Crowds that keep cheering at us

Zijn tred was langzaam en zacht, zijn ogen scanden voorzichtig het gehele kamp voordat de kater de schaduwen verliet en over de open plek sloop. Het was midden in de nacht, of in ieder geval nacht. Zijn oren leken een eigen leven te leiden, en waaiden mee met de wind. Geïrriteerd drukte Tall ze tegen zijn rug. Zijn oren waren zijn geheime wapen van awesomeness. Uiteindelijk was de kater er, en stapte hij, zijn vacht uitschuddende om het weer droog te krijgen, de den binnen. Buiten gierde de wind, en sloeg de regen tegen de bomen. Hierbinnen niet, hier rook het naar kruiden en een vage geur van bloed, die niet heel recent was. In de hoek lag degene die hij zocht, na nog een keer over zijn oren te strijken liep Tall op hem af. Hij had gewacht met bezoeken totdat er minder aandacht voor zou zijn, drukke menigten die weer van alles van hem wilde, of juist niet. Het kon hem niet schelen, hij was hier nu niet voor hen, hij was hier nu voor zijn vriend. Zijn Partner In Crime.

- Alleen Acepaw

De nachten waren voor de kater altijd het ergst. Overdag kon hij zijn aandacht makkelijk afleiden aan de dingen die buiten dit nest gebeurde. Hij kreeg af en toe bezoek, daar keek hij altijd het meest naar uit. Niet omdat hij graag had dat andere zagen dat hij van maar een monster gewond was geraakt maar omdat hij zich zo kon vermaken met een ander levensvorm. Dit verschilde ook per bezoek. Bij Snowy was het eerder om zijn sarcasme en spot wat aan te scherpen, en hij was dankbaar dat dat gedeelde geen schade had opgelopen. Echter was hij bij Running heel vrolijk en energiek, zelfs als hij terug alleen lag bleef dat gevoel nog hangen. Als er, zoals de meerderheid van de dagen, geen bezoek kwam probeerde hij zelf wat te vinden. Soms door bij de kittens gaan kijken, die er nu toch in overvloed waren. Of om een kans te vinden het kamp uit te gaan, jammer genoeg was zijn ganzen tred niet heel onopmerkbaar. Echter ging het iedere dag ietsje beter. Maar ja, daar had je s’nachts niks aan. Nu bijvoorbeeld viel hij maar terug op de dingen die hij altijd fijn vond als kitten, verhalen ophalen en wat neuriën. Dat laatste deed hij nu, uit pure wanhoop. De slaap viel hem niet, en als hij al eens kwam was hij er maar een paar uur. Dan begon zijn wond verschrikkelijk te steken, als hij het wou negeren viel heel zijn slechte kant in slaap. Om dat gevoel te besparen ging hij verliggen, maar het was dan een wonder als hij weer in slaap kwam. Toen hij een gestalten zag staan in het donker liet hij de diepe keelklanken stoppen. Wat had dat lang geduurd. Hij was zelfs al gaan denken dat zijn vriend niet meer op kwam dagen. De kater draaide zich zo dat hij half overeind zat. ‘Net op tijd, ik heb hulp nodig maat’ kwam hij zoals gewoon recht op het punt. Nu hij eruit was had hij zeker hulp nodig, en nu deze kat er toch was.

Hij was weer de redder in nood, hoe had hij het ook anders kunnen verwachten? Geen begroeting, alleen maar de mededeling dat hij weer iets moest doen. Alleen omdat zijn vriend op het moment in het nadeel was gaf hij hem geen tik voor zijn hoofd, in plaats van dat te doen liep hij rustig, met een waterige glimlach rond zijn lippen, naar hem toe en ging voor Ace zitten. Zijn gedachten schoten alle kanten op, zijn vriend zag er niet echt goed uit, maar beter dan voorheen. De wond lag nog steeds halfopen, maar leek kleiner, en de ogen spraken nog steeds van pijn, maar minder. "Wat is er?" Klonk zijn stem, op een matter-of-fact toon. Geen koetjes en kalfjes nu, hij was hier gekomen om te checken, dat had hij gedaan, nu moest Ace dan ook maar melden wat er zo damn belangrijk was dat hij zijn P. I. C. niet een begroette.

