Op zoek...

Yuriko liep verder. Hij wilde een halsband, nou ja wilde! Hij moest wel als hij bij Bloodclan wilde. Hij gromde even in zichzelf. Wat een venedering! Een rogue, met een halsband! Tss, nou ja, hij zou het wel overleven. Yuriko trippelde verder over de vieze grond. Een
donderpad lag naast hem, maar hij wist dat op het kleine donderpad waar hij op liep alleen maar twolegs kwamen, geen monsters. Yuriko zuchtte en luisterde naar de voetstappen achter hem, Saphira. Ze ging met hem mee om een halsband te zoeken. Ze hadden gezien hoe een kitten tekeer ging tegen Scourge en waren toen, na een aantal keer om kijken, weggegaan om een halsband te zoeken. Yuriko was blij dat Saphira mee ging. Hij was lang alleen geweest en kon haar gezelschap goed gebruiken. Hij keek even achterom om te zien of ze er nog was en gad toen antwoord op haar vraag waarover hij na had gedacht toen ze weggingen.
'Ik vroeg me af of het wel zo'n goed idee was om Bloodclan te joinen. Als ze elke keer dat er iets verkeerd wordt gezegd elkaar gaan vermoorden, dan ben ik er weg!'
Yuriko legde zijn oren plat van irritatie.
'Sowieso vind ik het halsbanden idee raar. We zijn toch wild? Ongebonden? En Bloodclan, de naam! Ik dacht dat we tegen de clans waren, in plaats van er zelf een te zijn! Maar goed het zal wel aan mij liggen. Zolang we die clan cats maar een lesje leren vind ik het goed'
Yuriko nam grotere passen om zijn woede weg te stampen. Plots bedacht hij zich. Wat kon hem het schelen of zij elkaar in de haren vlogen. Zolang hij zijn wraak maar kreeg. Hij stopte even zodat Saphira hem kon inhalen en mompelde even een verontschuldiging voor zijn plotselinge haast. Yuriko zuchtte even en vroeg toen:
'Goed dan, waar kunnen we een halsband vinden?'

Saphira had Yuriko aandachtig gevolgd, terwijl ze naar hem bleef kijken. Toen hij sprak, zag ze dat hij steeds geirriteerder werd, en hij liep veel sneller. Zijn woorden bleven wel even bij haar in haar hoofd hangen:
Waarom bloodCLAN? En waarom die halsbanden? We zijn wel wild, of in ieder geval, waren..
Plots werd ze uit haar iedeen gehaald, toen Yuriko plotseling stopte. Hij was sneller gaan lopen, en Saphira was ook sneller gaan lopen, maar nu botste ze per ongeluk bijna tegen hem op. Ze was sinds een keer eindelijk blij, dat ze niet meer alleen was, en iemand had die hetzelfde als haar voelde.. PLots merkte ze dat hij wat zei. Een halsband zoeken?
"goed idee, laten we gaan.." zei ze, een beetje afwezig.. Maar toen bedacht ze zich,
"maar waar vinden we zomaar een halsband?"

Toen Yuriko was gestopt was Saphira bijna tegen hem aangebotst. Waarschijnlijk omdat ze ook zo diep in gedachten was. Hij zuchtte weer en verstond daardoor niet wat ze eerst zei, maar toen ze daarna dezelfde vraag stelde die hij gesteld had, wist hij wel dat zij hem ook niet helemaal verstaan had.
´Ja, dat vroeg ik ook net aan jou! ´ Yuriko schudde even met zijn kop en vervolgde toen,´Ik zag dat de meeste katten een halsband van een hond stalen, maar er moet toch een makkelijkere manier zijn?´
Yuriko zuchtte weer en ging zitten. Hij was eerst zo zeker van al zijn plannen en begon nu steeds meer te twijfelen. Bah! Rotzooi, galmde het door zijn hoofd. Hij keek naar Saphira om te zien of zij misschien een beter idee had.

