We're part of a story, part of a tale. We're all on this journey, no one is to stay. Where ever it's going. What is the way?
Welcome
Warrior Cats is een rollenspel gebaseerd op de serie 'Warriors' van Erin Hunter. Je verkent hier al schrijvend de geliefde wereld van de Clankatten, rogues en kittypets. Dit doe je door je eigen karakter aan te maken, waarbij je bijna alles zelf mag bepalen over uiterlijk en karakter. Wild of tam, goed of slecht, sociaal of eenling? Help jij oorlogen te voorkomen? Of ben je een van de katten die hongerig opzoek is naar een groter territorium en meer macht? Het kan allemaal op Warrior Cats.
KIND OF WEATHER
NEWLEAF
Season
Newleaf, 10°C - 20°C
Langzaam maar zeker komen de eerste bloemen weer op. De zon breekt weer door wat zorgt voor een aantal warme dagen. Newleaf zet alles in volle bloei.
Ze was blijven rennen tot haar poten niet meer wilden, tot dezen schreeuwden om een pauze met een schrijnend, branderig gevoel. Haar goudgekleurde ogen waren opengesperd van paniek en de beelden die ze zojuist aanschouw had, bleven dan ook maar in haar blikveld verschijnen, vast geschroeid in haar netvlies. Haar moeder, de sneeuwwitte pels waarin ze zich zo vaak verborgen had doordrenkt in het bloed van een ander. Doordrenkt in het bloed van een kittypet, vermoord door haar moeder. De paarse halsband.. De Bloodclan kat die ze ook al zelf had gezien was ten tonele verschenen, net toen ze zelf ervandoor ging. Haar moeder, haar lieve moeder zat bij de Bloodclan. Was het haar schuld? Had haar moeder de Riverclan verlaten omdat zij ook weg was? Of lag er iets anders achter? Bijna meteen schoof ze de gedachte weer weg. Alsof ze belangrijk genoeg was voor haar moeder om de clan voor te verlaten.
Haar kop ging richting de grond en haar maag trok zich samen. Appleblossom begon te kokhalsen van walging, maar haar maag was te leeg om iets te produceren. Rillerig en beverig bleef de poes staan, haar kop nog steeds naar de grond gericht. Talon was weg, haar moeder was 'verloren', haar clan had ze verlaten. Ze had niks meer. De koude wind streelde langs haar rug heen en liet haar nog meer huiveren. Het was schrijnend hoe totaal alleen ze zich nu voelde. Droge snikken ontsnapte uit haar mond. Op het moment kon het haar niet eens schelen wie haar hoorde. Ze had niks meer over. Helemaal niks.
Luisterend naar de gure wind schrokte Silverthorn al staande haar maaltijd naar binnen: een mager konijntje. Het was niet veel, maar beter dan niets. Het is eten of sterven. Ze scheurde het weinige vlees van de botten af en werkte het naar binnen alsof haar leven ervan af hing – wat natuurlijk ook wel een beetje waar was. Toen ze het weinige vlees op had, kraakte de zilvergrijze Rogue een bot van het konijntje door in de hoop daar nog wat extra voedingsstoffen uit te kunnen halen, maar erg veel was het niet. Ze gromde geërgerd en sloeg een stuk van het bot aan de kant. Bloed volgde het bot en liet een dieprode streep achter in de eens zo witte sneeuw. Hoe lang nog, tot de nieuwe bladeren verschijnen? Silverthorn draaide haar hoofd naar boven, om naar de takken te kijken, maar er was nog geen enkel teken van nieuw groen te zien. Ze zuchtte teleurgesteld, ondanks dat ze niet anders verwacht had dan een teleurstelling. Is er een eeuwige winter aangebroken? Het was een koude winter, maar niet de koudste die Silverthorn ooit had meegemaakt. Althans, dat hield ze zichzelf voor. Het valt allemaal wel mee, Silver, zei ze bij zichzelf. Het is een test, niet meer dan dat. Maar je wilt nog niet dood, dus je zult nog niet dood gaan. Ze zuchtte nog eens, moedeloos. Zolang ze er zelf maar in geloofde, zou haar moeder gezegd hebben.
Plotseling drong de geur van een andere kat tot haar door, nog aardig ver hier vandaan. Maar wat ver is, kan dichterbij komen. Silverthorn, die bezig was geweest het bloed van het konijntje op te likken, tilde behoedzaam haar kop op en spitste haar oren. De geur was met de wind mee komen waaien, wat betekende dat de andere kat Silverthorn waarschijnlijk nog niet geroken had. Dat was een voordeel die de wind mee kon brengen. Ook geluiden werden door de wind ver gedragen, en Silverthorn luisterde geduldig en gespannen naar deze geluiden. Het klinkt eerder als een stervende, dan als een jager, dacht ze. Kokhalzende geluiden herkende ze als geen ander en ze besloot zich eens dichterbij te wagen. Ze was geen uitzonderlijk behulpzame kat, maar het voelde niet goed om weg te lopen voordat ze wist of deze kat in nood was of niet.
De geur werd sterker, de geluiden ook. Het klonk als een kat die het zwaar had. Zwaar met zichzelf. Silverthorn kroop tussen kreupelhout door en kreeg uiteindelijk zicht op een poes, die rillend en met haar kop naar benedengericht stond. Misschien heeft ze een ziekte? Silverthorn bleef even geruisloos toekijken, maar wist dat er al geen weg meer terug was. Ze had dit schepsel gezien en ze had medelijden gekregen, daar kon ze tegen vechten, maar ze kende zichzelf te goed: dat gevecht zou ze toch verliezen. Tegen al haar overlevingsinstincten in kwam ze uit het kreupelhout tevoorschijn en liep ze op de kat af. ‘Hé,’ zei ze zacht en vriendelijk. ‘Wat scheelt eraan?’
