Lets start the first training[Salmonpaw]

"Wacht even" Kreeg hij als antwoord en hij wachtte even tot de apprentice klaar zou zijn met wat ze wilde doen. Het leek erop dat Salmonpaw wat uit de rivier had willen drinken, want toen ze terugkwam was dat uit de richting van de rivier. "Oké ik ben klaar," Hij knikte bij dat en begon te lopen richting vierboom. Hij hield terwijl hij er naartoe liep in de gaten of Salmonpaw wel volgde, want hij wilde ook weer niet hebben dat ze ineens niet meer achter hem aan liep. Als ze bij Vierboom waren kon hij in ieder geval laten zien waar het Windclan territorium lag en natuurlijk ook de plek waar de clans bijeen kwamen tijdens de volle maan. Misschien zou hij Salmonpaw op een andere dag ook nog meenemen naar het oude Skyclanterritorium, maar dan moest de apprentice het wel willen en hij wist ook nog niet heel goed of het verstandig was om aan de apprentice te laten zien.

Salmonpaw liep met haar mentor mee. Zouden de vier grote eiken echt zo groot zijn als iedereen zei? Of zou haar eigen fantasie ze enorm uitvergroot hebben, waardoor ze in het echt nogal tegen zouden vallen? Ze hoopte dat de bomen echt enorm zouden zijn. Ze wilde iets bijzonders zien. De rivier was best bijzonder, aangezien het nogal veel water bij elkaar was, enzo, maar ze had het idee dat ze daar veel te snel aan zou wennen. En de zonnerotsen waren fijn, maar niet echt heel speciaal om naar te kijken. Zeker als ze zo groot werd dat ze er zonder moeite op kon springen zou er weinig meer aan zijn.
Ze bedacht zich dat bij de Vierboom waarschijnlijk veel geuren zouden zijn, van alle clans. Meteen zag ze nog meer uit naar de plek. Ze had net geen kans gehad om RiverClan te ruiken, dus ze wilde nu wel eens weten wat voor geuren de andere clans hadden. Zouden ze heel anders ruiken dan ThunderClan?

Shellblade liep nog wat verder en hield ondertussen Salmonpaw goed in de gaten. Het zou namelijk niet lang meer duren voor ze bij Vierboom aan zouden komen. Na nog een stukje gelopen te hebben kwamen ze aan de rand van de plek bij Vierboom en even stond hij daar stil. "Ben je klaar om er naartoe te gaan?" Vanaf hier waren de bomen al wel te zien, maar hij wilde haar de bomen ook van dichtbij laten zien en vooral ook de open plek met de grote rots. Hij zou daarna ook nog de grenzen vanaf Vierboom met de andere clans kunnen laten zien en dan zou Salmonpaw ook meteen weten hoe alle andere clans roken. Zodra hij een antwoord had gekregen liep hij naar de open plek toe, dit leek hem namelijk het handigste om als eerste te laten zien.

