Hypnotized

De poes had onderweg naar het meer een rode bes geplukt, en hield hem nu onder haar voorpoot geklemd. Haar groene ogen staarden doelloos voor zich uit. Haar lichaam mocht dan wel hier zijn, haar geest was momenteel op een totaal andere plek. Pas toen een frisse wind haar vacht deed opwaaien leek de poes terug tot bewustzijn te komen. Wat vragend keek ze om zich heen, maar herinnerde zich toen dat ze geen slaap kon vatten en dus maar had besloten een nachtelijke wandeling te maken. Haar blik gleed naar de rode bes, die ze ondertussen van poot naar poot liet rollen. Voor het eerst in haar leven leek ze de gevoelens van Ashdrizzle te snappen, al bevond zij zich dan wel in een andere situatie. Het was een aantrekkelijk idee: slechts één druppel en ze kon eindelijk de rust krijgen waar ze al een lange tijd naar snakte. Dan zou ze deze wereld vredig kunnen verlaten, zonder al de verantwoordelijkheden nog op haar schouders te hoeven dragen.
Dagen leken langer te worden, en na verloop van tijd namen ook de patiënten toe. Ze had nu misschien dan wel een apprentice, maar aangezien Frostpaw ongeleerd was, maakte het geen verschil uit. En de dagen mochten dan misschien wel moeilijker lijken, de nachten bleken juist in te korten. Al dagen had ze geen slaap kunnen vatten, bang dat ze weer in een nachtmerrie terecht kwam en dat ze al schreeuwend zou wakker worden. De gedachten dat Starclan hen in de steek had gelaten vanwege haar teisterde de poes, waar ze ook was. Ze kon geen fatsoenlijk gesprek meer houden zonder dat haar gedachten even verschoven naar al haar zorgen. Het was ondraagelijk, zelfs een Clanleader zou dit niet aankunnen. De drang om er een eind aan te maken was dan ook groot, maar de gemengde gevoelens die niets van haar eetlust deed overhouden, hielden haar tegen. Wat gebeurde er dan met Frostpaw? Zou ze de Clan wel zonder medicine cat kunnen achterlaten? En haar vrienden? Nja, die zouden toch in een mum van tijd een vervanger hebben gevonden, en veel leken die tegelijkertijd ook niet om haar te geven. En Nightspark was hier het perfecte voorbeeld voor.

Ze wist het niet meer, en het enige wat ze eigenlijk wou was een beetje slaap..

{First post for Nightspark}

Make a wish
On our sorry little hearts
Have a smoke
Pour a drink
Steal a kiss in the dark

De nachtzwarte kater had de drukke warrior den verruilt voor de nachtelijke buitenlucht, terwijl hij door het territorium heen zwierf. De laatste tijd was hij meer buiten dan binnen het kamp te vinden en enkele dagen terug had hij nog aan de grens gestaan, met het idee om er gewoon van tussen te gaan. Maar hij kon het niet, Snowynight zou het hem nooit vergeven als hij dat deed, en hij dan nog maar te denken om haar kittens. AL hoewel, wat maakte hem dat eigenlijk uit. Die hadden een vader en moeder, dus een oom meer of minder maakte niet zo veel uit.
Waarom was hij toch zo jaloers op zijn zusje? Omdat zij had wat hij wilde? Een partner, een lief gezin? Het enige wat hij kon was brokken maken en zichzelf ervan afsluiten. Zelfs liefhebben stond niet in de pluspunten van zijn cv, alles wat hij deed was katten breken. Littlestream als perfecte voorbeeld.

Fingernails on my skin
Like the teeth of a shark
I'm intoxicated by the lie

Toch wist hij niet of hij het toentertijd het juist besluit had gemaakt. Hij was datgene geworden wat 'ie niet wílde worden, een monster. Ooit had hij de dromen gehad om gelukkig te zijn, om een groot warrior te worden en misschien zelfs nog daarboven te komen te staan. Maar waar ging het mis? Toen Shrewstar hem niet wilde trainen? Toen Snowynight te veel aandacht kreeg van de katers en hem alleen achter liet? Alleen zijn, een van zijn angsten, na moons lang alleen met Snowy te hebben geleefd was hij bang om weer alleen te zijn. Zonder ouders opgroeien was immers ook niet echt makkelijk.
Het beeld van een zekere grijze kattin bleef door zijn kop spoken. Hij had nooit echt zijn excuses gemaakt tegenover haar, zou hij dat aankunnen? Nightspark zuchtte zachtjes en keek naar zijn poten, waarna zijn blik omhoog gleed naar de sterrenhemel. Zachtjes prevelde hij een gebedje naar Starclan, voordat hij zijn tocht weer vervolgde.

