Op zoek...

Yuriko begreep haar woede, maar hoe zou zij zich voelen als ze zwak was en waarschijnlijk niet kon vechten terwijl er overal om haar heen de geur van clankatten hing! Ze zou hem toch niet begrijpen. Boos draaide hij zich om. Liever wilde hij niet in deze stink lucht slapen. Haar verhaal hoefde hij niet te weten, dat moest ze maar lekker voor haarzelf houden. Hij wist zelf ook wel dat hij daar niets mee te maken had. Net zoals bij het Bloodclan kamp, met de andere vechtende katten, had hij daar ook niet naar gevraagd omdat hij beter wist.
Pff, sowieso hield hij niet van zielige katten. Die konden niet eens voor zichzelf zorgen, maar wacht.. was hij dan nu niet zelf ook een zielige kat? Nee, hij had bijna zijn leven gegeven om Saphira te helpen en was daardoor gewond geraakt. Saphira had hetzelfde voor hem gedaan, maar de lucht in het hol had hem gek gemaakt. Hij kon niet tegen deze geur en ging naar buiten. Daar plofte hij neer in het stoffige gras. De stof waaide op en schitterde in het maanlicht en hij keek omhoog naar de felle maan. Het witte licht scheen op zijn kop waardoor hij zijn ogen iets dicht moest knijpen wilde hij niet verblind worden. Toch voelde hij zicht al wat beter, alsof de maan met hem meeleefde. Yuriko zuchtte, hij wist ook wel dat het niet Saphira's schuld was, maar hij had nu geen zin om zijn verontschuldiging aan te gaan bieden. Yuriko keek om zich heen. Het maanlicht verwarmde hem een beetje en kleine vuurvliegjes zweefden om hem heen. In het weiland voor hem werden er hele zangorkesten van krekels gehouden. Yuriko genoot van al deze schoonheid ondanks de ellende die hij eigenlijk voelde. De pijn in zijn poot kwam weer terug en de wond boven zijn ogen prikte, maar hij kon het nu beter negeren. Yuriko zuchtte en keek omhoog. Heel even dacht hij een vallende ster te zien. Een wind waaide door zijn lange vacht en koelde hem even af. Een glimlach verscheen op Yuriko's gezicht. De schoonheid van de nacht deed hem goed. Yuriko legde zijn kop op zijn poten, om vervolgens de hele nacht naar de hemel te kijken.
Zou Starclan echt bestaan?

Saphira hoorde dat Yuriko naar buiten was gelopen. Dan maar niet, dacht ze nors. Maar ze hoorde dat hij buiten bleef liggen. Ging hij echt niet weg? Even vloog er een beetje hoop door haar heen. Zou hij daar echt blijven liggen? Ze luisterde nog even, maar hij liep niet weg. Misschien had ze een beetje boos gereageerd, dat bergreep ze nu pas. Maar ja, dan had hij haar ook niet voor verrader moeten aanklagen! Eigenlijk wel, de stank die er hier nog hing, alle herinneringen, het gevecht, de angst en de dood... Eigenlijk hadden ze beiden wel gelijk.. Misschien was ZIJ nu juist degene die haar excuses moest aanbieden... Maar hee, Yuriko was gewond, en het stonk weer, en de zaadjes waren vast al uitgewerkt. Ze pakte haar kleine hoopje papaverzaadjes en natte mos op ( niet nat op een vieze manier, gewoon als afkoeling ) en liep stilletjes naar buiten. Daar lag Yuriko op de grond, naar de hemel te kijken. Moest ze dit wel echt doen? Hij had haar wel geholpen, en zij hem, en ze zou hem blijven helpen ook! Misschien was hij dan wel de enige die haar verdriet kon bergrijpen...
"Hee, sorry van daarnet, van doe uitval. Ik was gewoon zo..."
Haar adem bleef stokken. Stom lichaam ook! Snel van onderwerp veranderen...
"Doet je wond erg zeer? Ik heb nog wat papaverzaadjes en nat mos als je wilt.."
Hopelijk bleef hij niet lang boos...

