Not so good

Innerghost staarde naar buiten de open plek op. De gebeurtenis van het verrotte prooi stuk was intussen al weer een dag geleden. Ze was misselijk en voelde zich nog al benauwd, enkel had ze die dag wel gebraakt, dus moest alles intussen toch al weer weg zijn? Blijkbaar waren er toch nog bacteriën in haar maag gebleven en die hadden de boel daar nogal op stelten gezet. Innerghost gromde terwijl ze naar buiten bleef kijken, het liefst ging ze nu verder met haar Deputy taken, maar ze wist zelf ook wel dat dat niet slim zou zijn. Dat de kans dan groter zou zijn om nog zieker te worden, vooral nu ze ook nog eens vatbaar was voor meerdere virussen en bacteriën. Een zucht verliet haar bek terwijl ze haar kop op haar poten neer legde. Who will take over my duties for now? Ja, daar moest ze nog over in overleg gaan met Shrewstar, want in deze tijden kon Shrewstar het ook even niet doen zonder een Deputy. Een schaduw kwam in beeld en Innerghost hief haar kop op. Er kwam iemand langs.

OOC: Eerste post voor Leopardgaze!

Vermoeid, koortsachtig, en zich machteloos voelend, lag ze in haar nest. Er was nu van alles gaande in de clan, en andere clans waren ook redelijk dreigend naar Shadowclan, en anders om. En nu lag zij in de medicine cat den. Ze staarde naar buiten, van alles willen doen, haar kop sloeg bijna op hol, maar ze kon niet, mentaal wou ze, fysiek was ze machteloos. Tenslotte, als zij het niet kon? Wie deed het dan? Pijnzend lag ze in haar nest, in de medicine cat dan, niet wetend hoe en wat, en zich zelf totaal niet fit voelend. "Innerghost?" Een warrior rond haar leeftijd kwam de medicine cat den binnen. Ze herkende hem als Leopardgaze. Hij droeg een rat bij zich en liet zijn ogen op haar vallen. Ja, ze wist het, goed zag ze er niet uit, al vulde ze automatisch voor hem in dat hij zo iets mogelijk zou denken. "Ik kom je wat te eten brengen," miauwde hij met zijn bek vol rat. Hij legde het prooi diertje voor haar neer, en Innerghost snorde dankbaar. "Dankjewel, Leopardgaze," miauwde ze met een glimlach, zich zelf overeind dwingend. Het duizelde haar even, maar toen ze goed recht op zat, was het ook goed. "Hoe gaat het met je?" Vroeg Leopardgaze. Innerghost zuchtte, "eerlijk gezegd? Niet zo goed..." miauwde ze, ergens verbaasd over zich zelf dat ze direct openheid gaf aan de kater. "Zullen we 'm delen? Jij kan er ook wel wat van gebruiken," miauwde ze. Ziek of niet, ze was niet bereid om een goed gevulde rat in haar ééntje op te eten. Ze staarde er naar, en ergens reageerde haar maag protesterend op het zien van voedsel.

Innerghost zag dat zij niet de enige was die verbaasd reageerde op haar openheid naar Leopardgaze toe, maar af en toe openheid geven kon geen kwaad. Tevens was dit een stukje eerlijkheid, als ze had gezegd dat het goed ging, zou ze gelogen hebben. En liegen tegen haar clan, dat voelde verkeerd. Innerghost stelde voor om het prooi diertje te delen met Leopardgaze. "Denk maar niet dat je eronder uit komt om weinig te eten, Innerghost, wij willen onze deputy weer terug," miauwde Leopardgaze grijnzend, waar Innerghost uit haalde dat hij ook deels grapte. Innerghost grijnsde terug. "Dat komt wel goed hoor. Tevens kan mijn maag te veel voedsel ook niet handelen, en het is zonde als de helft maar blijft zitten," miauwde ze, zich zelf in een comfortabele zithouding zettend. "Tenslotte, een beetje vlees om jou botten heen zou ook geen kwaad kunnen," miauwde Innerghost doelend op zijn magere gestalte. Elke kat was mager, maar je kon zo zien welke kat zich opofferde en welke niet. "Natuurlijk wil ik die prooi met je delen, ik denk dat ik wel wat te eten verdien ik op het moment." Innerghost glimlachte en miauwde: "Dat denk ik ook." Innerghost boog haar kop, en nam een hap van het prooi diertje waarna ze knikte naar Leopardgaze dat hij ook mocht beginnen met eten. Innerghost was niet besmettelijk ziek, dus bang zijn dat ze hem zo zou aansteken met haar ziekte was onnodig. "Als het je wat beter laat voelen, de leden van de clan hebben enorm gejaagd en er ligt al weer wat prooi op de stapel," rapporteerde Leopardgaze. De zwarte Deputy knikte goed keuren. "Fijn om te horen, maar aan de katten zelf te zien denk ik dat het nog lang niet goed genoeg is," zuchtte ze. "Denk je dat new leaf snel weer prooi terug zal brengen?" Vroeg Leopardgaze. "Ik hoop het..." Innerghost boog haar kop om een tweede hap van het dier te nemen. Hoe lang zou Starclan dit nog laten duren?