Hearts on fire tonight,
Feel my bones ignite,
It feels like war, war
It feels like war, war
Hearts on fire tonight,
Feel my bones ignite
It feels like war, war
It feels like war, war

Een overbekende geur deed hem huiveren en opkijken, waarom gebeurde dit nou altijd op de moment dat hij het nou net niet wilde hebben. Zijn blauwe ogen vonden de grijze kattin en zijn poten maakte aanstalte om weg te wezen, maar hij hielt zichzelf in. Na een paar keer diep adem te hebben gehaald, stapte hij op haar af, voorzichtig, langzaam, maar vooral op zijn hoede. "Littlestream?" miauwde hij zachtjes. "Kunnen we praten?" Hij kon het niet laten, zijn lichaam kon het niet laten, hij voelde het weer, zijn hart in zijn keel als hij haar zag, bonkend als een bezetten. Hoe kon hij het ook vergeten zijn, dit was iets wat hij niet wilde verliezen, maar wat hij nooit kon krijgen. Zijn liefde voor Littlestream zat er nog steeds, diep, weggestopt, maar het was er nog. Na al die tijd. Always

Met een wat verbeten gezicht keek ze naar de rode bes tussen haar poten, de aankomende geur niet opmerkend. De bes was nog zo klein, had een zo onschuldig uiterlijk, maar had toch de kracht om een levend wezen in één keer uit te schakelen. Ze keek niet op van het feit dat iets zo kleins, toch zo machtig kon zijn. Katten lieten zich wel vaker om de tuin leiden door iemands uiterlijk. Het was raar, maar toch waar. Dat de natuur nog zoveel niet ontdekte geheimen voor hen verborgen had zitten, en dat er met de dag bijkwamen.
"Littlestream?" De plotse stem die van achter haar was opgedoemd deed haar schrikken en in een bewuste beweging stootte ze tegen de bes met haar poot zodat deze in het water viel. Het zou geen kwaad uitmaken, de bes zou slechts verrotten en zinken tot de bodem, als ze het goed had zouden er geen gevaarlijke stoffen vrijkomen, en zowel dan niet in die hoeveelheid dat het water niet meer drinkbaar zou zijn. Ze had de stem herkend, en draaide zich dan ook ietwat schuw om toen ze doorhad dat de kater die de bron was van het geluid haar de vorige keer op een nogal vijandige manier had behandeld. Haar groene blik ontmoette de twee ijsblauwe poelen waar ze een tijd geleden nog in kon verdrinken, maar die tijd was voorbij. Ze had zichzelf zover gekregen dat ze het idee uit haar hoofd had verbannen, maar in haar hart voelde ze ergens nog wel de warmte die ze ooit had gevoeld toen ze bij hem was. Een akelig gevoel rees in haar omhoog toen ze het besef kreeg dat ze nog geen reactie had gegeven, en Nightspark slechts aanstaarde alsof ze een geest had gezien. "Ja?" Wist ze uiteindelijk uit haar mond te krijgen, haar blik nog steeds strak op hem gericht. "Kunnen we praten?" Een huivering rolde over haar rug toen ze zijn stem nogmaals hoorde, niet goed wetend wat ze nu moest voelen of doen. De kater was zodanig veranderd.. Hij leek wel in enkele manen een totaal andere kat te zijn geworden. De medicine cat schraapte haar ondertussen droog geworden keel en keek even om zich heen. "Wat valt er nog te zeggen?" Miauwde ze, misschien ietwat verbitterd.
Haar staart was in een hevig tempo van links naar rechts beginnen te slaan, wat al de druk die ze momenteel voelde aantoonde. "Tot zover ik me kan herinneren moet je mij niet meer, dus ik zou geen idee hebben waarom je precies met mij wilt praten." Klonk haar stem verbitterd, echter was de uitdrukking in haar ogen wel omgeslagen naar een gebroken blik. De maan kwam tevoorschijn vanachter de bomen en wierp een spookachtig licht op haar gestalte, wat de magerheid van de poes in één oogopslag zichtbaar maakte. Lichtelijk onzeker, en alles behalve op haar gemak, zo voelde ze zich nu deels. Maar vooral verward.

