How do you look like? {Open}

Ｒｏｕｇｈｆｌｏｗｅｒ

Roughkits ogen waren nog steeds dicht, het leek langer te duren dan bij de gemiddelde kitten. Gelukkig had ze vocabulaire gezien wel al sprongen gemaakt, even als voelen, reuken, horen en proeven. Enkel leek haar zich nog niet opgang te komen. Wél leken haar oogleden wat losser te komen zitten en trilde ze af en toe, een nieuw gevoel voor Roughkit. Het was klaar lichte dag, en ze kon wel wat licht zien door haar oogleden heen, het was roodachtig, vast iets van de zon. Was de zon rood? Hoe zag ze er eigenlijk uit? Ze had wel dingen gehoord over dat ze een bruin/grijze cyperse vacht had. Aurorakit was volgens mij zwart/wit, maar hoe zag dat er eigenlijk uit. Ze wou weten hoe alles er uit zag! Ze wou haar ogen openen, maar ze wist enkel nog niet hoe dat moest. Ze voelde de kracht er nog niet voor. Gefrustreerd liet ze zich uit het nestje rollen en stond ze stuntelig op. Misschien wou iemand haar vertellen, dus ging ze in de nursery opzoek. Misschien was er iemand aanwezig. Ze snoof de lucht op, ja er was wel degelijk iemand, dus ging ze naar die gene opzoek. Stuntelig wandelend ging ze opzoek. Waarschijnlijk was die gene gewoon op bezoek gekomen om te kijken naar de nieuwe kitten-warriors, ze wist dat de meesten daarom kwamen. En wie wou de nieuwkomers zou niet ontmoeten?

Words: 233||Mood: Curious&Impatient||Companion(s): Nobody yet

thanks deb

Zijn ogen stonden vermoeid, maar kleine lichtvlekjes lieten zien dat hij nog steeds zijn drukke zelf was, opnieuw op weg naar de nursery. De kater hield ervan om wat van zijn vrije tijd bij de kittens door te brengen, en op het moment ging hij erheen om de bedding te verschonen. Het was weleens nodig, en toen, plots was hij aangewezen voor dat rottige klusje. Tall had nukkig zijn schouders opgehaald, en was mos gaan halen, de kittens waren leuk, de klusjes wat minder. Ach wat, misschien kon hij een kitten zo ver krijgen om hem te helpen mocht die dat willen. Hij schudde even het haar uit zijn gezicht toen hij, met heel veel mos bij zihc geklemd tussen de keel en borst, en ook nog in zijn mond, de nursery in stapte. Bijna op een kitten! Geschrokken liet hij het mos vallen, en zag hoe het kleine ding eronder begraven werd. "Sorry!" Slaakte hij verschrokken uit, en begon al naar het bolletje vacht te graven, oh nee!

Af en toe struikelend over haar eigen poten bleef ze zoeken. Ze wist dat hier iemand in de buurt was. Het was wel een bekende, ze had de geur vaker geroken, enkel was hij er waarschijnlijk enkel geweest als ze sliep. Ze liep door, maar dit keer struikelde ze helemaal en viel ze op de grond. Ze pufte even en hief haar kopje op, enkel ging er toen een stekende pijn door haar staartje heen, en een harde, klagende piep verliet haar bek. En als of dat niet genoeg was viel er een hele lading mos over haar heen. En niet een beetje ook. Roughkit probeerde zich een weg er door heen te graven, enkel lukte dat niet. De kater vond haar al snel. Wat hij daar net nog gezegd had, had ze niet meer gehoord. Ze wist zich zelf ook wat te bevrijden, en zo stak haar kopje uit het mos, haar ogen nog steeds dicht en haar bekje vol mos. "Waarom deed je da?" Piepte ze vragend, mos uit spugend.

