag. De kater rekte zijn woorden ene beetje uit, alsof ze ene kitten was die alles niet zo snel begreep.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 179

NOTES: /

©Kuksie

"Welke kater?", vroeg de kater behoedzaam. Langzaam zette Dyingpaw een stapje dichterbij, alsof ze ieder moment op kon springen en hem als een gevaarlijke gek zou beginnen aanvallen. "Het is oké...",had hij gezegd nadat ze sorry had gezegd. 'Het was Whitelion',fluisterde ze,niet te zacht maar wel erg hoorbaar. 'We raakte aan de praat,hij deed zoals altijd of hij alles was! Uit woede ben ik uitgevlogen en toen hij zij dat we naar een mooie plek gingen dacht ik dat de ruzie voorbij was. Maar hij bracht me regelrecht naar het Thunderpath! Toen viel hij me aan en toen lag ik op een gegeven moment op het Thunderpath.',ze keek hem aan met ogen die glinsterde van verdriet. 'Ik had hem nooit mogen vertrouwen!',mompelde ze.

Dyingpaw

"Het was Whitelion...", fluisterde de grijze poes. Misschien was ze echt wel gek.. Misschien begon ze te hallucineren? Whitelion was een loyale windclan kater, die altijd bakken prooi binnenhaalde en altijd en overal vriendelijk was. Die zou zoiets toch nooit iémand aandoen? "We raakte aan de praat,hij deed zoals altijd of hij alles was! Uit woede ben ik uitgevlogen en toen hij zij dat we naar een mooie plek gingen dacht ik dat de ruzie voorbij was. Maar hij bracht me regelrecht naar het Thunderpath! Toen viel hij me aan en toen lag ik op een gegeven moment op het Thunderpath.", vertelde Cinderpaw. Haar groene ogen blonken van verdriet en pijn. Ze mompelde nog iets onverstaanbaars. Dyingpaw begon te twijfelen. Was de kater wel zo betrouwbaar als hij zich altijd voordeed? "Weet je...", begon hij, hoewel hij zoals gewoonlijk zijn zin weer niet kon afmaken. De kater slikte nog eens en probeerde het toen opnieuw. "Weet je... Het zeker?" Zijn keel voelde droog aan, hoewel hij niet wist waarom. Waarschijnlijk was het gewoon iets dat ze verzonnen had, omdat ze een crush op de witte kater had gehad.. ofzoiets. En toch voelde Dyingpaw, diep in zijn hart, dat er meer was.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 201

NOTES: Vreemd om over je eigen karakter te schrijven oO

©Kuksie

"Weet je...", begon hij. De kater leek moeite te hebben met te geloven wat ze vertelend en om zijn zin te zeggen. "Weet je... Het zeker?" vervolgde de zwarte kater. 'Dying...' haar stem klonk zacht en aardig toen ze zijn naam sprak en haar maag leek zich om te draaien. Niet dat ze misselijk werd of zo! Nee,haar buik ging juist kriebelen. 'Ik weet het zeker. Denk aan dat verhaal van Tigerclaw. Die leek toch ook loyaal terwijl dat niet was?', de teleurstelling van het ongeloof van de kater was licht te horen in haar stem. Ze keek de kater aan,in zijn blauwen ogen en een tinteling liep door haar heen. Ja ze was zeker dat Whitelion niet zo loyaal was als hij leek.

Dyingpaw

Dying..." De stem van de poes klonk zacht, en vriendelijk.. Bijna alsof.. Maar nee! Zo mocht hij niet denken! Niet nog eens.. Hoewel de vorige keer de situatie vervelender was. Toen was de poes van een andere clan, en konden ze zowiezo nooit samen zijn. Niet dat dit voor hem al afgesloten was.. Hij schudde zijn hoofdje even, alsof hij er zo een frisse wind door kon laten waaien. Cinderpaw klonk teleurgesteld toen ze zei: "Ik weet het zeker. Denk aan dat verhaal van Tigerclaw. Die leek toch ook loyaal terwijl dat niet was?" Het klonk zo logisch en onlogisch tegelijk, alsof het inderdaad alleen maar verzonnen was. Hoe langer hij hier met haar stond te praten, haar gewonde poot opgekruld onder haar pluizige staart, hoe meer hij begon te twijfelen. En wat als het nu wél waar was? Als de witte kater niet zo loyaal was als hij iedereen deed geloven? Dan moést Everstar daarvan weten! Maar wat konden ze zeggen? 'Ja, ik en Cinderpaw weten dat Whitelion niet loyaal is!' Wie zou ze eerder geneigd zijn te loven? Twee pietluttige apprentices, één met misschien wel geheugenverlies door haar ongeluk? Of een warrior, weliswaar jong maar toch, die zich altijd loyaal voordoet en altijd zo veel prooi meeneemt? De twijfel was duidelijk te zien in zijn ogen toen Dyingpaw de grijze poes aankeek.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 225

