Livelife {+Thistlepaw}

"IK WEET HET NIET JA?! IK BEN IN DE WAR EN HET HELEMAAL VERGETEN!" De plotselinge actie overviel Thistle, waardoor ze even een tijdje verstomd bleef staren. Om haar zus zo wanhopig te zien voelde vreselijk, maar gaf haar ook een raar gevoel van opstandigheid. Ze wou niks verbergen, en al helemaal niet voor haar zus. Waar waren de tijden dat ze samen stoeiden en lachte? Waar waren de tijden dat ze met Petalpaw in de den zat te giechelen, te praten over katers? Waar.... Haar zus zou het moeten accepteren, leuk of niet. Ze kon zich niet voordoen als iemand anders. Ze besefte goed dat ze dan ook Wolfs geheim vrij gaf, maar dat moest dan maar. Haar zus was geen roddeltante. "Petal, Ik hou van Wolfpaw. Je kunt het accepteren of niet, maar er veranderd niks aan." De seal-point poes schrok van haar eigen, koele stem. Om er nog een schepje boven op te doen drukte ze zich tegen haar vriendin aan, gaf haar een lik over haar bek. Ze wist ook niet waarom ze het deed, maar ze was er vrij wel zeker van dat ze het voor Petalpaw alleen nog maar erger zou maken.

"IK WEET HET NIET JA?! IK BEN IN DE WAR EN HET HELEMAAL VERGETEN!" Wolfpaw voelde een drang om haar nagels over Petalpaws gezicht te laten gaan. Maar voor dat ze dat kon doen hoorde ze een andere stem. "Petal, Ik hou van Wolfpaw. Je kunt het accepteren of niet, maar er veranderd niks aan." Ze keek geschokt naar Thistlepaw. Why our secret. De lik vervloog helemaal in het gevoel van verraad. Angstig en ook ergens woedend drukte ze haar oren plat, bang voor de reactie van Petalpaw, boos om de reactie van Petalpaw. Ze sloot haar ogen en haalde diep adem. Het was de bedoeling om hem nooit meer te laten ontsnappen. Never again.

Wees gerust, ze is gewoon in shock~

Ze zag de oortjes van Wolf tegen haar nek gedrukt, waarvan ze de conclusie trok dat ze het niet leuk vond. Zelf wist ze ook niet waarom ze dat deed, vooral omdat het voelde alsof ze haar zusje verraadde. Het voelde alsof ze een definitieve beslissing had genomen; Ze had voor Wolfpaw gekozen. Zonder het zelf te willen. Ze hoopte dat het niet te zwaar zou vallen bij haar zusje. Ze keek naar Wolf, nog steeds dicht tegen de poes aan. Achter hun ruggen om vlocht ze haar staart in die van wolf, als geruststelling.

Wolfpaw voelde een zachte tinteling, ergens bij haar staart. Maar iets anders kon nu genieten van haar aandacht. De dood. He will catch me, i'm sure.

Mooie zwarte vlekken dansten op de muziek van haar hart. Voor haar gesloten oogleden. Het was fascinerend, maar wekte ook iets op. Een soort donker, even zwart. Wolf begon over haar hele lichaam te trillen. De alarmbellen begonnen te rinkelen. Air... Haar poten werden net muizenstaartjes en ze zakte helemaal door. Het werd helemaal zwart voor haar ogen toen ze de grond raakte. De lucht die ze had ingehouden werd met een verwrongen geluid naar buiten geperst. "Grmmpf"

Wat er de volgende seconde gebeurde waren als een waas voor Petalpaw. Thistlepaw hield van Wolfpaw en niet een beetje ook. Wat ze er uit kon opmaken was dat Thistle dit al een tijdje voor haar verborgen hield. Iets van binnen begon te koken, haar altijd vrolijke humeur leek totaal om te slaan. Haar nagels schoten uit, ze begon met haar tanden te knarsen, en zwaarder te ademen. Het was niet dat ze het erg vond dat Thistle en Wolf van elkaar hielden, dat totaal niet. Ze vond het juist leuk dat haar zusje iemand had gevonden om van te houden. Het was dat Thistle dat al die tijd voor haar verborgen had gehouden. Ze zouden altijd alles meteen aan elkaar vertellen, dat hadden ze belooft. Thistlepaw had die belofte zonet verbroken. Maar net op het moment dat alles er uit wilde komen gebeurde er iets raars. Wolfpaw zakte in, vanuit het niets. Hier van schrok Petalpaw weer op uit haar woede. En rende meteen naar de apprentice toe die plat op de grond lag. "Wolfpaw? Thistle wat is er aan de hand? Wat moeten we doen?" zei ze zenuwachtig en een beetje bang voor wat er zou gaan gebeuren.