Saphira voelde zich plots weer die kleine, onzekere kit die ze vroeger was geweest. Ze voelde weer hoe Fokaro tegen haar tekeer kon gaan over Samwee's dood, over hoe goed Starlight wel niet was.. Ze voelde de haat weer opborrellen, toen ze zich bedacht dat e allemaal er niet meer waren. Toen werd ze nog bozer. Die clankatten, als die er nooit waren geweest, kon ze misschen wel normaal geweest zijn! Dan had ze nooit iedereen verloren.. Maar toen bedacht ze zich weer, dat dit niet Fokaro was, maar Yuriko, die maar een nijdig reageerde, en dat dit niet het bos was, maar Twoleg place, en dat, als ze ooit nog wraak zou willen kunnen nemen, NU een halsband moest hebben. Yuriko keek of ze niet een beter idee had dan om een hond aan te vallen.. Eeens even denken..
"Ik ben niet bang om een hond te lijf te gaan" zei ze, zonder te klinken alsof hij dat wel was, want DAT, was hij zeker niet.
"maar het zou beter zijn als we eer gewoon eentje konden jatten ofzo."
Toen zag ze opeens vanuit haar ooghoeken een schaduw aankomen. Het was een grote schaduw, en het stonk naar... HOND!!!

Yuriko keek Saphira vragend aan toen ze opeens heel boos leek te worden. Had hij iets verkeerds gezegd? Hij had het in ieder geval niet verwacht. Opeens leek ze rustig te worden toen ze zei dat ze niet bang was om een hond te lijf te gaan. Yuriko twijfelde hier aan maar zei niets. Saphira stelde voor om een halsband te jatten. Ja, maar van wie dan? dacht hij. Alsof een kat of hond, doesn´t matter, zomaar z´n halsband ergens neer zou pleuren. Saphira´s blik gleed af naar een opening in de muur naast het kleine donderpad. Een schaduw verscheen samen met een bekende geur... hond!!
Een grote bulldog verscheen vanchter de muren. Zijn wangen waren gerimpeld en hingen over zijn kin. Grote slierten slijm dropen uit zijn stinkende bek. Yuriko werd er gewoon misselijk van, zo´n lelijk wezen had hij nog nooit gezien. De hond leek woest en gromde naar hen. Yuriko zette al zijn haren op en blaasde naar het ranzige beest. De hond rende toen op hen af, klaar om te doden...

Saphira zag even snel nog de twijfel in zijn ogen, toen de hond op hen af kwam. Het was een grote bulldog, zo eentje met rimpels. Wat een kwijlende monsters zijn het toch eigenlijk, dacht ze. En ze stinken, niet alleen de vacht, maar ook de stank van.. Rot eten, en prullenbak en..
Gewoon walgelijk. Maar de hond kwam op hen af, en Saphira was een beetje geirriteerd over Yuriko's reactie, dus ze stond helemaal klaar om aan te vallen. Hij kwam steeds dichterbij, en dichterbij, en dichterbij, en dichterbij...
Toen hij binnen klauw-bereik was, sloeg ze toe. Een grote kras over zijn oog, bingo!

Yuriko kreeg het gevoel dat Saphira boos op hem was, zelfs toen de hond op hen afnaderde, maar Saphira gaf de hond een mooie klap tegen zijn kop. De hond werd alleen nog maar woester en gooide zijn kop in de lucht, half jankend, half blaffend. Dit was het meest geschikte moment dacht Yuriko en met een grote sprong sprong hij op de hond zijn rug. Hij nagelde zijn klauwen in de hond zijn warme vlees en beet in zijn nek. De hond blafte en begon te 'bokken'. Hij draaide zijn kop om en beet krachtig in Yuriko's poot. Yuriko krijste van de pijn toen zijn botten werden gegrepen en hij op de grond werd gesmeten. Moeizaam stond hij weer op. Hij negeerde de pijn in zijn poot en rende terug naar de hond. Yuriko wilde weer op de hond springen maar deze keer was de hond sneller. Met zijn grote kop draaide hij naar Yuriko toen om hem met zijn reusachtige kaken te grijpen. Yuriko kon de vlijmscherpe tanden nog maar net ontwijken maar voelde een tand net boven zijn oog schrapen. Hij sprong opzij en voelde warm bloed in zijn oog stromen. Hij zag niets meer en in zijn paniek probeerde hij zich af te vragen waar Saphira was en of ze nog leefde.