Haar blik was nog steeds op de grond gericht toen er iets begon te kraken. De allure van het geluid wat ze hoorde was genoeg om haar te doen opschrikken. Haar ogen, voorheen nog zo stevig dichtgeknepen, schoten open tot de witte vliezen die haar goudkleurige ogen omrandden lichtjes zichtbaar waren. Ook haar hart bonsde plotsklaps zo hard dat het voelde alsof hij in haar keel was gesprongen. Net zo schrikachtig als een konijn, hadden haar clangenoten wel eens gezegd. Maar om eerlijk te zijn, had Appleblossom op dit moment inderdaad toch wel lichtjes iets weg had van het pluizige dier, op de manier waarop ze schichtig rondkeek. Elke schaduw kon wel een vijand betekenen op het moment dat je niet meer goed oplette. Of op het moment dat je angsten je de meester werden, dan zag ook bijna alles er dreigend uit. En je wist het maar nooit met de Bloodclan. Wie weet had één van die monsterlijke katten haar wel gevolgd vanuit de tweebeenplaats. Rillerig keek ze rond. De pels van haar staart had ze opgezet tot deze twee keer zo dik was en ze zwiepte er nerveus heen en weer. De wind stond van haar afgedraaid, geuren konden haar niet helpen. Maar geluiden konden er wel voor zorgen dat ze de kat ietwat kon lokaliseren. Een fractie van een seconde later verscheen de kat die ze inderdaad had gehoord.
Om eerlijk te zijn had ze nog niet vaak een kat zoals deze gezien. Het maakte haar alleen maar nerveuzer. Maar ook deze kat had wel dingen die haar ietwat gerust konden stellen, er hing immers geen halsband rond de nek van de poes. Dan zou ze als het goed is niet bij de Bloodclan horen. Maar toch bleef Appleblossom met licht gekromde rug en angstig naar achter gelegde oren staan. Ook gewone rogues konden gevaarlijk zijn. Tot haar verbazing was de stem die de veel oudere kat uitstootte niet ruw, zoals ze deze had voorgesteld, maar eerder zacht en vriendelijk van toon. "Wat scheelt eraan?" Voor een moment was Appleblossom oprecht verbaasd door de plotselinge vriendelijkheid. Het gebeurde niet elke dag dat ze met zo'n toon toegesproken werd, zeker niet nu ze het rogue bestaan gekozen had. Sterker nog, de laatste tijd had ze uberhaupt geen katten gesproken. Niet sinds Talon verdwenen was dan... Haar eerste respons was dan ook niet een antwoord op de vraag die de poes gesteld had, maar eerder een stamelende wedervraag. "Wie.. Wie bent u?" Kreeg Appleblossom eruit, haar stem ietsjes trillerig maar wel duidelijk te verstaan. Haar stem was niet aanvallend van toon, eerder een beetje defensief. Ze was bang, bang dat deze kat plotseling in de aanval kon schieten als ze haar wantrouwigheid zou laten vervagen.
De nervositeit hing als een walm om de jonge poes heen. Het gaf Silverthorn een naar gevoel: plaatsvervangende schaamte en medelijden, maar ook afschuw en misschien zelfs een beetje neerbuigendheid. Zouden andere katten mij ook zo beoordelen, zoals ik haar nu beoordeel? dacht ze somber, terwijl ze dacht aan al die keren dat zij als een trillend twijgje tegenover een andere kat had gestaan. Nu was Silverthorn echter niet bang. Ze beschouwde zichzelf niet als een verstandige kat, als een kat met kattenkennis, maar ze wist genoeg over angst en wanhoop om te weten dat deze poes geen behoefte meer had aan een strijd. Of juist wel, flitste het door haar gedachten. Een kat in het nauw... Maar die gedachte liet ze niet groter worden. Inwendig voerde ze de strijd die ze bijna dagelijks voerde: de gevoelens van wantrouwen en angst probeerde ze weg te drukken, de gevoelens van vriendschap en behulpzaamheid trok ze juist naar zich toe. Jammer alleen dat dat niet zo makkelijk is als dat het klinkt.
Dat de poes niet helemaal in orde was, bleek ook uit haar stem. ‘Wie... wie bent u?’ klonk het stamelend. Haar stem trilt zoals mijn stem trilt als ik bang ben... Hoewel er veel verschillen waren tussen de poes tegenover haar en zijzelf, kreeg Silverthorn toch het gevoel in een spiegel te kijken. Kijk maar goed, dacht ze, zichzelf bespottend. Zo sta jij er ook geregeld bij, stuk ongeluk dat je bent. Ze wachtte even met antwoorden, een kort moment, afgeleid door haar eigen gedachten. Ze zei u tegen me... Toen zei ze: ‘Ik ben Silverthorn. Wie ben jij? Je bent geen Rogue... Waar kom je vandaan?’ Ze had het niet willen vragen. Niet nu al. De plek waar de poes vandaan kwam was misschien wel de reden waarom de kat zo van streek was, maar de vraag was al over haar tong gerold voordat ze er erg in had. Ze draaide haar hoofd iets weg van de poes en voegde nog snel toe: ‘Sorry, dat had ik niet mogen vragen.’
Een extra huivering trok door haar kleine lichaam heen toen de kille bries door haar zachte vacht woelde. Haar gouden ogen hield ze de oudere, vrouwelijke poes nauwlettend in de gaten met een zeker wantrouwen in haar blik. Ze kon niet ontkennen dat ze bang was voor de poes. Ze kende de intenties van de kat immers niet en dapper was Appleblossom nooit geweest van aard. ‘Ik ben Silverthorn. Wie ben jij? Je bent geen Rogue... Waar kom je vandaan?’ Kwam het antwoord van de poes. Als eerste ging Appleblossom's gedachte uit naar de naam. Het klonk als een clannaam... Maar al vlug verschoof de aandacht die Appleblossom had naar de wedervragen. Haar spieren spanden zich ongemakkelijk aan tot ze een soort verstarde houding aannam. Was het dan zo overduidelijk dat ze geen roguebloed in haar aderen had vloeien? Maar natuurlijk... Ze stond hier als een bang konijn... Ze kreeg geen antwoord over haar lippen en keek weg. Maar Silverthorn zag zelf ook wel in dat de vraag niet in goede aarde was gevallen, dat, of ze was niet tevreden met haar eigen vraag. Appleblossom kon enkel gissen. ‘Sorry, dat had ik niet mogen vragen.’
