teach me {strawberry}

Langzaam opende de jonge apprentice haar ogen en knipperde even om aan het licht te wennen. Haar poten hezen haar lichaam op waarna ze zich uitrekte en geeuwde. Hierna baande ze zich een weg naar buiten, langs de rest van de slapende katten. Eenmaal buiten keek ze meteen omhoog, ze was nog niet te laat. Ze wist nog wat Strawberry haar had gezegd. Bij de kampuitgang. Met rustige passen vervolgde ze haar weg naar de kampuitgang om haar mentor hier niet te vinden. Misschien was zij zelf nog wat te vroeg, dat kon gebeuren, zij wou graag gaan trainen. Ze liet zich langzaam door haar achterpoten zakken en sloeg haar staart over haar poten. Terwijl ze wachtte op haar mentor staarde ze een beetje dromerig het kamp uit.

~Strawberry~

Met een rustige blik in haar heldere blauwe ogen, verliet Strawberry de warriors den. Het was veel te lang geleden dat ze hier geslapen had, maar eindelijk had ze de nursery mogen verlaten en de luidruchtige, met kittens gevulde, den verruild voor de veel rustigere warriors den. Met vlugge passen liep ze naar de prooistapel toe en schrokte vlug een muis naar binnen. Ze wist dat haar apprentice waarschijnlijk op haar zat te wachten en dus maakte ze haast. En zeer zeker, daar zat Snowpaw, braaf bij de kampuitgang. Glimlachend stapte de poes naar de lichtgekleurde poes toe. "Ben je er klaar voor?" Vroeg ze, glimlachend naar de poes kijkend.

Rustig bleven haar ogen op het territory gericht. Ze had daar al een paar maanden rond gedwaald maar nu zou ze er echt gaan trainen. Ze kon echt niet wachten, maar dat moest wel, zonder mentor kwam de training niet ver. Gelukkig duurde het niet lang voor haar oren een geluid achter zich opvingen. Snel keek Snowpaw om naar Strawberry en keek haar respectvol aan. Meteen stond de jonge poes zelf op. "Zeker" miauwde ze terug waarna ze zich naar het terretorium richten. Waar zouden ze gaan trainen. Ze kon niet wachten om te laten zien hoe snel ze was.

Strawberry keek met een warme, maar toch ook licht bezorgde blik naar de apprentice voor haar. Na wat er met Oakpaw gebeurd was... Was ze een beetje huiverig voor het hebben van een apprentice. Toch was ze dankbaar richting Firestar voor de nieuwe kans. Of kon het hem gewoon niets meer schelen? Veel emotionele investering in de ceremonie was er immers niet... "Zeker," miauwde Snowpaw echter. Strawberry keek met een glimlach op. Jou zal ik wel beschermen... Ik zal niet meer zo naïef zijn... Ze nam de apprentice wat in zich op. Ze was ouder dan 6 manen. Had ze al eerder een mentor gehad? "Heb je al eerder trainingen gehad?" vroeg Strawberry, "herhaling is namelijk niet erg handig." Ze glimlachte aanmoedigend.

Snowpaw wachtte op enige woorden of bewegingen van haar mentor. Ze vroeg zich af wat ze gingen doen. Haar vorige mentor had telkens afgezegd als ze zouden trainen en als ze naar hem toe ging had hij warrior zaken aan zijn hoofd. Een apprentice trainen was toch ook een warrior zaak. Zonder hun zouden ze niet sterk staan over een tiental manen. Dan kon je ze beter meteen uitnodigen. Daarom was ze dankbaar dat ze deze ceremonie een nieuwe mentor had gekregen. Dat ze wel de kans kreeg om een goede warrior te worden. "Heb je al eerder trainingen gehad?" vroeg Strawberry, "herhaling is namelijk niet erg handig." Snowpaw keek op naar haar. "nee, mijn vorige mentor heeft mij geen trainingen gegeven" antwoorde ze daarop. Dus eigenlijk waar andere 6 manen voor hadden ging zij in 4 manen doen.

Met een attente blik in haar blauwe ogen, keek Strawberry naar de apprentice voor haar. Ze was dan ook redelijk verbaasd door het antwoord wat ze kreeg. "Nee, mijn vorige mentor heeft mij geen trainingen gegeven," vertelde Snowpaw. Helemaal geen? Ze had nog wel aangenomen dat haar vorige mentor nog wel het fatsoen had om Snowpaw te trainen... Maar dat viel duidelijk tegen. Toch liet Strawberry zich niet uit het veld slaan. "Nou, dan beginnen we bij het begin, met een territorium tour," miauwde Strawberry rustig, "het weer is op dit moment toch te slecht om echt goed te jagen en het is een beetje koud om de hele tijd stil te staan, of niet?" Hierna liep ze naar de uitgang. "Kom maar mee."

