Wrecked and tore apart {Smokebreath}

Nog steeds ratelden de woorden die Nightspark had gezegd door haar hoofd. Bij iedere stap die ze zette voelde ze een nieuwe steek van pijn door haar lichaam heen gaan. Al haar spieren smeekten haar om te stoppen, maar koppig bleef ze doorgaan. Was ze maar even koppig geweest toen ze de kater voor het eerst was tegen gekomen, had ze haar gevoelens maar verborgen gehouden. Als dat nooit was gebeurd, dan was ze nu vast gewoon in haar den, warm, kruiden aan het sorteren. Maar in plaats daarvan rende ze hier als een op hol geslagen kitten zonder moeder door de sneeuw, geen moer gevende om het feit dat ze misschien zonder het te weten over het donderpad liep. Wie zou haar missen? Ashdrizzle had momenteel zijn eigen problemen, was in al die manen niet één keer bij haar langs geweest. Ze dacht zelfs dat als hij iets heeft gehad in die tijd, hij expres niet naar haar was gekomen. Waarom zou hij? En dan, haar ouders. Kon ze hen eigenlijk wel zo noemen? Wat hadden zij ooit gedaan dat haar het gevoel gaf dat ze van haar hielden, nee. Dat hadden ze niet. Dat hebben ze nooit gedaan. Er waren genoeg katten die een klein beetje afwisten van geneeskunde, en met wat hulp van Smokebreath zou er in een mum van tijd een nieuwe medicine cat zijn. Iedereen zou haar vergeten, althans, er was toch niemand die haar afwezigheid nu miste. Littlestream kneep haar ogen dicht toen enkele tranen opwelde, voelde een plotse nattigheid op haar vacht landen maar weigerde nog steeds haar groene ogen te openen. Regen kletterde egoïstisch neer op haar rug, doorweekte haar vacht en verkilde haar tot op het bot. Was dit Starclan's teken? Dat hun voorouders treurden omdat zijzelf dat ook deed? De poes zette een belachelijke glimlach op haar snuit bij die gedachte. Nee, Starclan deed zulke dingen niet, of toch niet voor haar. Plots voelde ze een pijnlijke bons in haar hoofd en viel ze achterover in een van de pas gevormde plassen. Voorzichtig opende ze haar vochtige ogen en keek ze recht op de bekende vacht van haar oude mentor neer. "Smokebreath..?" Klonk haar stem, ze twijfelde er zelfs aan of de kater het kon horen door de regen heen. Een gebroken blik vulde haar ogen, hier niet eens bewust van zijnde toen ze hem aankeek. Zonder er nog bij na te denken sprong ze overeind en drukte ze haar kop in zijn dikke vacht, zijn o zo bekende humeur negerende. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze haar neusje verder in zijn pels liet verdwijnen. Zou hij haar van zich wegduwen..? Zou hij net zo reageren als Nightspark..? Het maakte haar eigenlijk niet zo veel meer uit, ze had genoeg van het gekwetste gevoel. Nooit had er iemand naar haar omgekeken in haar leven. Haar moeder en vader hadden hun sterkere en gezondere kits boven haar verkozen. Ashdrizzle had haar al een lange tijd terug verlaten voor Snowynight, en zelfs nu ze hem terug een vriend kon noemen, wist ze dat het nooit meer zoals vroeger zou zijn. Zelfs Fawnstep was uiteindelijk jaloers op haar geworden door haar rang, negeerde haar advies. Was het dan echt zo egoïstisch om eens voor één keer de warmte van iemand op te eisen? Had ze dat dan niet verdient?

Wat nu? Wat moest ze doen, belangrijker, zeggen? Smokebreath zou haar voor gek verklaren, een of andere lomperik. Want natuurlijk had ze donersgoed geweten dat dit zou gebeuren wanneer het er ooit nog eens van kwam, vallen op iemand. Ze had het geweten.. Smokebreath had haar vroeger zo vaak uitgemaakt voor haarbal, en nog zulke opmerkingen, maar ze had altijd het gevoel gehad dat hij het niet serieus meende. Maar nu? Zij was deze keer wel degelijk in de fout.. nee, Nightspark was dat! De poes schudde haar kopje en knipperde even verbaasd met haar ogen toen ze voelde dat de kater haar dichter tegen zich aantrok. Wat? "Kom maar.. huil het er maar allemaal even uit.." Fluisterde hij, op een toon die niet Smokebreath-achtig was, verre weg van. Maar ze kon het niet over haar hart krijgen om Nightspark alle schuld te geven, uiteindelijk was het enige wat hij had gedaan de waarheid zeggen, haar duidelijk maken dat er nooit iets tussen hen kon komen. Maar tegelijkertijd had hij ook met haar gevoelens gespeeld, toch? Had de zwarte kater zodanig naar aandacht liggen snakken dat zelfs een medicine cat goed was voor het rapen? Bij die gedachte kneep ze haar ogen terug dicht en rolde er een nieuwe lading tranen over haar wangen. "Sshh.. rustig maar meisje.." Ze wist dat ze moest kalmeren, maar het lukte haar niet. Sowieso, als ze gekalmeerd was zou ze niet terug het kamp in durven, ze zou het gevoel krijgen dat plots iedereen afwist van haar gevoelens tegenover Nightspark. Maar ze moest terug, ze had haar verantwoordelijkheden. Maar voor nu waren Smokebreath's woorden het enige wat ze wou. "Nightspark.. hij heeft me gewoon laten vallen als een baksteen." Kreeg ze alleen over haar lippen, waarna haar schouders weer hard begonnen te schokken en de snikken elkaar weer sneller opvolgden.

Ze voelde zich koud, maar tegelijkertijd maskeerde de dikke vacht van Smokebreath dit gevoel en leek het wel alsof ze meer warmte voelde dan ooit tevoren. Waarom kon ze dit gevoel niet delen met iemand anders? Nightspark..? Nee, Starclan vond het blijkbaar leuk om met de gevoelens van hun gedwongen slaven te spelen. Was ze maar gevoelloos geboren, dan had ze dit alles nooit hoeven te ervaren. Ze verstijfde even toen ze de naam van de kater uitgesproken hoorde worden door Smokebreath. Ze wou niet dat haar vorige mentor hem bezag als een of ander stuk vuil, maar langs de andere kant wou ze gewoon even niks liever dan in zijn vacht te verdwijnen. Het voelde vertrouwd aan, omdat ze hem al zo lang kende. Hij voelde meer aan als een vader dan Flamepath ooit heeft gedaan. "Ik breek zijn miezerige kippennek!" Littlestream voelde een rilling over haar ruggengraat lopen maar negeerde het en bleef doodstil, op enkele snikken na, haar kopje in zijn vacht gedrukt houden. Uiteindelijk keek ze hem toch aan, haar wazige groene ogen gevuld met vocht. "Doe hem alsjeblieft geen pijn, het was mijn schuld. Ik mocht nooit verliefd op hem.." Robuust sneed ze haar zin af en keek ze de andere kant op. Wat maakte het ook uit. Ze was hem kwijt, de zwarte kater had dit zelf bekend gemaakt.