In Due Order

Met een soepele sprong landde de slanke, jonge kat op een omgevallen boomstam. Er lag een laagje sneeuw op, dat onder zijn poten vandaan gleed naar de grond. Vulture keek er in de gauwigheid even naartoe voor zijn ogen schuw naar een opvliegende vogel gingen. De kale bomen om hem heen leken zo hetzelfde .. Ontmoedigd zag hij zijn pootafdrukken van eerder voor hem, dieper het bos in lopen. Nu wist hij het zeker. Hij liep in cirkels. Boven hem was de lucht asgrauw en verried het een aankomende sneeuwbui. Inmiddels had de kou grip op hem gevat en stond hij rillend op zijn poten. Een halve dag geleden was hij nog ShadowClan, en nu was hij rogue. De jonge kater wist niet precies waar hij was, maar wel dat er al een heel eind tussen hem en zijn oude territorium was ontstaan. Hij liet zich van de boomstronk afvallen en landde sober op zijn vier poten. Zoekend keek hij om zich heen met een trieste uitdrukking op zijn gelaat. De bomen waren zo kaal als een pasgeboren muis, er zat geen blaadje aan. Wat als resultaat gaf dat alles er hetzelfde uit zag .. en zodra de eerste sneeuwvlokjes van de dag gingen vallen verdwenen zijn pootafdrukken. Lichtelijk in paniek haalde hij diep adem om zichzelf te kalmeren en begon hij te lopen. Dit maal sloeg hij links af, de kant op waar zijn vele pootstappen hem niet naartoe hadden gedragen.

Eventuele plaatsen waar Vulture naartoe kon voor onderdak waren uitgesloten. Hij kende alleen maar zijn eigen territorium. Alles daar buiten was vreemd en onbekend voor hem en hij betwijfelde of de ThunderClan hem in de clan liet. Een damp wolkje verscheen toen hij een diepe zucht uitblies. Zacht geknerp van sneeuw weerklonk er achter hem en de jonge kater draaide zich om. 'Hallo' Begroette een rood Thunderclan poesje hem. Hij herkende de geur wel en er was zo ver hij wist maar één clan die een vreemdeling vriendelijk begroette. Zeker een vreemdeling met een ShadowClan geur diep in zijn vacht verstopt. "Hallo" Miauwde hij op zijn hoede, desondanks haar vriendelijke lichaamstaal. "Ben jij ook verdwaald?" Vulture wiebelde met zijn snorharen bij die vraag en hoopte half om half dat ze niet verdwaald was en dus prima de weg naar beschutting wist. Zijn vacht was niet zo dik als die van haar, merkte hij al meteen op. Geen twijfel dat ze beter tegen de kou kon dan hij.

Vulture begon ook te glimlachten en zuchtte opgelucht. Mooi. Eindelijk iemand die de weg zou weten! Zijn oren gingen nu ook vriendelijk omhoog en hij keek haar neutraal aan. "Aangenaam Nimblepaw, " Hij begon een beetje heen en weer te bewegen om zijn pootkussentjes niet koud te laten worden door de sneeuw. "Ik ben Vulture, aangenaam" Stelde hij zichzelf voor. "Ik zal het maar meteen zeggen," Hij wiebelde met zijn oren "Ik ben verdwaald" Het kwam er heel ontmoedigd uit. "Ik ben opzoek naar een plek om te slapen .. voor in ieder geval vanavond" Vertelde hij Nimblepaw terwijl zijn groene ogen avontuurlijk begonnen te schitteren. Buiten het feit om dat het gewoon essentieel was, zou het ook een spannend avontuur kunnen worden .. zoeken naar een schuilplaats.

Vulture voelde de hoop naar zijn poten zakken maar herstelde weer toen ze er wel mee instemde met hem mee te gaan zoeken. "Leuk!" Zei hij meteen terwijl er allerlei scenario's door zijn hoofd spookte waar hij en Nimblepaw grote avonturen beleefde. Er kon van alles gebeuren! Hij ontdekte diezelfde twinkeling in haar ogen die zij ook had en zijn glimlach verbreedde. "Waar wachten we op! Laten we gaan" Voor hij een stap kon zetten wendde hij zich weer tot Nimblepaw. "Al kun jij beter de weg leiden .. ik heb geen flauw benul waar we zijn" Vulture keek bedenkelijk en wachtte voor haar om de leiding te geven. "Ik volg je wel" Beloofde hij plechtig.