Voor een moment bleef de jonge poes stil, kijkende naar haar voorpoten. Ze vond het niet prettig om over haar verleden te spreken. Ze voelde er een zekere afschuw en schaamte voor, dat ze weggevlucht was uit haar clan. Maar nog steeds overwon de verwarring, treurnis en angst over wat ze net gezien had. Misschien was het juist wel deze verwarring die haar natuurlijke afstandelijkheid en wantrouwen uiteindelijk overbrugde en ervoor zorgde dat ze de stap maakte dat ze vertelde wie ze was. "Het.. het geeft niet.." Murmelde de poes zachtjes, nog steeds nerveus met haar staart zwiepend. "Mijn naam is Appleblossom.. Ik ben.. ik ben voormalig lid van de Riverclan." Haar stem beefde nog steeds licht, bang dat de poes nog altijd een ommekeer kon maken naar een gevaarlijke vijand. Ze keek weer naar haar licht trillende voorpoten voordat ze twijfelachtig verder sprak. "Maar.. u draagt ook een clan-achtige naam.. Komt u..?" Begon Appleblossom vervolgens, waarna haar zin afstierf. "Sorry.." Mompelde ze vervolgens. Ze maakte nu immers dezelfde 'fout' als Silverthorn had gemaakt.
Het bleef even stil. Voorzichtig draaide Silverthorn haar kop weer terug naar de poes voor haar, bang dat die ofwel boos zou worden, of nog depressiever zou worden door de vraag die ze had gesteld. Alles wat ze echter zag was een poes die naar haar voorpoten keken, waarschijnlijk in tweestrijd of anders gewoon in gedachten verzonken. Silverthorn kon het haar niet kwalijk nemen. Niet dat ze wist wat de poes was overkomen, maar ze wist dat ze zelf ook wel eens zo diep in gedachten verzonken raakte dat ze niet meer besefte waar ze was. Uiteindelijk antwoordde de kat. Silverthorn moest haar best doen om haar te verstaan, toen ze mompelde dat “het niet gaf”. Silverthorns ogen gleden even naar de staart van de poes, die haar nervositeit duidelijk maakte. ‘Mijn naam is Appleblossom... Ik ben... Ik ben een voormalig lid van de Riverclan.’ Een clankat. Ex-clankat. Silverthorn nam de poes nog eens in zich op. Als kleine kitten had ze altijd geroepen dat ze ook een clankat wilde worden, ondanks dat ze wist dat dat niet kon. Nu koesterde Silverthorn nog steeds respect voor de goed georganiseerde samenlevingen van de clankatten en wenste ze nog altijd dagelijks dat ze in een clan was geboren. Dan hoefde ik nu niet meer zelf te jagen, dacht ze geamuseerd, hoewel dat niet de nummer één reden was dat ze graag bij een clan zou horen.
‘Maar... u draagt ook een clan-achtige naam... Komt u...? Sorry...’ Silverthorn zwiepte vriendschappelijk met haar staart. ‘Jij hebt antwoord gegeven op mijn vraag,’ zei ze. ‘Het lijkt me niet meer dan eerlijk dat ik antwoord geef op de jouwe.’ Ze voelde zich opvallend rustig, opvallend zeker van haar zaak. Ze zou deze kat, Appleblossom, dankbaar moeten zijn voor het zelfvertrouwen dat zij haar indirect gaf. Haar dankbaar zijn voor het feit dat ze zich als een wandelend wrak gedraagd, ha! Soms schrok Silverthorn van haar eigen gedachten. Ze had altijd geprobeerd anders te zijn dan de gemiddelde Rogue – aardiger, beleefder – maar soms schoten er gedachten door haar heen waar ze geen grip op had. ‘Ik heb nooit in een clan gezeten,’ vertelde Silverthorn eerlijk aan Appleblossom. ‘Ik wilde het wel, als een kitten. Daarom gaf...’ Ze aarzelde even en vervolgde toen: ‘Mijn moeder mij een clannaam.’ Mama... Zelfs na al die manen bleef het lastig om over haar moeder te praten. Misschien kwam dat omdat ze zoveel alleen was. Ze had nooit iemand gehad om haar verhaal bij kwijt te raken. Ja, af en toe kwam ze katten tegen en kon ze flarden vertellen, zoals nu, bij Appleblossom, maar meestal waren die katten niet echt geïnteresseerd in wat ze te vertellen had. Ze hebben wel betere dingen te doen. Net als ik. Ik moet niet blijven hangen in het verleden.
‘Ik weet niet wat er gebeurd is waarom je niet meer bij je clan bent en waarom je zo van streek bent,’ begon Silverthorn. ‘Maar ik denk dat je nu het beste kunt rusten. Je moet een plek hebben waar je beschut kunt liggen. Ik kan je helpen zoeken.’ Ja, poesje, je krijgt advies van een ouwe tante die er zelfs na honderd manen nog niet in geslaagd is haar verdriet te verwerken. Maar geloof me, beter zul je niet vinden in deze wildernis. Ze keek vriendelijk naar Appleblossom, hopend dat ze haar vertrouwen kon winnen. Misschien... Misschien zou ze er zelf van leren, als het haar lukte Appleblossom op te beuren.
Haar nagels gleden uit hun hulzen en weer terug, meerdere malen. Een nerveus reflex wat ze al wel vaker aangenomen was. Het kwam niet voort uit agressiviteit, want daar schortte het Appleblossom nog wel eens aan. Het was vaak alsof haar 'fight or flight' instinct de fight miste. Nee, het was om iets voor handen te hebben, iets concreets. De oudere poes tegenover haar gedroeg zich echter alles behalve nerveus of agressief. Ze straalde een soort rust uit die haar ook lichtjes rustig maakte. Maar het bracht nog lang niet alle rust die ze nodig had om zelf te kalmeren. Haar poten trilden nog steeds lichtjes en haar ogen schoten schichtig naar elk geluid. Wat ze gezien had was absoluut voldoende om haar uit haar doen te brengen. Haar moeder, haar lieve warme moeder had een kat vermoord... En nog niet eens om een reden waarschijnlijk... Een plompe kittypet zou niet snel iemand kwaad doen. Ze spitste haar oren lichtjes en schrok op uit haar gedachte toen de kattin begon te vertellen. "U wilde bij een clan..?" herhaalde Appleblossom. Ze leefden in totaal andere werelden... Deze poes wilde de wereld in waar zij zo wanhopig voor was gevlucht. "Waarom?" Kwam er nog vertwijfeld en verdwaald achteraan. Maar ze slikte de laatste klank van het woord al snel weer in. Het klonk immers heel erg dom... Het was net zo zwak dat ze gevlucht was als dat haar redenen daarvoor waren.
