Some lullaby from hate (Cyber)

"Wat? Maar je bent zo aardig, of ben je net zoals die rare kat NightShadow? Dat je opeens kan veranderen? En zo ja, veranderd jouw oogkleur dan ook?" piepte Lola. NightShadow was aardig, maar omdat Lola een beetje sarcastisch had gedaan, veranderde ze van aardig naar gemeen. Was Dot dan echt ook zo? Of hoefde je haar geeneens kwaad te maken daarvoor?

Dot had al in een hoekje gedoken, ze had haar staart om zich heen gevouwd en besloot om stilletjes te gaan zitten. Ze was vast besloten, ze wilde Cyber hier die kon haar stoppen als zo iets gebeurden. Hij was sterk en snel genoeg veder niemand, of ieder geval geen kitten. "Wat? Maar je bent zo aardig, of ben je net zoals die rare kat NightShadow? Dat je opeens kan veranderen? En zo ja, veranderd jouw oogkleur dan ook?" piepte Lola. Dot stond op en begon heftig te ijsberen, ze zei even niks alleen aan haar houding te zien was ze al vol op in stres en helemaal door wat er kon gebeuren. Ze kon antwoorden maar deed nog niet, langzaam begon er bliksem toe te slaan en regende het kei hard. "Nightshadow is niet raar, ze zit vol met begrip... Ik in tegendeel..." miauwde ze ter wel ze naar de grond tuurde, "ik had vroeger twee broers..." begon ze. "De ene ging al weg toen ik 2 moons was waardoor ik 4 persoonlijkheden creeérden en Nightshadow heeft er maar 1, ik moet leven met 4 en praten de hele tijd in mijn hoofd en via mij. Als ze willen nemen ze ook mijn lichaam over, maar ik heb nog iets ergers soms val ik weg en weet ik niet meer wat ik doe en dan is een kitten zoals jouw zo goed als dood..." zei ze recht in Lola's ogen ter wel er net een hard geluid uit de wolken kwam en een felle licht flits daarna. Dot staarde naar de grond en bleef ijsberen, "ik kan je veder even niks vertellen..." miauwde ze en haar stem viel langzaam weg.

Lola luisterde aandachtig naar wat Dot zei. "Maar waarom waarschuwde je me de vorige keer daar dan niet voor?" vroeg ze. Dot had er niks over gezegd bij haar vorige ontmoeting, waarom niet? Lola snapte soms echt niks van sommige katten. Maar soms viel er ook gewoon niets te snappen, Zoals waarom de lucht donkerder werd als het avond werd.

Dot zat weer is gepropt in een hoekje van het hol kennerlijk had ze nog veel uitteleggen, helemaal nu. Helemaal voor dee kitten Lola en natuurlijk ook meer, waarom konde kittens zo weinig nog begrijpen maar het waren en blijven ook kittens. "Maar waarom waarschuwde je me de vorige keer daar dan niet voor?" piepte de kitten, ze staarde naar de grond en keek Lola daarna weer aan. Ze zocht even naar woorden maar wist het al maar niet hoe ze het moest uit leggen, ook vond ze het erg dat ze andere kittens er niet waren. Met dit weer wilde je niet buiten zijn helemaal niet nu, een licht flits verscheen weer met een kei hard donder geluid. Ze dook meer ineen maar staarde het kittentje aan en begon "Omdat ik het gevoel niet had dat het kwam, dat ik bijna weer mezelf verlies... Dat heb ik namelijk niet vaak." Miauwde ze. Ze staarde omhoog, er was veel gebeurt helemaal vandaag nu en op dit tijd stip gebeurde er veel. Ze was bezorgd over Cyber en de andere, zelfs als ze geen kitten was van hun of niet bij de fammilie hoorde voelde ze wel dat ze erg bezorgd was en helemaal over hun. "Lola... Er is zoveel gebeurt wat ik verkeerd heb gedaan en wat ik moest vrezen maar later kwam ik er achter dat ik mijn ergste vijand ben... Ik ben de enige die mezelf verwond en vermoord in pijnen van vanalles. Ik kon het je ieder vertellen maar ik wilde niet dat je, je zorgen maakte om mij of om jezelf. Je bent misschien wel een kitten maar die hebben ook gevoel en die zoude dat voor altijd blijven houden alles wat je nu mee maakt blijf je mee maken." zei ze met een zucht en keek meteen naar de grond, ze staarde naar haar poten en wist dat ze te veel had gedaan om zich zo rot te voelen. Zo voelde ze zich elke dag, elke dag de zelfde pijn.

