Thunder! {Firework}

Langzaam opende de kit zijn oogjes. Deze waren vanaf zijn pupil langzaam amberkleurig aan het worden. Het viel niet zo op, maar als je goed keek zag je hoe het net een klein vlammetje was dat in zijn ogen ontsprong. Nu waren ze nog helderblauw, net zoals zijn vaders'. Even knipperde Flashkit met zijn ogen. "Huh?" Zei hij met een hese stem. Het was nog donker buiten en toch was hij wakker. Hij strekte zijn voorpoten uit en sprong recht. De kitten schudde even zijn vacht uit, waarna hij snel naar de uitgang van de nursery trippelde. Zijn roestkleurige snuit stak net uit de nursery toen hij zag dat wolken zich bijeen waren gekomen. Met grote ogen keek hij naar het fenomeen. Toch lagen zijn ogen bang in zijn nek. Hij kende dat niet! Zouden die wolken niet vallen als ze met zoveel waren? Hij hield zijn kopje wat schuin en dacht diep na. Misschien wist zijn moeder wel wat dat was. Toen hij zich net naar buiten wilde werken om het eerst zelf uit te gaan zoeken, lichtte een heldere straal de hemel op. Zijn haren vlogen overeind en hij deinsde naar achter. Wat? Konden wolken dat nu ook al!? Vragend schudde hij zijn kopje. Maar hoe kon dat nu? Wolken waren toch saai? Ze bewogen enkel in één beweging en ze konden niet eens snel gaan. Dus wat hadden ze er eigenlijk aan? Toen een zwaar gedonder door het kamp galmde, vloog de kit zeker een meter de lucht in. Toen hij dat deed, botste hij met zijn kopje tegen de bovenkant van de ingang van de Nursery. Hij kwam met een plof terug neer. "Auw!" Tranen welde op in zijn ogen. Bang keek hij naar de lucht en langzaam kroop hij de Nursery terug in. Toen een windvlaag zijn gezicht insloeg en nog een lichtflits met zich meebracht, dook hij weg. Met rechtstaande haren blies hij naar de ingang. Maar toen er opnieuw een knal door zijn oren galmde, dook hij als een bange prooi ineen. Met grote ogen staarde hij naar de ingang. Auw! zijn kopje deed zo'n zeer!

Toen hij langzaam zijn pootjes van voor zijn oogjes weghaalde, zag hij een flame-point kater naar hem toekomen. De kat kwam naar hem toe en sloeg zijn staart rustig rond de kit. "Gaat het een beetje?" Flashkit wou eerst tegen zijn vader aan gaan en hem goed knuffelen, bang voor het licht en het geluid. Maar de kleine kit hield zich sterk en probeerde oogcontact te maken met zijn vader. Angst weerspiegelde in zijn ogen. Hij knikte langzaam. Hoe probeerde zichzelf wat recht te werken, maar toen een nieuwe flits in zijn ooghoek verscheen, dook hij terug ineen. Met grote ogen staarden hij naar de uitgang van de Nursery. Hij wist dat het geluid zou volgen. Toen na een paar seconde nog steeds geen geluid in het kamp was te horen, lichte hij snel zijn kop op. Aha! Hij was weg! Die gemene... Zwaar gebulder weerkaatste door het hol, met al zijn haartjes overeind, sprong tegen zijn vader aan en probeerde hij zijn kleine lichaampje in diens vacht te verbergen.

De kater nam zijn kit dichter bij hem. Was hij dan niet bang voor het geluid en de flitsen? "Ben je er bang voor Flash?" vroeg zijn vader aan zijn zoon. Flashkit keek op naar de vragende ogen van zijn vader en probeerde de rechtstaande haren plat te laten liggen. Hij schudde zijn kopje en probeerde dapper naar zijn vader te kijken. Hij wilde niet dat hij dacht dat zijn eigen zoon zwak was! Fadedkit zou niet bang zijn, hij zou onder de wolken zijn broertje staan uitlachen. Zou Firework hem ook uitlachen als hij enige zwakte toonde? Ja, dat was zeker. De kit staarde bedenkelijk naar de uitgang van de Nursery en zag dat een flits de hemel verlichtte. 'Nu is mijn kans om het hem te tonen!' weergalmde er door zijn kopje. De kit sprong zo snel hij kon weg van zijn vader, naar de uitgang van de nusery. Nu voelde hij pas hoe hard de wind was. Een klein windstootje, liet de kit op zijn tanden bijten. Met half samengeknepen ogen rende hij door. Toen hij uit het hol was, voelde hij ook hoe regen zachtjes op zijn kopje tikte. De kit keek vastberaden naar het midden van het kamp en rende zo snel hij kon daar naartoe. Zijn ogen zochten de hemel af en toen weerklonk het zwaar gebulder door het kamp. Flashkits' haren vlogen overeind en hij zijn spande zich op. Nee! Hij ging niet het watje van het nestje zijn! Die Otterkit mocht wel weggelopen zijn van zijn ouders -waarschijnlijk te zwak en te bang voor het clanleven- maar hij zou een heel erg goeie zoon van zijn ouders worden! Eén waar ze trots op mochten zijn. Een vastberaden blik glansde in zijn ogen, maar al snel nam angst de overhand. Hij probeerde niet al te bang te lijken, want de regen had zijn zicht vertroebeld en hij kende het kamp niet zo goed, dus hij wist eigenlijk niet hoe hij terug naar de Nuresery moest....