De woorden die Silverthorn uitsprak waren niet bepaald opbeurend, maar wel een houvast. Een rots in de branding kon ze de poes wel een beetje noemen. Het was misschien niet de beste beschrijving, maar de zilverkleurige poes had wat... moederlijks. Maar die indruk kon ook gevormd zijn omdat haar eigen moeder zojuist Appleblossom's leven opnieuw op z'n kop had gezet. Voor nu voelde het vertrouwd, bijna te vertrouwd. Ze moest behoedzaam zijn en zich niet teveel laten meedragen door de woorden... Hoe verleidelijk het ook was voor Silverthorn's woorden lijdzaam te volgen zodat ze zelf minder hoefde na te denken, je kon een wildvreemde immers niet zomaar vertrouwen... "U heeft gelijk.." Mompelde ze zachtjes, "Er is een schuur.. niet ver hiervandaan... Ik kan daar wel blijven denk ik.. U zou ook..." De poes dwaalde wat af met haar woorden. Was het wel zo verstandig om dit met de oudere poes te delen? Iemand die ze nog maar net ontmoet had? Haar tong kon eindelijk de voor haar essentiële woorden vormen. "Waarom helpt u mij..?" Kwam er daarna vertwijfeld uit, maar hierna werd haar toon iets steviger. "Niemand staat hier bekend om hun altruïsme."
Enerzijds was het verrassend dat Appleblossom verbaasd was te horen dat Silverthorn bij een clan had gewild, anderzijds… Niet zo. Er moest immers een reden zijn waarom de poes was weggevlucht bij haar clan. Misschien was het clanleven niet zo fantastisch als dat Silverthorn zich altijd had voorgesteld. Misschien is het vergelijkbaar met het leven van een Kittypet… Of misschien worden ze uitgebuit… Misschien is het wel een ordeloze boel… Maar die gedachte wilde er niet echt in bij de zilvergrijze poes, die nog altijd heilig geloofde in elk woord dat haar moeder haar ooit verteld had. Sterker nog: ze wilde graag geloven dat haar moeder ooit leider was geweest van een clan. Silly thoughts, silly thoughts. Silverthorn was zo erg opgegaan in haar gedachten, dat het even duurde voordat ze doorhad dat Appleblossom gevraagd had waarom ze bij een clan had gewild. Daar had Silverthorn niet direct een volledig antwoord op, maar ze besloot toch kort te antwoorden en daarna het gesprek te keren: ‘Ik dacht altijd dat een clanleven beter was dan het leven van een wilde.’ En vervolgens merkte ze op dat ze beter een schuilplek konden zoeken, zodat Appleblossom uit kon rusten.
Appleblossom leek nog een beetje wantrouwend, maar leek ook het nut wel in te zien van een schuilplaats. ‘Ik kan daar wel blijven denk ik… U zou ook…’ En toen viel de kat even stil. Silverthorn keek haar afwachten aan. Waarom aarzelt ze? dacht ze, hoewel ze wel kon raden wat het probleem was. Zij had zelf zo vaak in die situatie gestaan. Betrouwbaar ogende katten, maar je kan ze niet vertrouwen omdat katten nou eenmaal niet te vertrouwen zijn. Appleblossom klonk niet echt zeker van haar zaak toen ze vroeg waarom Silverthorn haar hielp, maar ze leek zichzelf te hervinden en vervolgde toen: ‘Niemand staat hier bekend om hun altruïsme.’ Eh… wat? Dat waren iets te dure woorden voor de Rogue, die weliswaar welbespraakt was voor een wilde, maar daarmee nog geen literair hoogstandje was. Toch kon ze wel gissen waar de ex-clankat op doelde en dus zei ze, zo kalm mogelijk, hoewel ze zich wel lichtelijk beledigd voelde: ‘Ach, ik ben maar een eenzame, oude kat. Wat gezelschap zou me goed doen.’ Hm… dat klonk vast niet heel overtuigend, ze moest haar eerlijkheid laten zien, anders zou Appleblossom haar echt niet vertrouwen. ‘Je doet me aan mezelf denken, zoals je hier zit, rillend en bang.’ Silver, Silver, Silverthorn, was dat een goede zet? dacht ze verwijtend (en imaginair hoofdschuddend) bij zichzelf. Je zwaktes zo prijsgeven? Wat is er gebeurd dat je deze kat zo snel vertrouwd? Een lichte angst overviel haar en een gedachte schreeuwde door haar heen: HET KAN NOG STEEDS TONEELSPEL ZIJN!
Wat wantrouwig staarde Appleblossom naar de grauwbruine tabby poes. De poes wendde haar goudkleurige blik vervolgens weer af en wachtte op de volgende woorden. Ze was nooit goed geweest in een gesprek lopend houden en dit was geen uitzondering. Ze kon er nog steeds niet bij met haar gedachten waarom rogues zo graag bij een clan wilden horen. Maar stiekem kon ze het antwoord ook wel invullen. Veiligheid, geborgenheid, voedsel, familie... Ze had het allemaal opgegeven voor dit leven. Ze had het allemaal achtergelaten en af en toe was het verstikkend om erover na te denken. Maar nog steeds wist ze ook dat ze daar ook ongelukkig geweest was... ‘Ik dacht altijd dat een clanleven beter was dan het leven van een wilde." Merkte Silverthorn op, waarna Appleblossom wat verdedigend haar schouders ophaalde. "Wat is 'beter'..?" Kwam de reactie op zachte toon. Je kon zoveel dingen als beter definiëren.
Appleblossom keek eventjes op toen ze de lichte verwarring zag ontstaan door haar woorden. Altruïsme... Misschien wat te moeilijk. Ze had het wel eens voorbij horen zweven en kon nergens anders op komen om zichzelf uit te drukken... Maar het leek alsof de poes het uiteindelijk wel begrepen had. "Ach, ik ben maar een eenzame, oude kat. Wat gezelschap zou me goed doen." Wat wantrouwig vernauwde Appleblossom haar goudgekleurde ogen. "Hoe kan.." begon ze zachtjes, maar de volgende woorden staken meer dan dat ze zouden moeten. "Je doet me aan mezelf denken, zoals je hier zit, rillend en bang." Rillend en bang... Appleblossom keek naar haar voorpoten, haar blik afwendende en een nerveuze, met zelfspot vervulde glimlach verscheen op haar lippen. "Ik ben een zwakkeling.. Geen ruggengraat... Te bang.. Ik ben me ervan bewust.. geen zorgen.." mompelde de poes. Wat had het ook allemaal voor zin? Weer iets waar ze in geloofd had haar hele leven was vandaag ingestort, haar geloof in haar familie. "Maar goed.. ik geloof je," kwam er vervolgens aarzelend uit. Wat maakte het ook nog uit? Als de poes haar verried..
