In Due Order

Vulture keek blij naar Nimblepaw die haar stuk zeker niet ondergewaardeerd liet. Prooi was onaangenaam schaars. Dat begon hij een tijdje terug al te voelen. Het begon te dagen dat alleen het misschien wel moeilijker zou worden. "Wat?" Vroeg hij hard op en hij draaide met haar blik mee. Hij volgde haar toen ze begon te rennen en bleef voor het gat staan. Zijn mond viel open van verbazing en gelukzaligheid. Meteen dook hij naar binnen toen hij eenmaal rook dat er geen vreemde geur hing. Hij keek om zich heen. Het hol was ruim en hoog. Hij zou er zes keer naast zich in de breedte in passen en drie keer in de hoogte. Het was ruim genoeg om zijn hoofd niet te stoten en gewoon zich te kunnen omdraaien. Instinctief begon Vulture overal zijn eenling geur aan af te zetten. In een hoekje zag hij wat dorre takjes liggen. Daar kon hij zijn nest maken!

Vulture duwde zijn hoofd door het gat en sprong er uit naar Nimblepaw. Zijn groene ogen straalde van dankbaarheid. "Het is perfect!" Jubelde hij. "Ik wil wedden dat het dicht bij jouw territorium is, toch? Dan kunnen we elkaar vaak zien" Zei hij enthousiast. Met een volle buik en een schuilhol voor de nacht voelde hij zich meer dan voldaan. Nimblepaw was gezellig gezelschap en hij wilde haar vaker zien. Dan zou ze zijn eerste kennis uit een andere clan zijn! Hij keek haar weer aan en gaf haar een bedankend kopje tegen haar hoofd. "Dank je wel, Nimblepaw. Ik kan niet gelukkiger zijn" Miauwde hij gesmoord en hij deed een verlegen pasje achteruit.

(Sorry voor de late reactie! Ik heb echt heel erg veel huiswerk en ik moet er echt even volle dagen aan blokken )

Vulture keek naar de richting van de grens. Inderdaad zou hij het wel ruiken. Hij had nooit goed ThunderClan geroken aangezien het donderpad dat hen scheidde zo een vieze lucht afgaf het niet te ruiken was. Hij vertrouwde er op dat zijn instincten hem zouden zeggen, en ook vooral zijn neus, wanneer hij het bereikt had. "Niet dat ik weet' Zei hij eerlijk. "Ik denk dat ik maar eens verder me geur ga afzetten en dan een nestje ga maken. Ik moet wel warm blijven, zeker nu" Miauwde hij bedenkelijk tegen Nimble. Wat kon hij voor nestmateriaal gebruiken? Ongetwijfeld was het hier anders. ShadowClan territorium en alles er om heen was een wereld van verschil in vergelijking met ThunderClan territorium en er omheen. "Weet jij goede materialen voor een nest? Groeit hier mos of iets?" Vroeg hij terwijl hij langs haar heen liep en alvast zijn geur afzette tegen een verloren boom.

Vulture wiebelde met zijn oren en keek toe hoe ze begon te graven. Zijn snoet vertrok bij de ranzige geur. "Neen ik denk het ook niet" Hij grinnikte en zuchtte. "Loop je nog een stukje mee? Dan kijk ik of ik nog wat mos materiaal zie ondertussen" stelde hij voor. Met zijn staart in de lucht ging hij haar voor. Hij liep langzaam tot ze hem zou volgen. Ondertussen begon hij de omgeving in zijn hoofd te prenten, samen met eventuele nestmaterialen die hij zag. Hij hoopte dat er water in de buurt zou zijn, maar aangezien het zo ongenadig gevroren had zou de hoop om er eentje te horen zinloos zijn. "Hé Nimblepaw, is er toevallig een beekje of een stroompje in de buurt? Ik wil niet helemaal naar de rivier lopen .. al denk ik dat ik die niet eens kan vinden"