"Maar je moet niet denken aan wat je verkeerd hebt gedaan, of verkeerd is gegaan in je leven. Denk gewoon aan alle goede dingen. Ik kan bijvoorbeeld ook iedere seconde aan mijn moeder gaan denken, maar dat maakt me alleen maar verdrietig, dus denk ik juist aan mijn familie en het spelen met hun. Je moet het verleden achter je laten" piepte Lola tegen Dot. Ze had gezien dat Dot zich niet fijn voelde, dus hoopte ze maar dat dit haar beter zou laten voelen. Ze was niet echt bang voor wat Dot haar verteld had, ze moest nu alleen voor de poes uitkijken.

Dot staarde naar de kleine Lola, ze keek haar aan. Dot wist nog dat deze kitten al zoveel had mee gemaakt en zoveel verdriet had opgelopen, wat kon ze doen om deze kitten te helpen. Helpen met deze zware tijden, je zou er alleen af kunnen komen om dood te gaan deze gedachtens zouden je alleen blijven achter volgen in deze chaos. Ze zuchtte even en staarde naar het kleintje die al zoveel had mee gemaakt en dat kon je ook zien aan de ogen, ze keek naar de grond en wiebelde met haar oor. "Maar je moet niet denken aan wat je verkeerd hebt gedaan, of verkeerd is gegaan in je leven. Denk gewoon aan alle goede dingen. Ik kan bijvoorbeeld ook iedere seconde aan mijn moeder gaan denken, maar dat maakt me alleen maar verdrietig, dus denk ik juist aan mijn familie en het spelen met hun. Je moet het verleden achter je laten" piepte de kitten waarvan Dot afstand had van genomen om haar niks aan te doen. Ze staarde naar de grond en likte vlug haar poot, Lola had gelijk maar wat er in het verleden was gebeurd kan ze nooit meer uit haar hoofd zetten zelfs niet nu. Er was te veel om waar te zijn, ze staarde naar Lola en begon "maar... Ik heb mijn broer verloren mijn fammilie en alles in mijn leven, ik ben zo gestoord als wat... Iedereen in mijn Clan kijken me aan als ik iemand ben die er niet bij hoor en daar hoor ik ook niet bij." Miauwde ze en ging veder van Lola weg want zo kon ze moeilijker naar Lola toe als ze haar wilde vermoorden, ze ademde diep en langzaam werd het meer hijgen tot ze adem kreeg.

Cyber kwam terug naar boven gesloft, de kits waren in het diepere gedeelte of in de "kittenkamer" een klein stukje waar je alleen binnegeraakte als je zo groot was als een kitten -Cyber kon niet door de opening-. "Lola, Dot, ik ben terug" mauwde hij richting de twee katten. 'maar... Ik heb mijn broer verloren mijn fammilie en alles in mijn leven, ik ben zo gestoord als wat... Iedereen in mijn Clan kijken me aan als ik iemand ben die er niet bij hoor en daar hoor ik ook niet bij.' zei Dot plots. "Ja, je bent gestoord. Dat heb ik mogen meemaken!" zei hij met een plagende lach. "Maar je hoort wel ergens bij. Je hoort altijd bij ons bij, bij mij en de kits. Hier kun je altijd terecht als het je even te veel wordt oke?" zei hij met een geruststellende toon terwijl hij naast haar kwam zitten en haar zachtjes met zijn snuit terug naar Lola duwde naar wie de zwart-witte kater een knipoog gaf. "Oke, ik ben hier nu. Begin maar met het modderverhaal." mauwde hij geamuseerd terwijl hij de rosse poes een knikje gaf.