‘Ik ben een zwakkeling… geen ruggegraat… Te bang…’ Appleblossom liet blijken dat ze zich heel goed bewust was van haar eigen gedrag. Ze lijkt oprecht niet tevreden te zijn over zichzelf, dacht Silverthorn en niet voor de eerste keer sinds ze de poes in het oog had gekregen bedacht ze zich dat dit een kat was die ze misschien wel de baas kon. Niet op fysiek gebied, natuurlijk – alsof Silverthorn er behoefte aan had om te gaan vechten! – maar op verbaal gebied… Tsja… Normaal liet de zilvergrijze poes zichzelf snel uit het veld slaan, trok ze zichzelf terug en werd ze bang of onzeker van gesprekken, maar met Appleblossom kreeg ze meer en meer het gevoel dat ze op één lijn zaten, dat ze beiden wantrouwend en bang van aard waren – maar het kan een valstrik zijn! Ze moest zichzelf er aan blijven herinneren dat ze anderen niet zomaar kon vertrouwen. Ze moest alert blijven.
‘Maar goed… ik geloof je…’ besloot Appleblossom aarzelend. Hoe kan ik iemand wantrouwen die zó duidelijk zo diep ongelukkig is? Een aarzelende glimlach verscheen op Silverthorns gezicht. Ze wilde zeggen: Volgens mij is dat de verstandigste keuze die je de afgelopen dagen hebt gemaakt, maar die opmerking slikte ze nog net op tijd in. Hij klonk te vijandig en zo wilde ze niet overkomen. Bovendien weet ik niet wat er gebeurt is dat ze zo van streek is… Silverthorn vermoedde dat Appleblossom een grove fout had gemaakt en daardoor door haar clan verstoten was, maar ze wist dat ze er niet vanuit kon gaan dat die vermoedens waar waren. Pff… ik lijkt wel een sensatiezoeker. Concentreer je Silver, concentreer je. ‘Dat vind ik fijn om te horen,’ reageerde Silverthorn opgelucht en eerlijk. ‘Laten we hier dan niet te lang rondhangen, maar naar … naar die schuur gaan waar je het over had.’
OOC: Geeft niet. :3 En ik hoop dat je wat kunt met m'n post. Als het je beter uitkomt ofzo mag je Silverthorn wel godmoden. ^^
De beginselen van een glimlach verscheen op de lippen van de rogue tegenover haar en Appleblossom hield dit nauwlettend maar toch voorzichtig in de gaten. Ze moest de reden weten van de glimlach. Was het een triomf? Of was het iets anders? Ze wilde niet in een zorgvuldig opgebouwde val stappen. Je wist maar nooit hoeveel maskers iemand voor zijn gelaat hield. En nu Talon verdwenen was, haar in de steek gelaten had, wist ze ook niet meer of ze zichzelf goed kan beschermen. Zo’n goede vechter was ze immers nog nooit geweest. Maar toch wist de poes een voorzichtige glimlach op haar gelaat te toveren. ‘Dat vind ik fijn om te horen,’ reageerde Silverthorn en Appleblossom moest toegeven dat ze oprecht opgelucht leek. ‘Laten we hier dan niet te lang rondhangen, maar naar … naar die schuur gaan waar je het over had.’ Zachtjes knikte Appleblossom, de kleine poes bleef echter wat nerveus met haar staart zwiepen. "Is goed..” Miauwde ze, waarna ze zich omdraaide en weggleed tussen de takken van de struiken.
Af en toe keek de poes over haar schouder heen om te zien of Silverthorn wel volgde, maar voor de rest zweeg ze ongemakkelijk. Wat kon ze zeggen tegen een vreemde? Ze wist niet eens goed wie de poes was, wat haar intenties waren. Maar voor nu had ze toegegeven aan haar noodzaak om niet alleen te zijn. De eenzaamheid won het van het wantrouwen. Eén eigenschap van een clan was immers dat je nooit alleen was. En hoe erg ze ook sociaal onhandig was, en hoe slecht ze ook tegen de drukte van de clan kon, de eenzaamheid was iets wat haar toch ook niet helemaal lag. Ze bereikte de bosrand al snel en keek nog een keer over haar schouder. "We zijn er..” Legde Appleblossom uit, met haar staart wijzende naar een klein en krakkemikkig schuurtje. Eventjes keek ze weifelend naar Silverthorn, maar vervolgens wurmde ze zich door een gat in het hout om binnen te komen. Eventjes moesten haar ogen wennen aan het donker, maar vervolgens kon ze prima zien.
Gelukkig leek Appleblossoms vertrouwen in Silverthorn groot genoeg te zijn om haar inderdaad naar de schuur te leiden. Of misschien leidt ze me wel naar haar clankamp, wie weet, dacht Silverthorn, maar ze volgde de poes toch, zij het op een afstandje. In stilte vroeg de zilvergrijze poes zich af of Appleblossom er over honderd manen net zo uit zou zien als zij: verfomfaaid, lelijk, met gescheurde klauwen. Misschien moet ik haar als tip meegeven dat ze zichzelf goed moet onderhouden, hoe moeilijk dat soms ook is. Onwillekeurig glimlachte ze bij die gedachte. Kom op zeg! Dit was een (ex-)clankat, die wisten wel hoe belangrijk het was om jezelf te verzorgen! Het was verdorie geen kitten die hier voor haar liep, maar een volwassen poes. Ze is waarschijnlijk slimmer dan dat ik ben, dacht Silverthorn, wat een bittere smaak in haar mond veroorzaakte. Ze wilde niet slecht denken over Appleblossom, omdat ze een zekere genegenheid voelde voor de poes, maar tegelijkertijd was ze ook wel een beetje jaloers. Appleblossom had ongetwijfeld lessen gehad, lessen van de sterkste en snelste katten in de omgeving. Ik zou mijn staart er voor geven om mijn verleden te wisselen met het hare, ongeacht wat haar de afgelopen weken overkomen is.
