A new Dawn {Geboortetopic}

In de tijd dat Snowynight was ingetrokken in de nursery, was haar buik alleen nog maar gegroeid tot een formaat waarvan ze niet voor mogelijk had gehouden dat dit zou kunnen. Maar hier lag ze dan, ongemakkelijk op haar zij. Af en toe voelde ze een kitten bewegen en ze sloot haar ogen weer even. Hoe veel zouden het er zijn? Zou ze wel een goede moeder zijn? Zouden ze gezond zijn....? De poes haalde eventjes diep adem en probeerde zichzelf tot rust te manen. Het zou niet lang meer duren, het kon niet anders... En bijna alsof ze erom geroepen had, trok haar buik pijnlijk en verkrampt samen. Eventjes hapte de poes geschrokken naar lucht. Het was begonnen. Of niet? Ze wachtte eventjes af, geen vals alarm slaan... De poes legde haar ogen wat achteruit en incasseerde de tweede wee met opeengeklemde tanden. "Thrushdive! Littlestream!" Riep de poes.

{Eerst Thrushdive of Littlestream, andere katten mogen daarna als ze willen binnen vallen. }

Zijn gedachten lagen zowel bij Snowynight als bij zijn kleine broer, Tallpaw. Het zou eerdaags gebeuren dat zijn kittens geboren zouden worden. En Tallpaw..? Hij was nog zo jong, en zo naïef, hij maakte keuzes, deed dingen, die eigenlijk niet konden. Dingen die gevaarlijk waren. Hij bevond zich vaak buiten Shadowclan territorium. Het was maar goed dat Thrushdive grijze haren had van zich zelf, anders was hij het wel geworden. En dan te bedenken dat zorgen niks voor hem was. "Thrushdive! Littlestream!" Klonk er in eens. Thrushdive keek op van de plek waar hij zat te piekeren. Meteen stond hij op en raasde als een gek naar de nursery toe. Nee, zou het? Zou hij nú, vandaag, op dit moment vader worden? Hij wurmde zich de nursery in, en keek naar de poes die daar lag. Zijn partner, de aanstaande moeder van zijn kittens. Van hun kittens. "S-Snowynight..." zijn stem trilde nerveus. "Je... je kan het!" Moedigde hij haar aan, niet wetend wat te doen. Hij moest Littlestream halen.

De samentrekkingen van de spieren voelden hoogst ongemakkelijk en Snowynight beet nog wat harder op haar lip, tot bloeddruppel over haar kin naar beneden gleed. Haar nagels begroeven zich in het zachte mos en reten het uiteen in frustratie. Ze wilde niet jammeren, ze wilde niet gillen. Een principieel iets wat zich in haar kop genesteld had, was dat ze zich niet aan wilde stellen op dit vlak. Maar oh Starclan, het deed zeer. Haar dikke buik lag haar ook nog eens in de weg. Het liefste wilde ze opstaan en wegrennen van de pijn, maar dat zat er natuurlijk niet in. Ze was op dit moment redelijk immobiel geworden door haar 'balast'. Maar gelukkig verscheen Thrushdive al snel door de ingang van de nursery. Snowynight snorde eventjes lichtjes, af en toe kreunend door de volgende wee, en drukte haar kop even tegen zijn borstkas. "Rustig nou.." Miauwde de poes, haar woorden herhalend van niet lang ervoor, maar vervolgens verkrampte ze weer.

Thrushdive had ergens het gevoel dat hij nog meer gespannen was dan de gene die de taak zelf moest volbrengen. Snowynight dus. Hij voelde zich helemaal benauwd worden, en trilde zowat op zijn benen. Tevens trilde zijn stem bij elk woord dat hij uitbracht. Wát als het mis ging? Wát als de kittens dood geboren werden? Wát als het gewoon niet lukte om één kitten uit te persen, en dat Snowynight ook dood ging? Thrushdive kwam dichter bij, en ging bij Snowynight zitten. Hij voelde hoe de witte poes haar kopje tegen zijn borst aan drukte. Thrushdive boog zijn kop, en likte onhandig haar kopje. "Rustig nou.." miauwde de poes. Rustig nou, niet heel lang geleden had de witte poes deze woorden nog tegen hem uitgesproken. Ben ik zo'n erge stresskip dan? "Kom op, lief, je kan het," murmelde hij, zijn stem onder controle houdend. Hij likte haar oor. "Littlestream zou zo wel komen," vervolgde hij. Hij durfde niet bij Snowynight weg te gaan, maar hij had het gehoord, dan had Littlestream het ook gehoord, tevens was het wel duidelijk voor heel de clan wat er gaande was in de nursery.

