{OPEN}Just...nothing...

Rustig en een beetje slaperig keek de zwart-witte kater om zich heen. Zijn vacht was dik opgzet tegen de motregen die al heel de ochtend uit de hemel naar beneden viel. Het was vroeg. Iets té vroeg, naar zijn mening, maar ja, als je toch niet kon slapen, kon je maar beter iets nuttigs doen. De modder rondom hem had zijn poten donkerbruin geverfd. Ravenmask hield niet van modder, hij haatte het. Net zoals hij katten die hem verachten omdat hij halfclan was haatte. De zwart-witte warrior kende zijn vader niet. Zijn moeder had al wel veel over hem verteld, en haar woorden waren niet direct positief geweesd, maar zijn naam, had ze nooit genoemd. Ravenmask schudde zijn kop wild heen een weer. Onnodige gedachten over zijn afkomst gaven hem altijd zo'n vreselijke koppijn.

-Feel free to join^-^

Acepaw was zoals vaker vroeg opgestaan om te gaan jagen, zelfs nu hij een nieuwe mentor had liet hij zijn zelftraining niet varen, hij had van zijn fouten geleerd. Rustig liep hij door zijn eigen clans gebied en probeerde zijn vacht plat te houden voor de zachte regendruppels. Het stelde niet veel voor, toch rekende hij erop dat hij het flink koud zou hebben rond de middag. Ondanks dit nadeel week hij niet af van zijn pad, pas toen een prooigeur in zijn neus stak keek hij op en baande zich een weg door wat varens. Snel liet hij zich in sluiphouding zakken en bewoog richting de sterke geur. Na enkele seconden kreeg hij er ook een beeld bij, voor hem zat een duif. En niet zomaar een duif. Dit was een dikke postduif die vaak opgesloten zaten bij de tweebenen. Hij herkende het vooral aan het vreemdgekleurde deel aan zijn poot. Op een zachte pas sloop hij op het beest af, net toen hij zich klaar maakte om te springen vloog een ekster op en joeg de duif weg. Deze vloog niet maar sprong maar wat. Ace merkte het lengteverschil tussen zijn twee vleugels niet op, het enige wat hij zag was een vette, zwakke prooi. Snel sprong hij en beet de nek door. Eindelijk een fatsoenlijk maal, en het enige vette dat hij in manen had gevangen. Gemotiveerd door zijn vangst begroef hij de prooi met oude takken, gras en wat los zand om hem later op te halen waarna hij weer verder liep. Nu kwam hij snel bij het Thunderpath. Uit gewoonte wou hij aanstalte maken zich om te draaien en weg te lopen tot hem iets te binnen schoot. Vlekje, zijn leider, had hun toestemming gegeven om je prooi te volgen over de grenzen. Ace wist dat hij altijd kon zeggen dat hij een muis volgde. Grijnzend en zelfvoldaan stak hij over en begon in het vreemde gebied rond te lopen.

De zwart-witte warrior stak zoekend zijn neus in de lucht. De geur van shadowclan was niet te missen. Ravenmask had al een aantal keer overwogen om 'over te lopen' naar shadowclan, maar ze zouden hem waarschijnlijk toch niet accepteren, en als ze dat al deden, zouden ze hem niet veel eerlijker behandelen als sommige katten in thunderclan dat deden. De jonge warrior volgde de geur, niet veel later viel zijn blik op een bruine, gestreepte kater. Te jong om warrior te zijn, te oud voor een kitten. Een apprentice dus. "Wat doe jij hier?", snoof de zwart-witte warrior, die oppeens besefte dat als een clangenoot hem hier, met die shadowclan apprentice zou betrappen, hij het vertrouwen van de clan vast nooit terug zou kunnen winnen.

