I thought a frog would cheer you up?

De tabby kater lag wat verveeld voor zich uit te staren, zijn groene blik gericht op de kleuren van de planten. Hij had geen idee wat al die dingen waren maar zijn zij voelde al een stuk beter. De wond was niet diep, het enige probleem was dat hij moest zorgen dat het niet opnieuw ging bloeden. Je raadde het al, hij moest rusten. Wat een rotding. Normaal jaagde hij dag en nacht en nu zat hij hier maar. Dus om deze stille den maar wat te vullen nam hij een oude hobby weer op, ongewild natuurlijk. Ook nu, meer in gedachte verzonken, wat hij wat aan neuriën. Zijn diepe stem maakte een mooi geluid en wat ritmies sloeg hij met zijn staart tegen het nest. In de verontstelling dat er niemand was. Maar toen een geluid zijn oor bereikte keek hij vluchtig op, zijn blik stond geschrokken. Al snel herkende hij het gestalte en zijn gezicht klaarde op tot een glimlach, misschien ietwat beschaamd. Hopelijk had ze niks gehoord. Hij kreeg een kikker als ziekengeschenk. "Ik dacht dat het slijmerigste ding je wel zou kunnen opvrolijken." Vrolijk keek hij naar het glibberige beest, hij moest toegeven dat hij er niet vaak een nam. Of ja, hij vertikte het om iets te nemen dat hij zelf niet kon vangen. Maar als kado nam hij het zeker aan. ‘Heel erg bedank, ik ben nu al een stuk vrolijker.’ Ruwer dan hem eigenlijk lief was ging hij wat verliggen, wat languit om voor de verandering eens omhoog te kijken naar Running. ‘Ik ben tevens blij met het bezoek’ sprak hij waarheidstrouw. Hij had zeker wat gezelschap nodig van tijd tot tijd,

De kater keek rustig omhoog naar Running, deze gaf haar borst wat vlugge likken. Hij lachte even, soms deed Vlekje dat ook voor een ceremonie. Op zich had dit liggen hier ook zijn voordelen, andere kwamen bij hem op bezoek. Hij kon sommige zijn klusjes laten doen en hij had de tijd plus de eenzaamheid om dingen op te halen die hij vroeger altijd deed toen zijn moeder nog leefde. De kater was, geloof het of niet, vroeger heel trots op zijn stem. Als kitten vertelde hij graag verhalen die hij van andere had gehoord, tevens zong hij toen ook in het openbaar. Nu was het tweede zowat helemaal vervallen en op het laatste betrapte hij zichzelf zo nu en dan. Ineens schrok de kater op toen hij Runnings voorpoot voelde tegen zijn oor. Deze gaf tegenstand en hij grijnsde breed. Ze had zijn tik dus gemerkt. Toen ze begon met praten viel zijn oor ongemerkt in de gewilde pose, nu hing hij vrolijk wat te bungelen. "Echte vrienden komen op bezoek, maar eh.. weet je al hoe lang je hier moet liggen? Ik wil natuurlijk wel die afspraak om te gaan jagen eindelijk nakomen, weet je." Bij die woorden kantelde Ace zijn kopje wat en zette zijn oor recht. ‘Niet echt, ik moest rust nemen tot de wond helemaal dicht was’ Zijn groene blik gleed even naar zijn zij, de wond was nu een goed dikke korst, al was die fragieler dan je dacht. ‘Maar we kunnen wel wat anders doen, ik heb geen zin om het bezoek van mijn vriendin te verspillen met stilliggen.’ En zo ging hij helemaal tegen het voorschrift in. Hij keek vrolijk en vond een manier om op te staan zonder al te veel pijn. De kater bedekte zijn kikker zodat hij die bij terug komst kon eten. Vrolijk liep hij naar de uitgang, de steken die van tijd tot tijd kwamen negerend. Zijn staart wenkte Running, in de opening begon hij weer afwezig wat met klanken te spelen. Zodra hij het doorhad nam het geluid af en grijnsde hij even, niet wetend waarom Running hem zo vrolijk maakte.