Vulture sprong gretig achter haar aan toen ze hem wenkte. Hij was nog een groentje in het vak, misschien wist zij meer van avonturen beleven buiten je eigen territorium. Desondanks hield hij zich het grootste gedeelte van hun reis stil. Hij kuchte eventjes om aan te tonen dat hij er nog was. "Zo .. jij bent dus van de ThunderClan..?" Begon hij met een zwakke glimlach op zijn gelaat. "Ik was ooit van de ShadowClan" Miauwde hij om een gesprek op gang te krijgen. Hij wist wel dat "ooit" ook zo dramatisch klonk. Hij was nauwelijks een halve dag geleden vertrokken ..

De sneeuw knerpte zachtjes onder hun poten. De saaie, asgrauwe lucht boven Vulture keek onheilspellend op hem neer. Het zou vast weer gaan sneeuwen.. Hij keek Nimblepaw vluchtig even in de ogen en hij glimlachte een beetje beschaamd. "Ik heb me nooit echt thuis gevoeld in mijn clan" Bekende hij met een nerveuze zwiep van zijn staart. "Ook ben ik het er niet mee eens hoe ze zich gedragen .." Zijn stem stierf weg. Hij vond het vreemd klinken om er zo openlijk over te praten. Hij had nooit iemand verteld wat hij er van vond. Niemand zou het accepteren. "Ze zijn moedig, bloeddorstig en vijandig. Hun zucht naar meer territorium en macht .. dat ben ik niet" Daar stond Vulture wel helemaal achter. Normaal zou een kat zich wel in de clan mengen .. maar hij betwijfelde of die katten geboren waren met hun vraagteken naar de clan. "Bovendien .. wat is er voor een kat nog te doen als zijn thuis hem niet meer aantrekt?" Vroeg Vulture met een bedroefde fonkeling in zijn ogen. "Ik mag dan nog wel tien manen oud zijn maar ik ben oud genoeg om te jagen. Beter gelukkig in mijn eentje dan ongelukkig omringd"

Vulture was opgelucht door Nimblepaw begrip. "Ik moet wel bekennen dat ik met ooit eigenlijk een halve dag geleden bedoelde .." Zei hij grinnikend. Zijn staart wiebelde mee op het ritme van zijn pas terwijl hij nadacht. "Mijn plan kwam eigenlijk pas ná dat ik het territorium uitgegaan ben. Ik ben opzoek naar een schuilplaats om de nacht door te brengen, daarom was ik zo opgelucht toen jij niet verdwaald bleek. Ik neem aan dat jij de omgeving hier kent?" Zei hij op vragende toon met gespitste oren. Dat zou een heel stuk schelen voor hem. Misschien kon ze hem wijzen naar een oud hol van een vos of zo of een dassenburcht die niet meer gebruikt werd. Alles wat hem kon helpen de koude nachten te overleven zou al gewaardeerd worden, al was het een laaghangende tak met wat blaadjes er aan.

Na Nimblepaw haar iet wat overdonderde reactie zweeg Vulture uiteindelijk ook maar. Er viel een tijdje een stilte die alleen werd verbroken door het knisperen van de sneeuw onder hun poten. Hij staarde naar de grond en keek afwezig naar de oogverblindende witte sneeuw. 'Ben je niet bang?' Hij herhaalde de vraag in zijn hoofd en stopte abrupt. Hij keek weer naar Nimblepaw met een serieuze blik in zijn groene ogen. Hij had niet over die vraag nagedacht. Hij was er zo mee bezig geweest om maar uit het territorium te komen en te overleven dat hij voor het eerst eens niet had nagedacht over bang zijn. "Altijd" Zei Vulture waarheidsgetrouw. Hij was altijd bang. Hij was nooit moedig en schrok nog van zijn eigen schaduw. Als je hem in de ogen keek zag je een vriendelijke, jonge kater. Geen trots ShadowClan kat. "Ik denk dat ik te druk bezig was met weg komen dat ik geen tijd had voor angst" Miauwde hij en hij liep weer door. Wie weet waren er allemaal bloeddorstige eenlingen die zijn pad gingen kruisen. De verhalen die zijn ouders hem vertelde waren afschuwelijk .. bijna zo erg als BloodClan. En nu was hij één van hen. Hij zou zich moeten schamen .."Ik ga niet terug!" Zei hij plotseling fel en hij stopte weer, zijn lange staart zwiepte vurig heen en weer. "Ik heb er voor gekozen en ik kan niet meer terug" Verzuchtte hij. "Dit is waar ik van heb gedroomd voor manen achtereen, nu het eindelijk zover is ga ik niet met me staart tussen me poten terug naar de clan. Nu eens niet" Hoewel Vulture het vurig liet klinken kon je er de trieste ondertoon in horen. Zelfs al wílde hij terug, was dat een opgave die onmogelijk zou blijken. ShadowClan was geen ThunderClan. Vergeven stond niet in hun boekje.