Broze takken kraakten onder Honeydews gewicht toen ze zich door de bomen verplaatste. Naar het voorbeeld van haar dochter Nimblepaw had ze nu ook de weg door de bomen in het hele territorium ontdekt, een weg waarbij je weinig andere katten ontmoette maar waarbij je wel het hele territorium kon zien en meteen kon patrouilleren. Klimmen was vooral handig met dit weer: de motregen, afgewisseld met hevige stortbuien, had de grond modderig en moerassig gemaakt, bijna net zo erg als de rivieroever bij de Steppingstones. Hoog boven de grond werden haar poten tenminste niet vies. Ze keek op toen ze een duif op de grond hoorde roepen. Een rare duif, groter en dikker dan andere duiven die ze gezien had en met een rare kleur op zijn poot. Haar aandacht werd nog verder getrokken toen een kat de duif ving, doodde en begroef onder wat takken, gras en zand. Zoiets deed een Thunderclankat niet, zeker niet in deze periode. Ze probeerde te zien en te ruiken van welke clan de kat kwam, maar de jonge boomblaadjes blokkeerden het zicht en de geur van pasgeopende bloemen hielp ook niet echt om één geur te ontdekken.
'Wat doe jij hier?' Nog een kat. Deze was zeker van de Thunderclan, dat kon Honeydew wel ruiken. Hij had een zwart-witte vacht, zag ze nog net door het bladerdek. Wat moest ze doen? In de boom blijven en wachten wat er gebeurde, of ingrijpen? Ze koos voor het laatste. Sierlijk sprong ze uit de boom en had meteen spijt van haar keuze: haar pootjes zonken een stukje in de modderige grond. 'Dit is ThunderClangebied,' zei ze tegen de onbekende apprentice, die nu door het territorium aan het paraderen was. Hij zou vast wel weten dat dit territorium niet van zijn Clan was.

"Wat doe jij hier?" Ace vond met zijn helder groene blik een kater. Een warrior, zwart-wit met blauwe ogen. De apprentice keek nuchter naar de ander en zwiepte even met zijn staart. ‘Theoretisch gezien, lopen’ Merkte hij kalmpjes op. Ruzie maken in een ander mans gebied was zeker gewaagt, zeker nu hij tegenover een ouder iemand stond. Waarom hij er nog op inging wist hij niet, Ace voelde gewoon geen dreiging in deze kater. 'Dit is ThunderClangebied,' De jonge kater keek snel opzij naar de bron van het geluid, een grijze kattin, tevens Thunderclan. Maan goed, wat kon je verwachtte in Thunderclan gebied? Ace gaf weer een felle zwiep met zijn staart. Waren alle Thunderclan leden zo dom dat ze van zelf sprekende dingen zeiden? Hij had zelf wat beters verwacht. Misschien iets in de term van; rot op. Maar nee, de gastvrijheid hier was opperbest. ‘Echt?’ merkte hij dus subtiel op, de spot in zijn stem was tastbaar. Nu hij hier was zou hij deze twee het niet gemakkelijk maken. De tabby kat had wel eens zit iemand op de vel te zitten, al helemaal wanneer ze zich zo idioot gedragen.

"Theoretisch gezien, lopen", antwoorde de grijze apprentice rustig. "Je meent het?", spotte de zwart-witte warrior, waarbij hij één wenkbrauw optrok. "Dit is ThunderClangebied", Ravenmask keek op, en zag niet veel verder een grijze warrior waar hij de naam Honeydew op kon plakken, staan. Ergens was hij opgelucht, als zij er bij was, leek het minder 'verdacht' als hij met een shadowclanner praate. "Echt?", de spot droop zowat van die opmerking. "En, waarom ben jij dan hier? Heefd je mentor je nooit iets geleerd over clangrenzen?", gromde de zwart-witte warrior boos, waarbij hij zijn klauwen ontbloote. Als die arrogante kater niet snel van hun territorium verdween, ging hij geweld gebruiken.

'Echt?' De spot in de stem van de ShadowClan apprentice was vast op kilometers afstand te horen. Ugh, daar had Honeydew dus echt geen zin in. Ze zou die apprentice wel eens een lesje leren. Per slot van rekening was het twee tegen één. Honeydew draaide zich om naar de andere ThunderClan warrior, waarvan ze meende dat hij Ravenmask heette. "En, waarom ben jij dan hier? Heeft je mentor je nooit iets geleerd over clangrenzen?" gromde hij. Oei, hij stond al in de vechthouding. Heel veel zin om te vechten had Honeydew niet vandaag, ze had amper iets gegeten. Misschien moest ze het maar met spottende opmerkingen oplossen, vuur met vuur bestrijden. 'En als je mentor je nooit iets over Clangrenzen heeft verteld, wat ik me wel kan voorstellen bij de Shadowclan,' spuugde ze uit, 'dan hier een lesje: betreed nóóit het territorium van een andere Clan en jaag daar al zeker niet.' Ze keek naar de duif, die verborgen lag onder een hoop takken en zand. 'De conclusie die je hieruit kunt trekken is dat je rechtsomkeert moet maken naar je eigen territorium.' Honeydew zwiepte met haar staart en keek de apprentice recht aan.

