What is beauty? {Whitelion}

Ze rolde zich op tot een klein, sneeuwwitte bolletje. Haar haren staken of tegen de afschuwelijke grond. Hoe kon dat nu bestaan met die kleur? Ugh, afschuw. Chainkit rolde met haar ogen en draaide zich om. Haar ogen ontmoette het zwakke zonlicht van de schemering. In het zwakke licht dat naar binnen gleed, kon ze de schaduwen van katten onderscheiden. Zij gingen hun poten vuil maken, rollen in de modder... Hoe konden ze dat nu doen? Modder was zo vuil. Ze kon zich niet echt herinneren wanneer dat nog in de mode was geweest. Een modder pels. Een rilling schoot over haar ruggengraat en wel meteen vlogen de restjes slaperigheid van haar ogen. Ze duwde zichzelf recht en nam zelfs niet de moeite om zich uit te rekken. Ze schudde zich enkel uit, om daarna haar ogen terug over de slapende katten te laten gaan. Uhum, het was ochtend hoor! Ze zuchtte en stond op, haar blik gleed langs de stomme queens die haar steeds opnieuw de les wilde spellen. Nu kon ze hen lastig vallen. Toch deed ze dat niet. Een echte dame deed dat niet.

Met een trotse blik in zijn groen en zijn blauw oog liep de witte kater de nursery binnen. Hij ging de kittens eens op zoeken, om preciezer te zijn: ZIJN kittens. Ze waren allemaal prachtig, geweldig, schattig, en het beste wat je maar kon wensen. Ze waren bijna zo perfect als hem. Vooral de sneeuwwitte, die zo erg op hem leek. Chainkit. Ze had ene prachtige, heldere groene blik en een vacht zo wit als de zijne. Nu zat ze in de nursery, en keek naar haar slapende siblings, de slapende queens en de andere slapende kittens. "Hallo Chainkit.", zei hij, ene trotse glans in zijn ogen en een piepklein, amper zichtbaar glimlachje om zijn snuit geplooid.

"Hallo Chainkit." De zware stem van de kater liet haar schrikken, maar toen ze haar kopje omdraaide, snorde ze luid. "Papa!" zei ze opgetogen en ze duwde haar kopje tegen zijn poot aan. Haar stem was hoog en lief en klonk als gezang in haar oren. Ze was gewoon prachtig, echt een geschenk uit de hemel, dat wist zelfs de domste kit. Ze richtte haar ogen op naar de kater. Zijn ogen was geel, de ander groen. Zij had de genen van het groen overgenomen en droeg nu die kleur in haar beeldschone ogen. Toen vertrok haar gezicht en keek ze hem beteuterd aan. "Papa?" zei ze ietwat zachter dan eerst, haar stem nog steeds honingzoet als altijd. "Waarom is mama lelijk?" Ja, ze zei het en ze had er geen spijt van. "Zwart is niet mooi," murmelde ze zachtjes waarna ze haar ogen van hem afsloeg en deed alsof ze schuldbewust was, maar dat was ze niet. Nightbreeze was gewoon lelijk, tja, niks aan te doen zeker?

"Papa!", zie het witte poesje opgetogen. Whitelion glimlachte. De drie pluizenbollen die zijn kittens waren, waren de enigen die hem oprecht knden glimlachen. Maar dat kon ook niet anders, zo perfect als ze waren. Chainkit's gezicht betrok, en meteen schoten zijn haren overeind. "Papa?" Hij keek haar wat vragend aan, maar de woede bleef er staan; Had iemand zijn kleine prinses pijn gedaan? "Wat is er, prinsesje?", antwoordde hij. "Waarom is mama lelijk?" Toen hij de woorden van zijn dochter hoorde moest hij toch wel glimlachen. Zij snapte het helemaal. Whitelion antwoordde: "Als er geen lelijke katten zouden zijn, zouden wij niet zo mooi lijken. Daarom is het goed als je met lelijkers omgaat; zo lijk je zelf nog mooier.", gaf hij zijn advies. En aangezien zowat iedereen in de clan minder mooi was dan hem -en zijn kittens- was het niet zo moeilijk om mooi te zijn. "Zwart is niet mooi," zei het sneeuwwitte poesje. Nu knikte de witte kater, maar hij gaf geen antwoord. Ze had het gezegd, ze had gelijk gehad, dus waarom zou hij er nog iets aan toe moeten voegen? Maar toen bedacht hij zich dat hij altijd het laatste woord moest hebben, als vader, en hij antwoordde: "Inderdaad."