"Wat is er?" Vroeg zijn P.I.C. blijkbaar niet al te tevreden dat hij zijn hulp moest aanbieden. De groene ogen van de kater bekeken die van de ander, wat fronsend, alsof hij niet degene was die vast zat in een nest. Natuurlijk kon hij haar naam niet zeggen, Tall deed al zo vreemd. Dus hij moest maar wat vaag doen, je zou denken dat de kater daar goed in was maar subtiliteit was niet zijn beste vak. ‘Trouwens, leuk dat bent gekomen’ begon de kater, op een toon die duidelijk maakte dat hij al op het punt kwam. ‘Ik-’ De grijze kat slikte even, wat nu? Kom aan. Zwaar ongemakkelijk bewoon zijn linker oor van voor naar achter en zo weer terug. ‘Ik heb een cursh en wou liefdesadvies aangezien toch iedereen verliefd op je is’ Ook zijn staart begon een ritmische beweging te maken. Het was duidelijk dat het de apprentice niet lekker lag, wat zuchtend blonk zijn normale karakter wat door. ‘En al helemaal nu ik hier als een imbisiel in de Med. Den lig.’ grijnsde hij wat onnozel.

Zijn vriend leek dan weer niet blij dat hij niet blij leek, het deed Tall haast zuchten, maar het feit dat Ace zich herstelde en hem uiteindelijk toch nog begroette deed de trotse kater ontdooien. Tevreden, en moe, ging hij zitten en keek in plaats van erg boos, verveeld of ongeinteresseerd, erg nieuwsgierig naar de kater. "What's up then?" Mauwde hij, en luisterde intens naar het antwoord. Één wenkbrauw werd opgetrokken toen de ander hem bekende dat hij een crush had, en hem dus blijkbaar om advies vroeg. Zo zat Tall even, tot hij zag dat zijn partner in crime niet goed lag. Zwijgend stond de kater op, en propte voorzichtig wat mos onder Ace zijn rug. Dat moest beter liggen. "Dat ligt eraan," Mauwde hij grinnikend, "Als je wilt weten hoe je vrienden kwijtraakt kan je me inderdaad om hulp vragen," Tall viel stil, en even keken zijn ogen verdrietig naar de leegte, Running, hij wilde zijn zusje terug.

Zijn hagje werd gered door Tall die hem wat mos gaf, als sneeuw voor de zon verdween een stekende pijn en de kater kon het niet laten om wat te grijnzen. Echter was de ongemakkelijkheid waarin Ace zich leek te bevinden nog duidelijk aanwezig. "Dat ligt eraan," begon de kater, duidelijk terug in het humeur wat de ander van hem was gewent. Acepaw keek afwachtend. "Als je wilt weten hoe je vrienden kwijtraakt kan je me inderdaad om hulp vragen," Met zijn poot die nog vrij veel kracht bezat ondanks zijn positie gaf hij zijn vriend een ferme tik. Hallo, hij was er ook nog. Hij was een vriend en nog aanwezig. ‘Maar zowat iedereen vecht om je liefde’ Het was duidelijk dat de kater meer wist, de informatie van Snowy had hij nog niet doorgegeven. Misschien omdat hij het zelf ook moeilijk had. Daarbij was hij ook nog subtiel genoeg dat het in zijn blik stond geschreven dat liegen hem niet lekker zat. Of ja, verzwijgen. Een simpele ziel wou zich daar niet mee bezig houden. ‘Ik kan dit toch niet zonder mijn P.I.C.’ Zijn lip stond zowat in de pruilversie. Al waren zijn ogen wat vrolijker.