Could you check my pulse for me, To see if I'm alive.
Cuz every time that I am near you, Is the only time I feel alright
If there were any way, I could think to turn back time
I'd stay here with you, Sometimes I sit and wonder
Sometimes I feel like letting go, All I know is no one should have to be alone.

"Wat valt er nog te zeggen?" De toon in haar stem deed hem huiveren, maar hij wist dat hij dit had verdiend. Het was zijn schuld geweest dat ze hem nu zo verbitterd aansprak. Hij had beter moeten weten, maar hij was naïef en dacht alles beter te weten. Stomkop dat 'ie was geweest.
"Tot zover ik me kan herinneren moet je mij niet meer, dus ik zou geen idee hebben waarom je precies met mij wilt praten." Nightspark liet zijn kop hangen, het was waar, hij had het verpest, hij was de doorn in het oog. Misschien had hij zijn overweging waarheid moeten maken, en weg gaan uit Shadowclan. Zijn zusje teleurstellen, zijn familie in de steek laten. Maar waarom? Omdat hij zijn daden niet onder ogen kon komen? Omdat hij een mietje was?

I don't want to be alone
I don't want to die alone
I could fall apart here and now
I don't want to die alone

I want to be with you, you, you
I only want to be with you , you, you

De zwarte kater schudde zijn kop en keek Littlestream aan. Het was nu of nooit, hij moest dit rechttrekken. Anders moest hij later de gevolgen trotseren en daar had 'ie niet veel zin in. "Little, als ik je nog zo mag noemen. Luister alsjeblieft naar me," begon hij, zijn stem vaster dan dat hij had verwacht. "Het spijt me, het is mijn fout dat alles zo is gelopen, daar ben ik me van bewust. Ik heb je pijn gedaan, ik heb mezelf pijn gedaan door je uit mijn leven te snijden." Zijn woorden bleven eventjes in de lucht hangen, terwijl hij nadacht over hoe hij dit moest gaan oplossen. "Wat had ik anders moeten doen, Littlestream? Had ik mezelf wijs moeten houden dat het goed zou komen? Je bent een Medicine Cat, jij weet net zo goed als ik dat het nooit zou werken. Ik had jou en mezelf deze pijn willen besparen door eerlijk tegen je te zijn," hij zuchtte zachtjes en keek naar de grond, maar dwong zichzelf om in haar groene ogen te blijven kijken, hopend dat de blik in zijn eigen ogen wat verzacht was.

Leave me?
Girl how the Mousedung you gonna leave me?
You know I love you, when we fight and we argue
I kiss and I hug you
You push me back, you say that I'm trouble
And every Bonnie got a Clyde with her

De woorden overspoelde zijn kop, maar hij kon er geen fatsoenlijke zinnen van maken, geen zinnen die paste bij het gespreksonderwerp. "Het spijt me, ik had je niet zo mogen behandelen," miauwde hij daarom maar zacht. "Het spijt me," hij keek naar de grond, ging zitten en liet zijn oortjes en kop verslagen hangen. Het was eruit, hij had het gezegd. Nu kon hij er niets meer aan veranderen, nu moest hij maar afwachten wat er ging gebeuren. Toch, hij keek weer op, recht in haar ogen, opende zijn bek en miauwde zachtjes; "Ik hou van je."