Nou, wat zijn ze hier toch opgefokt. Stelletje aanstellers hier in Thunderclan. In principe had hij niet veel verkeerd gedaan. In zijn eigen gebied een duif gevangen, die begraven om later op te halen en voor de rest enkel wat rondlopen. De reactie daarop was ver weg dramatischer dan je zou verwachten. En dan zeiden ze dat Thunderclan lieve poesjes waren, nou, eerder opgefokt. Misschien zou wat katnip helpen. "En, waarom ben jij dan hier? Heefd je mentor je nooit iets geleerd over clangrenzen?" De warrior nam een vijandige houding aan. Hier had hij dus geen zin in, hij ging niet vechten omdat deze kater geen gevoel voor humor had. Daarbij, mentor nummer drie had hem nog geen vechtlessen gegeven. Zijn eerste mentor wel, die had hem de basis geleerd. Maar daarbij zou hij vast geen twee tegen een gevecht mee winnen of die kat was stiekem een vechtmeester. ‘Ik kwam hier eigenlijk een wandeling maken maar blijkbaar is Thunderclan niet zo gastvrij als er rond vertelt word’ Nu begon grijsje ook nog. 'En als je mentor je nooit iets over Clangrenzen heeft verteld, wat ik me wel kan voorstellen bij de Shadowclan’ Hij zwiepte geïrriteerd met zijn staart. ‘En? Wat moet ik met die informatie?’ bracht ongeamuseerd uit. 'dan hier een lesje: betreed nóóit het territorium van een andere Clan en jaag daar al zeker niet.’’ Die duif was legit op shadowclan territorium gevangen madame. Wat een bemoeials. ‘Weer een nieuwe mentor blijkbaar, en deze duif is voor de goede orde op Shadowclan gevangen.’ Echt, hier kreeg een kat hoofdpijn van zeg. 'De conclusie die je hieruit kunt trekken is dat je rechtsomkeert moet maken naar je eigen territorium.' Eigenlijk had hij nog helemaal geen zin om weg te gaan, al had Ace ook weinig trek in een klap tegen zijn kop. ‘Nou, krijg ook nog gezelschap in mijn weg terug of laten jullie deze apprentice alleen ronddwalen?’ Het laatste sprak hij poeslief uit. Nou zou hij die twee ook in een hoek zetten.

[Voel je niet aangesproken door Ace zijn commetaar xD]

"Ik kwam hier eigenlijk een wandeling maken maar blijkbaar is Thunderclan niet zo gastvrij als er rond vertelt word", miauwde de apprentice. Ravenmask moedt zichzelf inhouden om die zelfvoldane glimlach niet van z'n gezicht te krabben. "Inderdaad. Ik stel voor dat je nu meteen vertrekt", gromde de zwart-witte warrior. "En als je mentor je nooit iets over Clangrenzen heeft verteld, wat ik me wel kan voorstellen bij de Shadowclan", merkte Honeydew op. De shadowclanner zwiepte geirriteerd met zijn staart. "En? Wat moet ik met die informatie?", miauwde de gestreepte kater vervolgens. "dan hier een lesje: betreed nóóit het territorium van een andere Clan en jaag daar al zeker niet.", antwoorde de grijze warrior, waarbij ze een blik op de duif wierp. "Weer een nieuwe mentor blijkbaar, en deze duif is voor de goede orde op Shadowclan gevangen.", Ravenmask rolde met zijn ogen. "En hoe ga je ons daar van overtuigen?", miauwde hij koeltjes. "De conclusie die je hieruit kunt trekken is dat je rechtsomkeert moet maken naar je eigen territorium", Zei Honeydew. "Nou, krijg ook nog gezelschap in mijn weg terug of laten jullie deze apprentice alleen ronddwalen?", miauwde de grijze apprentice poeslief. Ravenmask draaide zich om en trippelde in de richting van het thunderpath. "Meekomen", beet hij de apprentice toe.