Tall grijnsde weer, als de oude Tall, toen hij een ferme tik ontving. Dramatisch viel hij om, tong uit zijn mond, en keerde hij zijn hoofd naar zijn vriend. "Oke dan, jij bent er, maar jij bent op iemand anders," Zijn ogen twinkelden, nee, Ace en hij zouden geen setje worden. Inside jokes, lastig, want nu was Tall aan het grinniken om zijn inside joke terwijl Ace er misschien wel niets van snapte. Hoewel, het bleef Ace, die snapte Tall.. Laat maar, als er iemand Tall nooit snapte was het Ace, en toch zou de kater hem zijn leven toevertrouwen. "Oke dan, deze casanova zal je helpen," Mauwde hij uiteindelijk, nog steeds dramatisch, en ging zitten. "Maar dan moet ik eigenlijk wel weten om wie het gaat," Hij keek naar Ace, die ook behoorlijk dramatisch aan het doen was, de indirecte vraag zou hem vast wel stil maken.

"Oke dan, jij bent er, maar jij bent op iemand anders," De kater snoof wat met een spottende blik in zijn ogen. Hij snapte hier dus niks van. De kater was eerder simpel ingesteld, deze moeilijke grappen snapte hij nooit. Het was gewoon moeilijk ja. Hij kon er niks aan doen. Even opende hij zijn mond om wat terug te zeggen, maar aangezien het waarschijnlijk iets verkeerds zou worden sloot hij hem koppig weer en keek wat star. Tall wist dat hij dit niet leuk vond, maar hij wist ook dat hij het alleen van hem zou flikken. "Oke dan, deze casanova zal je helpen," Zichtbaar blij met een simpelere zin klopte hij met zijn staart tegen het nest, zijn groene ogen stonden helder. "Maar dan moet ik eigenlijk wel weten om wie het gaat," Even verstarde de kater. Ehem.. Wat ongemakkelijk wiebelde hij met zijn oren, hij wou het niet zeggen. Snel probeerde hij een smoes te bedenken, maar binnen een paar minuten schudde hij wild zijn kop zoals hij altijd deed en keek op. ‘Ehe- m- ’ gevolgd door wat binnenmonds gemompel. Beiden oren, ja maarliefst beiden, vielen naast zijn koppie en zorgden voor een wat onschuldige blik. ‘Runningpaw’ zei hij duidelijk, in zijn stem hoorbaar dat hij het meende. Niet dat de kater zou kunnen liegen al wou hij het.

Toen was het stil. Lang stil. Ace had blij geleken met de eerdere zin die hij had gezegd, dat Tall hem zou helpen want ja, dat was op zich goed nieuws. De zin daarna had zijn vriend dus minder fijn gevonden, wat de kater automatisch nieuwsgieriger maakte, wat zou er zijn dat Ace het niet wilde zeggen? Want dat was wel duidelijk, zijn vriend wilde het niet zeggen, lastige situatie, want Tall wilde het namelijk wel graag weten. Bijna ging hij aandringen, toen Ace plots, met oren naar beneden, iets mompelde. Tall boog voorover om het te kunnen horen, toen de naam ineens duidelijk zijn hoofd binnendrong. Hij bewoog niet, bleef als bevroren met zijn oor naar Ace toe zitten, toen, heel langzaam, draaide hij zijn kop. Zijn ogen bleven recht vooruit staren, tot ze in die van Ace keken. Geen uitdrukking op zijn gezicht, alleen pure verbazing. Dat ze vrienden waren? Prima, maar meteen ook al mates? Dit moest de kater even op zijn eigen manier verwerken, en dat was door zijn razende hart te kalmeren. Zo zat hij nog even, met zijn ogen vastgeklemd in die van Ace, een ondoorgrondelijke blik, inmiddels was zijn gezichtsuitdrukking ook onleesbaar geworden, zoals zijn vriend soms ook zo goed kon. Gedachtes raasden door Tall's hoofd, wat vond hij hiervan? Kon hij hiermee leven? Ineens sloeg het in als een bom, hij had er al die tijd verkeerd naar gekeken. Zijn beste vriend, wie hij met zijn leven durfde te vertrouwen, vond zijn zusje, voor wie hij zijn leven zou geven, leuk. Het duurde nog even, maar toen brak er een glimlach door op Tall's gezicht, zijn ogen waren nog even serieus. Één mededeling moest gezegd worden, dan konden ze plannen smeden om dit te laten werken. "You break her heart, I break your neck,"