NOTES: /

©Kuksie

Ze keek de zwarte kater aan,hij leek ook te twijfelen. 'Niemand,zelfs Everstar zal me niet geloven',verdriet was in haar stem te horen. Misschien? Zou ik het zeggen? Bij die gedachten kwam een warm gevoel in haar op. Ze wist als ze het niet zou zeggen dat ze het nooit zou weten,maar als ze het wel ging zeggen was de kans groot dat hij haar uitlachte. Ze worstelde in tweestrijd en bleef naar de kater kijken. 'Dying...',de woorden leken in haar keel te steken. Zou ze het durven? Ongemakkelijk wiebelde de poes even heen en weer.

~Zou ze het durven?~

Dyingpaw

"Niemand, zelfs Everstar zal me niet geloven", zei Cinderpaw.,Ze zei eigenlijk bijna exact wat hij zelf dacht, en ergens voelde de kater zich schuldig. Wat als ze nou eens de waarheid praatte? Maar dat kon toch niet? Dyingpaw schudde zijn kopje. Het kon niet! Het was waarschijnlijk gewoon een ongeluk.. De witte kater had Cinderpaw zelfs terug naar het camp gebracht, misschien dat ze dat daarom dacht? Omdat zijn gezicht het laatste was wat ze gezien had voor ze flauwviel en hij haar naar hier gedragen had? Hij wist het niet. Maar het kon in geen geval zijn zoals zei zei dat het was. "Dying..." Het leek haar veel moeite te kosten om zijn naam uit te spreken. Zou ze.. Zou dit de laatste.. Hij kon het niet eens denken. Ongemakkelijk keek hij haar aan. "Ja?", fluisterde hij, terwijl een wirwar van gevoelens in zijn buik kriebelden en hem in verwarring achterlieten. Wat was dit nu weer? Toch niet.. Nee! Nee, dat kon niet! Niet opnieuw..

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 167

NOTES: /

©Kuksie

Geloofde de kater haar wel? Of zou hij denken dat ze gek was? Wat zou hij doen als ze zou zeggen wat ze voor hem voelt? Zou hij haar gewoon achter laten en doen of ze nooit had bestaan? Als ze het wou weten was dit de goede kans toch? Ze had eigenlijk niet lang om te piekeren want de kater antwoordde. "Ja?", fluisterde hij. Haar maag kromp samen dat het haar te veel werd. Ze wist niet waarom ze de drang had de kater steeds te bekijken en als ze hem dan aankeek kriebels voelde. Ze zou het wagen! 'Ik...heum...ik denk dat ik verliefd op je ben',sprak ze zacht. dat ik verliefd op je ben had ze gefluisterd,nog hoorbaar voor katten oren. Onzeker staarde de grijze poes naar de grond. Hadden andere katten het ook moeilijk gehad om het iemand te zeggen dat diegene op die was? Angst voor het ergste kneep haar keel dicht. Afwachttent op een antwoord.