Zodra ze de roep van Snowynight hoorde, wist ze dat de tijd was aangebroken voor haar om maar nog eens opnieuw zich zorgen te gaan maken over een bevalling die kon mislopen. Wat er gebeurd was met Fawnstep voelde aan als haar fout, en ze schaamde zich niet alleen omdat ze wist dat het ook echt haar fout was, maar omdat Smokebreath haar had moeten komen helpen. Het leek wel alsof ze terug een apprentice was, en alweer werd ze met haar neus op de feiten gedrukt dat ze niets alleen aankon. Met haar linkerpoot graaide ze naar de benodigde kruiden, om vervolgens richting de Nursery te hollen.
Haar blik viel meteen op Snowynight, vergezeld door Thrushdive. Snel, maar uiterst voorzichtig, liep ze naar de witte poes toe en legde ze de borage kruiden voor haar neer. "Eet dit op, het zal de melk bevorderen," Begon ze rustig waarna ze met haar kleine pootjes aan de gezwollen buik van Snowynight voelde. "De eerste kitten is onderweg, let op je ademhaling en probeer vooral niet te paniekeren." Miauwde ze op een moederlijke toon, om de poes niet van streek te maken.

Een kermende kreet ontglipte Snowynight toen een nieuwe wee door haar buik heen trok. Verbeelde ze het zich nou, of werden ze erger? En toen verscheen Littlestream gelukkig met kruiden. "Eet dit op, het zal de melk bevorderen," Begon de poes waarna ze aan haar buik voelde. Snowynight piepte eventjes zachtjes. "De eerste kitten is onderweg, let op je ademhaling en probeer vooral niet te paniekeren." Miauwde Littlestream moederlijk. Snowynight wierp een dankbare blik op Littlestream, blij om de geruststelling die Littlestream bood. "Dank..je.." hijgde de poes zachtjes, waarna ze eventjes bij een nieuwe pijnscheut wat meer tegen Thrushdive aankroop. Ze boog haar kop naar voren en at de bittere borage op. Haar gezicht vertrok eventjes lichtjes door de bittere smaak. "Gatver.." mompelde de poes met een lichte glimlach. De weeën volgde elkaar sneller op en de poes begroef haar nagels in het zachte mos. Met een kreet bracht ze de eerste kitten ter wereld. Met een voorzichtige blik keek ze op het natte bundeltje. Wat deden queens okalweer..? Ze likten het droog toch..? Voorzichtig begon de poes de kitten schoon te likken, een schuine blik werpend op Littlestream en Thrushdive. Deed ze dit oké..?

{Dawnkit mag <3}

Zachtjes dreef een kitten wat rond, af en toe licht tegen zijn broertjes en zusjes botsend. Het was er gezellig en warm, geen zorgen en problemen. Hij zwom doelloos verder, het leek hier oneindig. Het vertrouwde plekje voelde zo leuk, en de kitten hoopte hier voor altijd te kunnen blijven, niet wetende dat hij het hier toch snel ging verlaten. Plots werd een fel licht op de vliesjes voor zijn ogen geschenen. Het was geen leuk licht, het deed pijn aan zijn gesloten oogjes. Hij probeerde zich om te draaien, weg te ‘kijken’, maar daardoor kreeg hij het kouder. De warmte verdween, en koude overspoelde hem. Het plekje werd kleiner, pootjes en neusjes duwde overal tegen hem op, en hij zwom wat heen en weer, zover dat kon. De gezellige warmte begon nu nog meer te verdwijnen, en een koude drong tegen zijn velletje. Als hij rillen kon, zat hij nu wast met rillingen over zijn ruggengraatje. Ergens was wel een klein beetje warmte, en instinctief zwom de kitten erheen. Hoe korter hij kwam, hoe feller het licht, en hoe warmer het werd. De ruimte werd nog kleiner, en nu begon het onaangenaam benauwd te worden. Plots verdween alle koude, en een warme tong verving het. Lucht vulde zijn longen, en het voelde pijnlijk. Stil begon hij te piepen, en even laten begon hij iets luider te krijsen. De koude werd van zijn velletje gehaald, en zijn pootjes en neus zochten de buik van zijn moeder. Opgelucht vond hij die. Zijn neus rook een geur, een geur die als ‘veilig’ in zijn hoofd zat. Een warme, aangename vloeistof vulde zijn mondje, en genietend dronk de kitten verder. Alles zag donker, maar dat maakte de kleine kitten niet uit, zolang hij maar deze melk mocht drinken. Dankbaar en zacht drukte hij zich tegen zijn moeder aan. Snowynight’s warme vacht voelde nu al vertrouwd, en hij was het gezellige andere plekje al bijna vergeten. Dit was nu zijn nieuwe huisje, de Nursery, bij zijn moeder, zijn vader, zijn zusjes en broertjes. In de ShadowClan.

