Hello {Deterkit}

Ze liet haar oogleden wat over haar groene ogen zakken. In stilte gewikkeld keek ze naar de buitenwereld. Daar lag de prachtigste kleur van de wereld, wit. Wit was zo het nieuwe zwart, echt iets typisch voor haar bloedeigen moeder om dat niet te weten. Ugh, ze was zo Leaf Fall, echt geen stijl. Ze rolde even met haar ogen en liet een grijnsje over haar prachtige lippen spelen. Ze stond op en gaf ondertussen een vlugge lik over haar borst. Haar roze tong rolde over de haren en lieten ze omhoog krullen. Ze richtte haar ogen terug op de buitenwereld, voordat ze haar oogleden terug sloot en zich even in het zwart baande. Dit ging niet lang duren. Ze opende haar groen blik, gevuld met zowel een verleidelijk glans als de ijzige hand die haar in deze wereld had getrokken. Ze liet het lachje van haar zijden lippen gaan en keke recht in de ogen van een andere kat, volledig onbekend naar haar weten, maar niet voor lang. Ze zette haar kop wat schuin en zette een stap naar voren, haar ogen twinkelde zachtjes in het zwakke zonlicht dat langs de ingang van de Nursery haar lichaam belichte. "Hallo," zei ze simpel, haar stem zoet en vriendelijk. Tijd om deze wereld in te palmen met alles wat ze had.

De zwart witte kitten zat op zíjn steen naar de Nursery te kijken. Zijn grijs met groene blik lag hooghartig op de queens en andere, minderwaardige, kittens. De steen was niet al te hoog maar dat samen met de maar centimeter dat hij groter was dan de meeste kittens voelde hij zich superieur tegenover de rest. Ja, wat kon een kat nog meer hebben? Hij was een kater, dus van het sterke geslacht. Daarbij was hij nog; Knap, slim, sterk, geweldig. Gewoon een kittens geschapen door Starclan zelf. Zijn siblings hadden maar geluk met hem, ze hadden de kans om bijna heel de dag van zijn wezen te genieten. Ook zijn ouders mochten zich maar gelukkig voelen. Enkel zijn vader leek het niet te waarderen, deze had hem verraden. Een bittere nasmaak kwam in zijn bek toen hij daarover dacht. Zijn ex-pa zou het nog eens inzien dat hij fout zat. Die gedachten zette hij maar van zich af en keek met een rustige blik naar buiten. Zijn steen gaf hem daarop niet het beste uitzicht maar hij kon de witte deken duidelijk zien. Hij vond het wel wat hebben, zijn zwarte vlekken staken er fel vanaf waardoor hij in alle glorie afstak van de omgeving. Voor vandaag voelde hij er echter weinig voor om naar buiten te gaan. Daarom liet Deterkit zich maar zakken zodat hij op de steen lag zoals een leeuw doet. Net zo trots en fier keek hij verder en zag een kitten zo wit als de sneeuw op hem af lopen. "Hallo," Zijn charmante positie behouden keek hij was geamuseerd op haar neer. ‘Ben je tegen iedereen zo vriendelijk ,sneeuwvlokje?’ Niet een al te orginele bijnaam maar het ging ermee door. Ze zou zich al vereerd moeten voelen dat hij tegen haar praatte. ‘Maar goed, Hey, Ik ben Deterkit’ Hij hielt ervan zijn naam te zeggen, onthouden en ervan genieten. Hij ging niet naar de hare vragen, het ging om hem en niet om haar. Met een geamuseerde grijns keek hij naar de kattin, misschien kon hij zich hiermee vermaken.

De kit had stijl en had witte plekken op zijn lichaam, toch had hij ook die verachtelijke kleur in zijn pels. Toch liet ze dit niet merken. Haar oogleden zakten wat over haar ogen heen en keken recht in die van de kater die zich als een echte heer had opgesteld op de steen, hij zag er groots uit. Maar zij wist dat zij groter was, het ging niet om hoe je je gedroeg. Nee, het ging om hoe knap je was. En tja, in die wedstrijd won Chain nu eenmaal altijd. En tja, zelfs nu ook. ‘Ben je tegen iedereen zo vriendelijk ,sneeuwvlokje?’ Ze liet haar achterhand wat naast haar en keek met verleidelijke ogen in die van de kit. Ze snorde even bij de bijnaam die kater haar gaf. "Alleen maar als ze het waard zijn," antwoordde ze op zijn vraag. Ja, waard haar gezelschap te zijn. Jeez, was dat nu zo moeilijk? ‘Maar goed, Hey, Ik ben Deterkit’ Ze zette een stapje naar voren en hield haar kopje wat schuin, zodat haar haren rond haar prachtige kop danste. "De naam is Chainkit," zei ze. Haar ogen gleden over zijn lichaam, als je e zwarte vlekken wegdacht, was hij best oké. En dan was hij nog maar 'oké' voor haar. Dus wat dacht ze nu over hem? Ah, niks zeker.