De regen sloeg in zijn gezicht, bach! Wat een nattigheid! Hij haatte het! Toen voelde hij opeens iets aan zijn nek en hij keek om, maar het was te donker om te zien wie het werkelijk was. Maar toen de hemel opnieuw verlicht door een lichtflits. Hij legde zijn oortjes plat, maar zag nu wel dat het Firework was die hem had opgepakt. De blauwe ogen van de kater flitste even kort in het licht, om daarna weer een schaduw tegen de inktzwarte hemel te worden. Toen hij niet langer de koude tinteling tegen zijn vel kon voelen, kwam ook de grond onder zijn poten terug. Hij keek op naar zijn vader en ging zitten. "Zo stoere kater, ben je echt niet bang voor het onweer, of zeg je maar wat?" Een doordringende blik doorkliefde zijn ogen. Hij rilde en sloeg zijn blik van de kater af. "Misschien," mompelde hij zacht. Zo zou hij nooit zijn vader tonen hoe stoer hij was!

Firework zuchtte. Flashkit sloeg zijn ogen van de kater af en maakte oogcontact met de grond onder zijn poten. "Weet je Flashkit, soms moet je je angst ook onder ogen zien, want hoe kan je je angsten overwinnen, als je niet eens durft toe te geven dat je ze hebt? Er was eens een grote sterke kater, twee keer zo groot als ik nog, en iedereen was bang voor hem. Behalve de Windclanners, want die zaten bij Leopardshine, zoals de kater heette, in de clan. Ze vonden hem allemaal geweldig, en de kater deed zijn best om aan ieder's verwachtingen te voldoen. De kater leek geen angsten te kennen, net zoals jij nu zegt.." De kleine flame-point keek wat verward naar zijn vader. Hij snapte het niet helemaal... "Maar ik ben niet groot," mompelde hij. "En ook niet stoer," vervolgde hij. "Ik ben maar een kleine kit die bang is voor het niks. Dus waarom was de kater dan bang? Hij kon toch alles aan?" Fluisterde hij zachtjes. Zijn ogen fonkelden van zowel angst als opwinding. Hij hield wel van verhaaltjes.

De ruwe tong van zijn vader gleed over zijn kopje en Flash moest zijn best zijn niet achteruit te deinzen, hij hield daar niet van. Hij trok even zijn ogen dicht en hoopte dat het snel over zou zijn. Daardoor zag hij de aankomende stoot van Firework niet en hij verloor dan ook snel zijn evenwicht. Hij viel neer en keek even met een boze blik in de ogen naar zijn vader, maar de ebde al snel weg bij zijn woorden. "Je bent wel stoer, je moet gewoon in jezelf geloven," Flash sloeg zijn ogen verlegen van zijn vader af. Dat was niet waar! Hij was helemaal niet zo stoer als Faded en als zijn vader! Hij wist zelfs bijna zeker dat Lionbeat nog meer pit had dan hij, hij was maar een laffe, kleine Flshkit en niks meer... "De kater was bang dat hij wat fout zou doen, iedereen vond hem zo geweldig, en als hij iets fout deed wist altijd iedereen het meteen en leek het heel erg erg, hij moest leren om fouten te kunnen maken," Flash keek niks begrijpend naar zijn vader, die naast zijn zoon ging liggen. "Maar..." Zijn stem klonk onzeker alsof hij niet honderd percent zeker wist dat hij wel mocht praten. "Iedereen maakt toch fouten, toch?" Probeerde hij, want deels wist hij het antwoord al. Diep vanbinnen was hij bang dat Firework hem niks zou vinden en hem zou verstoten en dan zouden Faded en hij constant leuke dingen doen, terwijl hij voor altijd vast zat zou zitten in de Nursery. En dan nog wel zonder honing. "Net zoals jij moet leren om je angsten onder ogen te zien," Hij keek even naar zijn vader. In zijn ogen reflecteerden de flitsen die zich in de wolken van de nacht mengelden. Het gedonder weergalmde opnieuw door het kamp en Flashkit legde zijn oortje plat tegen zijn kop en schoof wat dichter tegen Firework aan. Hij zuchtte even, vol ergernis en angst en wierp daarna, net als zijn vader, een blik op het noodweer. Zijn adem stokte bij het zien van de flitsen die aan de hemel danste. Ze leken te reiken naar de boomtoppen van Thunderclan, zo hoog waren ze! Toch leken ze ook de grond te raken, alsof ze hem wilde strelen en bedekken en wilde behoeden van het kwaad dat er liep. Toen volgde de diepe grom van de lichtflitsen en Flashkit slikte even en dook weg in de vacht van de kater. Toch bleef hij kijken naar de lucht. En langzaam drong het tot het hem door, dat hij altijd veilig zou zijn bij hem... Zijn vader... Zijn grote voorbeeld...

Toen hij de zachte staart van zijn vader rond zijn lichaampje voelde, keek hij op. "Goed zo, zie je wel, zo eng is het niet," Hij knikte langzaam. Ja, dat was waar. Als je naar dingen keek, leken ze inderdaad soms eng, maar als je dan beter keek waren ze eigenlijk gewoon heel erg luid. "Zullen we in de regen gaan spelen?" Hij keek even onzeker naar de regen buiten. Het flikkerende licht die in de wolken danste zorgde ervoor dat hij wat dieper in de vacht van zijn vader kroop. Het was nog steeds een eng beeld. Woest gebulder weergalmde door de Nursery en hij slikte. Nee, hij moest ervoor zorgen dat zijn vader hem cool vond! Dat hij wel degelijk beter was dan Faded! Zelfzeker stond hij op en keek hij met zijn amberkleurige ogen naar de liefelijke blik van zijn vader. Langzaam knikte hij, voordat hij naar de uitgang van de den ging en met grote ogen naar de het flikkerende licht staarde. Hij vond het wel nog eng, maar zolang zijn vader bij hem was, kon niks hem pijn doen.