{Ik post even snel omdat Daan nu op de boot zit ^-^ Sorry Nath en Chi! Zal 't zometeen rustiger aandoen ;p}

Snowynight glimlachte vermoeid. Daar was de eerste kitten, de eerste van de waardevolle bundeltjes van haar en Thrushdive. Het zag er zo klein en teer uit.. En zo schattig. Een warme glimlach verscheen op haar lippen terwijl ze in haar kop al over namen ging nadenken. Maar nee, namen zou ze zometeen met Thrushdive verzinnen. En veel tijd om na te denken had ze niet. De poes kermde opnieuw en spande haar spieren aan toen een nieuwe wee door haar buik heen trok, een sterkere dan voorheen. Hijgend ontsnapte haar adem uit haar mond en ze drukte haar kop even tegen Thrushdive aan. De eerste kit was al heel erg zwaar geweest en de uitputting door de hongerige tijden die ze hadden doorgemaakt trof haar nu al zwaar. Maar ze moest doorzetten. De poes wachtte de volgende wee af en begon weer te persen. Het viel haar al zwaarder dan de vorige maar uiteindelijk lag er dit keer een sneeuwwit bundeltje op het mos. Al vermoeider begon ze het kleintje schoon te likken en dirigeerde ze het naar haar buik.

{Ivykit <3}

Bij de kater brak het zweet bijna uit van de zenuwen. Hij voelde zich gelukkig, maar het was allemaal ook zo... vreemd. Hij werd vader? Kon hij die taak wel goed op zich nemen? Was hij verantwoordelijk genoeg? Soms leek hij gewoon nog op een zorgeloze apprentice, maar als vader kon hij zich echt niet zo roekeloos gedragen! Littlestream was er bij gekomen en gaf Snowynight de benodigde kruiden. Thrushdive kneedde ondertussen nerveus in de grond. "De eerste kitten is onderweg, let op je ademhaling en probeer vooral niet te paniekeren." Thrushdive beet op zijn lip. Great Starclan... Hij slikte nerveus maar probeerde het zo goed als mogelijk te verbergen. Hij boog zijn kop en likte de oor van Snowynight. "Je zult een fantastische moeder zijn," snorde hij met trillende stem. Toen Snowynight een kreet slaakte schrok Thrushdive. "Gaat dit wel goed, doet dit haar geen pijn," wanhopig keek hij naar Littlestream. Hij zag hoe Snowynight een nat bundeltje in een velletje oppakte, en zo de kitten uit het velletje likte, en de kitten zelf schoon begon te likken. Zachte stille piepjes verliet het bekje van de kitten, een katertje. De kitten kwam aan de buik van Snowynight te liggen en begon te drinken. Een warm gevoel ging door hem heen. "H-hij is gezond, toch?" Zijn ogen bleven gericht op de kitten. Mán, hij leek het wel moeilijker te hebben dan de Queen zelf. Hij haalde diep adem en probeerde zich zelf weer rustig te krijgen. "Je doet het fantastisch, Snowy," zoals hij zag hoe zij het deed, leek het gewoon perfect. Dus dan moest het ook wel goed zijn.