Dyingpaw

Zijn maag voelde aan als een tornado toen ze de gevreesde woorden uitsprak: "Ik...heum...ik denk dat ik verliefd op je ben" Haar laatste woorden had ze gefluisterd, maar toch waren ze hoorbaar. Ze lieten de den nazinderen, alsof er een hete wind door kwam waaien die hun vacht deed opstuiven en de kruiden door elkaar haalde. Zijn ogen worden groot. Niet opnieuw! Hij mocht Cinderpaw dit ook niet aandoen.. Het was makkelijker, want ze zat in zijn clan, maar toch.. Zijn gevoelens voor Stormypaw waren niet helemaal over, zeker niet! En.. En.. Nu voelde hij ook iets voor Cinderpaw? Het mocht gewoon niet! De zwarte kater sloot zijn ogen voor een moment, waarbij hij zich langzaam liet zakken tot hij lag. Zo zou hij zeker niet flauwvallen van alle gevoelens die hem misselijk maakten, maar niet in écht op een slechte manier. Hij concentreerde zich op zijn ademhaling om rustig te worden. Toen Dyingpaw zeker wist dat hij zich zou kunnen inhouden en haar niet helemaal zou onderkotsen, opende hij zijn blauwe ogen. "Euhm.. Ikkeuh..", hakkelde hij. Nee, hij wist écht niet wat te zeggen. Hij haalde diep adem en zei toen, zonder te hakkelen: "Ik ook.." Maar daarachter fluisterde hij nog: "Denk.. Ik.." Daarna sloot hij zijn ogen weer. Hij kon dit niet aan! Het was te veel voor hem! De zwarte kater legde zijn kopje op zijn poten. Dit kon niet waar zijn.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 235

NOTES: Ocharme Xd

©Kuksie

Ze keek naar de zwarte kater. Ze zag hoe de kater in een leek te zakken en zijn ogen sloot. Ze had het verknald! En ja daar was ze het beste in,ruzie schoppen,problemen veroorzaken en alles verknallen. Het liefst wou ze dat ze kon vluchten,weg van het Camp om rustiger te worden,maar ze wist dat het nu en nooit meer zou kunnen. Was hij wel op haar of op iemand anders? Twijfels vlogen door haar gedachten heen. Ze zag hoe de kater zijn blauwe ogen open deed. "Euhm.. Ikkeuh..", hakkelde hij. De kater haalde diep adem en zei toen, zonder te hakkelen: "Ik ook.." Maar daarachter fluisterde hij nog: "Denk.. Ik.." Daarna sloot hij zijn ogen weer. Het leek hem te veel te worden en hij legde zijn kopje neer. Ik heb het verknald! O StarClan Why! bad ze in gedachten. Ze sloot haar ogen en vergat even alles om haar heen. Ja,ze wist het zeker,ze had het verknald...

~Wat doen ze elkaar toch aan? XD~

Dyingpaw

Hij was helemaal in de war. De zwarte kater schudde zijn kopje, maar het hielp niets. Een traan rolde over zijn wangen, ook al wist hij niet goed waarom.. Waarschijnlijk kwam het door de verwarring, door het feit dat hij niet wist wat hij ervan moest vinden. Hij stond op en keek haar even aan. "Ik kan het niet..", fluisterde Dyingpaw, voor hij zich omdraaide en de medicine cats den uitliep. Bij de uitgang bleef hij staan. Hij draaide zich nog eens om, keek naar Cinderpaw. Hij liet zijn blik over haar glijden, de grijze vacht en de blauwe ogen, de verminkte poot. Hij nam het goed in zich op. Hij sloot zijn ogen toen hij weer terugdraaide. Dyingpaw opende ze weer en keek naar buiten, hoewel zijn gedachten verder waren, bij Stormypaw. Zouden ze hem echt dwingen om een keuze te maken? Dan moest hij sowieso één van de twee pijn doen, dat was zeker. Vanuit de den was zijn silhouet duidelijk zichtbaar toen hij wegliep, richting het licht en uit de donkere den waar Cinderpaw verbleef. Dit was écht teveel voor hem.

TAG: Cinderpaw.

WORDS: 184

NOTES: aah :'c
Je kunt hem nog achterna gaan, als je wil ^^En anders kunnen we een nieuw topicje doen, van een paar dagen later :3

©Kuksie

Ze zag de traan bij de kater. 'Ik heb het verpest',fluisterde ze onhoorbaar. Haar ogen dof van verdriet. "Ik kan het niet..",fluisterde hij,waarna hij opstond en naar de uitgang liep. Hij wierp haar een blik toe en het enigste wat de grijze poes deed was zich verslagen in een bolletje vouwen. Hij draaide zich om en liep weg. Ze wou weten waarom hij zo...zo ja zo was! Met veel moeite hees ze zich overeind. Met veel moeite hinkte ze achter de kater aan. 'Dyingpaw wacht!',riep ze gefrustreerd naar hem toe. Ze probeerde zo snel mogelijk naar hem toe te hinkelen waardoor ze over een steen struikelde en viel. Ze viel net niet op haar slechte poot. Ze grabbelde met veel moeite overeind en hinkte verder op drie poten naar de apprentice toe.