Na de uitgesproken woorden was Tall stil. Het was geen vrolijke, gelukkige stilte. In zo’n stilte waarnaar je breedlachend probeerde te raden wat de ander dacht. Nee, nee, nee. Zoveel stiltes had de kater al gekend. Een driegende stilte vanaf zijn kant, toen hij Snowy bedreigde. Alsof de lucht trilde. Een begripvolle stilte, toen zijn moeder stierf en een eenzame bij zijn waken van haar lichaam. Tevreden als hij wakker werd van een heerlijke droom midden in de nacht. Maar deze, deze kende hij niet. Het was een koude, een afwachtende. Een waarin Ace niet wist wat te doen. Zijn vriend leek in een andere wereld, maar zijn ogen stonden op de zijn gericht. Iets in hem wou wegkijken, maar een ontzettend groot meerderdeel liet hem ook gewoon terugvallen op zijn grootse uitstraling. Maar het was gewoon een muur die hij voor zijn zorgen zette. Hij dacht of ze het waard was, maar dat was ze meteen. Wat was er toch van hem geworden. Ineens drong het tot hem door dat Tall nog leefde, zijn groene blik stond wat twijfelend op de zijne gericht. Hij lachte, dat was wat. Zelf snapte en begreep hij het niet. Al helemaal niet met die blik. "You break her heart, I break your neck," Wat droog keek hij terug, al was het zichtbaar dat hij het begreep. ‘Maak je maar eerder zorgen om mijn hartje’ Ietswat sipjes keek hij naar zijn poten. ‘Ik maar geen kans bij haar…’ De kater legde zijn kop op zijn poten en keek omhoog, zijn blik wat verlegen doorschijnend, zoals vaker als het om zijn crush ging.

Tall knikte goedkeurend toen zijn vriend het leek te begrijpen, en viel toen terug in zijn automatische, vrolijke zelf. "Zeur niet zo," Mauwde hij lachend, en gaf zijn vriend een duw. "Een ding is zeker," Mauwde hij, half triest, half lachend, "Ik heb iets fout gedaan," Het was een stelling, geen vraag. Tall rekende het zichzelf aan, hij had iets fout gedaan, maar wat? Hij wist het ook niet meer, zijn zusje rende de gehele tijd van hem weg en bleef maar zeggen dat hij iets fout gedaan had. Helaas voor de kater kon hij het maar niet zien, wat het goedmaken alleen maar lastiger maakte. Zo vaak had hij gedacht dat hij het zat was. "Bij jou zal het niet fout gaan," Nu was hij niet meer triest, alleen maar vastbesloten en blij met het idee om nog een avontuur te hebben. De kater was zich al gaan vervelen.

Zijn maat leek zijn eigen zelf weer te zijn. Toch was er een deel van hem dat het niet vertrouwde. Het was geen vaste gedachte, eerder een vaag gevoel wat hem wantrouwig liet. Hij probeerde het zeker te negeren, maar het was aanwezig. "Zeur niet zo," De kater liet een soort diepe brom uit zijn keel komen, echter stond zijn blik weer normaal en vrolijker. Hij wiebelde wat heen en weer door de duw; ‘Hey, ik ben zielig hoor’ sprak zeer ongeloofwaardig. "Een ding is zeker, Ik heb iets fout gedaan," Ace fronste, Tall deed weer te indirect. Dat vond hij niet leuk, en dat wist hij. Gemeen ding dat hij was. Het was zichtbaar dat de grijs gestipte tabby er geen bal van snapte maar teveel eer had om het te vragen. Gelukkig ging zijn vriend al snel door. ‘Bij jou zal het niet fout gaan," Zijn oren stonden hoopvol en opgewekt naar voren, zijn ogen glanzend van genoegen en ongeduld. Met zijn staart sloeg hij eens ritmisch op zijn nest. ‘Dat mag ik hopen, maar kom aan casanova, wat is het plan’ sprak hij, alsof het vanzelfsprekend was dat Tall hier de plannen ging maken. Hij was en bleef een kater die liever een respectvol iemand had om de orders van op te volgen.