Langzaam botste de ongeboren kitten tegen haar broertjes en zusjes aan in de buik van haar moeder, wat ook nu weer het geval was. In een verre verte had ze stemmen gehoord, twee stemmen in het speciaal: die van haar ouders. Zacht kwam ze tegen de wand van de buik aan, wat niet erg plezierig voelde. Plots werd er een vreemde kracht op de buik gezet en voelde ze hoe een van haar siblings naast haar werd weggerukt. De poes wilde verser naar achteren, maar de onbekende kracht trok nu ook aan haar tere lichaampje. Ht was nauw en de kitten sloeg zacht met haar voorpootjes om zich heen. Een koude lucht omringde plots haar natte lijfje en een klagende piep verliet haar bekje. Een fel, onaangenaam licht drong door de dunne vliesjes van haar ogen heen en een tweede zachte piep verliet haar bekje. De kou werd van haar afgenomen toen de tong van haar moeder haar droog maakte en haar vervolgens in haar warme, pluizige en zachfe vach legde. Tevreden nestelde de wite kitten zich in en begon gulzig te drinken van de warme melk.

Een sneeuwwitte dochter. Zachtjes snorde Snowynight terwijl ze de kitten over haar kopje likte. De grijze zoon zat ook al gulzig te drinken en Snowynight gaf hem ook liefdevol een likje over zijn kopje. Twee perfecte kinderen... Maar de poes was nog niet klaar. Hoe vermoeid ze zich ook voelde, ze kon nu niet stoppen, nu nog niet. Eventjes legde ze haar kop neer op het mos, eventjes van de respijt genietend die ze had. Ze keek even omhoog naar Littlestream en Thrushdive en glimlachte bemoedigend maar vermoeid naar de twee. Ze kon dit, ze kon dit doormaken en volhouden. De poes kreunde echter toen een nieuwe wee duidelijk weer pijnlijke rimpelingen door haar buik liet gaan. Hoeveel moest ze nog..? Er leek geen einde aan te komen. Toch begon ze weer dapper met persen. Deze ging nog moeizamer. Zoveel energie had Snowynight al sowieso niet. Een kreet ontsnapte weer uit haar mond toen ze de kitten naar buiten werkte en deze eindelijk op het mos lag. Geautomatiseerd hief Snowynight zich weer overeind en bevrijde deze kitten ook van elk vocht met haar raspende tong. "Jij ook welkom.." Murmelde de poes zachtjes.

{Emberkit~!}

Zijn oren waren direct gesplitst toen hij de schreeuw om hulp van zijn zusje hoorde. Niet zeker wetend hoe hij erop moest reageren schoten zijn blauwe ogen in de richting van de nursery en hij huiverde eventjes. Langsgaan of blijven zitten? Koud en kil of warm en zorgzaam doen? Zijn eigen karakter zat hem inmiddels dwars, maar een steek van koud ijs gleed door zijn borstkas heen toen hij Littlestream de nursery in zag glippen. De neiging om achter haar aan te gaan, eruit te trekken en weg te houden bij zijn zusje was groot. Maar ze was een medicine cat, dus moest hij haar met rust laten. Met zijn klauwen maakte hij kleine groeven in de zachte ondergrond en een zacht gegrom steeg op vanuit zijn keel. Uiteindelijk sloeg hij zijn ogen neer en zetten een stevige pas in, in de richting van de nursery.
Voorzichtig stak hij zijn kop naar binnen, zag hoe druk het was en zuchtte zachtjes. Zijn blauwe ogen gleden naar Littlestream toe. Een flits van koud vuur schoot door zijn kille ogen heen, voordat hij zich richtte op Thrushdrive en zachtjes miauwde; "Ik wacht buiten wel," waarna hij zichzelf terugtrok uit de nursery en bij de ingang ging zitten. Familie kwam later wel.