Dot keek naar Lola maar voelde zich alleen en wilde echt iets voelen wat haar weer blij maakte of waar ze zich echt beter ging van voelen, dit voelde beter dan haar thuis maar haar echte thuis voelde nog beter tot alles verkeerd ging in haar leven. "Lola, Dot, ik ben terug" zei Cyber vlug ter wel hij al binnen kwam met een snelle pas, ze knikte naar de zwart witte kater en keek daarna naar de grond. Ze voelde zich koud maar dat kwam vast door de modder die tegen haar vacht aan geplakt zat, ze keek met een kille blik naar de grond maar diep van binnen was ze triest. "Ja, je bent gestoord. Dat heb ik mogen meemaken!" plaagde Cyber maar voor haar was het geen grap meer, elke dag maakte ze mee dat ze gestoord werd genoemt elke dag moest ze toe kijken maar wilde ze dat nu ook. Nee, nooit meer het zelfde verhaal van dat ze gestoord is. Nee, dat wilde ze nooit meer dat aan horen. Ze keek naar de grond en wilde kappen of stoppen zeggen maar dat kon ze niet, er voelde iets vreemds op komen maar toch probeerde ze dat in te houden. "Maar je hoort wel ergens bij. Je hoort altijd bij ons bij, bij mij en de kits. Hier kun je altijd terecht als het je even te veel wordt oke?" zei Cyber met een vragend gezicht maar zei het op een geruststellende toon. Ze voelde hoe Cybers natte vacht naast haar kwam zitten, ze knikte even maar zei niks. Waarom zou ze willen praten, willen schreeuwen ter wel het geen nut heeft. Ze nam een kort moment die werd verstord door Cyber die miauwde: "Oke, ik ben hier nu. Begin maar met het modderverhaal." Eigenlijk wilde ze het niet en zuchtte diep en opende haar mond om het hem te vertellen, "kan jij niet beginnen?" vroeg ze maar het klonk nogal weg gedreven van deze wereld.

Cyber keek ongerust naar de poes, waarom deed ze nu zo terughoudend? "Oke.. Nou we kwamen elkaar tegen.. ik weet zelfs al niet meer waardoor.. en geraakten aan de praat. Doty vertelde me alles over haar en haar familie enzo, ik vertelde alles over mij. De modder lag er op dat moment heel verlokkelijk bij.." Cyber keek gespeeld duivels "Tè verlokkelijk." Hij keek glimlachend naar de poes en likte haar bezorgd zodat de modder een beetje weg ging. "Ik kon het niet laten om een schep heerlijk druipende bruine modder op mijn toen nog witte poot te nemen en gewoon in That Face te smijten." Cyber lachte even terughouden, al denkend aan dat crazy moment waarin hij besloot Doty te verassen met een bal modder.

"En jullie haalden mij er niet bij? Gewoon ongelooflijk!" Mauwde Lola vrolijk. Ze zou graag hebben meegedaan met het moddergevecht. "Maar je kan ook niks onthouden he?"mauwde ze plagend tegen haar vader. "Je weet zelfs al niet meer hoe je elkaar hebt ontmoet" vervolgde Lola op een licht plagend toontje. Ze gaf haar vader een speelse por met haar pootje. "Nog een gevecht houden?" vroeg ze speels maar ook uitdagend aan, waarna ze boven op Cyber sprong en hem speels in zijn oor beet. "Of is de grote wolf bang dat hij gaat verliezen van zijn nederige pup?" vroeg ze uitdagen aan haar vader.

Dot keek naar Cyber en Lola die lief en aardig waren, ze zorgde voor haar en dat was gewoon niet te geloven. Ze keek naar hun met een klein glimlachje, ze voelde zich al wel gekwetsd door Cyber maar misschien kon ze dat voor nu beter uit haar hoofd zetten. "Oke.. Nou we kwamen elkaar tegen.. ik weet zelfs al niet meer waardoor.. en geraakten aan de praat. Doty vertelde me alles over haar en haar familie enzo, ik vertelde alles over mij. De modder lag er op dat moment heel verlokkelijk bij.." zei Cyber en daarna miauwde hij er vlak achterna "Tè verlokkelijk." Dot wist dat Cyber goed was in speels zijn zelfs beter dan haar, eigenlijk vroeg ze zich iets af. Ze voelde een warme lik over haar kop waardoor ze meteen even met haar oren wiebelde, ze zag de glimlach van Cyber. Ze glimlachte terug maar keek weer naar Lola, ze wilde iets vragen maar werd verstoord door Cyber die al begon: "Ik kon het niet laten om een schep heerlijk druipende bruine modder op mijn toen nog witte poot te nemen en gewoon in That Face te smijten." lachtte hij maar het leek dat hij er ook nog even aan terug dacht. Dot opende haar mond en wilde net wat zeggen maar werd al verstoord door de kleine kitten die al zei "En jullie haalden mij er niet bij? Gewoon ongelooflijk!" Dot schudde haar kop maar niet omdat ze ergens niet mee eens mee was maar eerder dat ze niet kon vragen wat ze kon vragen, ze zuchtte even en keek naar de twee katten. "Maar je kan ook niks onthouden he?" miauwde Lola plagend tegen Cyber. Zelf kon Dot maar niks zeggen, wilde ze dit echt? Of was het eerder waanzin. "Je weet zelfs al niet meer hoe je elkaar hebt ontmoet" zei Lola plagend maar in haar ogen kon je zien dat ze wilde spelen en ook aan haar houding. "Nog een gevecht houden?" zei Lola er vlak na. Dot besloot zich hier mee niet te bemoeien en keek even hun na en begon "Ik ga wel, dit is een fammilie moment." zei ze zuchtend en ze draaide zich om en liep naar de uit gang. Ze hoorde achter zich nog het gepraat van Lola die zei "Of is de grote wolf bang dat hij gaat verliezen van zijn nederige pup?" Dot schudde haar kop en liep gewoon naar buiten met een korte glimp nog naar het nest besloot ze om toch te gaan, even weg van deze drukke boel. Ze had eerder rust nodig dan deze dukte en besloot om buiten te blijven.

