Thirsty...

De dorst brandde op zijn tong. Hij had... Zo'n... dorst... Zijn ogen werden groot. Water! Water! WATER! AAAAAAAH! Hij was hiermee opgestaan en was meteen de den uitgevlogen. Het pijnigde hem echt, het brandde... BRANDDE! En dat nog eens in Leaf-bare. Als een doorgeslagen eekhoorn liep hij een warrior omver die rustig naar de uitgang van het kamp liep. Zijn tong bengelde uit zijn mond, alsof hij een hond was. Zijn tong leek wel van stof. Hij. Had. DORST. DORST! Zijn ogen werden groot toen zijn adem scheurde langs zijn keel. Het deed zoveel pijn. Pijn. DORSt! DORST! Zijn adem was beverig en gejaagd. Was dit een straf van Starclan? Toen hij een kleine plas in het oog kreeg, rende hij zo snel mogelijk naar het beeld. Maar deze verscheen al snel. Wat was dit nu weer? Het moest regenen echt, regenen. Hij keek hopeloos naar de lucht. Zijn adem kwam met piepjes naar buiten. Zijn ogen groot van angst en dorst. Tot zijn verassing waren er wolken. Hij klaarde wat op en staarde hoopvol naar de wolken... Maar er gebeurde niks. AAAAH! Hij begon als een konijn in het rond te springen, zijn voorpoten raasde door de lucht, alsof hij wilde grijpen naar de grijze massa wolken. Hij had wel eens gehoord over regendansen, maar geloofde er niet in. Maar in deze harde tijden moest je echt alles gebruiken. Zijn oogleden omsloten zijn ogen en hij deed gewoon verder. Het leek wel alsof het vuur dat op zijn tong danste, hem nieuwe energie gaf om deze dans te doen. Opeens voelde hij een koude op zijn neus. Hij opende zijn ogen en zag dat zijn dans had gewerkt. Wat? Sneeuw dwarrelde zachtjes uit de grijze wolkenmassa. Wel, dat was toevallig. Maar goed, daar had hij geen tijd voor. Als een hongerige prooi greep hij naar de sneeuwvlokjes en begon hij het gretig op te eten. Het leste zijn dorst. Een beetje...

OOC::'Laat Nevermind enorme dorst krijgen, en er is geen water in de buurt. Dan doet hij een raar regendansje, en begint het per toeval te sneeuwen. Pluspunten als er toeschouwers zijn.'

De sneeuwvlokken strekken zachtjes neer op zijn tong en verzachte de pij die daarop danste. Hij zuchtte even opgelucht waarbij kleine vlokjes terug hun weg naar boven vonden. Haastig hapte hij naar de vlokken alsof zijn leven ervan af ging. Maar hij verstarde toen hij in zijn ooghoek een gestreepte vacht opmerkte. Haar bruine patroon stak scherp af tegen de witte deken die zich over de wereld had genesteld. Hij slikte even de vlokken door en likte zijn lippen af. In zijn ogen brandde een vurig ijs. Hij was bereid geweest haar aan te vallen. Of hij werd bestuurd door Aury? Waarschijnlijk. Haar humeur werkte blijkbaar ook in op haar. Hij zou duidelijk maken dat niemand haar mocht pijnigen, zelf hij niet. Hij kon hier nu een einde aan maken. Maar hij besefte maar al te goed dat dat tegen de Warrior code inging en Lone mocht van geluk spreken dat hij erg loyaal was aan die code en aan de starclan, anders had ze daar nu gelegen. Hij draaide zijn kop naar haar en bleef mooi staan. Hij keek haar na, maar reageerde niet. Het kon hem niks schelen van wat ze had gezien. Hij wist toch dat het enkel maar voor problemen zou zorgen als hij achter haar aan zou gaan. Dat had hij door de moons heen geleerd...