[Just ignore me als ik niet mocht posten (A) Maar ik wilde Nighty een bezoekje laten brengen nu xD]

Ondertussen was de eerste kit er. Ze wierp Snowynight een blik vol vertrouwen toe toen ze haar wat onzeker aankeek. "Je doet het goed, doe zo voort." Miauwde ze warm, terwijl ze de witte poes rustig aankeek. Ze voelde zich vreemd genoeg meer op haar gemak dan tevoren, alsof ze dit al jaren deed. "Gaat dit wel goed, doet dit haar geen pijn," Vroeg Thrushdive vervolgens. Wat geïrriteerd omdat ze gestoord werd door een overbezorgde partner, keek ze de kater snel aan. "Tuurlijk doet het pijn, maar de pijn zal minderen zodra alle kittens geboren zijn. En tot nu toe verloopt alles goed." Miauwde ze kort, waarna ze zich terug op de bevalling focuste. Opnieuw voelde ze aan de buik, en stelde ze met een knikje vast dat de tweede kit op komst was. Echter ging er een schok door haar heen toen ze een zwarte kater de nursery zag binnen komen. Vanuit haar ooghoeken merkte ze de kille blik in zijn ogen op toen hij naar haar keek. Maar ze was er van overtuigd dat ze niet dezelfde fout zou maken die ze had gemaakt bij Fawnstep. Dus zuchtte ze even, waarna ze haar blik terug op Snowynight liet rusten. "Ik wacht buiten wel," Hoorde ze Nightspark zeggen, waarop ze geen antwoord gaf en gewoon de witte kattin bleef aankijken. "Je doet het echt goed," Miauwde ze nogmaals.

Het was stil, vredig en rustig hier. Alles om me heen was in balans en kalm. Het was een rustgevende plek waar ik was, maar waar wist ik niet. Eigenlijk wist ik niets. Ik had geen besef van tijd, en geen idee van wie ik was. En ik gaf er niet om. Ik besefte niet eens dat er iets was. Het enige waar ik me nog lichtelijk van bewust van was was dat ik bestond, maar dat was ook pas sinds kort. Ik begon steeds meer te begrijpen, maar veder dan dat ging het niet. Maar mijn lichaampje groeide wel. In meer dan twee maanden was ik gegroeid van een paar cellen tot een kitten. Ik was nog erg, erg klein, maar te groot voor deze plek. Het werd steeds krapper, hoewel ik niet begreep hoe dat kwam. Behalve het feit dat ik bestond was ik me van nog één ding vaag bewust. Mijn instinct bereidde me er al op voor. Er ging iets groots gebeuren. Iets wat alles zou veranderen. Toen de ruimte waarin ik me begaf opeens ruimer werd begreep ik vaag dat dat moment nu was gekomen. Weer werd de ruimte ruimer, en iets vertelde me dat het nu niet lang meer zou duren. Rustig bleef ik liggen, zoals ik al 9 weken deed. Hetzelfde instinct dat me vertelde dat er iets ging gebeuren vertelde me dat het niet erg was, niet gevaarlijk. Gewoon anders. Meer konden mijn onderontwikkelde hersentjes nog lang niet begrijpen. Wie, wat, waar en waarom ik was was nog onduidelijk, veel te ingewikkeld. Maar, zoals eerder gezegd, ik gaf er niet om. Ik wist niet eens dat ik zo onwetend was, dus dat ging moeilijk. Plotseling kreeg een onzichtbare kracht mijn lichaampje te pakken. Ik werd mee gesleurd, of ik het nu wilde of niet. De kracht trok me mee naar een andere plek, en ik wist dat het was begonnen.

Met een smak viel ik op een koude ondergrond. Mijn longen knapte open, en ik snakte verwoed naar adem. Het was verschrikkelijk koud, en mijn lichaampje trilde als een rietje. Ik schrok even toen een ruw ding mij droog likte, maar voelde me vrijwel meteen meer op mijn gemak. Het voelde goed, ook al wist ik niet wat het was. Toen ik al wat warmer was kreeg klein duwtje in de goede richting, en begon ik onhandig te kruipen. Al snel botste ik tegen een bekend klein lijfje aan. Was dat één van mijn broertjes of zusjes? Ik moest nog een paar centimeter afleggen voordat ik eindelijk bij mijn moeder was, maar ik was er dan toch echt. Ik was veilig, en klaar voor mijn leven. Nog ietwat verward bleef ik half in mijn moeders vacht liggen. Wat moest ik nu doen? Ik volgde mijn instinct, en pakte een klein bobbeltje beet met mijn mondje. Vrijwel meteen stroomde een wittig goedje mijn mond in, en het smaakte goed. Gulzig begon ik te drinken, en ik voelde hoe nog een lijfje zich tegen me aan drukte. Om me heen hoorde ik stemmen, maar ik begreep de woorden die ze zeiden nog niet. Ik kon nog niets zien, maar dat maakte op het moment niet uit. Ik was geboren. Ik leefde. Ik was klaar voor alles. Hopelijk.