Saphira zag wat er allemaal gebeurde. De hond was woest geworden door haar uithaal, lekker dan voor hem, dacht ze. Ze zag ook dat dit het geschikte moment was om aan te vallen, maar zag dat Yuriko dat ook had gezien en liet hem zijn gang gaan. Beter had ze dat niet gedaan. Yuriko sprong op de hond en zette zijn nagels in de vacht van de hond, maar de hond had een sterke onderhuid en begon wild te springen. Toen hij Yuriko er niet af kon schudden, beet hij hem. Saphira hoorde de botten kraken, en wilde hem helpen, maar de hond sloeg haar ruw opzij. Vanuit het hoekje zag ze hoe Yuriko, dapper dat hij was, weer naar de hond toe rende.
"Yurikooo!!!!"
schreeuwde ze, maar ze was te laat, de hond probeerde Yuriko alweer te bijten. Gelukkig miste hij hem, maar zijn grote tanden schraapte boven Yuriko's oog.
"Neee!!" schreeuwde ze weer, en net toen de hond Yuriko wilde afmaken, beet ze in zijn staart. De hond jankte en beet venijndig naar haar, maar Saphira had het zien aankomen. Snel sprong ze opzij, en hapte naar de hond. "Zo, nu heb ik je aandacht, laat nou maar eens echt zien uit wat voor hout je bent gesneden", fluisterde ze hem toe.
De hond bleef naar haar bijten, maar steeds ontweek ze hem, en na een paar secondes sprong ze op zijn rug. Nou heb ik je, vuile etterbak, dacht ze, en sprong half naar benenden. De hond beet dit keer wel raak, in haar oor, maar er was niet veel van de zien. Ze bleef voor op zijn borst hangen, maar ze bijna van werd afgeklauwd en kleine stroompjes bloed bloedde va haar zij, maar ze bleef hangen en..
HAP!! Ze beet hem, recht in zijn keel en raakte een ader. Bloed spoot eruit en de hond beet haar nog een laatste keer, ook in haar achterpoot. Het deed alleen niet veel pijn..
Toen herrinnerde ze zich de gewonde Yuriko. Ze rende naar hem toe en sprak zijn naam:
"Yuriko, Yuriko! Hoor je me?" maar ze wachtte niet op een antwoord, hij bloedde hevig boven zijn oog en het bloed kwam bij hem in zijn oog. Snel likte ze zoveel mogelijk bloed weg en zei toen:
"Yuriko, alsjeblieft, blijf liggen dan haal ik wat mos, het komt goed.."
Ze liep snel weg om mos te vinden, want mos, dat stopt het bloeden, wist ze. Ze liep steeds sneller en vond toen een plukje mos. Snel haalde ze alles wat er was eruit en rende toen terug. Voorzichtig legde wat van het mos op en boven Yuriko's oog, en ook nog wat op zijn poot. Toen herinnerde ze zich de hond. Ze liep naar hem toe, en hij was ernstig aan het bloeden en aan het piepen. Ze legde de overige mos op zijn keel, zodat hij in iedereval niet dood hoefde te gaan. Toen liep ze weer naar Yuriko.
"Yuriko, gaat het?"