Could you check my pulse for me
To see if I'm alive

Het was er weer, de brok in haar keel die haar ogen waterig maakte iedere keer dat ze zich in een lastige positie bevond. Soms was het lastig, bijvoorbeeld wanneer ze ruzie had met iemand kon ze plots beginnen te huilen uit frustratie. Maar dit was veel lastiger dan een ruzie. Je kon zelf controle nemen wanneer je eens een meningsverschil hebt met iemand, hier had ze geen grip op.
De poes spitste haar oortjes toen de zwarte kater terug begon te praten. "Little, als ik je nog zo mag noemen. Luister alsjeblieft naar me," Zijn stem klonk anders dan de vorige keer dat ze hem was tegen gekomen, maar alsnog vertrouwde ze het zaakje niet. Hoezo kon ze een kater die eerst haar hart had gebroken, haar nadien ook nog eens had laten stikken nu gewoon terug vertrouwen? "Het spijt me, het is mijn fout dat alles zo is gelopen, daar ben ik me van bewust. Ik heb je pijn gedaan, ik heb mezelf pijn gedaan door je uit mijn leven te snijden." Even vernauwde de poes haar blik. Ja, zo kun je het wel noemen, mij uit je leven snijden! Dacht ze nijdig, maar ze wist zich algauw weer te herpakken en fixeerde haar groene blik op de kater. "Wat had ik anders moeten doen, Littlestream? Had ik mezelf wijs moeten houden dat het goed zou komen? Je bent een Medicine Cat, jij weet net zo goed als ik dat het nooit zou werken. Ik had jou en mezelf deze pijn willen besparen door eerlijk tegen je te zijn," De kater keek na deze woorden naar de grond en ietwat geraakt door zijn woorden nam ze een stap dichter bij, zodat ze bijna neus tegen neus stonden. "Denk je dat ik blij ben met deze rang? Als sinds vanaf mijn geboorte behandelen katten me anders! Mijn bloedeigen moeder had me verbannen uit het nest, geen van mijn vorige mentors daagden ooit op! Ze dachten allemaal dat ik niets waard was, en de enige manier om nog iets met mijn leven te doen was medicine cat worden!" Haar groene ogen werden vochtig, en om dit niet aan de kater de laten zien ging ze weer wat naar achter en keek ze koppig de andere kant op. "Misschien was elder worden toch beter. Dan hoefde ik geen rekening te houden met al die stomme regels. Dan moest ik niet steeds de redder in nood spelen wanneer katten het niet meer zien zitten, terwijl ik het zelf lastig heb." Ze bedoelde duidelijk al de zelfmoord gevallen, maar ze was er niet zeker van of de kater er wel bewust van was.
"Het spijt me, ik had je niet zo mogen behandelen," Miauwde de kater uiteindelijk zacht. "Het spijt me," Nogmaals keek de kater naar de grond. Maar deze keer maakte het haar niet veel uit, tot ze de volgende woorden hoorde; "Ik hou van je." Licht geschokt keek ze op, en met tegenzin gaf ze toe dat haar hart wel degelijk een sprong van blijdschap had gemaakt. Maar ze kon niet.. Het mocht niet.. Nu ze Starclan al een tijdje niet meer had gehoord, was de alarmbel wel degelijk gaan rinkelen. Ze moest laten zien aan hun overleden voorouders dat ze loyaal was, niet in haar hart, maar haar verstand zei haar dat de tijd voor 'hun' er nog niet was. "Het spijt me Nightspark, als ik kon zou ik zo mijn rang afstaan om .." Schuldbewust keek ze hem aan, wetend dat heel dit gedoe eigenlijk gestart was door haar. Door de rang die ze had. "Je zult moeten wachten, kun je dat?" Miauwde ze, lichtjes onzeker. Wie weet zou de kater er niet mee akkoord gaan, en ging hij gewoon terug weg. Net zoals de vorige keer..

Zijn oortjes bewogen heen en weer toen hij rustig luisterde naar wat Littlestream te zeggen had. Ondanks dat zijn lichaam een rustige uitdrukking had, maakte zijn kop overuren en leek zijn hart uit zijn ribbenkast te willen springen. Hoe kon hij dit tegengaan? Hoe kon hij dit aan? Straks zou het hem nog te veel worden, dan zou het was leuk gaan worden...
"Denk je dat ik blij ben met deze rang? Als sinds vanaf mijn geboorte behandelen katten me anders! Mijn bloedeigen moeder had me verbannen uit het nest, geen van mijn vorige mentors daagden ooit op! Ze dachten allemaal dat ik niets waard was, en de enige manier om nog iets met mijn leven te doen was medicine cat worden!" De tranen in haar ogen deden hem pijn. Hij wist maar al te goed hoe het was om op te groeien zonder ouders, al had hij nog het geluk gehad om zijn zusje te hebben. Het liefst wilde hij haar tegen zich aandrukken en beschermen, maar hij hielt zich in en huiverde eventjes. Waarom was dit zo lastig? Hij wilde gewoon samen zijn met d'r, waarom moest Starclan het zo lastig maken? "Misschien was elder worden toch beter. Dan hoefde ik geen rekening te houden met al die stomme regels. Dan moest ik niet steeds de redder in nood spelen wanneer katten het niet meer zien zitten, terwijl ik het zelf lastig heb." Hij beet op zijn lip, stond op en ging naast d'r zitten. "Het spijt me voor je," miauwde hij zachtjes. "Ik had er zo graag voor je willen zijn, maar ik kon het zelf niet meer aan. Niet in die zin, maar het deed me pijn om rond je te zijn zonder te weten wat ik mezelf nooit helemaal aan je kon geven." Hij stopte met praten, wetend dat het alleen maar erger zou worden als hij door zou gaan. Ergens moest een lijn worden getrokken en die lijn was hier, hier zat de grens die hij niet mocht overtreden.
"Het spijt me Nightspark, als ik kon zou ik zo mijn rang afstaan om .." Nightspark schudde zijn kop en keek Littlestream aan, zijn bek openend om wat te zeggen, maar hij werd onderbroken door de grijze kattin. "Je zult moeten wachten, kun je dat?" Zijn tanden klapte op elkaar en hij keek weg. Kon hij dat? Kon hij zo lang in stilte wachtte op de kattin die hij lief had? Of kon hij zichzelf wijsmaken dat er meer vissen in de zee waren en dat hij vast nog wel een tweede kans zou krijgen ... "Ik .. Ik weet het niet, Little," miauwde hij, onzeker, stamelend. "Ik wil het zo graag, maar ik wil niet dat je je rang afzet vanwege mij. Dat doe ik je niet aan." Hij keek wat schichtig om zich heen. "IK weet het niet ..." gaf hij daarna, once again, zachtjes toe.