OOC: Hey nu kan ik Petal geen woedie geven X'D

Het volgende moment zakte Wolfpaw ineen, en Thistle was in paniek. "Wolfpaw? Thistle wat is er aan de hand? Wat moeten we doen?" Vroeg haar zusje, even wanhopig als zij. Zelf was ze ook bang. Wat gebeurde er in starclans naam? Ze ging naast Wolf zitten, en legde haar oor op de borstkas vaan de apprentice. Tot haar grote opluchting ademde ze nog, en Thistlepaw slaakte een zucht. "Grmmpf" Wolfpaw had het geluid geproduceerd, wat niet al te gezond had geklonken. "Ademen Wolf!"Haar stem klonk al wat kalmer, maar nog steeds bang. Wat gingen ze nu doen?

Occ;
Die mag zo uitrasen, als Wolf weer bij komt. XD

Alleen al het geluid dat Wolfpaw had gemaakt toen ze instortte maakte Petalpaw ongelofelijk bang. Bang en niet wetend wat te doen trippelde ze een beetje op en neer en keek in het rond of er geen warrior in de buurt was om te helpen. "Ademen Wolf!" riep Thistlepaw, haar stem klonk ondertussen al weer iets rustiger. Hier door werd Petal zelf ook al een klein beetje rustiger. Maar nog steeds was ze redelijk in paniek door het plotselinge instorten van Wolf. "Thistle? Moet ik hulp gaan halen?" vroeg ze met een wat trillerige stem door de schrik. Vragend keek ze haar zusje aan dat bij de ingezakte apprentice zat.

Het leek of ze over de rand hing van een ravijn. Eindeloos diep en zwart. "Ademen Wolf!" "Thistle? Moet ik hulp gaan halen?" Alles leek meegesleurd te worden in het ravijn. En als ze niet oppaste zij ook. Maar de grond begon al onder haar poten te trillen. Verward keek ze naar de steentjes die naar beneden rolden. Heel de grond begon nu te schudden en grotere rotsblokken donderden naar beneden. Ze vielen in het ravijn, waar zij nu ook naartoe gesleurd werd. Ze verloor haar grip en liet zich vallen. Wolf sloot haar ogen, wachtend.

De wereld rond haar kreeg weer wat kleur. Ze knipperde met haar ogen. Alles kwam met een schok terug. Twee katten hingen boven haar met angstige gezichten. Wolfpaw voelde woede opborrelen. "Wat doe ik hier?", spuugde ze woest, terwijl ze opkrabbelde. Ze schudde haar vacht uit en likte die terug plat. De stofwolkjes gingen weer liggen. Honend bekeek ze de katten voor haar. Ze had haar borst vooruit geduwd en keek de twee vreemde uit de hoogte aan. "Wat is jullie naam?" Iets in haar hoofd zei dat ze dat al wist, maar ze negeerde het irritante stemmetje.

"Wat doe ik hier?" Wolfpaw klonk woedend, waar Thistlepaw de conclusie uit trok dat ze geen idee had waar ze was. Ze keek steels naar Petalpaw, hopend voor advies. Haar vriendin was zelfverzekerd gaan zitten, met haar borst trots vooruit. De minachtende blik van de poes liet Thistle bijna ontploffen, maar ze hield zich in. "Je bent flauwgevallen." Zei ze op een barse, weinig liefdevolle stem. "Wat is jullie naam?" De sealpoint kon het niet helpen. Haar blik werd ijskoud, haar ogen versmalde zich. Was ze zo bezorgd geweest om een reactie te krijgen van zo'n kreng? Ergens wist ze best dat dit Wolf niet was, en dat die weer zichzelf moest worden. Toch kon ze het niet laten om te snerpen; "Ik dacht dat geliefden altijd elkaars naam wisten?" Onwillekeurig waren haar haren recht overeind gaan staan en vertrok haar gezicht in een grauw.