Het protest van Running hielt de kater geen millimeter tegen. Hij was altijd al heel actief en hij had zeker zijn beweging nodig. Hoewel hij moest toegeven dat hij meest van de tijd of wat lag te dagdromen in de med den of de kittens in de Nursery aan het entertainen was. Aangezien een bonk vrolijkheid hem geraakt had was het niet op hem gekomen dat hij weer wat met tonen aan het spelen was. Echt zingen noemde hij het nooit, hij maakte gewoon wat geluid. "Is het nou dat je zo'n talent hebt voor zingen of zijn mijn oren kapot?" Wat verlegen zakte deze keer niet een oor, maar beiden langs zijn koppie. Had hij nou echt? Dom… Ugg. Maar wacht. Even ging hij de zin weer af in zijn hoofd. Was het nou een compliment? Toen hij dat eenmaal doorhad kroop zijn linkeroor langzaam terug omhoog en stond zijn blik wat vrolijker. ‘Ik -eh… Ben niet dus niet echt goed…’ uitte hij dus, niet echt op zijn gemak dat iemand zijn ‘geheim’ had gehoord. "Heb je ondersteuning nodig? Ik wil je namelijk niet in de problemen brengen, fysiek en met Littlestream." Met het nieuwe onderwerp kwam ook zijn nieuwe moed. Hij grijnsde; ‘Nee hoor, ik red me wel en zal je wel beschermen tegen de preek van Littlestream’ Een vrolijke en jongensachtige blik speelde in zijn groene ogen terwijl hij de den uit liep, wat langzamer als normaal.

Bij de aanraking van Running merkte hij weer op dat zijn oor weer was verschoven, meteen gaf hij met de aanraking mee. "Eh.. ik vond het wel mooi klinken hoor." Zijn geluid? Wat dankbaar en met een twinkeling in zijn ogen keek hij op. Gelukkig kon hij zich wel wat groots houden. Zijn wond echter was niet blij met de plotselinge overvloed aan bewegingen. Bij iedere ademhaling leek hij even duidelijk willen maken dat hij er ook nog was. "Hmm, ja dat zal wel stoere Ace." De kater grijnsde wat. Hij vond het opzich wel fijn zo, de pijn wegdenkend dan. "Nou, wat was je nu van plan dan?" Zijn staart zwiepte vrolijk op en neer, je zou het bijna kwispelen kunnen noemen. ‘Ik denk dat we het jagen voor een andere keer moeten uitstellen maar we kunnen wat gaan lopen door het territorium of de kittens entertainen?’ Zijn gelaat was opgewekt en energiek, het was duidelijk dat de kater er niet al te goed tegen kon om te lang stil te zitten.

"Laten we dat eerste maar niet doen, ja ik weet dat je me wilt beschermen, maar je moet ook aan jezelf denken hoor ik wil niet dat je nog een keer in zo'n gevaarlijke situatie komt, want.. eh.. ik wil mijn vriend niet kwijt." Hij keek wat schuldbewust op. Misschien was rust wel beter maar hij kon toch niet als een zieke daar zitten in de den. Hij was niet ziek, alleen wat geschramd. Maar zijn blik werd niet opgemerkt, ze keek weer naar beneden. Wat plagerig duwde hij zijn goede kant zachtjes tegen de hare aan, als een tikje waardoor ze wel op zou kijken. "Laten we maar naar de kittens gaan, maar als ze te ruig gaan spelen gaan we wel iets anders in het kamp doen, oké?" Wat braaf knikte hij en keek wat vrolijk op. ´Als ze te ruw doen gaan we weg maar dan moet jij me beschermen tegen de huilerige kleintjes´ De kater grijnsde. Hij doelde dus op de kits van Snowynight, deze bleken hem niet echt te mogen.

"Al zal deze taak nieuw voor me zijn, ik zal mijn uiterste best doen om deze nest ligger te beschermen." Hij voelde de por in zijn pluizige vacht, op zijn goede kant was er overvloed van aan zijn slechte kant ook wel alleen was dit tevens afgescheurd bij de klap. De rest bleef eeuwig bol en fluffy. "Anders zal ik wel genoodzaakt zijn je vacht te gebruiken voor een lekker warm nest." Gespeeld bezorgt zette hij een stapje opzij. ‘Alles behalve mijn vacht’ In zijn ogen stonden pretlichtjes terwijl hij een hairflip deed. ‘Dat is alles wat ik heb, al moet ik toegeven dat het nest wel heel stijlvol zou worden.’ Met een grijns liep hij verder, dankbaar om wat afleiding van de stekende wond.

"Pas maar op, als het straks snikheet wordt zal je spijt krijgen dat je je vacht nog hebt." Hij zette zijn vacht en staart op waardoor hij twee keer zo dik leek. Met een wenkbrauwwiebel maakte hij het plaatje af en gooide zijn staart de lucht in. ‘But look how fabules it is’ sprak hij met een bekakt accent. Het was waar, bij de lichtste zonnestralen op zijn donkere pels leek het wel een kachel, echter was het in leaf-bair heel handelbaar. "Maar je hebt de tijd nog om je te bedenken." Wat tevergeefs probeerde hij zijn vacht weer terug plat te krijgen, met wat snelle likken op de plekken die hij kon bereiken kreeg hij niet eens de helft op zijn oorspronkelijke plek. ‘Ehem… Ik denk dat ik er nog op terug kom’ sprak hij terwijl hij naar het opgeplofte grijs keek. Wat lachend probeerde hij zich uit te schudden waardoor hij alleen maar pluiziger werd.