Yuriko had gehoord hoe Saphira zijn naam had geroepen en had gevochten met de hond, maar boven alles uit, bloed. Het bloed dat gonsde in zijn oren, dat in zijn ogen droop, dat uit de hond spoot. Dat was altijd aan het einde van een gevecht, als je gewonnen had tenminste. Je werd wakker uit de roes, de roes die je had tijdens het vechten. Je denkt niet als je vecht. Als je dan klaar bent is het enige wat je hoort bloed. Dat van je eigen wonden en boven al, dat van je gedode vijand, van de overwinning! Plotseling begreep hij waarom Scourge Bloodclan, Bloodclan had genoemd.....
Yuriko werd wakker uit zijn gedachten toen iemand over zijn ogen likte. Eerst wilde hij zijn ogen openen om te zien wie het was toen hij het plakkerige gevoel op zijn ogen weer voelde en besloot ze maar dicht te houden. Hij hoorde iemand weg rennen. Voor mos dacht hij diegene horen zeggen. Yuriko zuchtte. Hij was weer eens te onvoorzichtig geweest. Honden werden vaak onderschat, of overschat, dat kon ook nog. In ieder geval was hij dwaas geweest al kon hij zich het gevecht niet meer herinneren, net zoals degene die hem hielp. Hij schrok weer wakker toen er mos op zijn ogen en poten werden gelegd. Toen was de kat weer weg. Even maar, al gauw hoorde hij haar zijn naam zeggen.
'Yuriko, gaat het?'
Hoe wist ze zijn naam? Yuriko legde even zijn oren plat, maar besefte toen dat ze hem hielp. Yuriko keek omhoog naar haar, met geclosede ogen, alsof hij haar recht aankeek. Toen besefte hij dat het vast een angstaanjagende blik was, met het bebloede gezicht en keek weg. Toen pas drong haar geur bij hem binnen, Saphira! Opeens herinnerde hij zich alles weer. In het Bloodclan kamp, het hele gevecht, de pijn..
'Saphira?' vroeg hij, een beetje onzeker

Yuriko had bewogen! Hij keek even naar haar op, wat best wel eng was, want zijn hele gezicht was bedekt met bloed. Oh, waarom altijd bloed? Bloed, bloed, bloed bleef in haar gedachtes hangen. Bloed, altijd bloed, bij een gevecht vooral. Maar Yuriko zat onder het bloed, en dat was niet goed. Toen keek hij haar recht aan. Misschien dan wel met dichte ogen, maar toch. Toen sprak hij haar naam:
"Saphira?" het kwam er een beetje onzeker uit, maar het was wel gewoon zijn stem. "Jep, Saphira in the house, sir" zei ze, met een beetje humor, om hem beter te laten voelen. Ze likte de rest van zijn gezicht zo goed mogelijk schoon, zodat hij weer in ieder geval weer kon kijken. "Okee, voel je je al wat beter? Anders ga ik nog wat mos voor je halen. Of van die zaadjes, eehm, hoe heten die ookalweer..."

Toen Yuriko naar Saphira had gevraagd had ze geantwoord met een grapje daarna had ze zijn gezicht schoongelikt. Ze vroeg of hij zich al wat beter voelde en hij knikte. Hij zij maar niet dat zijn poot voelde alsof een hond hem verbrijzeld had, wat ook zo was. Hij kon zijn pijn goed verborgen houden en zo gauw als zijn ogen zo goed als schoon waren, opende hij ze. Eerst schrok hij even, hij zag wel 3 Saphira's! Toen hij een paar keer had geknipperd zag hij weer goed. Yuriko wilde opstaan, maar toen een geweldige steek in zijn poot hem op zijn tanden deed bijten, zakte hij weer in elkaar. Waarschijnlijk was het gebroken. Yuriko kreunde, dat kon hij dus écht niet gebruiken!! Net nu hij bij Bloodclan wilde en wraak wilde nemen, was zijn linker achterpoot gebroken! Nu kon hij dus niet eens gewoon lopen, laat staan vechten! Het leek alsof Saphira er meer verstand van had dan hij dus wachtte hij op haar conclusie.