Yuriko zijn ogen begonnen net vermoeid te raken toen hij Saphira naar buitem hoorde lopen. Hij voelde dat ze steeds dichterbij kwam en hij draaide zijn kop om. Ze had wat spullen bij zich. Ze verontschuldige zichzelf en hij kreeg medelijden. Hij was zelf ook niet echt aardig geweest terwijl zij geconfronteerd werd met haar verleden, wat vast niet makkelijk was geweest. Yuriko keek op naar haar blauwe ogen die nu ook werden verlicht door het maanlicht. Opeens leek ze te verstijven en ze begon snel over iets anders wat hij al niet meer hoorde. Yuriko negeerde dat en zei:
''Nee Saphira, het spijt mij. Sorry ik weet niet wat er gebeurde. Die geur had even te veel invloed op me. Ik had niet zo tekeer tegen je moeten gaan.''
Hij keek haar aan en hoopte dat ze hem vergaf voor zijn ondraagelijke gedrag.
''Nu ben ik de gene die op zijn manieren moet letten tegenover een dame,'' voegde hij er iets vrolijker aan toe met twinkelende ogen.
Hij keek Saphira aan en hoopte dat ze er om kon lachen.

Saphira kon er hartelijk om lachen. Humor had hij wel ja! Hij had een twinkeltje in zijn ogen, wat voor haar betekende dat hij het meende. Het was wel fijn dat hij haar vergaf, maar nog fijner dat hij zijn excuses aanbood.
"Het geeft niks, die geur maakt mij ook niet echt blij op dit moment, maar ik heb een gentleman buiten liggen die verzorgt moet worden" voegde ze er blij aan toe. Nadat ze dat had gezecht legde ze de papaverzaadjes voor Yuriko neer, zodat hij ze zelf kon opeten, maar wachtte niet op zijn toestemming om zijn wonden te verschonen. Ze nam de natte mos mee naar hem toe en en likte voorzichtig de wond weer schoon. Toen legde ze de natte mos erop.
"Al beter?" vroeg ze blij. Het was een heldere nacht, en de volle maan gaf een gloed op niet alleen haar blauwe ogen, maar ook op Yuriko's donkere ogen..

Yuriko was opgelucht toen Saphira lachte om zijn grapje. De spanning was weg. Yuriko kon een opgeluchte zucht nog maar net onderdrukken. Saphira gaf zelf ook toe dat de geur haar niet echt blij maakte en zei ook nog iets liefs over hem. Ze legde wat papaverzaadjes voor hem neer en hij likte ze op. Yuriko voelde hij ze zijn wonden verzorgde en genoot van het regelmatige gelik (NIET doordenken!!!) over zijn wonden en later van het koude, natte mos dat zijn warme wonden verkoelde.
''Al beter?'' vroeg Saphira aardig.
''Veel beter!'' zei Yuriko verrukt.
Yuriko had geen zin om aan de volgende dag te denken nu alles zo perfect was. Het silvere maanlicht, zijn verkoelde wonden en de mooie Saphira. Toch vroeg hij:
''Gaan we morgen terug naar het Bloodclan kamp of wat zullen we dan doen?'' vroeg hij rustig.
Yuriko sloot zijn donker blauwe ogen en genoot nog even van het maanlicht alvorens terug naar Saphira te kijken, wachtend op haar antwoord.

Saphira was heel blij toen Yuriko zei dat hij zich goed voelde. Alle spanning van eerst was weg, en ze bleef zo staan. Yuriko sloot even zijn ogen en Saphira voelde zich warm en blij vanbinnen toen hij haar weer recht in de ogen aankeek (niet doordenken waarom)..
Maar toen vroeg hij die ene, onvermijdelijke vraag:
''Gaan we morgen terug naar het Bloodclan kamp of wat zullen we dan doen?''
Ze wist het echt niet. Hij was gewond, en misschien zou Bloodclan hem nu niet meer aannemen... Ze wenste dat deze nacht voor eeuwig kon duren...
"Ik heb echt geen idee... Wat vind jij?"
Als hij terug wou morgen, zou ze met hem meegaan, maar als hij werd geweigerd, dan zou die Scourge wat! Ze wist het opeens zeker: wat er ook gebeurde, alleen door Yuriko's woorden zou ze niet met hem mee gaan. Hij was een dappere rogue, en die kom niet elke dag tegen. Ze had ook het gevoel alsof hij haar begreep... Hij zou de eerste zijn die haar begreep...