"Geeft niet, ik geef jou niet de schuld" Verzuchte Vulture vermoeid en hij sloot zijn ogen even. Bij Nimblepaw haar voorstel was zijn interesse wel even gewekt, maar hij twijfelde vooral meteen. Was het wel een goed idee om met zulke wilde te leven? Natuurlijk was hij nu een van hen maar wie weet hoe hen leefde? Hij gaf haar een vluchtig maar vriendelijk kopje. "Je betekent nu al veel voor me door alleen al een schuilplaats aan te wijzen" Zei hij eerlijk met vriendelijk fonkelende ogen. "Daar ben ik je eeuwig dankbaar voor". Haar poging om hem te helpen betekende dat hij misschien wel de eerste nacht overleefde. Dat idee maakte hem heel dankbaar. Vulture stopte abrupt toen hij iets hoorde. Hij hield haar staart voor Nimblepaw uitgestoken om haar tot een halt te brengen. Hij rook het ook. Kon het waar zijn? Prooi was schaars .. was het toch ..? Op enkele meters afstand onder een struik, kwam een eekhoorn vandaan die zo te zien opzoek was naar zijn voorraad nootjes. "Ik pak hem wel" Fluisterde hij. Hij zakte door zijn poten en ging in de beschutting van enkele, kale struiken zitten. Hij spande zijn spieren aan en zette zich schrap. Dit zou wellicht zijn enigste maal zijn voor de dag dus hij was vastberaden het te vangen. In ShadowClan territorium zaten in de groene seizoenen veel eekhoorns. Hij was er aan gewend geraakt. Hun scherpe gehoor en superieure snelheid. Wiebelend met zijn achterste klapte hij zijn klauwen alvast uit .. en sprong! Zonder tijd te verliezen beet hij het dood het moment dat zijn klauwen contact maakte met de warme massa. Hij proefde flauwtjes wat bloed toen hij zich oprichtte met de eekhoorn en zich naar Nimblepaw draaide. Vulture sloeg triomfantelijk met zijn staart en trippelde naar haar toe. Eigenlijk wilde hij niets liever dan het zelf opeten.. zeker nu hij helemaal alleen de kost binnen moest jagen. Maar het lag niet in zijn hart om haar iets te weigeren. Ze waren praktisch vreemde voor elkaar en ze had hem tot nu toe met niets anders dan vriendelijkheid begroet. Het minste wat hij kon doen was haar een stuk aanbieden. Hij legde het neer en knikte naar haar. "Wil je een stuk? Pak maar" Hij zakte door zijn poten en begon aan de achterkant te knabbelen.

Vulture knikte gretig. "Nwatuurlijk, pwooi is zo schwaars.. wwie weet is dit wel het laatste wat we voor vwandaag tew ewten kwijgen" Bracht hij moeizaam uit met zijn mond vol eekhoorn. Eekhoorn was een zeldzame delicatesse in deze afschuwelijk, strenge winterdagen. Wie was hij om een vriendelijke onbekende zijn prooi te weigeren? Bovendien waren ze nu buiten de clan gebieden. Alles was nu van hen tweeën en niet van één iemand. Al snel had hij een groot deel van de eekhoorn op. Aldoor had hij goed opgelet niet meer te eten dan Nimblepaw. Hij kwam overeind en likte stukjes eekhoorn van zijn snorharen terwijl hij wachtte tot zijn avonturenpartner klaar was met eten. Hij trok één witte poot op en begon zijn snuit schoon te vegen, en de kleine restjes bloed van zijn borst te ontdoen. Hij had nog steeds honger .. maar al minder honger dan voorheen. Hij moest het er maar mee doen vandaag. Hij kon het niet voor lief nemen aangezien je nooit wist wanneer het volgende maal onaangekondigd zich aan hem zou presenteren.