Een flits van rood schoot langs hem heen en Vulture versnelde zijn pas. "Ik kom al" Hij kwam slippend tot stilstand en keek hoe ze haar nagels in de schors zette en trok. Bij het zien van haar zelfvoldane uitdrukking kon hij niets anders doen dan glimlachen. "Dat was knap, nou dat geeft niet. We vinden er wel eentje!". Zei hij met zijn borst vooruit, hij gaf de hoop niet op. "Laat me even deze schors in mijn hol leggen" Hij pakte het van de grond en sleepte het terug. Nadat hij het naar binnen had gesmeten rende hij terug om onderweg zo nu en dan nog eens zijn geur af te zetten. "Kom, volg mij! Laten we weer op avontuur gaan" Vulture sprong langs Nimblepaw heen en ging op een drafje in enige willekeurige, noord oostelijke richting. Plots schoot hem Nimblepaw's voorstel weer te binnen van dat groepje eenlingen. "Oh ja .. ik stem er trouwens mee in dat je me meeneemt naar die eenlingen bende.. " Zei hij aarzelend en hij bleef weer staan met een twijfelende uitdrukking in zijn bleek groene ogen. "Je weet wel, die groep waar je me eerder over vertelde? Met die vader en een dochter waarvan de vader de groep leidde, toch?"

Vulture dacht rustig na voordat hij antwoord gaf. Zijn eerste prioriteit was water vinden, nu dat hij beschutting had gevonden en er een aardige vriend had op nagelaten had hij het wel zo'n beetje. Hij haalde zijn schouders op onder het lopen en keek Nimble terloops aan. "Water zoeken denk ik.. en dan zien we wel. Misschien als je niets te doen hebt morgen kunnen we die eenling groep gaan opzoeken" Stelde hij voor, een beetje gereseveerd. Misschien had ze clan taken en hij wilde absoluut niet verantwoordelijk er voor zijn dat ze iets miste door dat hij zo nieuwsgierig was. En .. alleen. Zwijgend liep hij voort terwijl dat idee een beetje in zijn brein begon te nestelen. Mijn eigen regels, mijn eigen leven. Hield hij zichzelf voor. Dat was ook zo. Niemand zou hem meer vertellen hoe het moest gebeuren. Hij zou eindelijk het heft in handen hebben! Eindelijk! Dat idee maakte hem nog steeds opgetogen. Vulture stopte even om te luisteren maar hoorde nog steeds geen beekje kabbelen. Ze waren vast allemaal dicht gevroren.

Vulture keek opgelaten toe. Wat deed ze nou? Toen een klein straaltje water tegen zijn voorhoofd kletste en naar beneden gleed over zijn gezicht, begon hij wild te grijzen en dook hij in elkaar. Voor hij het uit kon voeren rende ze weg. "Ik krijg jou wel" Riep hij haar achterna en hij hapte ook een straal sneeuw op en rende in haar richting. Al snel begon de koude substantie te verwateren en voelde zijn bek aan als een ijspegel. Hij sloop om de boom heen waar ze zat en dook er achter vandaan. Eerst spuwde hij het water over haar heen om vervolgens wild sneeuw op te gaan gooien, met zijn poten maaiend als een half verlamde elder. "Nu heb ik je!" Joelde hij quasi gemeen. Hij probeerde zo gemeen mogelijk te lachen terwijl een zee van sneeuw om zijn oren vloog.

Ook Vulture begon gemeend te lachen. Wat was dit leuk! Al gauw begon de sneeuw zich om hem op te hopen, maar hij ging hardnekkig door met sneeuw gooien. Sneeuw opgooien werd moeilijker toen het zich om hem heen begon te vormen. Hij kromp in elkaar en wachtte af.. De sneeuw om hem heen was ijzig koud maar ook erg zacht. De poedersneeuw was gemakkelijk van zich af te graven. Als verwacht voelde hij de sneeuw opeens zwaarder worden en was er veel gekraak. Nimblepaw zat boven op hem! Met een geweldige krachtsinspanning schoot hij omhoog, mogelijk Nimble katapulterend, en riep hij al lachend "Boe!" Hij dook naar de rode flits die Nimblepaw was en landde ditmaal boven op haar. Hij duwde haar neus in de sneeuw met zijn voorpoot, niet te hard, maar hard genoeg om haar in te poederen. Leunend op haar haalde hij zijn poten weg en grijnsde hij breed. "Mooi gezicht, sneeuwkop" Plaagde hij met een ondeugende blik in zijn ogen.