Saphira zei dat ze ook niet wist waar ze morgen heen zouden kunnen. Yuriko had het kunnen verwachten. Ze leek net zo vol als hij. Yuriko zag dat ze weer in haar gedachten verdween en hij schraapte snel zijn keel en zei toen voorzichtig:
'Hmmm, misschien moeten we eerst nog een halsband vinden?'
Yuriko voelde weer een steek in zijn zij toen hij er aan dacht nog steeds geen halsband te hebben. Misschien kon hij er een van een kat stelen? Of hij zou gewoon wachten op het lot. Wat er met de hond was gebeurd, dat was toch ook niet gepland? Yuriko legde zijn kop weer op zijn poten en luisterde naar de geluiden om hem heen. De zingende krekels, de waaiende bomen, het ademhalen van Saphira...
Yuriko's ogen prikten, hij was moe. Normaal kon hij de hele nacht opblijven zonder ook maar een spiertje te strekken, maar na wat er vandaag allemaal was gebeurd. Yuriko zuchtte even.
'Laat ook maar, we zien morgen wel wat we doen,'zei hij en voegde er iets vrolijker aan toe,'Laten we er ons dan pas druk over maken.'

Een andere halsband zoeken, dat moest gebeuren. Scourge had duidelijk gezegd dat hij alleen katten in zijn clan toeliet met halsband. Maar Yuriko had haar halsband niet aangenomen en daarbij, hoe zou hij, morgen al, een halsband kunnen halen met een gebroken poot? Yuriko zag er moe uit, en hij legde zijn kop op zijn poten. Saphira keek weer even naar hem. Toen zei hij:
'Laat ook maar, we zien morgen wel wat we doen,'zei hij en voegde er iets vrolijker aan toe,'Laten we er ons dan pas druk over maken.'
Saphira vond dat eigenlijk wel en goed idee. Ze was helemaal uitgeput na wat er allemaal was gebeurd. Maar de gedachte liet har niet los: Wat als Scourge Yuriko niet wou aannemen?
Saphira keek weer omhoog. Alle sterren schenen helder vandaag. Als Starclan bestond, moesten ze Yuriko helpen. Door al het licht van de maan en de sterren keek ze weer eens rond. Ze kon de die ene avond nog zo goed herinneren. Ze MOEST wraak nemen op de clankatten. Maar ze kon het niet alleen. Ze keek naar haar linker zij. De 3 krassen, haar littekens, schenen ook op haar zij. Ze zou de kat eens laten voelen hoe dat voelt. Ze voelde dat Yuriko op haar antwoord wachtte.
"Misschien zouden we eerst wel even moeten slapen ja. Maar hoe krijg jij je halsband?"
vroeg ze aan hem.
"Ik wil er best wel nog een voor je halen, dat je er later een zelf haalt." zei ze tegen hem. Hopelijk klonk dat niet stom of zo, alsof hij dat niet zelf kon.
"Maar we moeten morgen wel terug naar Bloodclan, als we nog mee willen doen.."

Yuriko had Saphira's blik gevolgd van de sterrenhemel naar de littekens op haar flanken. Ze zagen er lelijk uit. Die hadden vast veel pijn gedaan. Misschien was dat wel de reden dat Saphira niet van de clan katten houdt?
"Misschien zouden we eerst wel even moeten slapen ja. Maar hoe krijg jij je halsband?" vroeg ze opeens.
Daar had Yuriko zelf ook al over na gedacht. Hij wist dat daar het probleem lag. Toch zouden ze morgen terugkeren naar Bloodclan met óf zonder halsband. Yuriko had dan wel een gebroken poot, een geduchte tegenstander zou hij nog steeds zijn. Saphira vroeg toen iets wat hem stom in de oren klonk al wist hij dat ze hem alleen maar wilde helpen.
''Hmmm, ik vind wel iets,'' zei hij een beetje onverschillig. Hij zou zich er morgen wel druk over maken. Als ze nu geen goed nachtrust hadden, konden ze morgen sowieso niets. Yuriko zuchtte en zei nadat Saphira had gezegd dat ze morgen wel terug naar Bloodclan moesten als ze er nog bij wilde horen:
''Laten we nu maar gaan slapen. Ik heb het gehad met het stressen. Als we niet goed slapen zien we er morgen zo slecht uit dat de wallen van onze gezichten afvallen en dan worden we het kamp al uitgezet voordat we ook nog maar iets gezegd hebben.''
Yuriko keek Saphira even aan en legde toen zijn kop op zijn poten. Hij sloot zijn ogen en kwam de donkere droomwereld tegemoet.