"Wat is er, prinsesje?" Ze liet een lage snorgeluidje horen bij dat woord. Ze moest deze kater rond haar pootje binden zodat hij enkel oog had voor haar en niet voor Blackie of Papegaienbek. Wat voor namen hadden ze nu ook? Sorrow -zielig- en Parrot -Gek-, WTH was mis met die kattin die zichzelf haar moeder mocht noemen? "Als er geen lelijke katten zouden zijn, zouden wij niet zo mooi lijken. Daarom is het goed als je met lelijkers omgaat; zo lijk je zelf nog mooier." Chainkit fronste even bij die woorden, maar knikte toen. Dus iedereen was lelijk en dat was nodig zodat ze haar schoonheid zouden kunnen zien. Dat betekende dus dat ze nog mooier moest worden! "Inderdaad." Zei haar vader toen ze zei hoe lelijk zwart was en dus indirect zei dat ze Sorrow en Night daardoor haatte. Maar ergens voelde ze ook dat White hetzelfde dacht. "Papa," vervolgde ze zachtjes. "Sorrow is nooit lief tegen mij, hij pest mij," ze sloeg haar ogen van haar vader en liet neptraantjes in haar ogen lopen. Ze snikte even en een schok terug door haar ruggengraat. "Hij duwde me en sloeg me, hij noemde me klein en dom...." Ze slikte even en moest de grijns onderdrukken. Die Sorrow ging boeten voor zijn daden. Zo gedroeg je je niet tegenover je koningin.

"Papa," zei de witte kitten zachtjes. Ietwat bezorgd, maar terug met die oplaaiende woede in zijn ogen, keek hij naar zijn dochter. "Wat is er, prinsesje?", antwoordde hij, zijn eerdere woorden herhalend. "Sorrow is nooit lief tegen mij, hij pest mij," antwoordde Chainkit. De witte kater sloeg zijn pluizige staart om haar heen en keek boos, maar toch ook met wat medelijden. "Dat mag hij niet doen tegen mijn prinsesje!", antwoordde hij, misschien ietwat in kittentaal, maar de woede was duidelijk te horen. Hij merkte dat er traantjes over haar wangen liepen. Zachtjes haalde ij die eraf, met het puntje van zijn staart. "Niet huilen, m'n prinsesje..", murmelde hij, zachtjes. Toch vreemd hoe een kat kon veranderen bij zijn kittens. "Hij duwde me en sloeg me, hij noemde me klein en dom...." Langzaam legde Whitelion zijn kopje op de hare. Zachtjes, zodat hij haar geen pijn zou doen, maar hard genoeg zodat ze het zou voelen.

"Dat mag hij niet doen tegen mijn prinsesje!" Wel doe er dan wat aan! Had ze willen roepen, uitschreeuwen, noem maar op. Gooi hem uit de clan, verf hem wit, schiet hem dood, voer hem vergif, nog suggesties? De kittentaal had haar niet aangestaan, ze was geen kleine kit hoor! "Niet huilen, m'n prinsesje.." Het puntje van zijn staart viste de tranen van haar gezicht, maar dat had ook best zelf kunnen doen. Maar goed, wat moest ze nu doen? Olie op het vuur gooien? Hem zwart maken -grin- Wacht, dat kon niet, hij was al zo black! Toen ze de kop van haar vader tegen de hare voelde, wachtte ze even. Een plan bouwde zich op in haar kop. Even krulde haar mondhoeken naar boven, maar ze verdwenen al snel toen de grote kater zijn kop van de hare haalde. Met natte ogen keek ze naar inperfecte blik van haar vader. Ze had nog steeds Deter aan haar kant en het zou niet lang duren of er zouden nog meer katten aan haar kant komen. "Hij wilde me verwonden en zijn klauwen in me zetten," snikte ze zachtjes. "Toen kwam Deterkit," zei ze zachtjes, haar gezicht klaarde wat op. "Hij heeft Sorrowkit van me af gehaald en heeft me goed verzorgd en getroost, hij is lief," ze kon ook als een onschuldige kit spreken hoor.

"Hij wilde me verwonden en zijn klauwen in me zetten," zei Chainkit. Ook haar toontje klonk nu opvallend kinderachtiger dan daarstraks, maar de snik erin was niet te missen. "Toen kwam Deterkit," Deterkit? Dat jong van die ene apprentice die elder moest worden, Cinderfell ofzoiets, nadat hij zich wat uitgeleefd had? En natuurlijk ook het jong van die Dyingblack, een of andere verlegen warrior, iemand die ergens bijstond maar niemand het doorhad. Een watje dus. "Hij heeft Sorrowkit van me af gehaald en heeft me goed verzorgd en getroost, hij is lief," Hij kneep zijn oogjes wat toe en ging voor haar staan. "Deterkit?", vroeg hij. "Dat jong van die verminkte elder en die jonge warrior?" Er klonk duidelijk afschuw door in zijn stem. "Je hoeft niet met zo'n minderwaardige katten om te gaan, Chain.." Langzaam veranderde Whitelion's stem in een zacht, maar duidelijk gefluister. "Er zijn nog katten met ietwat niveau. Misschien zijn er niet veel, maar er zijn er nog. Al zijn die niet veel beter dan de rest." Een piepklein, amper zichtbaar glimlachje plooide zich om zijn gezicht en hij aaide haar eventjes zachtjes met zijn witte staart. "Mijn moeder bijvoorbeeld, Icecloud. Ik kan je wel eens aan haar voorstellen, als je wil. Zeis net zo mooi wit als wij." De blik in zijn ogen werd zachter. Zijn moeder was ook nog één van de weinige die hem konden uitstaan en die hij niet de hele tijd zou proberen te vermoorden. Zoals zijn kittens. Over zijn idioot zusje, Snowbird, de blinde schaamte van de familie, zou hij niets zeggen. Dat was toch maar een nutteloos kreng, niet veel waard.