De kater had gewoon maar wat lopen jagen toen hij de geur van zijn vriend rook, als hij hem tenminste een vriend mocht noemen. Een goede band voelde hij in ieder geval wel met de ander, en aangezien Tall nu eenmaal een gezelligheidsdier was, had hij het spoor gevolgd. De apprentice stopte niet toen de geur de grenzen over ging. Wat had hij anders verwacht? Ze hadden het hier wel over Ace, en hem kennende zat 'ie in de problemen, of niet. Maar either way was Tallpaw onderweg om hem eruit te helpen. Ergens wist de tabby zelf gewoon dat hij beter was in problemen oplossen, en Ace in ze krijgen, prima combi dus, als ze in de buurt waren. Nu was het gewoon puur geluk voor de ander dat zijn 'awesome vriend' hem kwam redden. Ja hoor, het bleek nog nodig ook, Tall sloop rustig om het groepje heen, tot hij achter Ace stond, toen kwam hij heel rustig de open plek op gelopen. Ging naast zijn vriend staan, en merkte tot zijn verbazing op dat, al waren de twee Shadwoclanners aanzienlijk jonger dan de twee warriors, ze wel ongeveer even groot en breed waren. Blijkbaar had Thunderclan ook niet genoeg prooi om te groeien ofzo, maar de jonge kater sprak er niet over, Ace had al een probleem veroorzaakt, en hij hoefde het niet groter te laten worden. Hij was er gewoon zodat, als het uitdraaide op een gevecht, de Shadowclan eer niet besmeurd zou worden door Thunderclan kittypets.

- If I may?

De zwart-witte draaide zich om, en zag niet veel verder nog een shadowclan apprentice staan. Een zucht ontsnapte aan zijn lippen. "Dit is Thunderclangebied, geen shadowclan apprentice meeting plaats", siste hij naar de andere kater. "Shrewstar zal het vast niet leuk vinden om te horen hoe jullie achteloos de clangrenzen negeren", Ravenmask liet zijn blik over de apprentices voor hem glijden. Die twee leken te denken dat ze ongestraft de regels konden negeren. Ze maakten hem kwaad, héél erg kwaad.

-euhm, Ravenmask is eerder groot en stevig geboud, dus niet klein^-^

He, daar was Tall al. Die liet wel op zich wachten zeg. Natuurlijk had hij niet verwacht dat die kater hem op zou zoeken maar het werd nu wel heel gezellig. Een stuk leuker nu hij niet meer in de minderheid was. Heel rustig keek hij Tall aan, alsof dit de normaalste zaak van de wereld was ‘Hey Tall, ook hier?’ Ook zeer subtiel uitgesproken. Blijkbaar kon zwart-witje niet tegen bezoek, hij leek echt heel opvliegerig, misschien een woede-curses? "Dit is Thunderclangebied, geen shadowclan apprentice meeting plaats" Nou, dat was wel een zeer goed idee. Thunderclan had schaduw, overdakking, prettig klimaat, perfecte meeting place. Maar goed, hij ging deze bol agressie dus niet laten winnen. Misschien zou zijn maat hem straks moeten redden, toch zal hij zich niet inhouden. ‘Dat zullen we in gedachten houden’ sprak hij rustig, iets wat spottend. Eerlijk is eerlijk, Ace mocht blij zijn dat hij geen ouders had want anders waren die ook meteen overstrest. "Shrewstar zal het vast niet leuk vinden om te horen hoe jullie achteloos de clangrenzen negeren" De tabby kater zwiepte even nonchalant met zijn staart. ‘We zullen je memo doorgeven’ sprak hij weer vriendelijk al bleef zijn blik spottend. ‘Maar worden we nog afgezet of mogen we de uitgang zelf vinden?’ Hij wisselde even een zijdelingse blik uit met Tall. Dit was dus entertainment.