Saphira lachte in zichzelf over de opmerking van Yuriko. Hij was eigenlijk best wel grappig. Maar hij had gelijk in wat hij zei, als ze nu niet gingen slapen zouden ze morgen oververmoeid aankomen, en dat was nou net niet de bedoeling. Ze zag dat Yuriko al ging slapen, en hij had de slaap nodig. Zelf was ze ook heel moe, maar alle gebeurtenissen en herinneringen speelde nog een beetje door haar hoofd.
"Slaap lekker" zei ze nog tegen hem.
Toen legde zij zich ook neer, maar viel niet gauw in slaap. Ze keek nog wat naar de sterren, en dacht na over alles. Maar uiteindelijk deed ze toch nog maar haar ogen dicht en viel in een onrustige slaap vol angst en razernij...

Yuriko werd wakker. Het was nog donker. De maan was weg, net zoals de sterren. De hele nacht leek een leeg omhulsel van duisternis. Yuriko stond op en keek vertwijfeld om zich heen. Was het nog zo laat? Hij had verwacht dat het al ochtend zou zijn. Plotseling dacht hij iemand te horen lopen. Bladeren knerpten onder zware poten. Yuriko werd er zenuwachtig van en probeerde te zien waar het vandaan kwam. Wie zat daar naar hem te kijken? Een schim liep rondes om hem heen. Yuriko zag niets en paniek greep hem vast. Het was nog zo donker en even dacht hij rode ogen te zien tussen de duistere struiken. Yuriko draaide in het rond en schreeuwde:
"Waar ben je?! Kom tevoorschijn lafaard!"
Opeens hoorde hij het hijgen. Het hijgen werd steeds zwaarder naarmate de voetstappen dichterbij leken te komen. Yuriko zweette, dit kon niet! Wat zat daar, waar was de maan?! Yuriko voelde een steek in zijn achterpoot en zakte op de grond. Zijn gebroken poot bloedde. De pijn werd erger en schoot van zijn poot door het hele lichaam. Stof waaide op en prikte in zijn ogen. Hij sloot ze even. Toen hij ze weer opende scheurde de wond bij zijn wenkbrauwen open. Het bloed klotste eruit zijn ogen in. Yuriko krijste het uit van de pijn....de pijn.
Ondertussen werd het gehijg steeds luider. Yuriko probeerde zijn ogen te open. Dat kon niet, ze plakten aan elkaar. Hij kon ze openen tot spleetjes en zag vanuit zijn ooghoeken iets op hem af stormen. De angst greep hem vast. De dood omhelsde hem. Zijn hele lichaam omhuld in paniek.
Hij werd omver gebeukt en vloog door de lucht. Hij knalde tegen een boom. Alles werd rood. De hele omgeving leek te bloeden alsof een rode maan alles rood verlichte. Yuriko voelde iets kraken in zijn rug en nog meer pijn sneed zijn lichaam in tweeën. Hij voelde het korrelige stof zijn wonden infecteren en maden door zijn huid boren. Hij was aan het sterven, hoe kon dit? Dit gevoel was niet voor hem! Hij moest nog wraak nemen! Dit gevoel was voor iemand anders bedoeld! Hoe kon hij dit krijgen? Yuriko probeerde weer iets te zien. Hij zocht Saphira. Waarom hielp ze hem niet of was ze al dood? Toen dacht hij haar te zien liggen. Haar zachte vacht lag doodstil. Yuriko probeerde haar ogen te vinden om te zien of ze nog leefde. Yuriko dacht haar gezicht op te merken maar op de plek waar haar ogen hoorde te zitten zaten donkerrode gaten. Haar zij was opengescheurd. Bloed overspoelde haar lichaam. Haar mond lag open en bloed stroomde eruit. Nee, hoe kon dit? Saphira kon niet dood zijn!
“Saphira, neeeeeeeeeeeeee!!’’
Yuriko’s angst groeide tot de hele ruimte er vol mee leek te zijn. Het lijk was verschrikkelijk, weerzinwekkend. Hij braakte bloed en slijm op bij het zien van het lichaam. Yuriko kon het niet bevatten. Dit mocht niet gebeuren! Nog meer angst greep hem vast toen het gehijg dichterbij kwam en een bekende stank zijn neus binnen drong. Toen realiseerde hij wat een einde aan Saphira’s leven had gemaakt, een einde aan zijn leven zou gaan maken. De hond was terug!
''Neeeeeeeeeee!'' krijste Yuriko.
Het beest sprong op hem, beet hem. Hij hoorde zijn botten kraken, hij voelde zijn botten ze uit elkaar splinteren. Hij piepte, jankte. Toch probeerde hij terug te vechten maar elke slag leek te missen. Zelfs wanneer hij zeker wist dat hij de demonenhond raakte. Toen voelde hij tanden door zijn hals heen boren. Bloed gorgelde in zijn keel. Yuriko wist niet of hij stikte door te weinig lucht, of stikte in het bloed. Hij stierf, hij wilde niet sterven! De pijn nam hem over. Het einde was nabij......