Occ: Watch out voor Thistle...

Er leek iets helemaal mis te zijn met Wolfpaw toen deze wakker werd. Ze leek niet meer te weten waar ze was en wie Thistlepaw en Petalpaw waren. Wolf ging zitten met haar borst vooruit en een neerbuigende blik naar hun. Petal keek opzij naar haar zusje en zag dat haar ogen vernauwd waren en haar haren hier en daar omhoog stonden. Ze kon er niet tegen om haar zusje zo te zien. En dan al helemaal niet door Wolfpaw die een paar minuten geleden nog duidelijk lied merken dat ze verliefd was op Thistle. Diep van binnen, dieper dan de diepste duisternis knapte er iets bij Petalpaw. Haar klauwen schoten uit, haar ogen vernauwde een heel stuk en haar vacht stond overeind. De sealpoint stapte, zich zelf een klein beetje groter makend dan dat ze was, richting de andere apprentice. "Luister jij eens even." begon ze serieus en een tikkeltje boos. Haar staart zwiepte boos heen en weer. Nog een keer haalde ze diep adem waarna ze Wolf diep in haar ogen keek. "Eerst laat je Thistle liegen, dan claim je van haar te houden, en daarna doe je zo bot?! Nou ik zal jou even duidelijk vertellen dat ik dat niet toe sta! Ik mag misschien wel altijd de vrolijke en onschuldige she-cat zijn maar dat zegt niet dat ik niet voor mijn zusje kan opkomen als ze zo bot word behandeld door een kreng als jij." siste ze naar Wolfpaw. Haar ademhaling was zwaar en diep en de blik in haar ogen zou zo iemand kunnen doden.

OCC: Petal says boom!

Wolfpaw snoof en keek hen van uit de hoogte aan. "Ik dacht dat geliefden altijd elkaars naam wisten?" Haar mooie blauwe ogen sperde zich wijd open van ongeloof. Maar voordat ze er iets tussen kon krijgen reageerde de andere poes al. "Luister jij eens even. Eerst laat je Thistle liegen, dan claim je van haar te houden, en daarna doe je zo bot?! Nou ik zal jou even duidelijk vertellen dat ik dat niet toe sta! Ik mag misschien wel altijd de vrolijke en onschuldige she-cat zijn maar dat zegt niet dat ik niet voor mijn zusje kan opkomen als ze zo bot word behandeld door een kreng als jij." Wolfpaw keek met een koele blik toe. Ze sprak niet voordat ze haar borst een paar nette likken gaf. Het regelmatige gelik kalmeerde haar iets. Ongeïnteresseerd keek ze weer naar de katten. Ze drapeerde haar staart rond haar poten. "Sorry, maar volgens mij hebben jullie de verkeerde." Ze glimlachte maar haar ogen bleven kil kijken. "Ik word namelijk niet verliefd op poezen. En vooral niet op die daar.", mauwde ze zonder eromheen te draaien. Wel wiebelde ze eventjes met haar oren in de richting van de poes die de donkerste vachtkleur had. "Ik ben Wolfpaw.", besloot ze. Wolfpaw toonde nog steeds geen greintje respect of interesse.

Even dat jullie het weten; ze is haar verleden vergeten. Ze zal zich steeds meer herinneren en als ze rogue word {in verband met de verhaallijn; Prelude of Darkness} zal ze weer weten hoe hard ze hield van Thistle. :] Tot dan weet ze alleen dat ze verliefd is geweest op iemand enz... xx {Als jullie willen mogen jullie haar aanvallen x'D}