"Dat zullen we in gedachten houden", antwoorde de grijze kater spottend. "Het was geen voorstel", miauwde Ravenmask rustig. "We zullen je memo doorgeven", vervolegde de apprentice. "Vertel d'r dan ook maar dat ik als ik hier ooit nog een shadowclan apprentice tegenkom, ik deze hoogstpersoonlijk binnenstebuiten zal draaien", sprak Ravenmask met samengeknepen ogen. "Maar worden we nog afgezet of mogen we de uitgang zelf vinden?", vroeg de grijze tabby vervolgens. "Ik wil zeker zijn dat jullie zo snel mogelijk weg weg zijn, ik zal jullie wel brengen", miauwde de zwart-witte warrior, waarna hij een blik naar Honeydew wierp. "Kom je mee?",

De kater knikte naar Ace, met een glimmende blik in zijn ogen, dit kon nog leuk worden. Hij glimlachte dan ook hartelijk bij de antwoorden die zijn vriend gaf tegen de opgehitste zwart-witte kater. "Wacht even Ace," Mauwde hij, na het antwoord van de kater op de zin met de memograp. Daarna wendde hij zich tot die kater, en keek hem koeltjes aan, "Was dat een dreigement? Wat denk jij?" Hij keek weer naar Ace, en glimlachte, leuk dit. De thunderclanner wilde ze blijkbaar snel weghebben, en dat zei hij ook, hij wilde ze zelfs wel brengen! "Wacht wacht," Zei Tall weer, duidelijk de controle uit de handen van de Zwart witte kater nemende, "Wat nou als ik hier kwam met een boodschap voor Firestar?" Hij keek wijselijk naar de kater, en knikte, "Dan kan je me niet zomaar wegsturen,"

"Wacht wacht", miauwde de bruine kater. "Wat nou als ik hier kwam met een boodschap voor Firestar?", vervolegde hij. "Dan kan je me niet zomaar wegsturen", Ravenmask rolde met zijn ogen. "En wat is die boodschap dan?", miauwde de zwart-witte kater spottend. Hij wist dat het gewoon onverantwoordelijk was om twee arrogante apprentices met 'een boodschap' naar vijandelijk gebied te sturen.

Honeydew had het hele gesprek terughoudend geluisterd, maar het plotselinge binnenkomen van een nóg een ShadowClanapprentice liet haar al helemaal kwaad worden. Hij kwam precies op het goede moment binnenvallen, net alsof ze het afgesproken hadden: toen Ravenmask en zij de oorspronkelijke apprentice het territorium af wilden jagen. Honeydew rolde met haar ogen en zuchtte diep toen de nieuwe apprentice vertelde dat hij een boodschap voor Firestar wilde brengen. 'Natuurlijk, natuurlijk,' zei ze vol sarcasme. Hier had ze dus écht geen tijd voor, twee irritante Shadowclanopdondertjes. 'Als jullie écht een boodschap wilden overbrengen, dan heeft Shrewstar zeker haar twee beste krijgers gestuurd.' Honeydews stem was nog steeds vol sarcasme en haar staart zwiepte nog steeds boos op de grond. 'Echt alsjeblieft, ga kraaien vervelen op jullie eigen territorium, of ga kraaienvoer eten, doe iets nuttigs voor de maatschappij, maar op jullie eigen territorium.'

De kater keek hoogst beledigd toen de warrior hem serieus vroeg wat de boodschap was. "Sorry," Mauwde hij, terwijl hij eens ongelovig naar Ace keek. "Vroeg je zojuist wat de boodschap was die wij aan Firestar moesten brengen?" Hij grinnikte even, "Als ik me het goed herinner kwam jouw naam daar niet in voor beste…" Hij keek naar de kater, in de hoop dat die zijn naam zou zeggen. Maar de grijze poes gaf de ander geen echte tijd om te antwoorden. "Wij zijn gestuurd," Mauwde Tallpaw, alsof hij iets aan twee pasgeboren kittens moest uitleggen, "Zodat het niet bedreigend overkwam, wat denk je anders? En sorry hoor, maar ik ben belangrijk genoeg voor Shrewstar," Hij snoof even op de echte hooghartige Shadowclan manier, en glimlachte toen naar Ace. Zijn ogen twinkelden. Dit was lol!