De schuur bleek niet ver weg te zijn en ook niet zo groot als Silverthorn verwacht had, merkte de zilvergrijze poes toen ze in de richting keek die Appleblossom op wees. Het geheel zag er uit alsof het elk moment kon instorten en leek ook behoorlijk verlaten te zijn. Verlaten door Tweebenen, maar er kunnen andere katten in zitten. Die gedachte sprak Silverthorn niet hardop uit, ze wilde Appleblossom niet net zo paranoïde maken als dat ze zelf was. Over de poes gesproken; die leek nog even te twijfelen, maar ging uiteindelijk het schuurtje binnen via een gat in het hout. Silverthorn wachtte even, half om half verwachtte ze kreten, maar toen die uitbleven, kroop ook zij naar binnen, waarbij een plukje van haar grijze haar aan het ruwe hout bleef hangen. Ze knipperde met haar ogen tegen het donker, maar kon al gauw zien waar ze terecht waren gekomen. Voor zover ze zag – en rook! – waren er inderdaad geen andere katten. Hier en daar viel wat zonlicht naar binnen door kieren en gaten in het hout, wat de karige ruimte verrassend geruststellend maakte. Silverthorn hield er absoluut niet van om zich binnen vier Tweebenenmuren te bevinden, maar de extreme verlatenheid die dit krot uitstraalde stelde haar eerder gerust dan dat ze bang werd. Grappig, want dit is juist het ultieme moment om me aan te vallen. Als ik weg wil zal ik me weer door zo’n gat moeten wurmen, wat een snelle aftocht belemmert. Maar om de één of andere reden wist die gedachte haar voor het eerst sinds jaren niet van haar stuk te brengen.
Terwijl ze met haar ogen de binnenkant van de schuur bestudeerde, ging ze zitten. Ze sloeg haar rommelige staart om haar poten en richtte toen haar aandacht weer op Appleblossom. ‘Ik vroeg me af...’ Ze aarzelde weer even. Mocht ze dit wel vragen? Ze besloot het zekere voor het onzeker te nemen: ‘Je hoeft natuurlijk niet te antwoorden als je dat niet wilt, maar ik vroeg me af hoe lang... Hoe lang je al door de wildernis zwerft?’ Ze had willen vragen “Hoe lang is het geleden dat je verstoten bent”, maar besefte op tijd dat ze haar vraag tactischer moest stellen. Afwachtend keek ze naar de nog jonge poes.
Het was lastig een vreemde te vertrouwen, zeker als je vertrouwen al vaak gebroken was. Maar hier was het vertrouwen of eenzaam zijn. En de eenzaamheid was haar te benauwd geworden. Haar goudkleurige blik gleed weer naar de poes die haar naar binnen wurmde. Het was wederzijds aftasten of ze elkaar konden vertrouwen, bedacht Appleblossom zich licht cynisch. Wie maakt het eerste een fout? Maar voor nu was zij niet van plan om als eerste de fout te maken. Het was een benauwd en klein schuurtje, weinig moeite om te manoeuvreren en Appleblossom had geen idee hoeveel ervaring de poes had. Het was een harde wereld hier, dus waarschijnlijk veel... Dat Appleblossom haar metgezel misschien overschatte, kwam niet bij haar op.
De poes schrok op toen er een plotselinge vraag haar kant op geschoten werd. "Ik vroeg me af..." De poes aarzelde en Appleblossom wiebelde dan ook nerveus met haar oren. "Wat..?" Miauwde de poes zachtjes, een licht wantrouwen in haar stem. “Hoe lang is het geleden dat je verstoten bent” kwam er uiteindelijk uit. Eventjes viel Appleblossom stil. Verstoten? Dat maakte dat het alleen maar erger voelde. Nee, dat was ze niet. Ze was vrijwillig weggegaan. Maar zou een poes die ervan gedroomd had om zich bij een clan te voegen het begrijpen? Het was tenminste het proberen waard. "Ik ben niet verstoten.. Ik ben zelf weggegaan, ik voelde me niet prettig in de clan," verbeterde Appleblossom de poes zachtjes, "Een paar weken geleden.. Misschien een 2 manen. Maar mijn metgezel, wie me beloofde te helpen, heeft me in de steek gelaten.. Hij heeft meegenomen wat hij mee kon nemen en is toen niet meer terug gekomen..." Mompelde Appleblossom, haar oren naar achter draaiende.
Silverthorn was net uitgesproken toen ze besefte dat ze een fout had gemaakt. Appleblossom had nooit gezegd dat ze verstoten was! Dat was alleen maar een conclusie die ze zelf getrokken had! Het bleef even stil en Silverthorn was bang dat ze Appleblossom ofwel pijn had gedaan of anders boos had gemaakt. Of beide. Toch was ze er zwaar van overtuigd dat de poes tegenover haar uit de clan verstoten was, maar hoe ze het ook wende of keerde: dat zou een harde waarheid zijn, misschien een herinnering die te confronterend was voor de poes.
Die beweerde overigens dat ze zelf was weggegaan. ‘Ik voelde me niet prettig in de clan,’ zei ze zacht en ze vertelde dat ze een paar weken geleden weg was gegaan, samen met een ander. Een ander die er vandoor was gegaan. Een vlaag van medelijden schoot door Silverthorn heen. ‘Waarom ben je dan ook weggegaan!’ flapte ze eruit. ‘Een clanleven opgeven... Dacht je echt dat het leven van een wilde beter is dan het leven van een clankat?’ Ze kon zich niet meer inhouden, met stomheid geslagen. Als zij in een clan was geboren zou ze die nooit van haar leven verlaten. Niet voor wie dan ook.
Toen ineens besefte ze wat ze gezegd had, dat ze zich had laten gaan. Alweer. Controle, Silverthorn. Hou controle! schreeuwde ze zichzelf in gedachten toe. Ze ging ongemakkelijk verzitten, niet wetend of ze zich moest verontschuldigen of niet. Dit was misschien niet echt het juiste moment geweest om uit te vallen tegen een onzekere poes...
De reactie van Silverthorn was er eentje die Appleblossom niet graag hoorde. ‘Waarom ben je dan ook weggegaan!’ klonk het in de schuur ‘Een clanleven opgeven... Dacht je echt dat het leven van een wilde beter is dan het leven van een clankat?’ Het speelde in op al haar twijfels en al haar angsten, al haar spijtgevoelens. En het was niet goed. Ze beet voor een moment op haar lip en haar nekharen rezen licht overeind. Haar ogen kneep ze dicht maar ze kon de opkomende golf van emoties niet onderdrukken. "Jij hebt geen recht van oordelen!" Kwam eruit, haar stem afgeknepen, maar toch luider dan ze eerder had gesproken. "Met nutteloze oorlogen, zonder vrienden en een familie die bijna allemaal vermoord zijn!" Weer beet ze even op haar lip. Haar poten trilden, een naar gevoel wat haar betrof. Maar ze kon het niet helpen.