De kater zuchtte opgelucht toen het grijze, kleine koppie van het poesje boven de moszee uit verscheen, maar sprong vliegensvlug naar achter toen ze ineens tegen hem praatte. Daardoor stootte hij zijn hoofd, en slaakte een kreetje, "Je kan praten!" Zijn stem klonk verbaasd en ongelovig, maar ook met een lichte hint die liet merken dat hij diep onder de indruk was. Snel groef de kater haar uit het mos, pakte haar op en zette de poes ernaast neer. "Ik schrok van je, en wilde je niet raken, maar toen liet ik het per ongeluk vallen." Verontschuldigde hij zichzelf, nog steeds met enorme ogen.

"Je kan praten!" Was wat de kater geschrokken zei, terwijl hij naar achteren tuimelde. Dat klopt, Roughkit ontwikkelde zijn spraak snel. Enkel waren haar woorden niet duidelijk, en kwam het er hoog, pieperig, en slissend uit, waardoor je soms wel eens kon vragen of ze het herhalen wou. Tevens kon ze de ander ook wel eens snel niet begrijpen, en zette ze haar kopje dan scheef neer. Dit begreep ze dan dus overduidelijk wél. "Ikke niet Mousedung!" Piepte ze als of ze beledigd was dat hij zo verbaasd was, en het woordje; Mousedung werd meet uitgesproken als 'Mousefung'. Wel voelde ze zich gevleid dat hij onder de indruk was. Maar haar andere zusjes hadden toch ook al woordjes ontwikkeld? "Ik schrok van je, en wilde je niet raken, maar toen liet ik het per ongeluk vallen." Roughkit lachte pieperig. "Jij klunzug!" En ze kroop door het mos heen er uit. Niet geheel tactisch, want intussen lag het dus al verspreid door de hele nursery.

De jonge kater moest een beetje grinniken om de lieve slis die in haar woordjes verstopt zat, maar keek toch met ontzagwekkende ogen naar de poes. Dat was wel erg knap! Het scheldwoord dat ze gebruikte deed hem weer opnieuw grinniken, evenals dat ze hem 'klunzug' noemde. "Het spijt me zeer madame," Mauwde hij, met een stem vol oprechte excuses erin te horen. "Om het goed te maken, wilt u mij helpen de nursery schoon te maken?" Hoopvol keek hij naar de kitten, als ze ja zei kon hij haar allerlei spelletjes leren, en dan kon ze zelfs met haar ogen dicht nog van alles beleven.

Ze hoorde de kater wel lachen, maar waarom lachte hij dan? Wat was er nou zo grappig? "Het spijt me zeer madame," miauwde de oudere apprentice. Ze zette haar kopje niet begrijpend scheef en liet de woorden even bezinken. Het spijt me begreep ze wel, dus waarschijnlijk bood hij gewoon zijn excuses aan. "Jeeft nie," piepte ze een tikkeltje ééntonig, bedoeld als 'geeft niet'. "Om het goed te maken, wilt u mij helpen de nursery schoon te maken?" Nu keek Roughkit de kater schuin aan, wat bedoelde hij nou?

De kleine kitten leek het nog niet allemaal te snappen, bij de eerste zin leverde dat echter niet zo veel problemen op. Bij de tweede al wel wat meer. De kater glimlachte vertederd toen het kleine levende wezentje haar kopje schuinhield, en hem vragend aankeek. Wonderbaarlijk hoeveel je al kon aflezen van zo'n koppie als de oogjes nog dicht waren. "De nursery," Begon hij rustig met uitleggen, "Is waar jij woont, en waar we nu zijn, het schoonmaken daarvan betekend," Hij nam even een hap adem, "Dat we het oude mos eruit halen, en er nieuw mos indoen, snap je dat?" Verwachtingsvol keek de kater naar de kitten, ze leek hem slim, maar woorden leren was ook lastig!

