I din't forget, but I tried to forgive you {Dyingblack} {open}

Doelloos liep Stormysoul door het Territorium heen, haar gedachten totaal niet bij haar. Ze vond het nog steeds wennen, dat het kamp onderwater lag, tenminste dat bleek zo want steeds als ze terug kwam van een jacht of iets dergelijks liep ze uit pure gewoonte terug naar het vertrouwde kamp, het vertrouwde onderwater gelegen kamp. Nu alles en iedereen was verhuist naar de Highlands leek het nog drukker dan normaal, bijna elke kat was aan het rondrennen van de stress, of taken. Ver links van haar zag ze de vierboom, terwijl recht voor haar de enorme kloof was die de RiverClan en WindClan van elkaar scheidde. De kloof, diepe, lang vergeten herinneringen stroomden naar buiten, die de tabby het liefste zo diep mogelijk weer wou terug stoppen. Haar kijkers speurden het riet af, zoekend naar enig teken van leven, wat als ze het goed zag ook lukte. Ergens in dat goudgele gras stak een nachtzwarte vacht uit, nu hoopte Stormysoul ergens die in haar gedachten dat het niet hém zou zijn. Terwijl de vacht meer en meer dichterbij kwam wist de kattin meer en meer zeker dat hij net was, dus uit pure woede, verdriet en omdat ze het bijna niet meer kon tegenhouden stormde ze op hem af. Al stopte ze midden in haar kwade ren en dacht weer aan de diepe kloof die hen scheidde, ze was best opgelucht dat ze stopte, nog een konijnenlengte was ze weg van de kloof.

In het riet naast de diepe kloof liep een donkergrijze kater. Hij liep doelbewust naar de kloof toe. Misschien kon hij zich erin gooien en van zijn leiden verlost zijn. Vlak voor de rand stopte hij. Er leek iemand naar hem toe te komen. Hij staarde door het riet, en inderdaad, daar kwam een bekende gestalte op hem af rennen. Toch gaf de donkere kater geen teken dat hij het gezien had. Hij staarde weer omlaag, in de diepten die hem al zijn zorgen konden laten vergeten...

I din't forget, but I tried to forgive you {Dyingblack} {open} V9y2R1j

Terwijl ze in haar woeste ren was leek de kater haar misschien te zien, Stormysoul wist het niet helemaal zeker. Net nadat ze was gestopt snapte ze niet wat hij ging doen, het was te zien dat hij in een erg diep verdriet was. Meteen drong het tot haar door, zou hij zelfmoord plegen? Er koest wel iets héél ergs gebeurd zijn, iets wat veel erger is dan liefdesverdriet. Omdat de She-Cat het eigenlijk best wel zielig vond voor hem, hoeveel ze haarzelf ook zal gaan haten als ze hem misschien gaat redden als hij gaat springen, kon ze het eigenlijk niet verdragen om hem dood aan te treffen, zelfs al is hij niet haar Clangenoot. Met een regelmatige ademhaling probeerde Stormysoul haarzelf tot rust te krijgen en schreeuwde naar de kater, niet gemeen, alleen zodat hij haar kon horen "Hé! Dyingblack!" ze probeerde weer haar vrolijke glans in haar ogen terug te krijgen, zodat ze niet -meer zo- gevaarlijk voor hem overkwam. Nu kon hij haar niet meer negeren, hij wist dat zij hem zag en de tabby wist dat Dying haar had gehoord.