"Luister jij eens even. Eerst laat je Thistle liegen, dan claim je van haar te houden, en daarna doe je zo bot?! Nou ik zal jou even duidelijk vertellen dat ik dat niet toe sta! Ik mag misschien wel altijd de vrolijke en onschuldige she-cat zijn maar dat zegt niet dat ik niet voor mijn zusje kan opkomen als ze zo bot word behandeld door een kreng als jij." Dat had ze niet verwacht. Verbaast keek ze opzij naar haar zusje, ze wist niet dat er zulk vuur in Petal zat. Ze richtte zich weer op Wolf, en herinnerde dt dat het probleem was. Op een of andere manier had ze geen idee wat er was gebeurt, ze wist niks over de relatie die ze samen hadden. "Sorry, maar volgens mij hebben jullie de verkeerde." Hoewel de poes glimlachte, waren haar ogen kouder dan ijs. "Ik word namelijk niet verliefd op poezen." Bam. Die kwam hard aan. Zonder dat Thiste het doorhad was ze al in elkaar gedoken. "En vooral niet op die daar." Woest staarde de sealpoint haar aan, op het punt om te gaan schreeuwen. Voor ze de kans kreeg, opende Wolf haar mond om iets te zeggen. "Ik ben Wolfpaw." Zonder enige interesse. Dat deed t hem. Thistlepaw zette zich af, en landde met een geweldige sprong op Wolf. Ze drukte met haar sterke poten de schouders van haar vriendin op de grond. Ze wist heus wel dat Wolfpaw veel beter was in vechten, maar dat liet haar koud. "Dat wist ik al." Siste ze, met ogen die vlamde. Ijskoud vuur. "En niet verliefd op poezen? Jij liegend stuk vossenstront!" Ze was zo kwaad, dat er een rode waas voor haar ogen trok.

Wolfpaw snakte naar adem toen de poes met een plof op haar belandde. "Dat wist ik al." Siste die, met ogen die vlamde. Ijskoud vuur. "En niet verliefd op poezen? Jij liegend stuk vossenstront!" Ze voelde nagels in haar vel, maar dat liet haar koud. Ze duwde haar borst vooruit en gooide daarna de poes van zich af. "Oh, dus een vossenstront val je dus aan?" Ze ging boven de poes staan. Haar tanden werden zichtbaar bij de valse glimlach. "Jij bent dus een klein vliegje. En weet je wat ze met kleine vliegjes doen?" Als antwoord op haar eigen vraag duwde ze haar nagels in de seal-point kat haar nek. Ze zette haar achterpoten op de onbeschermde buik. Voordat ze die aan stukken zou rijten draaide ze haar kop naar het zusje. "En jij houd je koest of dit is de laatste keer dat je het daglicht ziet." Wolf keek weer glimlachend naar de poes onderhaar. Met één ruk gingen haar klauwen over de witte buikvacht. Het kon haar niet schelen of het maar een schrammetje was of een grote snee. Deze poes moest gewoon leren.

Hoe ver mogen de wonden gaan? ^^~

"Oh, dus een vossenstront val je dus aan?" Voor Thistlepaw het wist was ze op de grond beland. Snel wierp ze een blik op Wolfpaw, op wiens gezicht een valse grijns lag. "Jij bent dus een klein vliegje. En weet je wat ze met kleine vliegjes doen?" Een onverwachte pijn schoot door haar nek. De sterke poot van de lapjes poes had zich op haar hals gevestigd. Als ze een geluid probeerde te maken, kwam er enkel een schor gepiep uit. In blinde paniek keek de poes om zich heen. Wat nu? Thistle voelde sterke achterpoten op haar behaarde buik. Wist Wolf dan niet dat ze haar zo kon doden? "En jij houd je koest of dit is de laatste keer dat je het daglicht ziet." Deze zin was niet voor haar bedoeld, maar voor haar zusje. Niet Petal! Oh, dit had allemaal nooit mogen gebeuren! Wolfpaw richtte haar blik weer op de sealpoint, en glimlachte. "Alsjeblieft, Wolf..." Door haar stem klonk wanhoop, en een heldere traan gleed over haar wang. "Doe dit ni-" Op dat moment scheurden de klauwen van Wolfpaw over Thistle's buik. Ze gilde het uit van de pijn. Dit kon niet. Dit was te onrealistisch.

-Ehm, ver, maar niet dodelijk. Wel verzwakt, en misschien tot bewusteloos door bloedverlies. We kunnen later ook Littlestream erbij halen?^^