Running verzakte zowat van het lachen en Ace gunde het haar ook helemaal. Zelf probeerde hij in alle macht zijn vacht terug te krijgen maar het wou niet daden. Daarom keek hij maar naar Running die vollop lachte, het deed hem goed. Hij had haar in de hulst van de nacht ontmoet, verlegen en nu al had hij haar in een lachbui kunnen krijgen. Het leek hem niet mogelijk dat hij ooit zo gelukkig werd van een pluizige vacht. Toen ze eenmaal omhoog was zag hij haar lachtraantjes en veegde ze weg met het puntje van zijn opgeplofte vacht. "Werkelijk war, ik heb in een lange tijd niet meer zo erg gelachen, misschien wel nooit." Wat trots keek hij naar de ander, al begon zijn wond nu erger pijn te doen. Hij was te actief geweest en daar zou hij nu de rest van de dag voor moeten moeten. Maar ondanks dat er soms een rilling van blinde pijn door zijn lichaam schoot liet hij niks merken. ‘Dan hou ik mijn mooie vachtje al helemaal’ zei hij verklarend en opgewekt. "Ik zal de knuffelbeer wel wat helpen." Hij voelde Runnings vachtje door de zijne en zag zijn vacht krimpen. Of ja, hij viel weer in zijn normale positie. Hij grijnsde breed, niet alleen omdat zijn vacht weer normaal was. ‘Bedankt mijn beschermer, je hebt me gered van een hair-attack’ grijnzend bekeek hij het resultaat en gaf een paar wilde plukken nog een snelle lik.

"Nu maar hopen dat hij ook zo werkt als ik een keer verdrietig ben." Hij gaf haar weer een klein duwtje met zijn goede kant en grijnsde wat grootmoedig. ‘Met mijn fabules vacht hoef je nooit meer verdrietig te zijn.’ Nou ja, het was voor hem wel deprimerend om als een enorme bal fluf rond te lopen, maar goed, niemand durfde hem ermee te pesten. Waarschijnlijk omdat hij al meer dan de helft van de apprenticejes klein kon krijgen door er met zijn -kuch- spieren op te gaan zitten. "Alles voor heer Knuffelbeer." reageerde Running naar zijn bedankje. Bij haar hoffelijke houding hief hij zijn kop en sloeg zachtjes met zijn staart tegen haar schouder. ‘Dan kroon ik mijn machtige beschermer tot mijn stijlliste’ Grijnzend keek hij richting de Nursery. "Heb jij eigenlijk de nieuwe kittens al gezien?" Wat schuldbewust keek hij op, een lichtte grijns op zijn gezicht. ‘Ik heb er twee ontmoet, beiden mogen me niet. Of ja, hun moeder heeft al helemaal een hekel aan me’ Hij liet weer een van zijn oortjes zakken en keek wat speels. ‘Maar Slate en Rough mogen we wel’ deelde hij trots mee.

Hopelijk waren de leuke kittens wakker. Of nou, hopelijk sliep Snowynight. Het leek hem geen goed plan om gewond naar een agressieve moeder te gaan. Moeder was misschien een groot woord, heks klonk beter. "Ik kan me niet voorstellen dat jij die twee kittens zo iets ergs hebt aangedaan dat een Queen je nu haat. Weet je het wel zeker?" De kater grijnsde wat flauw. ‘Eerst ontmoette ik een zwart-witte kitten, deze sprong op en stootte zijn hoofd tegen me aan.’ Hij lachte wat schuldig. ‘Toen begon hij te huilen en kwam boze moeder Snowy’ Weer een klein lachje dat liet merken dat hij de rest niet prijsgaf. ‘Daarna kwam ik nog eens kijken en zag ik een tabby kitten vallen. Ik zette haar terug in haar nest maar Snowy werd weer boos’ De kater haalde zijn schouders op. It was just the way it is. "Maar waarom treuzelen we zo! We zijn nog niet eens halverwege het kamp!" Hij lachtte breed en maakte zijn pas nog slomer. ‘Ik ben wel gewond hoor’ uitte hij nep-klagend met een enorme diva flip van zijn staart. ‘Maar voor mevrouw wil ik wel tempo maken’ Grijnzend tikte hij met zijn poot zachtjes op haar hoofd en begon met een snellere pas. Echter was deze meer waggelend dan lopend om zijn wond niet te belasten. Dus nu stak hij het kamp over zoals een eend. Maar wel een heel stijlvolle.