Haar oren draaide rond terwijl ze haar ogen op haar mentor richtte. Altijd lette ze met haar gehoor op wat er om zich heen gebeurde. Ze melde Strawberry niets met haar gedaan had. Ze was er best boos over maar dat liet ze niet merken. Ze had een nieuwe mentor en een nieuwe kans om een goede warrior te worden. "Nou, dan beginnen we bij het begin, met een territorium tour," miauwde Strawberry rustig. "het weer is op dit moment toch te slecht om echt goed te jagen en het is een beetje koud om de hele tijd stil te staan, of niet?" Snowpaw had nooit last van de kou als andere, ze snapte niet dat ze er niet van genoten. Maar goed, ieder zijn ding. Snel stond de lichte poes op en trippelde achter haar aan. "Heeft u al eerder een apprentice gehad?" vroeg ze. Ze had toch iets nodig om over te praten.

Strawberry stapte in rustige passen verder, maar verstarde lichtjes toen Snowpaw haar vraag aan haar stelde. De herinneringen aan Oakpaw was nog vers en het idee dat Snowpaw erachter zou komen wat er met haar vorige apprentice was gebeurd... Zat haar ook niet heel erg lekker. Maar erover liegen ging ze deze keer niet. Ze hoopte enkel dat Snowpaw er niet door naar zou vragen. "Ja, ik heb één keer een apprentice gehad," miauwde Strawberry, voor zich uitkijkend. Ze beet eventjes lichtjes op haar lip.

Met ritmische passen liep Snowpaw rustig achter Strawberry aan. Strawberry vestarde licht toen ze naar haar vorige leerling vroeg. "Ja, ik heb één keer een apprentice gehad," antwoorde ze na een klein tijdje. Maar ze keek haar niet aan. Snowpaw keek rustig voor zich uit. "Wie was uw vorige apprentice dan?" Vroeg ze en keek haar mentor even na. Waarom was de poes niet blij, het was toch leuk om je eerste leerling een warrior zien te worden. Dan was je toch trots. Even slikte ze, waarom zou ze niet blij zijn.

Geluk op het vlak, hopelijk vraagt ze niet door, had Strawberry niet. Snowpaw leek vastbesloten om door te vragen over haar vorige apprentice. Strawberry's oren draaiden lichtjes naar achter. Het liefste was Strawberry alles vergeten wat gebeurd was, maar dat was oneerlijk richting Oakpaw. Het katertje verdiende het niet om vergeten te worden en zij verdiende het niet om te ontsnappen aan haar falen om hem te beschermen. "Oakpaw.." Klonk haar stem dus ook zachtjes en licht verstikt. Snowpaw had vast wel gehoord dat het katertje vermoord was binnen gebracht.. Binnen gebracht door haar.

Rustige liep Snowpaw achter Strawberry aan, haar passen altijd even ritmisch houdend. Rustig vroeg ze wie haar eerdere leerling was. Welke warrior zou Strawberry getraind hebben. "Oakpaw.." klonk al snel, zacht en licht verstikt. Snowpaw's oren schoten in har nek en haar kop ging omlaag. Iedereen wist wat er met die kater gebeurt was. "Het...Het spijt me Strawberry" hakkelde ze een beetje over haar eigen woorden. Was Oakpaw haar vorige leerling. Ze slikte even. Ze had spijt dat ze ernaar gevraagd had. Ookal had ze geen slechts in zin.

De herinneringen aan Oakpaw staken de poes nog steeds en haar blauwe ogen waren ook wat droeviger gestemd. Ze had tegen de hele clan moeten liegen over het feit dat haar apprentice vermoord was door een Bloodclan kat... In werkelijkheid was het haar voormalig partner geweest.. Einde relatie. Maar ze moest sterk blijven, voor de clan, voor haar kits, voor haarzelf. "Het... Het spijt me Strawberry," stamelde haar nieuwe apprentice en meteen keek Strawberry op, licht geschrokken. "Oh nee, het geeft niet, je kon het niet weten," miauwde Strawberry, waarna ze er een warme glimlach uitperste.

Haar ogen waren op de grond gericht terwijl ze verderstapte. Oakpaw, ze kende hem niet, ze was nog een kitten toen hij binnengedragen werd. Vermoord. Door wie ook alweer... Een Bloodclanner toch? "Oh nee, het geeft niet, je kon het niet weten," antwoorde Strawberry en in haar ooghoeken zag ze dat ze glimlachte, maar ze zag ook de blik in haar ogen. Ze had haar herrinnerd aan het verdriet. Ze wist niet wat ze moest zeggen en besloot later dat het verstandiger was als ze haar mond zou houden en gewoon mee zou lopen. Ze bleef ze dus stil achter haar mentor aan lopend, haar blik op de grond gericht.

Een ongemakkelijke stilte volgde op het gesprek. Snowpaw durfde blijkbaar niet verder te vragen en ergens was Strawberry daar wel opgelucht door. Oakpaw was altijd een gevoelig onderwerp geweest voor de poes. Dus, ze besloot het onderwerp maar te veranderen. Plotseling hield ze halt en ademde ze diep in, de lucht proevend. "Als je nu diep inademt, wat ruik je dan, Snowpaw?" vroeg de poes vervolgens op kalme toon, al haperde haar stem in het begin een beetje. Zet het van je af.. Wat er met Oakpaw is gebeurd kon je niks aan doen... Probeerde ze zichzelf in te praten. Ze moest Snowpaw's training er niet onder laten lijden.