Voor ze het door had was Thistlepaw boven op Wolfpaw gesprongen en viel deze aan. Het duurde ook al weer niet lang of de rollen waren weer omgedraaid. Nu stond Wolf boven Thisle. Wolfpaw keek eerst haar aan, "En jij houd je koest of dit is de laatste keer dat je het daglicht ziet." zei deze. Hier na gingen de klauwen van Wolf over de buik van haar zusje. Een luide gil kwam van Thistlepaw, waardoor Petal's ogen even groot werden. Wéér knapte er iets van binnen, het gene wat net weer gemaakt leek. Petalpaw zette haar klauwen in de grond en kneep haar ogen weer tot spleetjes. "To late for that!" siste ze de apprentice toe. Snel zette ze zich af, de sealpoint rende recht op Wolfpaw af. Haar kop hield ze naar voren en hield niet in toen ze deze dreigde te raken. Dat was ook niet haar bedoeling, ze moest Wolf juist raken. Met haar kop raakte ze precies het flank van Wolfpaw waardoor deze een stuk naar achter schoof. Meteen boog ze zich over haar zusje en keek deze zorgzaam aan. "Gaat het?" vroeg ze bezorgd. Meteen wendde ze zich weer tot de andere apprentice. Petalpaw's vacht stond helemaal overeind, terwijl ze naar Wolfpaw blies. "Weet wel dat ik je dit niet vergeef." zei ze weer tegen haar zusje dat op de grond lag.

OOC: Petal zou Littlestream dan wel kunnen gaan halen.
Man o man Petal is bij elk gevecht zo van: "Ik gebruik m'n hoofd om te vechten, letterlijk."

Wolfpaw hoorde de seal-point poes sissen. "To late for that!" Ze werd naar achter geschoven. "Gaat het?" Een snuivend geluid maakte zich los dat in een grom veranderde toen de poes blies naar haar. "Weet wel dat ik je dit niet vergeef." Wolf trippelde naar de kop van de gewonde kat. Ze liet haar nagel over de neus schrapen, maar niet diep. "Zij viel me eerst aan." Ze ging zitten. "Nu weet je dat je niet zomaar moet vechten." Daarbij drukte ze haar nagel in de brug van de poes haar neus. Ze bleef doordrukken tot een een bloeddruppeltje zag en stond toen op. De gevlekte seal-point wandelde weg. Stupid cats Ze schudde neidig haar kop. Waarom vielen ze haar nu aan, daar kreeg je problemen van en ze had wel iets beters te doen. Ze bleef staan voor een spinnenweb. Met behulp van haar neus begon ze het rond haar poot te wikkelen. Ze keek om zich heen en hinkte dan terug. Zonder haar nagels in te klappen duwde ze het zusje opzij en boog zich over de wonden. Ze scheurde met haar tanden een stukje van het spinrag eraf en drukte het op de buikwond. Dat deed ze ook bij de nek en het neusje. Er zat nog een paar plukken aan haar poot dus draaide ze zich met tegenzin om. Wolfpaw reikte de poes het restje aan.

Ik heb liever niet dat er een kat bijkomt. Omdat ik Wolfie niet in de problemen wil helpen. C:
Maar we kunnen wel Littlestream roepen en dat Wolf er een verhaaltje om bind ofzo. En bijvoorbeeld dat als Petal één fout woord zegt dat het gedaan is met haar zusje? 'Kzeg maar iets. :]

De duizeligheid had toegenoemen en alles was als een waas. "To late for that!" De stem van Petalpaw klonk ver weg, alsof ze onder water was. Zo voelde het trouwens ook, want ze kreeg nauwelijks lucht. Ze zoog haar longen echter weer vol toen er gewicht van haar lichaam werd gebeukt. "Gaat het?" Thistlepaw keek verward, en knipperde moeizaam naar haar zus. Het liefst wou ze haar ogen dichtdoen, en in slaap zakken. De laatste woorden van Petal hoorde ze niet eens meer. Ze voelde enkel een scherpe pijn bij haar snuit. Was het dan nog niet genoeg? "Zij viel me eerst aan." Deze woorden hoorde duidelijk, alsof Wolf haar kop onder water had gestoken om met Thistle te praten. "Nu weet je dat je niet zomaar moet vechten." De stem klonk ijzig stil, niet zoals ze gewend was van Wolfpaw. Op het moment maakte het toch niks meer uit. Ze ging vast dood. Ze voelde de nagel dieper in haar vlees boren, dat zou vast een litteken achterlaten. Een moment lang gebeurde er niks, en was het muisstil. Toen voelde ze iets op haar buik, en de stroming stopte enigszins. Thistlepaw sloot haar ogen. Ze zuchtte trillerig, en verloor haar bewustzijn.

Thiste is voorlopig even topic uit, sinds ze bewusteloos is. Wat Lilith zegt is voor mij prima, als Anouk het er ook mee eens is?