Nadat ze een tijdje gelopen hadden, zag Salmonpaw de bomen in de verte. Ze versnelde haar pas iets. Dat moest de Vierboom zijn! Op een gegeven moment maakte de rivier een bocht verder het RiverClan gebied in. Nu was het alleen een pad dat de twee territoria scheidde. Salmonpaw bleef staan en liep naar de grens. Hier kon ze de grensmarkeringen van RiverClan goed ruiken. Ze roken nog steeds naar kat, maar toch heel anders dan ThunderClan. Er zat iets... vreemds in die geur. Iets wat ze niet kon thuisbrengen. Het rook ook vaag naar de rivier. Al met al was het een interessante mix van geuren. Ze keek het andere gebied in. Het was zo makkelijk om dat andere territorium in te stappen, nu de rivier geen obstakel meer vormde. Één stap en je stond op vijandig terrein. Salmonpaw draaide zich weer om en volgde haar mentor verder, intussen nog steeds nadenkend over die kwetsbaar lijkende grens. Haar mentor vroeg haar iets, maar ze merkte het nauwelijks op. "Hm? Zei je iets?" vroeg ze, maar ze waren intussen aangekomen bij de Vierboom en zonder een antwoord af te wachten liep ze verder naar de open plek. Ze keek om zich heen en omhoog. Die bomen waren écht groot. Maar nou ook weer niet echt onrealistisch groot. Het was, zeg maar, groot, maar wel zo groot dat je het je nog voor kon stellen bij een boom. Het had teleurstellend moeten zijn, maar omdat het zo nieuw was, was Salmonpaw toch nog wel een beetje onder de indruk. Ze keek even naar haar mentor en daarna weer naar de boom. Shellblade had gezegd dat hij haar zou leren klimmen. Ze zag zichzelf al hoog in die boom zitten, de vier territoria aan haar poten, uitkijkend, zo ver dat ze zelfs achter de bergen kon kijken... Ze schudde haar kop en wandelde even wat rond over de open plek. Er waren veel geuren, zelfs nog meer dan in het kamp. En ze waren allemaal zo verschillend en vreemd dat ze er duizelig van werd. Ze herkende de RiverClan geur nu, en die van haar eigen clan natuurlijk. Die geur van wind en konijnen, was dat WindClan? Zo ja, dan moest die zware, moerassige geur wel van ShadowClan zijn. En ze rook ook nog vaag, heel vaag, een geur die op die van ThunderClan leek, maar het niet was. Een geur van bos en mos en vreemde katten. Ook zat er bijna onruikbaar een vreemde, scherpe lucht doorheen verweven, een geur die ze niet herkende, maar die rook naar gevaar. Ze keek naar Shellblade. Was dit de geur van de verdwenen clan, waarvan nog de laatste spoortjes op deze open plek waren blijven hangen?

"Hm? Zei je iets?" Het leek erop dat de apprentice niet had geluisterd naar wat hij had gezegd, maar toch ging ze wel met hem naar de open plek. Daar liet hij haar even haar gang gaan en zelf nam hij ook even de geuren in hem op. De geuren van de vier clans waren het sterkste, maar daaronder was nog steeds een andere geur te ruiken. De geur van Skyclan, maar het was vermengd met de geur van rook. Meteen moest hij weer terugdenken aan de brand die het hele kamp en het territorium had verwoest. De herinnering deed hem nog steeds huiveren, hij kon de hitte van de vlammen nog bijna voelen. Hij schudde de gedachte weg en merkte dat Salmonpaw naar hem keek alsof ze een verklaring wilde voor de onbekende geur. "Dat is de geur van Skyclan, maar het is wel vermengd met de geur van rook." Zei hij. De geur die als laatste was overgebleven van de Skyclan, zelf droeg hij het ook haast niet meer, daarvoor was hij al te lang bij de Thunderclan, maar nu hij het weer rook kwam er toch een vlaag van nostalgie over hem heen. Normaal had hij er geen last van, omdat hij tussen al die Thunderclanners was, maar nu hij de geur weer rook was het toch anders.