Het voelde voor het eerst alsof ze bewust werd van de kou om zich heen. Ze had het nooit koud maar nu had ze het gevoel dat alles harder op haar drukte, omdat ze iemand met een klap verdrietig had gemaakt. Niet zomaar iemand, iemand die haar alles zou leren zodat ze een goede warrior was. Daar moest ze dankbaar voor zijn, niet degene die haar best deed verdrietig maken. Ookal wist Snow ook wel dat ze het niet had kunnen weten, ze voelde zich schuldig. "Als je nu diep inademt, wat ruik je dan, Snowpaw?" begon Strawberry. Snow tilde even haar kop en keek naar haar mentor en toen om zich heen. Ze opende haar bekje en ademde diep in. Haar reukvermogen waren nooit echt goed geweest. Ze draaide haar oren rond in de hoop dat die iets zouden verraden. "Een muisje" probeerde ze voorzichtig.

Strawberry keek geduldig naar de apprentice voor haar en glimlachte aanmoedigend. Ze had zelf redelijk wat geroken, maar ze was benieuwd naar wat haar apprentice allemaal was opgevallen. "Een muisje," probeerde Snowpaw vervolgens voorzichtig. Strawberry knikte goedkeurend en glimlachte opnieuw. "Goed gedaan, er hangt hier inderdaad ook een muizengeur," prees Strawberry, waarna haar glimlachje iets schever werd toen ze haar volgende vraag bedacht. "En kun je me ook vertellen of deze geur vers of oud is?" vroeg Strawberry rustig.

Het geurvermogen van de poes was nooit op zijn best geweest. Ze vertrouwde vooral op haar gehoor al wist ze dat die ook niet altijd zou helpen. Net zoals deze keer. Toch knikte Strawberry op haar antwoord over een muisje. "En kun je me ook vertellen of deze geur vers of oud is?" vroeg de poes. Dat moest kunnen. Ze snoof de lucht nog eens op. Hij viel niet zo erg op. "Oud" antwoorde ze. Het muisje was waarschijnlijk al weer terug gevlucht naar zijn holletje, voor het aankomende weer. Daarom hoorde ze hem ook niet, het was vrij logisch.

Strawberry knikte, tevreden met het antwoord van haar apprentice. Ze glimlachte dan ook rustig naar de poes en knikte zachtjes. "Goed zo," miauwde Strawberry, "de geur is inderdaad oud, we hebben het diertje waarschijnlijk allang gealarmeerd met ons gepraat. Maar dat geeft niet. Het is in ieder geval belangrijk dat je goed oplet en goed de geuren kan onderscheiden." legde Strawberry uit. "Maar er zijn ook andere dingen waarop je kan letten en sporen kan vinden op geur na." En met deze woorden liep Strawberry licht naar voren en wees ze met haar staart naar wat aangevreten zaadjes en kleine spoortjes. "Niet alleen wij laten zichtbare sporen achter.." miauwde ze met een glimlach.

Snowpaw lette op haar mentor's woorden terwijl ze begon uit te leggen. Tuurlijk hadden ze het beestje gealemeerd. Niet alleen met het praten, hun geur begon hier behoorlijk te hangen en het was niet dat ze probeerde niet op te vallen. Al zou zij minder opvallen in de sneeuw dan haar mentor. Ze schudde haar kopje even, ze moest opletten nu. Strawberry legde uit dat er ook andere sporen waren. Ze volgde de bewegingen van haar mentor en keek naar de aangevreten zaden met de kleine sporen ernaast. Je kon zien waar het beestje gezeten had. Snowpaw glimlachte even, misschien moest ze eens wat beter op die sporen gaan letten. Ze keek op naar Strawberry. "Erg handig om te weten" miauwde ze zacht. Het was zo, vond zij.

Zelf keek Strawberry nog eventjes rond naar sporen, maar dit was even het eerste wat ze zo snel zag. De poes keek even om naar haar apprentice toen deze bevestigde dat ze het handig vond. Nou, dat was in ieder geval mooi. Het was wel zo prettig om een apprentice te hebben die geïnteresseerd was in wat haar geleerd werd. "Dit soort technieken zijn vooral handig in tijden waar je reukzin zal falen," legde Strawberry rustig uit. "Regen wast geuren uit, sneeuw zal geuren dempen. Maar ook in die tijd zal de clan gevoed moeten worden. Maar spoor zoeken in de regen zullen we wel een keer oefenen als het regent. En geloof me, als het nieuwblad wordt, zal dat het genoeg doen." Miauwde Strawberry met een knipoog. "Kom, we zijn bijna bij de zandkuil." Strawberry begon weer te lopen, een klein maar niet te hard sprintje trekkend.