Cyber sloeg speels lachend met een poot op Lola haar hoofdje "Ik eet je op als ik wil kleine pup!" zei hij speels grommend terwijl hij deed alsof hij haar ging opeten en haar vervolgens met één poot porde en haar weer speels weggooide door haar eerst op te pakken aan haar nekvelletje, pas op het moment toen hij breed lachend naar Dot wou kijken besefte hij dat ze er niet meer zat, ze was weg. Verbaasd stond Cyber op "Sorry Lola, wacht even" zei hij verontschuldigend waarna hij naar buiten trippelde, daar zat de rosse poes. "He, gaat het?" zei hij terwijl hij naast haar ging zitten. Hij voelde zich schuldig, dat hij geen aandacht aan haar had besteed.

Dot stond al buiten in de regen en wilde net weggaan, ze wilde dit niet verpesten maar ze had al veel gedaan. Ze wilde Lola niet vermoorden of pijn doen en Cyber helemaal niet, allebij betekende hun iets voor haar. Ze voelde de regen op haar vacht en de koude wind langs haar vacht gaan, ze sloot even haar ogen en proefde de lucht. Het was tijd om weer terug te gaan naar de Bloodclan, haar thuis waar ze nooit naar verlangde maar waar ze wel woonde. "He, gaat het?" sprak Cyber die al aan kwam en naast haar kwam, ze keek hem aan maar draaide vluch weer terug met haar kop die de verte in keek. Ze staarde naar de bomen planten en dichtbegroeide bossen, "hey, Goed genoeg maar ik moet naar huis." 'ik wil jullie namelijk niks aan doen' voegde ze er zachtjes aan toe. Ze keek Cyber niet eens aan toen ze dat had gezegt, ze stapte naar voren en liet een traan rollen die je nauwelijks kon zien door de harde regen. Even kwam er een hard boem geluid wat ze ook met Vulture gehoord had maar ze negeerde het vlak daarna kwam er fel licht waardoor je haar vacht beter kon zien. Ze wilde Cyber en zijn hele fammilie niks aan doen na wat ze kon doen, het gevoel. Het gevoel van binnen sprak veel maar iets te veel en besloot te gaan, ze moest wel om hun niks aan te doen. "tot later Cyber." miauwde ze en liep weg over het gras. Het bleef regenen dus ze moest snel zijn.

OCC: einde topic? of Dot is uit het topic

Cyber keek met spijt en medenlijden op zijn gezicht de rosse poes na terwijl ze verdween over zijn territorium, richting Bloodclan. "Je bent altijd welkom.." mompelde hij nog net voordat ze uit zicht verdween, het kon zijn dat Dotty het niet had gehoord maar hij had het gezegd, en dat was het belangrijkste. Een gedachte flitste door zijn zwart-witte kop heen, zal hij deze poes ooit nog weer zien? Cyber hoopte van wel, hij beschouwde haar als een vrienden.. mischien beschoude zij hem ook als vriend? Veel vragen, geen antwoorden. Met een zucht draaide de sterkgebouwde kater zich om en liep terug Het Hol Van De Wolf in.

OCC; Als de kittens nog reageren is dit topic OPEN, zo niet.. dan is het vanaf nu GESLOTEN.

Onderwerp: Re: Some lullaby from hate (Cyber)