Het non-verbaal vragen naar uitleg over wat de kater zojuist gezegd had, werd al snel duidelijk gemaakt voor haar. "De nursery," begon de kater op rustige en een niet al te snelle toon. Nee, als de kater het nou ook nog eens ratelend ging uitleggen zou het niet veel opschieten. Dat was dus niet het geval, nee, alles rustig aan. "Is waar jij woont, en waar we nu zijn, het schoonmaken daarvan betekend," ging de kater verder. "Dat we het oude mos eruit halen, en er nieuw mos indoen, snap je dat?" Maakte de kater zijn uitleg af met aan het einde een vraag. "Ja," miauwde ze pieperig en kortaf. "Dom," reageerde ze lekker brutaal. Ja, uit al deze kleine dingetjes kon je al merken wat haar karakter was. Één van haar eigenschappen was dus lekker brutaal. "Jíj doen, niet ikke," piepte ze terwijl ze naar een nest toe kroop, daar in klom en de kater brutaal aan keek, met oogjes dicht natuurlijk. Waarschijnlijk zag het er wel best komisch uit. "Jou... naam?" Vroeg ze op langzame toon waar je op uit kon maken dat ze de zin zo goed mogelijk neer wou zetten. Tevergeefs.

De oudere kater glimlachte toen de poes het snapte, maar merkte dat zijn mond open viel toen het poesje ineens heel brutaal deed! Een ontzette grinnik verliet het gat, en al snel bleek dus dat de kitten met wie hij al die tijd netjes aan het praten was een brutaal beestje kon zijn. Helpen wilde ze ook al niet, nee, in plaats daarvan werd Tall aangekeken met een brutale blik terwijl de oogjes nog steeds dicht zaten. Hij lachte hartelijk, en knikte toen. Waarna hij ineens besefte dat de kitten dat niet kon zien, dus antwoordde hij ook maar verbaal, "Oke, dan doe ik het wel alleen madame," Mauwde hij, en greep al het groene spul weer bij elkaar, om daarna het beestje te naderen. "Mwag wik wer ewven bwij?" Luidde de vraag, maar klonk uiterst vervormd door al het mos, de arme kitten, bijna niets van wat hij zei was te verstaan.

"Oke, dan doe ik het wel alleen madame," miauwde de kater. Haar lipjes vormde zich tot een vermaakte glimlach, terwijl ze luisterde naar zijn pootstappen. Ze bleef zitten waar ze zat terwijl ze zag hoe de kater op haar af kwam lopen. "Mwag wik wer ewven bwij?" Roughkit hield niet begrijpend haar kopje scheef en bleef zo wezenloos zitten. Toen bedacht ze zich iets. Hij had haar vraag naar zijn naam nog niet beantwoord. "Wa jou naam?" Vroeg ze toen, lekker blijvend waar ze zat.

De kater wilde zuchten toen de kitten dit ook niet begreep, maar kon het niet, haar gezichtje was gewoon way too schattig! Dus legde hij het mos neer, en wilde het nog eens vragen toen de poes hém ineens iets vroeg. Met haar ogen dicht zag dit alles er wel heel grappig uit, maar Tall stoorde zich er niet aan en keek dus maar gewoon even verbaasd naar het poesje voor hij antwoordde. "Tallpaw, aangenaam," Klonk het, waarna hij dus voor de beleefdheid ook maar de naam van de poes vroeg, "Wat is jouw naam?"

In je kitten periode leerde je voornamelijk je zintuigen en je clan kennen, in je apprentice periode maakte jij je klaar voor je warriorschap, en als warrior deed je er alles aan om je clan in orde te houden. Zo ging het clan leven, en dan natuurlijk met het leven er doorheen. "Tallpaw, aangenaam," dit was de eerste kat die ze leerde kennen bij naam! "Jij aplentiece?" Vroeg ze vervolgens, lekker zittend waar ze zat, geen haartje veroerend. "Wat is jouw naam?" Vroeg Tallpaw toen. "Wougfkit," miauwde ze met geheven kopje. Oftewel, Roughkit, maar dat kon iedere kat bedenken. "Watte jij leren?" Vroeg ze toen. Ze wou wel weten wat je allemaal leerde wanneer je apprentice werd!