De kitten werd in de ogen van Deterkit opgenomen en in zijn geheugen gegrift. Ze was een poes, van het zwakke geslacht dus. Haar pels was wit en ze had helder groene ogen. Al met al was ze zeker niet lelijk, maar ze tipte nog lang niet aan zijn uiterlijk. Echter was uiterlijk niet alles, misschien was die poes wel idioot dom, of dacht ze dat ze beter was als hem. Dan was je niet alleen dom, maar ook nog eens blind. Hij hoorde haar gesnor aan en wachtte geduldig op het antwoord van zijn vraag. "Alleen maar als ze het waard zijn," Het was vanzelfsprekend dat hij het waard was. Maar een bevestiging was nooit verkeerd. Het werd ook nooit eentonig of saai, net zoals hijzelf. Een prachtig lichaam was nooit lelijk, en zeg het eens zelf; hij was prachtig op ieder vlak. Perfect en volmaakt, de enige van zijn soort. Hij stelde zich voor en bleef in zijn royale positie liggen. Gewoon, omdat het zo fijn was dat iemand wat omhoog moest kijken om je te zien. "De naam is Chainkit," Chainkit. Hij gunde haar een glimlach, maar die bereikte zijn ogen niet helemaal. ‘Sneeuwvlokje staat je beter’ Het klonk als een feit, een bevestiging dat hij haar sneeuwvlokje zou blijven noemen of ze het nou wou of niet. ‘En sneeuwvlokje, ben je hier alleen naar toe gekomen om van mijn uiterlijk en geweldige persoonlijkheid te genieten of had je ook een ander doel?’ Uit zijn toon kon je halen dat hij zichzelf de baas van de clan vond. Niet arrogant, dat was enkel de manier hoe hij dacht, het klonk alsof hij gezag had. Al was hij enkel de baas over zichzelf en de steen waarop hij lag.

Deterkit lachte naar haar. Hij had mooie tanden, dat was zeker. Prachtig wit. Parelwit. ‘Sneeuwvlokje staat je beter’ Ze hield haar kopje even schuin waardoor haar sneeuwwitte haartjes rond haar fijne kopje danste. Met verleidelijke ogen keek ze recht in zijn ogen. Hij had een soort van groene ogen. Ze waren ietwat grijs, maar het ging ermee door. ‘En sneeuwvlokje, ben je hier alleen naar toe gekomen om van mijn uiterlijk en geweldige persoonlijkheid te genieten of had je ook een ander doel?’ Ze ging zitten en sloeg doelbewust haar staart rond haar poten. "Je leek me wel de moeite waard," snorde ze op honingzoete toon. Haar ogen die nu wat groter waren geworden, krompen weer tot ze maar halfopen waren. "En dat was het ook, ik mag je wel," zei ze zachtjes, haar ogen gloeiden tevreden. Ze mocht deze 'Deterkit' wel, hij was zo stoer, mysterieus en zo badass. Totaal haar type jongen.

Hij mocht deze kitten wel, ze was heel erg in hem geïnteresseerd. Eigenlijk was dat vanzelfsprekend. Hij was geweldig in ieder opzicht. Chainkit zat hem met verleidelijke ogen aan te kijken maar hij liet geen interesse tonen. Op zijn troon bleef hij zitten en nam al de bewegingen van het witte pluisje op. ‘En sneeuwvlokje, ben je hier alleen naar toe gekomen om van mijn uiterlijk en geweldige persoonlijkheid te genieten of had je ook een ander doel?’ Had hij uiteindelijk maar gezegd. Niet dat het vorige geen goede rede had maar hij wou weten waar hij aan toe was. "Je leek me wel de moeite waard," Hij grijnsde en sloeg zijn poten over elkaar heen. Alsof hij zeggen wou; Ga verder. "En dat was het ook, ik mag je wel," Zijn blik stond goedkeurend op haar gericht. ‘Nou sneeuwvlokje, ik mag je ook wel’ Hij rekte zich even uit en ging rechtop zitten op het hoogste gedeelte van de steen. Met zijn staart wees hij naar het stuk steen onder heb. ‘Neemt u plaats’ sprak hij hoffelijk. Zijn blik gleed weer over de Nursery. Een koning had een koningin nodig. Een badboy zijn motorchick.