Yuriko schreeuwde en opende zijn ogen. Hij hijgde en was nat van het zweet. Hij voelde wat bloed over zijn neus lopen. De wond boven zijn ogen prikte. Die was weer opengegaan, maar minder erg dan in zijn droom. Ook zijn poot deed pijn. Waarschijnlijk waren de papaverzaadjes uitgewerkt. Yuriko keek in het rond. Hij zocht naar Saphira. Ze lag nog op dezelfde plek als toen ze waren gaan slapen. Yuriko bibberde en probeerde de aanblik van haar lijk uit zijn netvlies te wissen. Hij haalde rustig adem in een poging te kalmeren. De droom was geen droom, het was een herinnering. Yuriko legde zijn kop weer op zijn poten. Zijn ogen nog wijd open. Hij zou pas weer gaan slapen als hij ze niet meer open kon houden.

Saphira schrok wakker. Wie schreeuwde daarnet? Ze had de stem herkent, maar wie was het? Toen kwam alles terug. De halsband, het gevecht, Yuriko... Yuriko!! Ze had Yuriko gehoord! Wat was er met hem gebeurd? Ze keek zijn kant op. Hij lag rustig te slapen. He, hoe kan dat? Dat was Yuriko helemaal niet! Het was een grote, zwarte kater! Zijn lichaam was bedekt met bloed, maar hij leefde nog. Wie was deze kat? Ze keek naar zijn staart. Daar zat een wit puntje aan het einde aan. Het was Fokaro! Ze kon katten horen lachen. De clankatten! Wat moesten ze van haar? Ze hielden Starlight vast!
"Laat haar los!" riep Saphira. Maar de katten luisterde niet. Langzaam liepen ze naar haar toe. Starlight was naar papa gekropen, en toen het holletje in, maar Saphira lag nog bij haar papa. Ze wou opstaan, maar een pijnscheut schoot door haar lichaam. Ze keek naar haar linker zij. Haar krassen! Haar littekens! Ze bloedde! Ze kon niet opstaan, en de katten kwamen dichterbij! Ze waren met zoveel! Zachtjes begon ze te piepen. "papa, sta op! Sta op! De katten zijn er! STA OP!"
Maar papa stond niet op. De katten kwamen dichterbij. Woedend haalde ze naar de grote kater uit, maar hij lachte haar alleen maar uit. Ze snapte het niet, wat wilde ze van hun? Ze hadden toch niks misdaan? Was het niet al erg genoeg dat Samwee dood was?
"Wat willen jullie? Ga weg! Laat ons met rust!" schreeuwde ze, maar ze luisterde niet.
Een kat liep naar haar toe. Zijn klauwen waren bedekt met bloed. Haar bloed. Papa's bloed....
"Wij willen jullie leven, dat jullie nooit, maar dan nooit naar Starclan gaan!" zei hij.
Starclan, wat was dat? Ze had geen idee. Maar de katten kwamen dichterbij. Ze hoorde Starlight piepen in de den. Laat ze haar alsjeblieft niet vinden! Ze kwamen alsmaar dichterbij, en toen haalde een kat naar har uit. Ze rolde om, stond op, en viel weer achterover. Ze liepen naar haar papa toe!
"papa, neeeee!"
Maar het was te laat. Ze zag hoe ze hem afmaakte. Ze rende op hun af, maar ze viel, telkens weer. Ik moet terug! Ik moet terug! Toen kreeg ze een klap op haar hoofd en alles werd weer zwart.

