Why you do that to me![Whitelion]

Cinderpaw lag in haar mosnestje. Haar grijze vachtje netjes verzorgd. Ze dacht aan de zwarte kater,zou alles goed met hem komen? Ze sloot haar ogen toe en zakte even weg. Toen ze een bekende geur rook en zacht de poot stappen hoorde schrok ze wakker. Vol angst kroop ze verder naar achter de den in. Híj was hier! Híj had haar zo verminkt. Haar groene ogen stonden groot van angst en haar adem ging als een gek te keer. Haar hart bonkte in haar lijf.

+Whitelion

Whitelion

Zo onschuldig als hij kon liep de grote witte kater de medicine cats den in. In het camp kenden ze hem als degene die Cinderpaw nog nét op het juist moment heeft gered, omdat ze het anders niet gehaald had. En nu was hij onderweg naar zijn slachtoffer om ervoor te zorgen dat ze geen praatjes rondstrooide.. Hij had namelijk al katten zien fluisteren, en dan vooral een zwarte apprentice die ook een of andere ziekte had opgelopen. Elke keer als hij langskwam, begon die vaalzwarte kater hem wantrouwend aan te kijken en dat zinde hem niet. Daarom ging hij er dat maar eens goed inwrijven wij Cinderpaw. "Hallo, Cinderpaw. Hoe gaat het?", vroeg hij, zo nonchalant als maar kon, alsof er niets gebeurt was.

Haar grijze vacht die een leek met de wand van de den. Bibberend van angst zat ze daar. Oh StarClan help me! bad ze in stilte. Stilaan begon ze meer en meer van de witte kater te zien. "Hallo, Cinderpaw. Hoe gaat het?", vroeg hij, zo nonchalant als maar kon, alsof er niets gebeurt was. Vol angst keek ze de kater aan,Dyingpaw was de enigste die afwist wat er echt gebeurd was. 'Brindlepool!',riep de poes vol ansgt. Ja ze zou proberen dat Whitelion weg moest. Als de kater niet weg zou gaan kon zij weg gaan. Ze keek de kater aan.

"Brindlepool!", riep de grijze poes angstig. Whitelion schudde zijn kopje. "Nee, ik ben het, Whitelion.", antwoordde hij, met een dubbelzinnige grijns op zijn gezicht. "En, hoe gaat het met je? Ben je al wat genezen?", vroeg hij, zogenaamd bezorgd hoewel de grijns nog steeds niet van zijn gezicht af was. En er was toch niets mis mee om een apprentice te bezoeken die gewond was? Brindelpool kon hem niks maken, niks verwijten.

"Nee, ik ben het, Whitelion.", antwoordde hij, met een dubbelzinnige grijns op zijn gezicht. "En, hoe gaat het met je? Ben je al wat genezen?", vroeg hij zogenaamd bezorgd. 'Hou je mond! Jij hebt me dit aangedaan!',blies ze naar de kater. Haar haren overeind en haar ogen glinsterde van woede. Oh wat was de grijze apprentice toch boos!

"Hou je mond! Jij hebt me dit aangedaan!" Een klein glimlachje dat medelijdend moest zijn vormde zich om zijn snuit. "Nee Cinderpaw. Ik heb je juist gered. Je lag op het donderpad, bewusteloos en met een verminkte poot. Ik heb mijn leven geriskeerd om je van het donderpad op ons gebied te slepen en je terug naar het camp te dragen. Misschien herinner je je mijn gezicht en mijn geur nog van toen ik je droeg, en is dat het laatste wat je herinnert. Maar daarom hoef je mij nog niet de schuld te geven." Zo onschuldig als hij kon, deed hij zijn verhaal. Dat was nu toch erg geloofwaardig, niet?

"Nee Cinderpaw. Ik heb je juist gered. Je lag op het donderpad, bewusteloos en met een verminkte poot. Ik heb mijn leven geriskeerd om je van het donderpad op ons gebied te slepen en je terug naar het camp te dragen. Misschien herinner je je mijn gezicht en mijn geur nog van toen ik je droeg, en is dat het laatste wat je herinnert. Maar daarom hoef je mij nog niet de schuld te geven."vertelde de kater. Zij wist beter! Ze was geen kitten! 'Je liegt! We hadden ruzie in het camp en jij zei dat we naar een mooi plekje gingen en toen we bij het Thunderpath waren viel je me aan! Ik vocht terug en na een tijd pakte je me bij mijn poot vast en zwierde me op het Thunderpath terecht! Het waren de Twolegs die me hielpen en in de berm legde omdat jíj naar de rivier ging om mijn geur en bloed van je te wassen! Je hebt me terug meegenomen alsof het een domme ongeluk was! Maar ik ben geen kitten,ik ben slimmer dan je denkt! Ik ga alles maar dan ook echt álles aan Everstar vertellen!',zei ze grommend. Ze hinkte dreigend naar hem toe.

"Je liegt! We hadden ruzie in het camp en jij zei dat we naar een mooi plekje gingen en toen we bij het Thunderpath waren viel je me aan! Ik vocht terug en na een tijd pakte je me bij mijn poot vast en zwierde me op het Thunderpath terecht! Het waren de Twolegs die me hielpen en in de berm legde omdat jíj naar de rivier ging om mijn geur en bloed van je te wassen! Je hebt me terug meegenomen alsof het een domme ongeluk was! Maar ik ben geen kitten,ik ben slimmer dan je denkt! Ik ga alles maar dan ook echt álles aan Everstar vertellen!", brieste Cinderpaw. De blik van Whitelion verkilde toen ze dreigend op hem af hinkte. "En wie dénk je dat Everstar zou geloven? Een trouwe warrior of een apprentice die verbitterd is omdat ze geen warrior meer kan worden en iedereen wilde verwijten naar het hoofd slingert? Want dat is wat ze zal zien, of je dat nu wilt of niet.", siste hij. Ze moest maar eens proberen om een poot in Everstars den te zetten, of Whitelion zou ervoor zorgen dat dat de laatste pootstap was die ze zette. Daarna zei hij, op zijn normale tempo: "Maar nu moet je rusten, Cinderpaw." De witte kater draaide zich om en liep de den uit. Met nog een laatste zwaai van zijn staart nam hij afscheid, alsof ze goede vrienden waren. Maar ze wisten allebei dat dat niet zo was.

Onderwerp: Re: Why you do that to me![Whitelion]