Ouch

Nimblepaw bewoog haar kop heen en weer naar de twee katten als ze spraken, niet wetend wat ze zelf kon doen. Ze hield haar staart nog steeds laag, haar oren in haar nek en haar kop naar beneden gezakt. Als Lostdream aan zou vallen - waar het op leek - dan kon ze tenminste proberen mee te helpen. Ze had geen idee hoe ze moest vechten, maar ze had verschillende katten al zien vechten. Ze had de technieken vast niet onder de knie, maar ze kon proberen na te doen wat ze had gezien. Het zou haar eerste gevecht zijn...

Austin gromde luid toen hij hoorde wat de rossige warrior zei. Hij schold hem en zijn clangenoten uit voor 'ratten'. Iets waar hij zeker niet van gediend was. "En beste warrior" miauwde hij, de woorden onderhand uitspugend. "Weet jij dan waar deze 'ratten' zich bevinden?" zei deze laag grommend tegen Lostdream. Zo nu en dan een vernietigende blik op Nimblepaw vurend. De kat vervloekend voor het erbij halen van de rossige kater.

Nimble voelde de spanning stijgen tussen de twee katers. Ze hield haar adem angstig in. Lostdream was zich duidelijk ongelofelijk aan het opfokken en kon zich nog maar nauwelijks inhouden. Austin vuurde een kwade blik op haar af. Wat hij had nou verwacht? Ze had hem gewaarschuwd dat ze een warrior zou halen, en hem gevraagd weg te gaan, zodat er geen problemen zouden ontstaan. Dat hij zich nu in deze situatie bevond, had hij aan kunnen zien komen. "Kater, ga asjeblieft weg," zei ze zo kalm mogelijk, maar ze was angstig voor wat er ging gebeuren. 

Hij hoorde hoe Nimblepaw hoopvol aan hem vroeg of hij weg wilde gaan, iets wat hij zonder twijfel niet deed. Een kater uit de BloodClan had namelijk ook een trots. Hij negeerde de poes vol en luisterde naar het verhaal van Lostdream die sprak over dat er overal ratten waren, en ook ratten zoals hem. Door deze woorden schoten Austin zijn nagels uit hun hulsjes om vervolgens de grond over hen fijn te kneden uit nijd. “Voel je je stoer nu je zo praat over ons ‘ratten’?,” snoof de cyperse kater tegen hem met een dosis sarcasme op het woord ‘ratten’ gestrooid.

"I told him to go away, niet? Wel, .."  sprak de kater, meer tegen Nimblepaw dan tegen hem. Door deze woorden schoten zijn kauwen uit hun hulsjes, indien noodzakelijk. Zijn hazelgroene poelen namen in izhc op hoe de rossige kater op zijn hielen sprong om vervolgens zijn klauw naar hem uit te halen om zijn oor een krab te geven. Behendig bukte hij toen dat gebeurde om vervolgens gelijk met zijn ogen klauwen uit te halen naar de zachte buik van Lostdream.

Sneller dan gedacht liep het uit de hand. Lostdream viel Austin aan, die fel aanvallend reageerde. Nimble bleef geschokt staan, haar nagels in de grond borend. Wat moest ze doen? Lostdream helpen, uiteraard. Maar hoe? Ze had geen idee hoe ze moest vechten. Ze had wat trucjes geleerd van een Shadowclankat, maar dat was nooit genoeg om een volwassen kater aan te kunnen. Ze bleef stijf stilstaan, afwachtend wat er zou gebeuren.

Bijt, kras, sis, grom? Hallo, ze had nog nooit gevochten! En nu moest ze die dingen gaan uitproberen, want dat was het, op een volgroeide kater? Hell no!
Maar ze wist dat ze wat moest doen. Ze ging door haar poten, zette zich af en vloog vliegensvlug op Austin af. Ze wist niet hoe ze moest vechten, maar al na een paar manen had ze geweten dat haar kunnen in haar snelheid lag. Ze maakte wat scheinbewegingen - geleerd van haar moeder bij het jagen, en beukte met haar hele lichaam tegen Austin's flank aan. Ze wist niet of het wat uithaalde. Ze was licht, maar misschien had haar snelheid de klap versterkt. Ze duwde hem weg. "Ga!" probeerde ze nogmaals, terwijl ze hem strak aankeek. Ze wilde niet vechten, ze wílde het niet. Ze bleef Austin maar kansen geven weg te gaan, maar hij ging er steeds niet op in.

Austin voelde hoe er een straaltje bloed langs zijn wang naar beneden drupte. De apprentice stond er maar wat suf bij te kijken. Hij had wel gedacht dat de katten in opleiding wel een poot konden uitsteken maar dat bleekt dus ook weer anders. Een luid grommend geluid verliet Austin zijn mond terwijl hij de twee katten recht aankeek. Telkens gooiden ze het woordje 'ga' & 'ga weg' naar hem. Spottend snoof de Elite kater. "Misschien als je met iets beters dan 'ga' & 'ga weg' komt ga ik weg" zei hij, de spot van zijn toon af druipend.

Nimble gaf het op. De kater wilde gewoon niet luisteren. Maar hoe kon je een gevecht willen? Waarom zou je niet alles doen om dat te voorkomen? Nimble had vaak genoeg de gevolgen gezien van afschuwelijke gevechten. Ze wilde niet dat zij of Lostdream gewond zouden raken. En de andere kater? Waarschijnlijk zat het in haar karakter om anderen niet te willen verwonderen, en vond ze ook zijn gezondheid belangrijk. Maar dat leek af te gaan nemen, en die verandering vond ze niet prettig. Maar toch moest ze wat doen, want Lostdreams gezondheid stond voorop. Ze was geen goede vechter, maar ze voelde hoe haar poten begonnen te rennen. Ze hield haar kop laag en maakte vaart. Vechttechniek had ze niet, maar snelheid wel. En Ravenheart had haar geleerd dat ze dat in haar voordeel moest gebruiken. Ze zette zich op het laatste moment af, en beukte met haar schouder tegen de kater zijn kop aan.