Note; Ik faal zo hard in geboortes xd

Snowynight gaf een paar likken over de nieuwe kitten, die wat meer op Thrushdive weer leek. Ze glimlachte voorzichtig naar het jonkie. Weer een perfecte jonge kitten. Ze neusde het kleintje naar haar warme witte vacht toe, zodat ook deze zou kunnen drinken. Maar de vermoeidheid maakte haar kop ondertussen wazig. Toen, plotseling, zag ze de donkere kop van Nightspark verschijnen. Hij was dus komen kijken. Dankbaar glimlachend keek ze hem aan. "Heey.." miauwde ze zachtjes en warm naar haar broer. Maar deze zei al snel genoeg dat hij buiten wachtte. Ze had de kille blik niet gemist en beet eventjes op haar lip. Dit was fout... De poes keek eventjes naar Littlestream en glimlachte haar voorzichtig toe, in de hoop haar iets op te beuren. Maar haar glimlach verdween al gauw toen de poes een nieuwe wee voelde aankomen. Ze begroef haar nagels in de aarde en scheurde het mos bijna aan flarden. Hijgerig begon ze weer met persen. En gelukkig, daar was de vierde kitten. Met vermoeide strelingen van haar tong begon ze ook deze schoon te likken.

{Windkit mag~!}

Zachtjes dobberde de nog ongeboren en naamloze kitten. Het was vredig hier, rustig. Een kloppend hart gaf een constant ritme aan, als een slaapliedje voor de kleine wezentjes. Er waren stemmen buiten, en je kon horen dat er meer was. Maar de kleine kitten had dat besef niet. Haar verstand ging maar zo ver als de wanden van deze warme, holle ruimte waar ze inzat. Er waren anderen, levende lijfjes. Broertjes en zusjes, haar familie. Er was een aangename druk, die zorgde dat ze niet al te hard weggleed, en het was hier lekker warm. Opeens voelde ze een zuigende kracht, die langzaamaan broertjes en zusjes van haar wegtrok. Ze gleden weg, naar een nieuwe wereld. En dan was het haar beurt. Ze probeerde tegen te spartelen, terug naar binnen te zwemmen, maar het lukte niet. Ondanks al haar pogingen, bleef ze verder naar buiten glijden. En toen kwam de koude wind. Van de schrik begon de bruine tabby te piepen. Haar longetjes klapten open en de schurende lucht vult ze. Voor het eerst in haar jonge leventje ademde ze. De grond onder haar voelde koud aan, maar een warme vacht verwarmde haar. Toch bleef ze nog even tegenspartelen, ze wou terug! Terug naar de warme holle ruimte! Hulpeloos spartelend met haar pootjes werd ze naar de zachte buik van haar moeder geduwd. Het felle zonlicht scheen door haar oogleden. Het was geen onaangenaam gevoel, zoals de zon haar verwarmde. Haar pootjes kregen een zachte bobbel vast, en instinctief zocht ze ernaar met haar mondje. Eenmaal dat ze hem gevonden had, lag de bruine tabby kitten vredig te zuigen, al haar pogingen om terug te komen gestaakt. Ze voelde de lijfjes van haar broertjes en zusjes naast haar, en haar moeder voor haar. Warme, pluizige vachten overal waar ze kon voelen. Misschien was deze wereld dan toch zo erg nog niet...

Een vierde kit had zich de weg gevonden naar haar buik om gulzig te gaan drinken. Vier kleine bolletjes hoop en potentie... Dan zou het nu wel afgelopen zijn toch? Meer dan vier zou wel overmatig zijn... De poes gaf de kitten nog eventjes zachtjes een likje over haar kop. "Jij ook... Welkom..." Murmelde Snowynight zachtjes met een voorzichtige glimlach, waarna ze opkeek naar Thrushdive en Littlestream. Haar buik voelde ook weer rustiger, dus het zou wel over zijn.. Toch? Maar nee, een nieuwe wee schopte haar rust door de war en liet haar weer even kermen. Nog steeds niet..? Hoe moest ze nog een kitten eruit gaan werken? De sneeuwwitte poes hapte naar adem en probeerde rustig te blijven. Nieuwe energie opdiepen en weer persen... De poes kneedde de aarde onder haar poten en begon het proces opnieuw, hijgend en ondertussen schreeuwend. Maar uiteindelijk gleed er nog een kitten neer in het mos en begon ze deze vermoeid de kitten schoon te likken. "Hier ben je dan..." murmelde ze zachtjes, waarna ze ook deze kitten naar haar buik dirigeerde. Ze liet haar kop neerploffen, uitgeput.

