Frenzy

Onderwerp: Re: Frenzy vr 2 mei 2014 - 22:50

Appleblossom beet licht op haar lip terwijl ze nadacht. Nergens was dus veilig. Dan moest ze het risico dus nemen...? Er was altijd de kans dat er iets mis ging en haar kennende, zochten de problemen haar toch al op. Ze zuchtte mentaal lichtjes. Het was niet anders, ze had dit leven gekozen en ze moest doorleven. Want terug naar de Riverclan kon ze toch niet meer. Als verrader zou ze nooit meer opgenomen worden in hun rangen. Zeker niet nu ze wist wat er van haar moeder was geworden. Maar ze trok haar kop met een ruk op toen ze hoorde wat Silverthorn vertelde. "Ik zou best samen met je willen jagen, of zelfs voor je jagen, als je je hier wilt verschuilen," zei ze aarzelend. Vol ongeloof staarde Appleblossom de poes aan. "Maar ik ben maar een oude kat en... en kan nauwelijks mezelf in leven houden. Ik vrees dat ik meer een last zou zijn dan een hulp." De poes beet weer lichtjes op haar lip. "Dat wil ik ook niet! Ik wil niet een last zijn voor nog een kat en ik weiger dan ook dat nog te zijn. Dus het spijt me, ik zou uw aanbod niet eens willen aannemen. Ik ben een rogue geworden en zal het dus ook op mijn eigen houtje moeten redden." Haar pels ging iets omhoog staan en het was duidelijk dat ze niet zo heel erg veel vertrouwen had in haar eigen ideeën, maar het was een begin.

Onderwerp: Re: Frenzy zo 4 mei 2014 - 12:03

Silverthorn wist niet of ze zich beledigd of opgelucht moest voelen, toen Appleblossom haar aanbod afsloeg. Ze besloot voor het laatste te gaan. Appleblossom had een punt – ze was nu een Rogue en moest voor zichzelf kunnen zorgen. Gevaar of niet. Silverthorn knikte begrijpelijk naar Appleblossom en zag dat de poes zichzelf nog niet helemaal overtuigd had van haar eigen kunnen. Silverthorn besloot dat het minste wat ze kon doen, was dat ze Appleblossom een beetje vertrouwen mee kon geven. ‘Ik weet zeker dat je een goede Rogue zult worden, Appleblossom,’ zei ze vriendelijk. ‘De eerste maan zal het natuurlijk moeilijk zijn, nu alle herinneringen nog vers in je geheugen zitten, maar het zal steeds makkelijker gaan, dat zul je zien. De herinneringen zullen nooit... misschien nooit helemaal verdwijnen, maar je zult er mee leren leven, dat weet ik zeker.’ Ze nam een korte pauze en vervolgde toen, haast dwingend, maar eerlijk en oprecht, alsof ze het tegen haar eigen familie had: ‘Je bent een sterke kat Appleblossom. Je bent van ver gekomen en hebt veel meegemaakt... Beloof me dat je zult proberen die herinneringen te gebruiken als een bron van kracht en niet als een zwakte.’ In stilte dacht ze daarachteraan: Beloof me dat je het anders zult doen dan ik.
En toen gaf ze, geheel tegen haar eigen principes en angsten in, voorzichtig een opbeurend kopje tegen Appleblossom aan.