(het is wel gebroken )

Saphira schrok even toen Yuriko zijn ogen opende. Ze waren uitgeput, leek het. Maar nog meer schrok ze, toen hij wilde opstaan. Hij kreunde en zakte in elkaar. Was het maar gebroken of was het misschien wel verbrijzeld? Het deed in ieder geval heel veel pijn, dat zag ze wel. "Wacht even hier Yuriko, dan haal ik wat voor je."
Ze wist wel wat trucjes, die had ze geleert toen Starlight ziek werd. Het maakt me niet uit hoe die zaadjes heten, halen zal ik ze alsnog! Ze liep even te zoeken, toen ze het bos voor zich zag opdoemen. Het bos... daar waren die zaadjes. Maar misschien kwam ze dan in clan-terrein.. Pech, Yuriko had haar nodig en ze wist waar ze die dingen moest vinden. Ze was maar heel even bezig, want algauw had ze ze al gevonden. Snel rende ze terug naar Yuriko, en onderweg haalde ze nog wat mos, spinnenwebben en rechte stukjes hout.
Algauw was ze alweer terug bij Yuriko. "Deze zaadjes moet je opeten, dan doet het minder pijn." zei ze tegen hem, terwijl ze de zaadjes bij hem legde. Ze wachtte niet op dat hij ze zou eten, want dat zou nog wel ff kunnen duren. Ze legde nog wat mos op zijn poot. Toen begon ze, heel voorzichtig, zijn poot te 'spalken'. Eerst legde ze voorzichtig een laagje mos erover heen, en toen de rechte stukjes hout zodat het niet kon omdraaien, en toen de spinnenwebben, zodat alles op zijn plaats bleef. Toen ging ze nog even naar de hond, waarbij ze van hem de halsband eraf haalde en bij zijn wond nog wat mos legde. de halsband was mooi zwart. Ze pakte hem op en legde de halsband neer voor Yuriko:
"Die heb je wel verdient, Yuriko..."

Saphira ging weg en zei dat hij moest wachten. Tsja, waar zou hij heen moeten? Ze trippelde weg, voor een hele tijd. Yuriko had geen idee waar ze heen ging. Misschien om iets voor hem te halen, maar waar? Zolang ze maar niets geks deed. Yuriko zuchtte en ging weer liggen. Opeens hoorde hij geronk en zag de hond liggen. Hij pufte en hijgde, die zou niet lang meer blijven leven. Dat deed Yuriko goed. Het vuile beest verdiende te sterven na wat hij hen had aangedaan. Yuriko legde zijn kop op zijn poten en sloot zijn vieze ogen weer. Hij probeerde de pijn in zijn poot te negeren en even in te dutten. Net toen hij bijna weg was hoorde hij Saphira weer:
'Deze zaadjes moet je opeten, dan doet het minder pijn'
Ze legde wat zaadjes voor zijn neus en hij likte ze op. Yuriko herkende de smaak van de papaverzaadjes. In zijn verre verleden had hij die weleens vaker gehad. Plots voelde hij een steek in zijn poot toen Saphira hem probeerde te spalken. Ze leek er wel verstand van te hebben dus liet hij haar haar gang gaan. Yuriko bekeek zijn zwarte poten even en net toen zijn gedachten weer wilde afdwalen kwam Saphira weer terug naar hem en legde de halsband voor hem neer.
'Die heb je wel verdient, Yuriko...'
'Nee,' antwoordde Yuriko,' als ik een halsband krijg, zal het zijn door mijn eigen overwinning. Deze is van jou. Bloodclan zal je eren om je moed en loyaliteit. Dit was jouw gevecht, mijn tijd komt nog wel.'
Het was waar wat hij zei. Yuriko had deze woorden zo opgemurmeld zonder precies te weten waar hij het over had. Toch wilde hij dat deze halsband voor Saphira zou zijn. Zij verdiende hem meer dan hij.
'Kom Saphira, dan brengen we de nacht ergens anders door'
(niet doordenken svp!!)