Ace bewoog wat geïrriteerd met zijn oren. Hoe moest hij dit nu gaan doen. Heel mooi Tall, jou ideetje om in het Thunderclan kamp te komen maar als het lukt. Hmm, wat dan? Heel chil zeggen; Ja, Kampuur, hoi. Misschien was Tall vergeten dat hij totaal niet op korte termijn wat kon verzinnen? Hij was meer het typ dat iemand vond die het plan verzon dat hij met zijn eigen powers uit kon voeren. "Vroeg je zojuist wat de boodschap was die wij aan Firestar moesten brengen?" Maar bluffen kon hij nog wel. ‘Nou Tall, ik had nooit gedacht dat deze clan zo brutaal was, jij wel?’ Hij liet zijn vriend mooi de belangrijke dingen zeggen, wat kon hij anders? Als hij inspiratie had zou hij wel wat toevoegen. "Zodat het niet bedreigend overkwam, wat denk je anders? En sorry hoor, maar ik ben belangrijk genoeg voor Shrewstar," Ace had een waaghalzige blik in zijn ogen staan toen hij in die van Tall keek. Hij ging het tot het limiet brengen. ‘Dus je wilt zeggen dat onze overweldigende persoonlijkheid en stralende uiterlijk geen rede genoeg was?’ Droevig schudde hij zijn kop. ‘Wat moet er nog worden van deze clan’ Zuchtte hij. Met een kleine zwiep van zijn staart rechtte hij zich en liet in zijn ogen een serieuze blik vallen, tijdens het spreken viel de komende diepheid van zijn stem op. ‘Maar goed, jullie weten niet of we een boodschap hebben. En denk je nou echt dat twee overmoedige, maar half getrainde apprenticejes zich met volle liefde midden in een Thunderclan kamp storten?’ Hij somde alles op als een feit, hij kon wel eens rustig en serieus zijn. Ookal was hij vanbinnen ondertussen dubbelgeklapt van het lachen.

"Sorry", miauwde de bruine apprentice. "Vroeg je zojuist wat de boodschap was die wij aan Firestar moesten brengen?", vervolegde hij ongeloving. "Ja, of maak dat je zo snel mogelijk ons territorium verlaat", snoof de zwart-witte warrior. "Nou Tall, ik had nooit gedacht dat deze clan zo brutaal was, jij wel?", zei de andere apprentice. Zodat het niet bedreigend overkwam, wat denk je anders? En sorry hoor, maar ik ben belangrijk genoeg voor Shrewstar", antwoorde de bruine apprentice, warvan Ravenmask had aangenomen dat hij de naam Tallpaw droeg. "Dus je wilt zeggen dat onze overweldigende persoonlijkheid en stralende uiterlijk geen rede genoeg was?", miauwde de andere shadowclanner. "Wat moet er nog worden van deze clan", vervolegde hij. "Zeg Shrewstar maar dat ze Innerghost stuurt of zelf komt als ze een belangrijke boodschap heefd", miauwde de warrior rustig. "Maar goed, jullie weten niet of we een boodschap hebben. En denk je nou echt dat twee overmoedige, maar half getrainde apprenticejes zich met volle liefde midden in een Thunderclan kamp storten?", sprak de grijze apprentice serieus. "Twee arrogante en roekeloze apprentices als jullie zie ik het anders nog wel proberen", grinnikte de zwart-witte kater.

De jonge kater moest grinniken om het antwoord van Ace, maar keek streng naar de zwart witte kater die hen blijkbaar te graag de les wilde lezen. Gelukkig was Ace er nog met zijn vrolijke opmerkingen, want Tall was moe, en was het ergens wel zat. De volgende zinnen van de gekke kater die voor hem stond irriteerde hem mateloos, maar hij hield zich rustig. "Shrewstar heeft wel wat beters te doen dan gaan theeleuten bij katten die zich het liefst in braambosjes verstoppen," Mauwde hij, ietwat neerbuigend, naar de kater. Maar keek toen heel oprecht op het moment dat zijn vriend hem te hulp schoot. Het antwoord was echter precies verkeerd, niet geniaal dit. Tallpaw wist kalm te blijven, hij had hier de leiding, of dat leek op het moment in ieder geval zo. De rust keerde weder, en de jonge kater keek spottend naar de ander. "Dat jij de regels overtrad, en niet loyaal was toen je klein was, betekent nog niet dat wij dat moeten zijn," Zijn blik ving die van Ace, "Wij zijn brave apprentices met een boodschap,"