Saphira schrok wakker. Een kreet. Van wie?
"Yuriko! Yuriko, waar ben je?!"vroeg ze wanhopig.
Hij mocht niet weg zijn! Ze moest hem wakker maken! Voordat de katten kwamen... Maar er zouden gen katten komen. Het was maar een droom...

Yuriko lag nog steeds wakker toen Saphira begon te kronkelen in haar slaap en opeens naar hem vroeg:
"Yuriko! Yuriko waar ben je?" klonk het wanhopig uit haar keel.
"Hier, hier ben ik" zei hij kalm.
Zijn angst van even geleden was al weer weggetrokken. Zo bang van een droom. Even lachte hij zichzelf uit. Dwaas dat hij was, maar waarschijnlijk had Saphira ook geen fijne slaap gehad. Ze zag er paniekerig uit. Yuriko's droom beelden schoten weer door hem heen. Het bloed, de angst, Saphira's lijk. Hij schudde zijn kop. Hij moest het vergeten, maar dat was moeilijk. De droom was nog enger geweest dan het echte gevecht. Even huiverde Yuriko. Toen keek hij weer naar Saphira en wilde opstaan om naar haar toe te lopen, maar de pijn in zijn poot herinnerde hem dat beter niet te doen. Yuriko kroop naar haar toen en keek Saphira bezorgd aan.
"Gaat het?" vroeg hij met medelijden.
Hij wist precies hoe ze zich nu voelde... Misschien voelde ze zich zelfs wel ellendiger dan hij deed.

Saphira hoorde dat Yuriko reageerde. Gelukkig, het was niet echt...
Ze was helemaal overstuur van haar droom, naja, droom was het nou ook weer niet...
Ze keek zijn kant op. Zijn wond was weer opengegaan. Ik moet hem even verzorgen, dacht ze. Toen vroeg hij of het ging met haar.
"Ja hoor, prima" zei ze, ookal voelde ze zich miserabel.
"Met jou dan? Waarom schreeuwde je?" vroeg ze.
Ze was tenslotte door hem wakker geworden. Ze stond op en pakte de papaver zaadjes terwijl ze op haar antwoord wachtte en liep naar Yuriko toe. Ze legde de zaadjes voor hem neer en begon zijn wond weer schoon te likken. Bah, bloed, daar kon ze nu even niet aan denken.. Maar het moest, voor Yuriko. Ze legde er nog wat mos op en ging toen voor hem zitten, wachtend op zijn antwoord...

Saphira zei dat het prima met haar ging, maar Yuriko voelde dat ze zich verschrikkelijk voeld. Hij ging daar maar niet op in. Als ze er over had willen praten, had ze dat wel gedaan.
"Met jou dan? Waarom schreeuwde je?" vroeg ze opeens.
Yuriko schrok van deze vraag en antwoordde onverschillig:
"Ik schreeuwde niet. Misschien hoorde je een havik ofzo?"
Hij likte de papaverzaadjes op die Saphira voor hem neer had gezet. Hij voelde hoe ze zijn wonden schoon likte. Even werd hij misselijk. Hij durfde niet eens naar zijn wonden te kijken na wat hij gezien had in zijn droom.
"Misschien hé, misschien kunnen we beter maar niet slapen vannacht" zei hij voorzichtig.

Saphira wist zeker dat Yuriko had geschreeuwd, maar ze ging er niet verder op in. Hij had haar ook niet gevraagd van haar droom, en misschien voelde hij zich welk slechter dan zij.
"Je hebt waarschijnlijk gelijk"
stemde ze in, maar in haar achterhoofd wist ze zeker dat hij het was geweest. Ze likte zijn wonden nog schoon en zag dat hij de zaadjes opat. Toen hoorde hoe hij vroeg:
"Misschien hé, misschien kunnen we beter maar niet slapen vannacht"
HIj had helemaal gelijk. Ze had echt geen zin om al die beelden weer te zien.
"Je hebt gelijk, ik wil zeker nu niet meer slapen" zei ze zacht, zodat hij niet de onzekerheid in haar stem zou horen.
Waarschijnlijk had hij nu dus ook zo raar gedroomd. Een rilling ging langs haar rug.
"Je hoeft er niet over te praten als je wilt, maar waarom hou jij niet van clankatten?" vroeg ze voorzichtig. Ze hoopte vurig dat hij nu niet bos werd...