Ze merkte dat Yuriko haar haar gang had laten gaan bij het spalken, dus dat betekende dat hij haar alvast in iedergeval al een beetje vertrouwde. Maar dat hij zo zou reageren over de halsband... Naja, misschien wil hij zijn eigen halsband zelf wel halen. Maar toch..
"Als jij dat echt zo wilt.." Murmelde ze, en deed de halsband aan. Dat voelde raar, koud en onwennig. Bah, en hij stonk nog naar hond. Ach ja, die stank zou er vast wel afgaan. Ze had daarintegen geen zin om de hond 'uit zijn lijden te verlossen' en legde nog wat mos op de wond. Dat gevecht zla hij vast wel onthouden, dacht ze in zich zelf. Toen zei Yuriko iets over de nacht ergens anders doorbrengen.
"Goed idee, ik wil hier zoiezo niet veel langer blijven dan nodig is", stemde ze in.
"Leun maar tegen mij aan, dan help ik je met lopen", zei ze tegen hem,
"Maar waar zullen we heengaan? Terug naar Bloodclankamp of ergens anders?"
Met ergens anders bedoelde ze meer een holletje dat ze nog kende. Het was hier wel in de buurt, daar hadden zij en Fokaro en Starlight geschuilt de eerste keer dat de clankatten kwamen.

Saphira murmelde iets wat Yuriko niet verstond, maar het klonk niet echt blij. Yuriko had het zeker niet onaardig bedoelt toen hij haar de hlsband teruggaf, integendeel zelfs! Hij had echter geen zin om met haar in discussie te gaan en stond op. Ze zei dat ze niet langer wilde blijven dan dat nodig was en dat hij tegen haar aan mocht leunen.
'Dat hoeft niet hoor, ik kan het zelf wel' zei hij, niet onaardig.
'Beter gaan we ergens anders heen, het Bloodclankamp is vrij ver weg. Weet jij misschien een plek waar we kunnen blijven? Ik kan wel iets bedenken maar als jij iets beters weet?'
(kom zo terug, moet eten :l)

Saphira hoorde wat Yuriko zei. Misschien was dat ene holletje dan geen slecht idee?
"Ik weet wel een plek" zei ze tegen hem.
"Het is nog niet eens meer dan 5 straten verderop" vertelde ze, en wist niet zeker of ze nog veel meer durfde te zeggen over haar holletje. Je kon maar nooit weten, met rogues.
"Het is een klein holletje onder de grond, maar wel groot genoeg voor 4 katten."
Ze twijfelde nog een beetje of ze het moest zeggen, maar dat deed ze toch maar. Deze kater leek een beetje anders van al die andere rogues. Hij had vast ook geen gemakkelijk verleden gehad. Dacht ze dan.
"Daar verstopte ik en mijn familie vaak, kom, laten we gaan, het wordt al donker."
Yuriko had gezecht dat hij liever zelf liep, en dat snapte ze wel, maar ze bleef toch nog maar naast hem lopen, gewoon voor het geval dat hij omviel.

Saphira vertelde wat over de plek waar ze konden slapen. 'Slapen' duizelde het door Yuriko's hoofd. Hij was moe en had zin om neer te ploffen en voorlopig even niet wakker te worden. Toch hinkte hij achter Saphira aan. Soms had Yuriko het idee dat ze dingen vertelde waar ze het eigenlijk liever niet over wilde hebben. Yuriko vroeg er niet naar. Als ze het had willen vertellen, had ze dat wel gedaan. Hij dacht op te merken dat ze dicht naast hem bleef lopen alsof ze dacht dat hij misschien toch in elkaar zou zakken.
'Mooi niet!' dacht Yuriko,'Ik heb wel ergere dingen meegemaakt dan dit,'
'Denk ik,' voegde hij er iets onzekerder aan toe. Hij stromelde verder met Saphira terwijl hij steeds meer last van zijn gewonde poot, maar liep toch verder. Hij zag wel wanneer Saphira zei dat ze er waren.