"Dat is de geur van Skyclan, maar het is wel vermengd met de geur van rook", beantwoordde Shellblade haar niet gestelde vraag. Salmonpaw knikte begrijpend. Rook, dus dat was het, die geur die naar gevaar rook. Salmonpaw liep over de open plek en snoof alle geuren op. Een Windvlaag droeg nog een andere geur naar haar toe. Hij leek een beetje op die geur van rook, maar het rook... kouder? Het rook niet zo zeer naar gevaar als naar een plek waar iets ergs was gebeurd. Zou die wind uit het oude SkyClan gebied komen? Ze hoopte dat haar mentor haar dat gebied een keer zou laten zien. Of nee, ze hoopte het niet, ze zou ervoor zorgen. Het was nu immers niemandsland, niet? Het was dus niet tegen de regels.
Ze liep naar de andere kant van de open plek en volgde de randen. Aan iedere kant was de geur van een andere clan weer sterker. Haar poten probeerde ze wat zachter neer te zetten dan daarnet, toen ze gewoon onbezorgd rondbanjerde. De geur van SkyClan maakte iets van eerbied in haar los. Een hele clan verwoest, zijn leden verspreid. Het enige dat nog restte van SkyClan was dit laatste vlaagje geur bij de Vierboom. Ze draaide zich weer om naar haar mentor. Rook. Wat was er precies gebeurd met de verdwenen clan? Ze had ThunderClanners er wel over horen praten, maar die waren er niet persoonlijk bij geweest en Salmonpaw wist niet hoe veel van die verhalen waar was. "Wat is er precies gebeurt met jouw clan?" vroeg ze aan Shellblade. Misschien zou hij er niet over willen praten, maar ze probeerde het toch maar. Niet geschoten is altijd mis, nietwaar? Ze wilde het hele verhaal kennen. Ze had een ThunderClanner wel eens horen zeggen dat het een straf van StarClan was, dat zij SkyClan verwoest hadden. Hoe dan ook, het moest een spannend en waarschijnlijk ook tragisch verhaal zijn, al was het nog te kortgeleden gebeurt om het een verhaal te laten worden om van te genieten. Daarvoor lag het bij veel katten waarschijnlijk nog te vers in het geheugen. Het verhaal van Melting Ice, daarentegen, was al een echte nursery-favoriet geworden. Iedere kitten wilde dat verhaal, waarin hun eigen leider en zijn inmiddels overleden partner de hoofdrollen speelden. Alle kittens griezelden bij het stukje waar de kittens van de clans door BloodClan ontvoert werden, al vormde zich in menig kittenbrein, zo ook dat van Salmon, dat het ook wel heel cool zou zijn. Uiteindelijk waren die kittens ongedeerd gebleven, maar ze hadden wel een heel gaaf avontuur meegemaakt! Salmonpaw was teleurgesteld dat zij niet in een tijd leefde waarin dat soort dingen gebeurden. Er waren wel wat kleine spanningen, maar echt interessante dingen zou zij waarschijnlijk niet meemaken.

Shellblade keek toe toen Salmonpaw langs de grenzen begon te lopen en de geuren in haar opnam. Het was waarschijnlijk beter om haar eerst haar gang te laten gaan en als ze dan vragen had zou hij ze proberen te beantwoorden. "Wat is er precies gebeurt met jouw clan?" Die vraag had hij ergens verwacht, maar klaar was hij er ook niet helemaal voor. Hij wist dat die vraag ooit zou komen, ook al had hij gehoopt dat het niet vandaag zou zijn, maar nu kon hij er moeilijk omheen draaien. "Misschien heb je het al gehoord, maar het territorium is verwoest door een brand. Natuurlijk is hier wel wat aan vooraf gegaan." Begon hij. Hij kon het trillen van de aarde nog goed herinneren terwijl hij op de gathering was geweest en ook hoe het onweer was ingeslagen in een boom en dat daardoor brand in het kamp was ontstaan en dat uiteindelijk het hele territorium in vlammen op was gegaan. "Die nacht was er een gathering, dus alle clans waren verzameld hier bij vierboom. Alles leek goed te gaan, alleen plotseling begon de aarde te schudden en natuurlijk was iedereen bang. Alleen net zo snel als het gekomen was, was het ook weer gestopt." Ging hij verder. "Alle clans gingen weer terug naar hun eigen kamp, alleen toen wij terug kwamen vatte een boom in het kamp vlam en voor we het wisten stond het hele kamp in vlammen." Hij slikte even, weer terugdenkend aan die dag. Hij had zich toen zo machteloos gevonden, dat was een gevoel dat hij nooit meer zou willen voelen. "We probeerden zo veel mogelijk katten te redden, maar toen er echt niks meer aan te doen was besloot Silverfang om ons mee terug te nemen naar vierboom. Eenmaal aangekomen bij vierboom werden er katten naar alle clans gestuurd, zelf ben ik toen naar Shadowclan geweest. Eenmaal terug bij vierboom werd er overlegd over het lot van de Skyclan en je weet hoe het afliep." Eindigde hij het verhaal. Het was best moeilijk voor hem geweest om haar dit te vertellen, vooral omdat het weer herinneringen naar boven haalde van de dag dat het allemaal was gebeurd.