{Woodkit mag~!}

Een warme vloedgolf ging door het kleine lichaampje van het nog niet geboren wezentje. De holte waar hij nu al een tijdje verbleef was onrustig geworden. De andere warme bolletjes naast hem waren stuk voor stuk meegenomen door een gat. Elke keer als dat gebeurde vulde de holte zich met kou. Het was nu zijn beurd om te gaan, maar hij wilde helemaal niet! Hij stribbelde tegen door met zijn voetjes te trappen. Het hielp niks, hij gleed door het bekende gat en kwam op een zachte ondergrond terecht. Zijn longen vulde zich met lucht waarop hij luid begon te piepen. Hij wilde terug! Het was hier veelste koud! Een warme tong ging een beetje ruw over zijn vacht heen. Hij wist niet waarom, maar het stelde hem gerust. Een zacht en warm geluid bereikte zijn oren. Iets of iemand pakte hem op bij zijn nekje. Hij voelde zich eigenlijk wel veilig en beschermd. Hij landen weer ergens tussen de bekende zachte bolletjes en wurmde zich er tussen. Een warme vloeistof bereikte zijn mond, hij zoog zich helemal vol met dit heerlijke onbekende spul. Het was allang niet meer zo koud, integendeel het was er heerlijk warm. Daarbij was zijn maagje heerlijk gevuld en hoorde hij allemaal vreemde geluiden. Ze voelde vertrouwd aan. Er was veel beweging op de plek waar hij zat. Af en toe kreeg hij een poot tegen zijn snoet of een staart. Zouden ze net zoals hij zijn? Zijn mond spreidde zich open en vulde zich met lucht waarbij een raar geluid ontstond: ''Gaaaawwh.'' Wat zou deze wereld nog meer voor bijzondere dingen onthullen?

De zwart met witte kitten was ook al snel aan het ademen tot haar eigen grote opluchting. Ze glimlachte voorzichtig naar het jonkie en gaf hem nog een warme lik over zijn kop. Vertederd keek ze op toen een raar geluid uit zijn mond ontglipte. "Nu al een krachtige stem," murmelde de poes vertederd, even omhoog kijkend naar Thrushdive en vervolgens even naar Littlestream kijkend. Dat moest het dan toch zijn? Ze legde haar kop weer in het zachte mos neer, hijgend naar rust zoekend. Maar nee, een nieuwe verkrampte rimpeling in haar buik liet haar nog een keer omhoog schieten mtet een geschrokken piep. Het was nog steeds niet over... Ze hijgde zachtjes. Ze moest deze er ook nog uitpersen. Ze moest het... Maar ze kon het niet. Ze had er de puf niet meer voor. Wanhopig keek ze even omhoog naar Littlestream en Thrushdive. Maar ze kon het niet opgeven... Deze kitten verdiende het leven ook... Niet waar..? De poes begon na enkele seconde met gesloten ogen liggen dan ook toch nog te persen. Pijnlijke kreten ontsnapten uit haar mond terwijl ze al haar kracht in deze taak stopte. En uiteindelijk, na zeer pijnlijke momenten verscheen de kitten ook ter wereld. Bevend van vermoeidheid likte ze ook deze kitten nog schoon en drukte ze deze tegen haar buik aan. Hijgend liet ze vervolgens haar kop neervallen, haar ogen gesloten. Nu was het over... Ze wist het zeker.