Een beetje nuchtere humor mocht om het probleem niet te zwaarte maken. Dat was iets wat Innerghost zich zelf had geleerd, problemen mochten, moesten zelf serieus genomen worden, maar ze moesten ook weer niet te zwaar worden. Want een depressie kon er ook niet bij gebruikt worden. "Gelukkig hebben we een lange vacht, niet waar?" Grapte Leopardgaze op haar opmerking over zijn magere gestalte. Innerghost grinnikte. "Kun je onze ribben tenminste niet zien uitsteken." Het kwam er serieus uit, maar Innerghost kreeg wel door dat het als een grap bedoeld was, maar ergens kon ze er niet om lachen, het grapje wel waarderen,maar er niet om lachen. En aan de houding van Leopardgaze te zien dacht hij het zelfde. "Starclan kan dit ons niet te lang aan doen, eind new-leaf zou het vast wel weer beter zijn, nu moeten we eerst gewoon door bikkelen," miauwde Innerghost, hopend Leopardgaze zo wat moed te kunnen bieden.Innerghost glimlachte bij het zien hoe Leopardgaze oplichtte bij zijn hap eten. "Hoe lang heb je nu niet gegeten?" Vroeg Innerghost met een lichte frons op haar kop. Zoals haar eerder opgevallen was, was het wel te zien dat hij in ieder geval niet veel at, maar ze vermoedde dat hij gewoon niet gegeten had.
"Ik ben daar ook bang voor." Innerghost stak haar nagels even in en uit. Ze wou jagen, de clan helpen, maar als overeind komen haar al liet duizelen... Tevens had ze nog steeds koorts, koorts hielp dan wel bij het doden van bacteriën, maar voor haar part mocht het wel wat sneller. En hoe drukker ze zich voelde, hoe langzamer het ging. "En ik vrees dat de andere clans precies in hetzelfde straatje zitten als wij en dat betekent niets goeds." Innerghost knikte instemmend. "Daar vrees ik ook voor Leopardgaze, daarom is het toch belangrijk om ondanks dit alles zo sterk mogelijk te blijven, en ook vooral op onze hoede te blijven. Enke heb ik zo mijn twijfels bij Riverclan, bij hun zal het ijs juist meer gaan smelten, en zal er weer voldoende vis bij komen..." miauwde Innerghost, en wist ze dat smeltend water en deze regenachtige dagen ook niet veel goeds voor hun kon betekenen. Ze waren dan goede zwemmers... dit kon ook andere gevolgen hebben.
"Het ergste nog is dat ik een goede eter ben." Innerghost moest lachen toen Leopardgaze dat zij. Hij kreeg haar aan het lachen, en dat deed haar goed voelen. "Als het kon at ik de hele prooistapel op, maar ik zie liever vrolijke kittens in het kamp dan verhongerde kittens." Innerghost grinnikte bij die woorden van de gevlekte langharige kater. "Hahaha, ja, dat heb ik dus ook," miauwde ze. Ze kreeg het gevoel dat ze even word overspoeld door een gold van hitte, en ze zette haar bekje even open om weer op adem te komen. "Als dit voor bij is, zorg ik er voor dat je minstens drie vette muizen eten kan," miauwde ze met een grijns.

OOC: Damn, ik weet niet hoe ik het voor elkaar om zo'n flinke post te typen. You bring inspiration xD

"Ja, laten we hopen dat Starclan niet langer streng op ons blijft, we hebben de leaf bare doorstaan, nu nog even volhouden." Innerghost knikte en gaf nadenkend haar borst een paar stevige halen. Inderdaad Starclan, wees niet te lang zo hard voor ons.
Innerghost vroeg zich af hoe lang Leopardgaze nou al niet gegeten had. En zijn antwoord beviel haar niet. Drie dagen. Dat was lang. Twee dagen waren enigszins door te klauwen te zien, maar drie werd haar toch wel te lang. "Je moet je zelf niet uit hongeren, hé? Shadowclan heeft ál haar warriors nodig, en geen uitgehongerde katten die bij de eerste zwaai van hun klauw neer vallen," sprak Innerghost. "Als onze clan ooit op het punt staat om te verhongeren, spring ik in een rivier om de vissen eruit te jagen." De grijns die Leopardgaze bij deze woorden op zijn gelaat had, maakte haar aan het lachen. Nog zo'n zeldzame verschijnsel. "Haha, ja vast," grinnikte ze. "Ik verhonger nog liever dan dat ik die vieze stinkende vissen eet," miauwde Innerghost met een grijns. Alhoewel, wie wist in wat voor staat zij zou zijn als ze echt uithongerde. "Al denk ik dat de Riverclanners weer met andere problemen moeten vechten dan met de hongerdood. Ijs dat smelt betekent meer water en overlopende rivieren." Innerghost knikte instemmend. "Hoeven we om Riverclan in ieder geval geen zorgen te maken," sprak Innerghost. Het was naar voor hun, maar dat betekende minder rivaliteit voor Shadowclan. Dan hadden ze nog wel te maken met Windclan en Thunderclan. "Als ik over die clan nadenk dan ben ik blij om bij Shadowclan te horen." Innerghost grinnikte. "Oh? Wat dan, ben je anders niet blij om bij Shadowclan te horen?" Het was een plagende vraag, dat zou Leopardgaze vast en zeker wel begrijpen.
Innerghost nam nog een hap van de rat, en eerlijk gezegd leek haar maag er juist wel blij mee te zijn, en voelde ze zich toch een stuk beter. Innerghost beloofde Leopardgaze minstens drie vette muizen als dit nare seizoen voorbij was. Bij het gerommel van zijn maag, grinnikte de zwarte kattin. "Ik denk dat mijn maag dat heel erg zou waarderen." Innerghost grijnsde, "dat zal." Innerghost rekte even haar rug, ze voelde zich stijf worden van al dat stil liggen. "Ik heb vannacht een idee gekregen voor onze lieve apprentices, ben je geïnteresseerd om het te horen?" Innerghost hield haar kop vragend scheef bij zijn woorden. "Vertel," miauwde Innerghost geïnteresseerd.