Zijn oren stonden naar het poesje toegekeerd, en waren gespannen. Erg duidelijk praatte het kleine beestje namelijk niet, wel werd de kater steeds beter in het hardop antwoorden, knikken kon ze nog niet zien. "Ja, ik ben een Apprentice," Sprak hij, en sprak het woord apprentice overduidelijk uit zodat de poes er misschien ook nog wat van leerde. "Wat een mooie naam!" Antwoordde hij toen, toen het kleintje haar naam hem zei, "Nou Roughkit, ik leer hoe ik de clan moet helpen en verzorgen," Antwoordde hij weer, en zette nog een stap naar voren, "Dus ik wilde vragen of je alsjeblieeeeft mij wil helpen," Het was best lastig om smekend te doen, zonder dat iemand je kon zien, maar persoonlijk vond Tall dat hij er best goed in was.

Tallpaw was dus al een apprentice. Ze vroeg zich af hoe de kater er uit zag. Ze wou zo graag haar ogen openen! Vervolgens kreeg ze een compliment op haar naam, en Roughkit zette een glimlachje op. Super schattig natuurlijk. "Nou Roughkit, ik leer hoe ik de clan moet helpen en verzorgen," vertelde Tallpaw toen. "Wauw!" Piepte ze verwonderd. "Da ikke ook wil!" Grijnsde ze piepend. "Dus ik wilde vragen of je alsjeblieeeeft mij wil helpen," miauwde Tallpaw smekend. Roughkit zweeg even. "Ik probeer..." stemde ze uiteindelijk in om tóch te helpen. "Jij vertel wat doen?" Vroeg ze toen, haar neusje in zijn richting stekend, zodat het leek als of ze hem aan keek.

De jonge kater grinnikte toen ze vol ontzag luisterde, en al snel bekend maakte dat ook zij dat graag wilde. Hij lachte hard, maar het klonk aardig en warm. "Dat is erg aardig van je," Mauwde hij daarna dankbaar, en wilde haast weer gaan knikken. De kater bedacht zich net op tijd dat dat niet het idee was, en gaf toen hardop antwoord. "Ik zal het je zeggen ja, nu moeten we bijvoorbeeld eerst het nest waar jij op staat," Hij liep naar het nest toe, en tikte zachtjes tegen de flank van de poes zodat ze wist waar hij stond, "Uit elkaar halen, niet alles, alleen het mos bovenop, snap je?"

"Dat is erg aardig van je," op de een of andere manier wou ze die woorden nog niet horen. "Ik zal het je zeggen ja, nu moeten we bijvoorbeeld eerst het nest waar jij op staat," vertelde Tallpaw. Roughkit gaapte. "Uit elkaar halen, niet alles, alleen het mos bovenop, snap je?" Roughkit zei niks. Haar kopje hing een beetje, en nog een gaap verliet haar bek. Langzaam stond de kitten op, en strompelde ze in de richting van haar moeders nest. Dat vond ze moeilijk te vinden, het ging ook niet geheel makkelijk. Misschien werd ze er zelfs bij geholpen. Het maakte niet uit. Ze kwam in het nestje terecht, en kroop tegen haar moeder aan. Ze legde haar kopje neer, en viel in slaap.

OOC: Topic uit~

Tall keek toe hoe zijn hulp dus duidelijk geen hulp meer zou zijn. Wel, dat was niet optimaal. Met een zucht pakte hij het mos weer op, en bracht het naar een nest dichtbij het kleintje. Daar begon hij rustig met verschonen. Toen dat klaar was ging hij bij het kleintje liggen, en keek naar de berg vies mos. Dat bracht hij zo wel weg.

- The End