Na de duw reageerde Ace zoals Tall verwacht had, hijzelf had ook wel doorgekregen dat Ace liever niet had dat hij lastig deed, dat snapte zijn vriend niet en Tall had ermee leren leven. Toen er aan hem gevraagd werd wat het plan was grijnsde de kater, maar had eerlijk gezegd had de kater geen flauw benul. Dus haalde hij zijn schouders op, om het simpel te houden, en glimlachte excuserend naar zijn vriend. "Nog even aan het denken Hermaño," Mauwde hij simpelweg, en liet zich toen op de grond vallen naast de ander, die haast even groot was als hij.

Nog even aan het denken Hermaño," De kater keek wat beledigt. Zo moeilijk was het toch niet? Het was juist heel simpel, hij was de spieren en Tall was het denken, zo werkte dit team. Niet dat hij hier moest wachten, daar was hij niet goed in. Hij moest iets doen. De gestipte tabby gromde dus ook wat verwoed voordat woorden hem tebinnen schoten. ‘Kom aan, opschieten, voor je het weet ben ik elder’ Acepaw stond op en schudde zich uit waarna hij over Tall heen beende en wat heen en weer begon te Ijsberen. Natuurlijk was een liefdesplan ietwat te hoog gegrepen voor zijn simpel werkend hersentje en eindigde hij weer met een vragende blik naar Tall. Aangezien hij toch niks kon doen liep hij terug naar zijn vriend en plantte zijn achterwerk op diens rug. Hij had geen zin meer in zijn nest en daarbij lag zijn P.I.C. nog best goed.

Hij moest lachen om de woorden van zijn vriend, en wees hem erop dat hij afleidde. "Je leid me af," werd er gegrinnikt, waarna hij, met een schuine blik op de ijseberende Ace, doorging met nadenken. Ace mocht niet te beschermend doen, maar wel charmant, en ook was het belangrijk dat hij veel samen met Running zou doen. Net toen Tall wilde opstaan om naar Ace toe te lopen zag hij dat hij daar niet meer liep argwanend keek de kater om zich heen, en wilde toen toch nog opstaan. Daar werd een stokje voor gestoken, want plots plantte Ace zijn kont vol op Tall. Onder een luide grom viel deze onder het gewicht van zijn vriend weer en de grond. Daarna duwde hij de ander ruw tegen zijn kop en grinnikte, zo wilde Ace het dus spelen. "Ook goed," Mauwde Tall simpel, "Dan vertel ik je mijn plan niet,"

Wat hulpeloos had hij rondgelopen en had het denkwerk aan zijn vriend gelaten. Wat kon hij anders? Zelf was hij niet zo bedachtzaam en hij was van plan meteen daad bij het woord te geven als Tall met een plan kwam. Nou, het was nu wel midden in de nacht, misschien niet een geweldig tijdstip voor plannen uitvoeren. Maar in dit tempo hadden ze pas een plan bij zonshoog. De kater zuchtte en liep terug naar Tall waarna hij op hem ging zitten, natuurlijk zakte zijn vriend meteen in. Ze mochten wel even groot zijn, Ace was per gewicht en bouw een stuk forser. Hij kreeg een duw tegen zijn knappe koppie waarnaar er nog gedreigt werd het plan niet te vertellen. Als door een wesp gestoken stond hij op en liet zijn kussen vrij. Hij ging zitten, deze keer op de grond, waarbij hij wat hyper met zijn staart tegen de grond aan sloeg."Kom aan teer kussentje, vertel" zei hij enthousiast.

OCC: tablet post DX

Het werkte, zijn vriend sprong gehaast op, en dat zorgde ervoor dat Tall weer rechtop kon zitten. Dat ging natuurlijk gepaard met de dramatische hairflip, en een ferme lik over zijn borst. Oke, hij was er weer klaar voor. "Nou, mijn beste P.I.C.," Mauwde hij, heel 'serieus' natuurlijk. "Ik denk dat je er heel goed aan doet om veel met Running op te trekken, met haar te jagen, complimentjes te geven, maar niet te veel," Tall viel even stil, dit was best zwaar voor hem, dat waren namelijk ook alle dingen die hij had willen doen als broer, maar hij mocht niet meer. "Dan, als jullie warrior zijn, zeg je het haar," Mauwd hij ten slotte, tevreden met zijn plan. Het feit dat Ace volgens de planning pas mocht zeggen dat hij zijn zus leuk vond was ter bescherming van Running, sowieso kijken of Ace haar dan nog steeds leuk vond, en dan had Running misschien nog een rustig einde van haar apprentice tijd.

