A new Dawn {Geboortetopic}

Zijn gedachten lagen zowel bij Snowynight als bij zijn kleine broer, Tallpaw. Het zou eerdaags gebeuren dat zijn kittens geboren zouden worden. En Tallpaw..? Hij was nog zo jong, en zo naïef, hij maakte keuzes, deed dingen, die eigenlijk niet konden. Dingen die gevaarlijk waren. Hij bevond zich vaak buiten Shadowclan territorium. Het was maar goed dat Thrushdive grijze haren had van zich zelf, anders was hij het wel geworden. En dan te bedenken dat zorgen niks voor hem was. "Thrushdive! Littlestream!" Klonk er in eens. Thrushdive keek op van de plek waar hij zat te piekeren. Meteen stond hij op en raasde als een gek naar de nursery toe. Nee, zou het? Zou hij nú, vandaag, op dit moment vader worden? Hij wurmde zich de nursery in, en keek naar de poes die daar lag. Zijn partner, de aanstaande moeder van zijn kittens. Van hun kittens. "S-Snowynight..." zijn stem trilde nerveus. "Je... je kan het!" Moedigde hij haar aan, niet wetend wat te doen. Hij moest Littlestream halen.

Thrushdive had ergens het gevoel dat hij nog meer gespannen was dan de gene die de taak zelf moest volbrengen. Snowynight dus. Hij voelde zich helemaal benauwd worden, en trilde zowat op zijn benen. Tevens trilde zijn stem bij elk woord dat hij uitbracht. Wát als het mis ging? Wát als de kittens dood geboren werden? Wát als het gewoon niet lukte om één kitten uit te persen, en dat Snowynight ook dood ging? Thrushdive kwam dichter bij, en ging bij Snowynight zitten. Hij voelde hoe de witte poes haar kopje tegen zijn borst aan drukte. Thrushdive boog zijn kop, en likte onhandig haar kopje. "Rustig nou.." miauwde de poes. Rustig nou, niet heel lang geleden had de witte poes deze woorden nog tegen hem uitgesproken. Ben ik zo'n erge stresskip dan? "Kom op, lief, je kan het," murmelde hij, zijn stem onder controle houdend. Hij likte haar oor. "Littlestream zou zo wel komen," vervolgde hij. Hij durfde niet bij Snowynight weg te gaan, maar hij had het gehoord, dan had Littlestream het ook gehoord, tevens was het wel duidelijk voor heel de clan wat er gaande was in de nursery.

Zodra ze de roep van Snowynight hoorde, wist ze dat de tijd was aangebroken voor haar om maar nog eens opnieuw zich zorgen te gaan maken over een bevalling die kon mislopen. Wat er gebeurd was met Fawnstep voelde aan als haar fout, en ze schaamde zich niet alleen omdat ze wist dat het ook echt haar fout was, maar omdat Smokebreath haar had moeten komen helpen. Het leek wel alsof ze terug een apprentice was, en alweer werd ze met haar neus op de feiten gedrukt dat ze niets alleen aankon. Met haar linkerpoot graaide ze naar de benodigde kruiden, om vervolgens richting de Nursery te hollen.
Haar blik viel meteen op Snowynight, vergezeld door Thrushdive. Snel, maar uiterst voorzichtig, liep ze naar de witte poes toe en legde ze de borage kruiden voor haar neer. "Eet dit op, het zal de melk bevorderen," Begon ze rustig waarna ze met haar kleine pootjes aan de gezwollen buik van Snowynight voelde. "De eerste kitten is onderweg, let op je ademhaling en probeer vooral niet te paniekeren." Miauwde ze op een moederlijke toon, om de poes niet van streek te maken.

Bij de kater brak het zweet bijna uit van de zenuwen. Hij voelde zich gelukkig, maar het was allemaal ook zo... vreemd. Hij werd vader? Kon hij die taak wel goed op zich nemen? Was hij verantwoordelijk genoeg? Soms leek hij gewoon nog op een zorgeloze apprentice, maar als vader kon hij zich echt niet zo roekeloos gedragen! Littlestream was er bij gekomen en gaf Snowynight de benodigde kruiden. Thrushdive kneedde ondertussen nerveus in de grond. "De eerste kitten is onderweg, let op je ademhaling en probeer vooral niet te paniekeren." Thrushdive beet op zijn lip. Great Starclan... Hij slikte nerveus maar probeerde het zo goed als mogelijk te verbergen. Hij boog zijn kop en likte de oor van Snowynight. "Je zult een fantastische moeder zijn," snorde hij met trillende stem. Toen Snowynight een kreet slaakte schrok Thrushdive. "Gaat dit wel goed, doet dit haar geen pijn," wanhopig keek hij naar Littlestream. Hij zag hoe Snowynight een nat bundeltje in een velletje oppakte, en zo de kitten uit het velletje likte, en de kitten zelf schoon begon te likken. Zachte stille piepjes verliet het bekje van de kitten, een katertje. De kitten kwam aan de buik van Snowynight te liggen en begon te drinken. Een warm gevoel ging door hem heen. "H-hij is gezond, toch?" Zijn ogen bleven gericht op de kitten. Mán, hij leek het wel moeilijker te hebben dan de Queen zelf. Hij haalde diep adem en probeerde zich zelf weer rustig te krijgen. "Je doet het fantastisch, Snowy," zoals hij zag hoe zij het deed, leek het gewoon perfect. Dus dan moest het ook wel goed zijn.

