Lost forever {Lostvoice}

<sub>Sneeuw, zover als het oog reikte. In de eerste instantie had het wel leuk geleken, het kamp uitglippen en het gebied herkennen. Maar toen ze eenmaal verdwaald was geraakt, was het spelletje minder grappig geworden. Het had zo simpel geleken, het kamp uitglippen tijdens de wisseling van de wacht zoals een aantal oudere kittens haar hadden uitgelegd. En dat was het ook geweest, met een flinke dosis mazzel. Maar de sneeuw en vrieskou begonnen hun tol te eisen bij de kleine kitten. Uitgeput zakte ze neer in de koude sneeuw en huiveringen trokken over haar ruggetje heen. Ze kon haar pootjes niet meer voelen. Dit was niet leuk meer, ze wilde terug naar huis. Maar huis kon ze niet meer vinden. Ze wist niet meer waar huis was. Een klagerig geluid ontsnapte uit haar bek, zacht maar ijl van toon. De twee maanden oude kitten krulde zich vervolgens op tot een kleine bal en bleef rillend liggen in de sneeuw, steeds verder weg drijvende met haar gedachten.

{Lostvoice}</sub>

Een ding dat Lítill haar direct had aangeleerd. Je behoord niet tot een clan, dus hou je je niet aan de grenzen. Het beviel haar wel, nu kon ze tenminste een kijkje nemen binnen de territoria van een clan, zonder dat er te veel problemen waren met je eigen clan. De witte poes viel gelukkig niet al te veel op in het dikke pak sneeuw dat zich in Shadowclan territorium had gevestigd. Een glimlach stond op haar gezicht terwijl ze om zich heen keek. Ze hielt niet zo van Shadowclan, de oude haat jegens de andere clans zat diepgeworteld als je opgegroeid was binnen één van de vier, voorheen vijf, clans.
In de verte zag ze iets kleins lopen, een muisje, misschien een verdwaald konijn. In ieder geval voedsel en Lostvoice begon honger te krijgen. Ze sloop zachtjes door de sneeuw heen en wilde net een sprong maken toen ze een zacht en ijl gepiep hoorde. Het kwam uit het kleine bolletje. De witte poes hielt haar kopje schuin en porde zachtjes met haar pootje tegen het bolletje aan. "Hey, wat doe jij hier in de sneeuw?" vroeg ze zachtjes, waarna ze naast het bolletje ging zitten en haar pluizige staart over de kitten heel legde.

_{Een schaduw viel over haar heen en haar oogleden knipperden zich langzaam toch open. Haar blauwe ogen sloegen zich voorzichtig op naar de kat die over haar heen gebogen stond. Een engel van de Starclan? De poes leek in haar wazige zicht wel te gloeien tussen de sneeuwvlokken. Een warme staart krulde zich om haar heen en ze koesterde zich in de warmte. Ze kroop er wat tegen aan en luisterde naar de zachte stem. "Hey, wat doe jij hier in de sneeuw?" Haar kaakjes gingen iets open om antwoord te geven en sloten zich daarna weer. Ze had niet zoveel energie meer. "Naar.. huis.." Perste ze zachtjes piepend eruit, waarna ze weer rilde tegen de ijzige kou. Zachtjes jammerde ze nog iets onverstaanbaars. Ze had het koud, ze was bang, ze wilde naar de nursery, hier was alles koud... Ze wilde nog niet naar de Starclan..!}

De kitten was bijna buiten zinnen en had blijkbaar te veel energie verloren om fatsoenlijk te kunnen blijven leven. Lostvoice ging met haar tong over het dunne vachtje heen om haar proberen warm te houden en glimlachte lief. De kitten wilde naar huis toe, iets wat ze best kon begrijpen.
Een klein plannetje vormde zich in haar kop en een sluwe glimlach verscheen op haar gezicht. "Wil je echt naar huis, terug naar Shadowclan?" miauwde ze zoetjes, terwijl ze een poging deed de blauwe ogen van de kitten te pakken te krijgen. "Weet je het heel zeker? Ze hebben je hier achter gelaten, niemand is naar je opzoek gegaan. Denk je echt dat Shadowclan zich zorgen maakt over een kitten? Ik durf Starclan erop te verwedden dat ze niet eens meer naar je omgekeken hebben," miauwde ze op een treurige manier. Ze moest dit goed spelen, anders zou ze het vertrouwen van de kitten beschadigen en dat was wel het laatste wat ze kon gebruiken.