Saphira zag aan Yuriko dat hij een beetje geergert werd over het feit dat ze naast hem liep. Ik blijf er toch wel een beetje naast lopen, dacht ze, maar ik loop iets sneller, dan kan hij in ieder geval een beetje ruimte voor zichzelf hebben. Yuriko stromelde verder met haar, maar het ontging haar niet dat hij bijna verging aan de pijn in zijn poot en dat hij echt wel rust nodig had. "We zijn er bijna", zei ze tegen hem, om hem nog een beetje gerust te stellen. Eindelijk kwamen ze aan. Er was een klein spleetje tussen een huis en een hek, maar het was groot genoeg om er met 2 in een keer doorheen te gaan. Het rook alleen een beetje... oud, en... smerig. ""Heel even wachten, alsjeblieft" zei ze snel tegen Yuriko. Ze wist dat hij pijn had en moe was, maar ze nam het risico niet dat hij opeens ook ziek kon worden. Snel haalde ze het oude stro uit het nest en legde er nieuw stro in (er was een stal in de buurt, dus stro was er altijd in overvloed). Ze spreidde het uit over de vloer, naja, vloer, grond dan maar. De geur die er ook die ene laatste avond was, hing nog wel een beetje in de lucht, maar dat zal Yuriko vast niet merken, dacht ze. Ze liep snel weer naar buiten en zei toen: "Zo, alles klaar, ga maar naar binnen."

Yuriko voelde de pijn in zijn poot steeds minder worden, waarschijnlijk door de papaverzaadjes die Saphira hem had gegeven. Saphira zei dat ze er bijna waren.
'Gelukkig,' dacht hij, 'dan kan ik eindelijk even rusten.'
Ze waren aangekomen en hij moest zich door een hek aan een huis wurmen. Zijn dikke vacht bleef haken, maar de pijn was niets vergeleken met wat hij in zijn poot voelde. Hij liep door en rook een smerige, oude geur. Yuriko werd er een beetje misselijk van. Saphira ging even weg en hij moest wachten.
'Waarom moet ik wachten? Wat gaat ze doen?' dacht Yuriko argwanend.
Hij had al een tijdje gewacht en wilde net naar gaan zoeken toen ze al terug kwam. Ze zei:
'Zo, alles klaar, ga maar naar binnen.'
Yuriko liep met haar mee en ging haar hol in. Er lag een hoop stro binnen en er hing een oude bekende geur. De lucht drong tot diep in zijn hersenen. Gedachten gingen terug, geschreeuw, gekrijs, bloed, dood. Yuriko opende zijn ogen en straalde al de woede uit die in hem opborrelde.
'Wat is dit?!' schreeuwde hij, ' Is dit een val?!!'
Hij legde zijn oren plat en zette zijn klauwen diep in de grond. Saphira had hem hier naartoe geleid. Ze waren gegaan onder hetzelfde voorwendsel. Zou ze nu alles verbreken? Had ze hier werkelijk een val opgezet? Waren hier hun eeuwig gezworen vijanden? Hij gromde en keek Saphira wantrouwend aan. Was ze wel werkelijk te vertrouwen?

Saphira schrok zich helemaal te pletter toen Yuriko boos werd. Hij rook die bekende geur dus wel.. Naja, echt zin had ze hier niet in, maar toen Yuriko vroeg of dit een val was, draaide er een knopje om.
"Natuurlijk niet! Wat denk je wel!" riep ze boos terug. Wat dacht die kat wel van haar?!
Dat ze een of andere verrader was?! Maar ze zag het wantrouwen in zijn ogen toen hij zijn oren plat deed. Dan maar vertellen.. Stomme kat, brengt ze hem helemaal hierheen, omdat hij pijn heeft, verzorgt ze zijn poot en dan denkt hij dat ze een vuile verrader is!
"Op deze plek, Yuriko, zijn dingen gebeurt, dingen die met gevechten, dood en clankatten te maken hebben. Ik heb je helemaal hierheen gebracht om een reden, en dan ook maar om een enkele reden: Je hebt pijn en rust nodig, en dit lag dichtbij, maar denk niet dat ik ook maar een beetje een verrader ben!" ze was echt boos op hem geworden. Verrader, tsss...
"Maar denk maar niet dat ik nu de zielige kat ga uithangen en het verhaal hierachter ga vertellen, want dan heb je de verkeerde voor je! als je me niet meer vertrouwt, dan ga je maar, maar een ding: als ik een verrader ben, waarom redde ik je dan van die hond?" zo, en dat was dat. Woedend ging ze op haar oude plaatsje liggen, met haar rug naar Yuriko toen. Ze luisterde wel of hij weg zou gaan, ze had niet veel zin om nu naar die kop van hem te kijken.