Zijn oren waren direct gesplitst toen hij de schreeuw om hulp van zijn zusje hoorde. Niet zeker wetend hoe hij erop moest reageren schoten zijn blauwe ogen in de richting van de nursery en hij huiverde eventjes. Langsgaan of blijven zitten? Koud en kil of warm en zorgzaam doen? Zijn eigen karakter zat hem inmiddels dwars, maar een steek van koud ijs gleed door zijn borstkas heen toen hij Littlestream de nursery in zag glippen. De neiging om achter haar aan te gaan, eruit te trekken en weg te houden bij zijn zusje was groot. Maar ze was een medicine cat, dus moest hij haar met rust laten. Met zijn klauwen maakte hij kleine groeven in de zachte ondergrond en een zacht gegrom steeg op vanuit zijn keel. Uiteindelijk sloeg hij zijn ogen neer en zetten een stevige pas in, in de richting van de nursery.
Voorzichtig stak hij zijn kop naar binnen, zag hoe druk het was en zuchtte zachtjes. Zijn blauwe ogen gleden naar Littlestream toe. Een flits van koud vuur schoot door zijn kille ogen heen, voordat hij zich richtte op Thrushdrive en zachtjes miauwde; "Ik wacht buiten wel," waarna hij zichzelf terugtrok uit de nursery en bij de ingang ging zitten. Familie kwam later wel.

[Just ignore me als ik niet mocht posten (A) Maar ik wilde Nighty een bezoekje laten brengen nu xD]

Ondertussen was de eerste kit er. Ze wierp Snowynight een blik vol vertrouwen toe toen ze haar wat onzeker aankeek. "Je doet het goed, doe zo voort." Miauwde ze warm, terwijl ze de witte poes rustig aankeek. Ze voelde zich vreemd genoeg meer op haar gemak dan tevoren, alsof ze dit al jaren deed. "Gaat dit wel goed, doet dit haar geen pijn," Vroeg Thrushdive vervolgens. Wat geïrriteerd omdat ze gestoord werd door een overbezorgde partner, keek ze de kater snel aan. "Tuurlijk doet het pijn, maar de pijn zal minderen zodra alle kittens geboren zijn. En tot nu toe verloopt alles goed." Miauwde ze kort, waarna ze zich terug op de bevalling focuste. Opnieuw voelde ze aan de buik, en stelde ze met een knikje vast dat de tweede kit op komst was. Echter ging er een schok door haar heen toen ze een zwarte kater de nursery zag binnen komen. Vanuit haar ooghoeken merkte ze de kille blik in zijn ogen op toen hij naar haar keek. Maar ze was er van overtuigd dat ze niet dezelfde fout zou maken die ze had gemaakt bij Fawnstep. Dus zuchtte ze even, waarna ze haar blik terug op Snowynight liet rusten. "Ik wacht buiten wel," Hoorde ze Nightspark zeggen, waarop ze geen antwoord gaf en gewoon de witte kattin bleef aankijken. "Je doet het echt goed," Miauwde ze nogmaals.

Een warme vloedgolf ging door het kleine lichaampje van het nog niet geboren wezentje. De holte waar hij nu al een tijdje verbleef was onrustig geworden. De andere warme bolletjes naast hem waren stuk voor stuk meegenomen door een gat. Elke keer als dat gebeurde vulde de holte zich met kou. Het was nu zijn beurd om te gaan, maar hij wilde helemaal niet! Hij stribbelde tegen door met zijn voetjes te trappen. Het hielp niks, hij gleed door het bekende gat en kwam op een zachte ondergrond terecht. Zijn longen vulde zich met lucht waarop hij luid begon te piepen. Hij wilde terug! Het was hier veelste koud! Een warme tong ging een beetje ruw over zijn vacht heen. Hij wist niet waarom, maar het stelde hem gerust. Een zacht en warm geluid bereikte zijn oren. Iets of iemand pakte hem op bij zijn nekje. Hij voelde zich eigenlijk wel veilig en beschermd. Hij landen weer ergens tussen de bekende zachte bolletjes en wurmde zich er tussen. Een warme vloeistof bereikte zijn mond, hij zoog zich helemal vol met dit heerlijke onbekende spul. Het was allang niet meer zo koud, integendeel het was er heerlijk warm. Daarbij was zijn maagje heerlijk gevuld en hoorde hij allemaal vreemde geluiden. Ze voelde vertrouwd aan. Er was veel beweging op de plek waar hij zat. Af en toe kreeg hij een poot tegen zijn snoet of een staart. Zouden ze net zoals hij zijn? Zijn mond spreidde zich open en vulde zich met lucht waarbij een raar geluid ontstond: ''Gaaaawwh.'' Wat zou deze wereld nog meer voor bijzondere dingen onthullen?