Zodra Tall was met zijn modeshow en onnodig tijdgerek kwam hij eindelijk op het plan. "Nou, mijn beste P.I.C.," Wat bevestigend bij de term sloeg Acepaw met zijn staart tegen de grond zodat een doffe dreun door de Med. Den klonk. "Ik denk dat je er heel goed aan doet om veel met Running op te trekken, met haar te jagen, complimentjes te geven, maar niet te veel," En zo grijnsde Ace, subtiel in zijn gevoelens zoals altijd, breed naar zijn vriend. Het klonk zeker niet slecht. Alleen over dat complimentjes geven, dat werd misschien nog een probleem. Hoewel de meeste hem niet minder kende als zijn brutale luidruchtige, rechtdoor zee, was hij zich soms heel duidelijk over zijn mindere punten. Toch was dit kleine ding niets om zich zorgen over te maken, daar deed de kater niet aan. ‘Ik heb niks tegen wat tijd met haar doorbrengen.’ gaf hij grijnzend toe. "Dan, als jullie warrior zijn, zeg je het haar," Een van zijn oortjes viel opzij terwijl hij zijn kop wat kantelde. ‘Maar als ze warrior word moet ik nog een maan wachten’ bracht hij wat treurig uit. De kater twijfelde geen seconde eraan dat zijn vriend ongelijk had met deze tijdsontwikkeling, tevens zag hij er ook geen kans in dat zijn crush zomaar verdween. Maar nog een maand toezien hoe ze warrior was, en hij nog apprentice. Ineens dade het hem, en wat verontwaardigt bracht hij uit. ‘En jij bent dan ook warrior’ Misschien klonk hij wat boos en beledigt, niet dat zijn vriend er wat aan kon veranderen maar die gedachten drong niet zo snel door.

Tall was tevreden, en zag dat Ace dat ook wel was, zijn vriend reageerde in ieder geval positief, en dat was goed. Toch kwam de onvermijdelijke opmerking, Ace moest nog zo lang wachten. "Ja, ik weet het, maar het lijkt me het beste," Antwoordde Tall, en lachte toen zijn vriend plots stelde dat hij dan ook al warrior was. "Nou, gezien de grote problemen die ik steeds krijg," Mauwde Tall grinnikend, "Maar wat denk je?" Nu was het weer serieus, plan in werking.

Het was duidelijk dat de kater dit plan niet duizelingwekkend veel problemen zag. Hij was simpel ingesteld maar natuurlijk kon die ene maan niet over het hoofd worden gezien. Meestal viel zijn leeftijd weg dankzij zijn grote en breedte. Maar wel degelijk was hij pas 8 manen. "Ja, ik weet het, maar het lijkt me het beste," Ace wou zijn mond nog openen om wat te zeggen maar bedacht zich al snel weer waardoor hij zijn bek sloot. Er was toch geen goede reden in zijn koppie te vinden. Toen Tall begon te lachen om het feit dat hij er nu pas achter kwam dat de ander dan ook al Warrior was hielt hij stijfkoppig zijn mond. "Nou, gezien de grote problemen die ik steeds krijg," Ace grijnsde breed, al was het eerder een hebzuchtige als vriendelijk gebaar. ‘Goed plan, word jij maar warrior bij je 13 manen, dan staan we naast elkaar’ Ineens bedacht hij een vele maten beter plan. ‘Of ik word gewoon warrior bij mijn 11 manen’ Geen idee of het kon maar het klonk als een goed idee. Maar zijn maat ging al snel over op het eigenlijke onderwerp. "Maar wat denk je?" Ace knikte duidelijk. ‘Ik vind het een goed plan, maar denk je dat het werkt?’ Natuurlijk was Tall wel haar broer, die moest het toch weten?

Onderwerp: Re: Crowds that keep cheering at us