Vulture's aanval ging niet zonder tegenaanval. Wild spartelend met haar poten werkte ze hem van haar af. Een rode flits schoot nogmaals langs hem en werkte hem tegen de grond. "O jee .." wist hij nog net uit te brengen voor ook zijn kop onder gesneeuwd werd. Hij spuugde de sneeuw uit en schudde wild met zijn kop. In de tegenaanval schoof hij al liggend met zijn vrije voorpoten zo veel mogelijk sneeuw naar haar kop als maar kon, om die kans te nemen om haar van zich af te duwen. Hij draaide zich om en sprong pardoes tegen een dun, klein boompje op die wild begon te schudden. Als gepland viel er sneeuw van de takken en een bijzonder grote klont ging ook richting Nimblepaw. "Ha!" Riep hij ook toen het doel trof. Hij liet de stronk los en landde soepel op zijn poten. "Pak me dan als je kan" Zei hij pesterig en hij sprong, met een nootvaart ging hij er vandoor terwijl zijn poten allemaal sneeuw op lieten spatten.

De omgeving schoot als een flits langs hem heen, harder rennend dan hij tot nu toe ooit gedaan had. Al met al lachte hij hardop, genietend van de spanning die zijn maag vulde door de achtervolging. Vulture was te bang om achterom te kijken of ze hem al ingehaald had, als resultaat trof Nimblepaw haar aanval hem totaal onverwacht. Verstrengeld in elkaar rolde ze door de sneeuw tot ze uiteindelijk tot stilstand kwamen. Met wild reizende borst keek Vulture omhoog naar haar, poten in de lucht terwijl Nimblepaw triomfantelijk boven hem stond. Zijn blik verging even en voor een hartslag lang kon hij haar recht in de ogen kijken en alle detail er in zien. Zo dichtbij bevond haar snuit zich bij de haren. Zacht en voorzichtig duwde hij haar van zich af. Hij schudde zijn besneeuwde vacht uit en haalde diep adem. "Niet slecht, voor een ThunderClan leerling" Miauwde hij met een vreemde ondertoon. Hij glimlachte gemeend en wendde zich van haar af. Stilletjes ging hij zitten en vermande hij zich. Zwijgend keek hij naar de asgrauwe lucht, bedachtzaam. Zijn blijdschap was plots als sneeuw voor de zon verdwenen. En hij kon absoluut niet plaatsen waarom. "Eh .. sorry" Miauwde hij plotseling tegen Nimblepaw. "Ik voel me niet  zo lekker" Loog hij om zijn vreemde gedrag te verklaren. Misschien kwam het door de plezier die hij had gehad net, met een ThunderClan poes. Dat zou eens raar en onnatuurlijk hebben geleken. Toen was hij nog ShadowClan. Nu hij rogue was klonk het net zo vreemd. Zijn plotselinge, twijfelende gedachte lieten hem zelf ook schrikken. Hij duwde ze snel weg en probeerde nuchter te doen zoals net, maar iets was er mis en hij wist niet wat. Het kon ook best zijn dat de ernst van de situatie hem getroffen had. Maar hij had wat hij nodig had. Een schuilplek alias slaapplaats en er was 'water' zat om hem heen. Prooi was overal schaars. Het maakte niet uit waar hij was, zelfs hier zou het schaars zijn. "Ja, dat zal het zijn". Dacht hij opgelucht dat hij zijn gevoel een plaats kon geven.

Vulture wapperde zijn poot heen en weer om als een teken dat Nimblepaw zich niet ongerust moest maken. "Ik denk dat ik gewoon iets te wild heb gedaan" Begon hij. "Misschien heb je me te hard geraakt ja .." Zijn stem stierf weg. Liegen tegen haar maakte hem alleen maar beroerder. "Maar daar kon je niets aan doen" Zei hij vlug en hij gaf haar even vlug een kopje. Hij keek haar beschaamd aan en hij glimlachte weer. "Misschien moet ik gewoon even rustig zitten, dan zakt het vast" Hij vouwde zijn lange, dunne staart om zijn voorpoten en haalde diep adem. Hij was zich er nu pas van bewust hoe moe hij was. Dat kwam ongetwijfeld door de emotionele beslissing van eerst, het was ook niet niets. "Ik voel me al beter" Begon hij met een bemoedigende glimlach en hij streek zijn borstharen glad met wat halen van zijn ruwe tong.