In de stilte van de duisternis leek alles vredig. Ongeboren, ongekende levens zwierven er rond, klaar om hun plaats in deze wrede wereld op te eisen. Één voor één waren ze speciaal, uiterst uniek en uiterst zeldzaam. Ze waren alle zes anders... Één van hen was een nog naamloze kit. Zijn lichaam was in korte tijd gegroeid, maar toch kon deze nog steeds niet tippen aan de grote van zijn metgezellen. Zijn kleine pootjes gleden over de beschermende randen heen, ze gaven een vertrouwde warmte af, die deze kit gerust stelde. Hij kon het rustige werk van haar hart horen, een stille symfonie van rust en vrede. Zijn vachtje schuurde langs dat van een ander en hij rekte zich uit. Zijn kleine, teren ledematen probeerde de wand weg te duwen. Maar voor het eerst, werkte deze tegen. In een schrokkige beweging schoot deze in elkaar en gaf het het kleine wezentje een duwtje. Hij sperde zijn bekje open, een stille kreet van protest. Langzaam werden de wanden terug naar achter getrokken en werd hij terug op zijn plaats geduwd door de grotere levensvormen. Het werd hem koud om het hart toen hij moeders' zachte hartslag niet hoorde. Een onregelmatig gedreun weergalmde in zijn binnenste. Hij had willen schreeuwen, willen weten wat er aan de hand was. Het was zijn instinct die zei dat er iets niet klopte. Een volgende beweging van de wand, zorgde ervoor dat hij deze keer zijn pootje erin sloeg. Al snel werd deze terug groter en deze keer merkte hij da te ruimte groter was geworden... Of er was minder in de ruimte. Ergens voelde het vertrouwd aan toen het ook voor een derde en vierde keer plaatsvond, toch maakte het hel bang. Nu was hij daar nog... Hij en zijn broer. Zij waren bijna hetzelfde, van uiterlijk. Maar dat wisten deze kleine zielen nog niet. De wand schoot waar in elkaar en zorgde ervoor dat hij als laatste overbleef. Duisternis was iets goede, het werkte rustgevend. Toch kon hij er niks aan doen dat hij angst voelde. Het onregelmatige geluid van haar hart maakte hem bang. Het was iets dat hij altijd zou voelen. Het was zijn instinct. Toch gaf hij niet toe aan de angst. Nee, dat zou hij nooit doen. Hij had gevoeld hoe de andere hadden tegengestribbeld en dat had er alleen maar voor gezorgd dat de wand en de hartslag harder werd. Dus toen de wand voor een laatste keer samen trok, stribbelde hij niet tegen. Zonder enige kick te geven werd hij meegesleurd door het niets. Hij verdween in de duisternis, op naar zijn nieuwe leven...
De koude pakte hem vast als een ijzige klauw, maar hij rilde niet. Met een zachte plof kwam hij neer en voelde hij hoe lucht zijn longen binnenstroomde. Het leek wel alsof zijn longen ontplofte, alsof er een explosie in zijn borstkassen plaatsvond. Ietwat geschrokken door de plotse pijn, hief hij kort zijn kopje, om het daarna weer rustig neer te leggen. Het bleef stil en het was nog steeds erg donker, toch wist hij dat het nooit meer hetzelfde zou zijn als vroeger. Dit zou de wrede wereld zijn waar hij zou leven, zijn naam zou krijgen, zijn vrienden zou maken en zijn vijanden zou maken. Dit was zijn stap in zijn leven. Een warmte greep hem vast en voelde betrouwbaar aan. Moeders' tong gleed teder over zijn natte velletje heen. Hij gaf heen kick, bewoog niet, maar genoot van de warmte die ze hem schonk. Hij moest nu geen energie aan bewegen verspillen. Het zou enkel voor nog meer problemen zorgen. Een stille beweging zorge ervoor dat hij eindige in een overvloed van warmte. Hij verschoot ervan. Dat dit wezen zou warm kon hebben, hoe kon dat toch? De warmte werd overgebracht op zijn pelsje en hij krulde zich op in haar pels. Hij snoof haar zoete geur op en de geur van iets anders... Hij wist niet juist wat... Maar het was nog zoeter. Toch werd hij er niet tot aangetrokken om er naar toe te gaan. Hij bleef roerloos liggen en ergens wist hij dat als hij toch probeerde deze geur te bereiken, hij zou moeten vechten met deze grotere levens. Dus bleef hij liggen, wachtend op het juiste moment om naar de zoete geur te gaan, die lichtjes werd geblokkeerd door andere geuren. Verborgen in de haren van zijn moeder, loerend, wachtend op een kans om te drinken...