Can't run away from love if you cannot feel
Everything falls apart in a tragedy
I am so far away from gone, I just wanna be here
Everyone forms a part in my symphony

Haar grijze vacht lichtte spookachtig op door het maanlicht dat haar bescheen, alsof ze letterlijk een kat was vanuit Starclan. Ze haatte het dat ze er zo uit zag. Waarom kon ze niet perfect zijn zoals Snowynight of Tallpaw? Die hadden beiden geluk in de liefde, en zij? Zij was iemand die moest leven met wat ze had, en dat was niets. Ze keek even op toen de kater zijn stem hoorbaar werd en liet haar oortjes tegelijkertijd hangen. "Het spijt me voor je," Die woorden had ze zo vaak gehoord, en alsnog voelde ze zich vaak alsof niemand haar begreep. Nooit leken de woorden echt uit de bodem van iemands hart te komen, ook al bleef ze er keer na keer op hopen. "Ik had er zo graag voor je willen zijn, maar ik kon het zelf niet meer aan. Niet in die zin, maar het deed me pijn om rond je te zijn zonder te weten wat ik mezelf nooit helemaal aan je kon geven." De kater stopte met praten, maar Littlestream wist dat ze als ze nu sprak, ze misschien zijn volgende woorden blokkeerde. En ze wou er zeker van zijn dat hij was uitgepraat voordat ze nog iets zei. "Ik .. Ik weet het niet, Little," miauwde hij, onzeker, stamelend. "Ik wil het zo graag, maar ik wil niet dat je je rang afzet vanwege mij. Dat doe ik je niet aan." De kater keek schichtig om zich heen, maar Littlestream bleef haar ogen in plaats daarvan strak op hem gericht houden. Dus hij wou haar wel eeuwige eenzaamheid aandoen? De poes wist dat dat niet hetgeen was wat de kater bedoelde, maar alsnog voelde het zo aan. Het was gewoon automatisme geworden, om direct meelevende woorden om te slaan in neerhalende dingen. Ze wist niet hoe het kwam, misschien had die schuwheid zich na al die manen in haar genesteld?  "IK weet het niet ..." Gaf de kater uiteindelijk toe. Littlestream's oren hingen nog steeds, en haar mond was gesloten. Ze was te verward om nu nog iets uit te brengen, maar wist dat als ze nu niks zei ze hem voorgoed kwijt was. Waarom was dit toch zo moeilijk? "Ik.." Probeerde ze wanhopig, waarna ze toch uiteindelijk haar blik neersloeg op de grond. "Was ik maar in een ander lichaam geboren." Miauwde ze zachtjes, op een neerbuigende toon. "Je bent een geweldige kater Nightspark, beloof me dat je je nooit meer zo zult gedragen." Sprak ze uit terwijl ze haar groene ogen in de zijne priemde.

Can you feel this in your heart?
Can you take it to your soul?
I don't want you to pretend
I don't wanna be alone