Waarom zou ze het er dan ook niet allemaal uitgooien? Wat maakte het ook uit... Ze kon toch niet weg uit de schuur zonder langs de poes te komen en wegjagen zou waarschijnlijk niet lukken. Haar stem verlaagde zich dus wat meer. "Mijn enige vriendin heeft me verstoten en bedreigd omdat ik wel ouders had en zij niet.. Mijn vader is gestorven, mijn zus is verdwenen... Mijn moeder zakte steeds verder weg.. Ik had niemand meer over, geen vrienden. Waarom zou ik blijven?" De laatste vraag was bijna verwijtend uitgesproken. Maar ze kneep haar ogen weer even dicht. Wat maakte het uit... Wat maakte het uit... "Maar je hebt gelijk.. Ook hier kan ik er niet aan ontkomen.. Dus het maakt niet uit..." Ze dacht weer terug aan haar moeder, haar pels gedrenkt in helderrood bloed. "Mijn moeder heeft zich bij de Bloodclan gevoegd.. Ik zag haar.. net.. Boven het lichaam van een kittypet..!" Ze kneep haar ogen weer dicht na deze hulpeloze kreet en droge snikken begonnen haar keel te verlaten. Waarom vertelde ze het eigenlijk aan deze poes? Ze kende haar nauwelijks en zat er waarschijnlijk niet op te wachten. Ze was zielig... zielig.
Silverthorn wist niet echt wat voor reactie ze verwacht had van Appleblossom. Ze wist wel dat dít niet de reactie was die ze liever niet gehad had. ‘Jij hebt geen recht van oordelen!’ sprak de jonge poes opvallend fel. ‘Met nutteloze oorlogen, zonder vrienden en een familie die bijna allemaal vermoord zijn!’ Silverthorn keek sprakeloos naar de trillende poes. Nuttteloze oorlogen? Geen vrienden? Een familie... die vermoord was?! Vooral die laatste woorden leken haar keel dicht te knijpen. Als geen ander wist ze hoe het was om naasten te verliezen. Ze wilde zich verontschuldigen tegenover Appleblossom, maar wist niet goed hoe. Ze keek onzeker naar de gouden ogen van de poes tegenover haar, ook in Appleblossoms ogen was aarzeling te zien. Toen ineens begon de ex-clankat te praten. Te vertellen. Silverthorn probeerde een goed luisterend oor te zijn terwijl Appleblossom uit de doeken deed dat ze was verstoten en bedreigd door haar vriendin, hoe haar familie langzaam aan uiteenviel en dat ze haar moeder als lid van de Bloodclan had aangetroffen.
Silverthorn besefte dat ze een lange tijd haar adem in had gehouden en begon pas weer met ademhalen toen Appleblossom lang en breed was uitgepraat en snikkend voor haar zat. De Bloodclan... Oh Starclan... In gedachten ging Silverthorn alle Bloodclankatten langs die ze ooit was tegengekomen. Dat waren doorgaans geen lievelingetjes. Even schoot de gedachte door haar heen of Appleblossom zich later misschien ook bij de Bloodclan zou willen voegen, in navolging van haar moeder. ‘Ik...’ begon Silverthorn aarzelend. ‘Het... Het spijt me van daarnet. Ik had niet tegen je uit willen vallen.’ Een instinct vertelde haar dat het misschien wel goed zou zijn om naar Appleblossom toe te lopen en haar geruststellende kopjes te geven, maar dat durfde ze niet. ‘Ik dacht...’ Silverthorn aarzelde wederom even, maar vervolgde toen redelijk zelfverzekerd: ‘Ik dacht te weten wat je doormaakte, want ik heb ook familie verloren, maar nu je dit hebt verteld weet ik dat mijn situatie anders was. Is.’ Ze kwam overeind en deed voorzichtig een stap naar Appleblossom toe. Zachtjes vroeg ze: ‘Is er een manier waarop ik je kan helpen, steunen? Waarop ik je last kan verlichten, als is het maar een beetje?’
OOC: Ja, ik weet het, die ene week zijn er drie (of vier?) geworden, maargoed, hier is de post. Voel je overigens niet gedwongen te reageren. Als je dit topic te oud vindt oid, dan neem ik je dat niet kwalijk.
Voor een moment bleef Appleblossom stilzwijgend zitten, enkel het geluid van haar snikken hoorbaar. Haar schouders schokten mee met elke snik die ze uit haar keel forceerde. Maar ze sprak niet meer, ze wilde niet meer spreken. Het was uberhaupt nooit de bedoeling geweest om dit aan een wildvreemde rogue te vertellen. Maar hier zaten ze dan, in haar schuur. Je bent altijd te goed gelovig geweest... Woei er door haar kop heen, maar ze duwde het weg. Het maakte nu toch allemaal niet meer uit. Alles was kapot, in stukken gesmeten en vertrapt tot stof door degenen waar ze ooit van gehouden had. Zelfs al zou Silverthorn nu haar moment van zwakte als opening zien en een klauw door haar keel laten glijden, het kon haar op dit moment toch niks meer schelen...
Maar, tot haar eigen verbazing kwamen er geen vervelende woorden of honend gelach van de oudere kattin. Haar kop lichtjes heffend en haar ogen dof, keek Appleblossom de roguepoes voorzichtig aan. Dit was absoluut niet de reactie die ze verwacht had, alles behalve zelfs. Het was een reactie van medelijden, een excuses. Maar wilde ze die wel? Wilde ze medelijden? Ze wist niet wat ze wilde, dat moest ze heel erg eerlijk toegeven. Dus bleef de kleine poes voor een moment verloren zitten. Toch perste ze de woorden er geforceerd uit. "Het geeft niet.." Mompelde de poes maar, om het onderwerp iets te sluiten, of tenminste, dat te proberen. Het voelde alsof ze een dam doorbroken had die dreigde haar hele psyche te overstromen. Haar wilde emoties die haar enkel maar in verwarring brachten op dit moment. Ze wilde zichzelf niet helemaal verliezen in haar verdriet en zelfmedelijden, maar overstuur was ze zeker wel op het moment... Ze keek de poes wat hulpeloos aan als reactie op haar aanbod voor hulp. Ze slikte eventjes, maar sprak daarna toch, haar stem nog licht verstikt. "Ik ben bang voor de Bloodclan... Bang voor wat ze kunnen doen.. Bang voor.." Haar stem stierf even af. Was ze bang voor haar eigen moeder? Eigenlijk wel.. De moordlustige blik, het bloed... Ze besloot haar zin niet af te maken. "Is het érgens veilig voor ze..? Kunt u me dat vertellen?" Haar stem was niet meer dan een fluistering gevuld door angst en verdriet. Alle overige dingen die ze zou kunnen vragen aan de poes, die kon Silverthorn immers toch niet vervullen... De poes kon haar leven immers niet met een paar magische toverwoorden rechtbreien.