"Zolang ik niet dood ben, ben ik nog steeds in staat om te vechten. Hoe uitgehongerd ik ook mag zijn." Innerghost grinnikte bij zijn reactie op haar 'preek,' maar toch vond ze dat, ondanks de hongersnood, dat warriors goed voor zichzelf moesten blijven zorgen. Innerghost nam nog een hap van de rat, en voelde zich weer wat meer opsterken. "Dat zien we nog wel, ik denk dat als je op het punt staat van uithongeren het niet meer zoveel uitmaakt wat je eet, als je maar iets eet." Hier dacht Innerghost over na. Ja, hij had wel gelijk. De zwarte Deputy was nou ook weer niet zo danig eigenwijs dat ze zou stoppen met eten als er geen prooi meer was, enkel vis. "Daar heb je gelijk in," miauwde ze. "Jij wel dan?" Was zijn reactie op zijn grap, en aan zijn gezichtsuitdrukking maakte ze er op uit dat hij ook grapte. "Zeker, een brafe eekhoorn-jagende Thunderclan kat lijkt me niks, evenals een magere windclan kat, ook niks voor mij, en een vis-stinkende Riverclan kat, noway," grinnikte Innerghost. "Dan blijft Rogue, Kittypet, en Bloodclan over, en geen van allen staat mij aan," miauwde Innerghost, op een overdreven verhaal-vertel toon. "Dus, ja, ik ben blij om in Shadowclan te leven."
Daarna kwam Leopardgaze met een idee. "Nou, Shadowclan's Apprentices zijn voornamelijk het soort apprentices dat ervan houden de beste te zijn en te winnen, niet waar? Nu leek mij het een leuk idee om een wedstrijdje te houden tussen de apprentices, wie de meeste prooidieren vangt, wint de eer om de beste jager onder de apprentices te zijn die mee hebben gedaan. Zo hebben zij ook weer wat plezier en heeft de clan misschien weer een gevulde prooistapel." De zwarte kattin nam het idee in zich op. Het klonk goed, heel goed zelfs. Ze keek Leopardgaze met een grijns aan, en rekte zich zelf even uit. "Dat klinkt goed," miauwde Innerghost. "Ik neem 'm mee om met Shrewstar te bespreken," vervolgde Innerghost vervolgens. "Hé, als je meer goede ideëen hebt, ik hoor ze graag," miauwde ze met een knipoog.

Innerghost knipperde even met haar ogen, en merkte dat haar ziekte toch niet niet helemaal weg was. Ze was moe, en door dat ze even afwezig was, miste ze wat Leopardgaze zei. Het zal wel goed zijn, want het volgende wat hij zei hoorde ze wel. "Mag ik je feliciteren dat je je inhoud nog niet naar buiten hebt gegooid? Voor een kat die ziek is, is dat best knap!" Miauwde hij. Innerghost grijnsde. "Nou bedankt," grinnikte ze, gevolgd door een gaap. "Misschien is het een goed idee als jij een patrouille bij één zoekt, en ik mijn ogen even sluit," miauwde ze, nog steeds met een grijns op haar gelaat, enkel stonden haar ijsblauwe ogen nu moe. "Dankjewel voor je komst," miauwde ze vervolgens, terwijl ze zich zelf liet zakken en haar kop op haar poten legde. Ze merkte meteen dat haar lichaam er aan toe gaf, en dat haar ogen open houden moeilijker werd. Leopardgaze zou nu vast vertrekken, maar zo lang hij er was, probeerde zij zo aanwezig mogelijk te blijven... al werd dat wel moeilijk.

OOC: Denk dat het topic topic uit is voor mij~