Saphira zei dat hij waarschijnlijk gelijk had, maar Yuriko had wel degelijk door dat ze hem niet geloofde. Het maakte hem nu niets uit. Hij was moe en wilde er niet meer over na denken. Saphira had ook geen zin meer om te slapen, waarschijnlijk had zij ook een niet al te gezellige droom gehad. Yuriko zuchtte, wat zouden ze nu de moeten doen. Slapen was geen optie en-..
"Je hoeft er niet over te praten als je wilt, maar waarom hou jij niet van clankatten?" vroeg Saphira voorzichtig.
Het was ook wel een gewaagde vraag. Al helemaal na wat er gebeurd was toen hij alleen maar de geur van de onzuivere katten had geroken. Yuriko zuchtte. Hij had er nog nooit met iemand over gepraat en eigenlijk had hij niet zoveel zin om dat nu wel te doen.
´Hmm, zoals ik al eerder op de dag heb gezegd, ze nemen alle ruimte in beslag en durven niets alleen. Ze zouden zelfs bij een kitten de hele clan erbij roepen,´ bromde Yuriko.
´En jij? Van jou weet ik het nog helemaal niet,´ vroeg hij neutraal.
Yuriko wist niet of ze een eerlijk antwoord ging geven. Dat hoefde ook niet. Zijn verleden was bedoeld om vergeten te worden. De enige reden dat hij hier nu was, bij Bloodclan was daarom. Ha! Hij zou die arrogante clanpoesjes wel een wat laten zien! Vooral hem..

Saphira zag dat hij niet zo heel blij was met haar vraag, maar hij had tenminste niet gelogen, dacht ze dan, over zijn antwoord. Ze wist ook wel dat hij niet het hele antwoord had gegeven, maar dat maakte haar niks uit. Hij had tenminste niet gelogen. Toen vroeg hij aan haar die ene, vervelende vraag. Hij had ook gewoon geantwoord, dus zij zou zeker niet liegen, en hij was ook niet boos geworden. Ze voelde dat ze er met iemand over moest praten, om het helemaal te kunnen vergeten en het achter haar te kunnen leggen. Maar misschien was dit wel n iet goede tijd. Ze besloot het toch maar te vertellen. Niet alles, dat zou zielig overkomen, en dat was ze NIET, maar in ieder geval een stukje van haar verhaal.
"Tja, je hebt gelijk, ze komen allemaal samen, voor alles. Naja, hier is mijn familie vermoord door die rot-katten, en degene die niet zijn vermoord gingen later dood door de verwondingen van ze. Dus daarom haat ik ze, en op een dag dan..."
haar gedachtes dwaalde weer af naar die ene kat. Ze voelde zich heet worden van woede. Ze zou hem te pakken krijgen, die clankat, en al zijn vriendjes ook. Ze hoopte dat ze niet zielig overkwam door wat ze zei, maar ze zei de waarheid, alleen de details niet. Ze keek of Yuriko nog luisterde. Toen vroeg ze, aardig:
"Heb je nog pijn?"

Yuriko had niet verwacht dat ze zo´n uitgebreid antwoord zou geven. Hij zuchtte, zij had ook geen gemakkelijk verleden gehad. Ze leek steeds bozer te worden toen ze erover praatte. Opeens leek ze tot bezinning te komen en vroeg aardig±
´Heb je nog pijn?´
´Nee, het gaat wel´ zei Yuriko rustig.
Hij stond op en keek Saphira aan.
´Zullen we even gaan wandelen? Ik heb genoeg van het stilzitten en niets doen.´

Ze zag dat hij had geluisterd, dat deed haar goed. Toen zei hij:
´Zullen we even gaan wandelen? Ik heb genoeg van het stilzitten en niets doen.´
Daar had hij helemaal gelijk in. Ze zou toch niet meer in slaap vallen, en deze plek deed haar alleen maar rillingen en gedachtes opdoen.
"Ja graag, laten we gaan."
Ze wou al opstaan, maar wachtte geduldig op Yuriko. Ze was blij dat hij er was, dat er iemand een keer naar haar kon luisterden zondar haar zielig en stom te vinden.
"Waar wil je heen?"