{Lurkingkit}

In de stilte van de duisternis leek alles vredig. Ongeboren, ongekende levens zwierven er rond, klaar om hun plaats in deze wrede wereld op te eisen. Één voor één waren ze speciaal, uiterst uniek en uiterst zeldzaam. Ze waren alle zes anders... Één van hen was een nog naamloze kit. Zijn lichaam was in korte tijd gegroeid, maar toch kon deze nog steeds niet tippen aan de grote van zijn metgezellen. Zijn kleine pootjes gleden over de beschermende randen heen, ze gaven een vertrouwde warmte af, die deze kit gerust stelde. Hij kon het rustige werk van haar hart horen, een stille symfonie van rust en vrede. Zijn vachtje schuurde langs dat van een ander en hij rekte zich uit. Zijn kleine, teren ledematen probeerde de wand weg te duwen. Maar voor het eerst, werkte deze tegen. In een schrokkige beweging schoot deze in elkaar en gaf het het kleine wezentje een duwtje. Hij sperde zijn bekje open, een stille kreet van protest. Langzaam werden de wanden terug naar achter getrokken en werd hij terug op zijn plaats geduwd door de grotere levensvormen. Het werd hem koud om het hart toen hij moeders' zachte hartslag niet hoorde. Een onregelmatig gedreun weergalmde in zijn binnenste. Hij had willen schreeuwen, willen weten wat er aan de hand was. Het was zijn instinct die zei dat er iets niet klopte. Een volgende beweging van de wand, zorgde ervoor dat hij deze keer zijn pootje erin sloeg. Al snel werd deze terug groter en deze keer merkte hij da te ruimte groter was geworden... Of er was minder in de ruimte. Ergens voelde het vertrouwd aan toen het ook voor een derde en vierde keer plaatsvond, toch maakte het hel bang. Nu was hij daar nog... Hij en zijn broer. Zij waren bijna hetzelfde, van uiterlijk. Maar dat wisten deze kleine zielen nog niet. De wand schoot waar in elkaar en zorgde ervoor dat hij als laatste overbleef. Duisternis was iets goede, het werkte rustgevend. Toch kon hij er niks aan doen dat hij angst voelde. Het onregelmatige geluid van haar hart maakte hem bang. Het was iets dat hij altijd zou voelen. Het was zijn instinct. Toch gaf hij niet toe aan de angst. Nee, dat zou hij nooit doen. Hij had gevoeld hoe de andere hadden tegengestribbeld en dat had er alleen maar voor gezorgd dat de wand en de hartslag harder werd. Dus toen de wand voor een laatste keer samen trok, stribbelde hij niet tegen. Zonder enige kick te geven werd hij meegesleurd door het niets. Hij verdween in de duisternis, op naar zijn nieuwe leven...
De koude pakte hem vast als een ijzige klauw, maar hij rilde niet. Met een zachte plof kwam hij neer en voelde hij hoe lucht zijn longen binnenstroomde. Het leek wel alsof zijn longen ontplofte, alsof er een explosie in zijn borstkassen plaatsvond. Ietwat geschrokken door de plotse pijn, hief hij kort zijn kopje, om het daarna weer rustig neer te leggen. Het bleef stil en het was nog steeds erg donker, toch wist hij dat het nooit meer hetzelfde zou zijn als vroeger. Dit zou de wrede wereld zijn waar hij zou leven, zijn naam zou krijgen, zijn vrienden zou maken en zijn vijanden zou maken. Dit was zijn stap in zijn leven. Een warmte greep hem vast en voelde betrouwbaar aan. Moeders' tong gleed teder over zijn natte velletje heen. Hij gaf heen kick, bewoog niet, maar genoot van de warmte die ze hem schonk. Hij moest nu geen energie aan bewegen verspillen. Het zou enkel voor nog meer problemen zorgen. Een stille beweging zorge ervoor dat hij eindige in een overvloed van warmte. Hij verschoot ervan. Dat dit wezen zou warm kon hebben, hoe kon dat toch? De warmte werd overgebracht op zijn pelsje en hij krulde zich op in haar pels. Hij snoof haar zoete geur op en de geur van iets anders... Hij wist niet juist wat... Maar het was nog zoeter. Toch werd hij er niet tot aangetrokken om er naar toe te gaan. Hij bleef roerloos liggen en ergens wist hij dat als hij toch probeerde deze geur te bereiken, hij zou moeten vechten met deze grotere levens. Dus bleef hij liggen, wachtend op het juiste moment om naar de zoete geur te gaan, die lichtjes werd geblokkeerd door andere geuren. Verborgen in de haren van zijn moeder, loerend, wachtend op een kans om te drinken...