Het bleef even stil in de schuur. Silverthorn had Appleblossom aangekeken, maar richtte haar ogen nu weer op haar voorpoten, ongemakkelijk. Appleblossom mompelde dat het niets gaf, maar Silverthorn betwijfelde of de poes dat meende. Ze leek vooral geen zin te hebben in problemen en daar kon Silverthorn zich helemaal bij aansluiten. Zíj had ook geen zin in gedoe. Ze keek weer even een kort moment op en kon zien dat Appleblossom nog steeds met zichzelf in gevecht was. Om de poes niet te storen in de stroom van gedachten die nu ongetwijfeld door haar heen moesten gaan, richtte ze haar blik weer op haar voorpoten. Telde haar nagels – alsof ze het niet gemerkt zou hebben als ze een nagel was verloren! – en probeerde ze moeizaam in en uit te trekken – alsof dat niet al jaren een probleem was bij haar gescheurde klauwen. Ze keek weer heel eventjes op en ving Appleblossoms blik, die overliep van onzekerheid en verwarring.
‘Ik ben bang voor de Bloodclan...’ bekende Appleblossom. Ik had weg moeten gaan, haar niet aan moeten bieden haar te helpen, dacht Silverthorn vertwijfeld. Ik ben zelf ook bang voor de Bloodclan. Bang voor Clankatten. Bang voor de Wilden. Appleblossom eindigde haar aarzelende woorden met de vraag of er ergens een plek was waar het veilig was. Silverthorn keek haar even overrompeld aan. Zo’n simpele vraag, maar toch vond ze het lastig om hier antwoord op te geven. Ze had zelf immers nog nooit een plek gevonden waar ze niet de kans had een lid van de Bloodclan tegen het lijf te lopen. Zelfs in het Tweebenengebied verschenen ze wel eens, had ze gehoord. En dan nog: als ze Appleblossom naar het Tweebenenterritorium stuurde, stuurde ze haar net zo goed de dood in.
Het deed haar dan ook pijn te moeten zeggen: ‘Een plek waar het veilig is... Ik... Appleblossom, ik ken niet zo’n plek. Misschien heel, heel ver van hier. Voorbij het Tweebenengebied. Of de andere kant op, voorbij de hoge bergen.’ Ze keek Appleblossom verontschuldigend aan. Het was zoiets kleins dat de poes vroeg, en nog kon ze haar niet helpen, en dat speet haar verschrikkelijk.
Een bijna smekende blik lag in de goudgekleurde ogen van de poes terwijl ze naar de oudere rogue keek. Het had het wantrouwen doen vervagen. Ze wilde op dit moment het liefste gewoon antwoord op haar vraag en dat zo snel mogelijk. Ze wilde niet langer in angst leven, iets wat ze haar hele leven al had gedaan. En de woorden die ze als antwoord kreeg deden haar dan ook zeer. Het was een antwoord vol berouw, maar wel een zeker antwoord. ‘Een plek waar het veilig is... Ik... Appleblossom, ik ken niet zo’n plek. Misschien heel, heel ver van hier. Voorbij het Tweebenengebied. Of de andere kant op, voorbij de hoge bergen.’ Ook de blik die op haar gericht werd was verontschuldigend. Appleblossom keek eventjes wezenloos naar de zilveren poes, waarna haar blik weer langzaam naar de grond ging. Haar tanden priemden lichtjes in haar onderlip, maar ze wist overig gesnik wel buiten de deur te houden. Dus.. nergens was het veilig. Helemaal nergens. Zo ver durfde ze niet te gaan, ze twijfelde uberhaupt of ze het wel kon. Teveel vijandig gebied, te veel onbekend gebied en te veel onzekerheid. "Dus praktisch gezegd.. is het nergens veilig?" murmelde de poes. De smekende hoop die zojuist nog in haar ogen geflakkerd had, was ondertussen uitgeblazen. Het was vervangen met een holle leegte. Ze wilde veiligheid, geborgenheid, maar ze kon het nergens vinden... En jezelf opsluiten in de schuur was ook geen optie. Dan zou ze binnen notime verhongeren. Of gevonden worden.
De stilte die volgde op haar woorden was even pijnlijk als de woorden zelf. Misschien was het wel beter geweest om haar klauwen in de keel van Appleblossom te boren, dan was de arme poes uit haar leiden verlost. Dat was misschien een geruststellender antwoord geweest dan het antwoord dat ze had gegeven. Of had ik moeten liegen? dacht Silverthorn vertwijfeld, maar ze was geen leugenaar. Al zou ze het willen, dan nog betwijfelde ze of ze een leugen overtuigend over haar lippen zou kunnen krijgen.
‘Dus praktisch gezegd... is het nergens veilig?’ klonk het zachtjes, haast onhoorbaar. Silverthorn bleef stil. Ze liet haar staart zachtjes over de stoffige vloer glijden en begon onzeker haar gescheurde nagels weer in en uit te schuiven, voor zover dat mogelijk was. Wanhopig probeerde ze woorden te bedenken die Appleblossom gerust konden stellen, maar ze wist er geen te vinden. ‘Ik zou best samen met je willen jagen, of zelfs voor je jagen, als je je hier wilt verschuilen,’ zei ze aarzelend. ‘Maar ik ben maar een oude kat en...’ Wel zeggen? Niet zeggen? Wel zeggen. ‘...en kan nauwelijks mezelf in leven houden. Ik vrees dat ik meer een last zou zijn dan een hulp.’ Ze schudde moedeloos haar hoofd en vervloekte zichzelf in gedachten. Ze had een steunpunt willen zijn voor deze poes, maar in plaats daarvan zaten ze hier als twee hulpeloze schepsel bij elkaar. Verachtelijk.
Onderwerp: Frenzy 
zo 23 feb 2014 - 22:41
Voel je overigens niet gedwongen te reageren. Als je dit topic te oud vindt oid, dan neem ik je dat niet kwalijk. 