_{Dewkit piepte zachtjes en kraaide eventjes zachtjes toen een warme tong over haar rug streelde. Warmte! Dat was wat ze nodig had. Ze verborg haar koppie in de staart van de poes terwijl de woorden haar oortjes binnen drongen. De stem van de engel klonk dromerig in haar half bevroren oortjes, alsof het echode. Hadden ze haar echt?... Ze keek eventjes omhoog naar de sneeuwwitte poes, haar oogjes betraand en angstig, maar hierna verborg ze haar kopje weer, deze lichtjes schuddend. Ze hadden haar niet achtergelaten... Dat kon niet... "...Verdwaald.." Piepte de kitten zachtjes, haar stem trilde en haar kaakjes klepperden. "Niet achtergelaten..." Haar stem rees eventjes omhoog tot een ijl gejammer.}

"...Verdwaald.. Niet achtergelaten..." Het stemmetje was hees en veranderde in een ijl gejammer. Lostvoice glimlachte eventjes warm en probeerde de kitten zo warm mogelijk te houden. "Ach, lieverd toch. Zijn ze je dan nog niet gaan zoeken? Denk je niet dat ze je inmiddels kwijt zijn in de nursery?" probeerde ze voorzichtig het zaadje te planten. Ze had een heel plan uitgewerkt, als ze de kitten kon laten geloven dat ze was achtergelaten in de clan en dat niemand haar wilde, zou ze haar misschien mee kunnen lokken naar Bloodclan en doen met d'r wat ze wilde. Lostvoice grijnsde, dat was het perfecte plan. En dan had ze ook meteen weer iets om bij Lítill mee aan te komen. Zeker na die faal bij Appleblossom had ze iets nodig om het wat goed te komen. "Kleintje toch, denk je niet dat je beter bij iemand kan blijven die wél wilt dat je bij d'r blijft?" miauwde ze daarna zachtjes.

Het gehuil en gejammer van het kleine poesje klonken bijna als muziek in haar oren. Het was niet leuk natuurlijk, maar het gaf wel aan dat haar manipulatie begon te werken en dat ze Dewkit begon te breken. ”H-huis... huis...” klonk er een zielig gejammer en Lostvoice gaf de kitten een lik over d'r kop heen. Wat een klein zielig hoopje vacht was het toch. Waarom deed ze eigenlijk die moeite? Ze had haar zo achter kunnen laten hier. ”Shadowclan is niet meer jouw huis, kleintje. Ze komen je niet ophalen, ze laten je hier achter inde sneeuw. Ze vonden je zwak, nutteloos, als een stuk prooi hebben ze je hier gedumpt,” miauwde ze zachtjes, met medeleven door haar stem heen gewoven. ”Kom met mij mee, ik zal voor je zorgen, je opleiden. Ik zal je maken tot iets waar Shadowclan jaloers op zal zijn,” miauwde ze, iets wat meer pushend.

Het duurde langer dan dat ze had verwacht. Ze moest echt iets gaan doen aan haar vermogen om iemand om te praten, dit moest sneller kunnen ... Toch bleef de witte kattin geduldig en gaf af en toe een bemoedigen likje over het kopje van de kitten heen. Ze fluisterde zachtjes woordjes in haar oortjes terwijl een sluwe grijns haar lichaam sierde. Uiteindelijk hoorde ze Dewkit alleen nog maar "K-koud.." miauwen en stond ze langzaam op, de kitten achterlatend in de kou. "Ik geef je een keuze," miauwde ze, iets harder dan voorheen. "Kom met mij mee en ik zal voor je zorgen. Of je blijft hier en vriest dood," Haar blauwe ogen gleden over de kleine kitten heen en ze zuchtte zachtjes. "Shadowclan komt je toch niet meer ophalen," miauwde ze daarna streng.