"Misschien heb je het al gehoord, maar het territorium is verwoest door een brand. Natuurlijk is hier wel wat aan vooraf gegaan", begon Shellblade. Salmonpaw luisterde met haar oren gespitst, verrukt dat hij het haar wilde vertellen. Ze zag de blik in zijn ogen komen die ze ook altijd zag bij elders wanneer ze een verhaal gingen vertellen over iets wat ze hadden meegemaakt. "Die nacht was er een gathering, dus alle clans waren verzameld hier bij vierboom. Alles leek goed te gaan, alleen plotseling begon de aarde te schudden en natuurlijk was iedereen bang. Alleen net zo snel als het gekomen was, was het ook weer gestopt." Salmonpaw luisterde ademloos. Vaag kon ze zich een rommelend lawaai herinneren, en een rode gloed in de verte. Echt een duidelijk beeld kreeg ze echter niet. Ze was nog heel klein geweest toen het gebeurde, dus veel had ze er niet van meegekregen en nog minder was in haar geheugen blijven hangen. "Alle clans gingen weer terug naar hun eigen kamp, alleen toen wij terug kwamen vatte een boom in het kamp vlam en voor we het wisten stond het hele kamp in vlammen", vertelde haar mentor verder. Salmonpaw probeerde het zich voor te stellen, maar het was onmogelijk. Ze had nog nooit vuur gezien, dus eigenlijk had ze geen idee hoe het eruit zag. Ze wist dat het rood was, en heel heet. En dat het niet echt een vaste vorm had, zoals water of aarde, maar wel alles kapot kon maken. Ze stelde zich altijd een soort wolk voor, maar dan rood. Maakte vuur geluid? Ze zag dat Shellblade slikte. Het was eigenlijk best vreemd om haar mentor dat te zien doen. Mentoren waren altijd streng en sterk, was haar idee. Shellblade toonde nu een andere kant. "We probeerden zo veel mogelijk katten te redden, maar toen er echt niks meer aan te doen was besloot Silverfang om ons mee terug te nemen naar vierboom. Eenmaal aangekomen bij vierboom werden er katten naar alle clans gestuurd, zelf ben ik toen naar Shadowclan geweest. Eenmaal terug bij vierboom werd er overlegd over het lot van de Skyclan en je weet hoe het afliep." "Naar ShadowClan!" riep Salmonpaw uit. "Is Shrewstar echt zo gemeen als ze zeggen?"

"Naar Shadowclan!" Kwam de reactie van de apprentice. "Is Shrewstar echt zo gemeen als ze zeggen?" Als hij eerlijk was vond hij haar toen meevallen, maar dat was ook omdat ze bereid was geweest om mee te gaan naar vierboom. Alleen dat was zijn eigen mening en hij wist dat veel katten het niet met hem eens zouden zijn. "Ik vond haar die keer wel meevallen, maar dat is natuurlijk mijn eigen mening." Beantwoordde hij de vraag. Hij zou iemand liever ook niet beoordelen voor hij diegene echt kende, dus moest hij het doen met de informatie die hij had. "Maar er zullen er waarschijnlijk genoeg zijn die er anders over denken, het ligt er maar net aan wat je ervaring met haar is." Hij wachtte af of Salmonpaw nog meer wilde weten en als ze dat niet meer had zouden ze zo wel verder kunnen gaan naar het volgende punt.

"Ik vond haar die keer wel meevallen, maar dat is natuurlijk mijn eigen mening. Maar er zullen er waarschijnlijk genoeg zijn die er anders over denken, het ligt er maar net aan wat je ervaring met haar is", antwoordde Shellblade. Salmonpaw moest een grinnik onderdrukken. Firestar zou vast niet blij worden als hij dat wist. Ze had gehoord dat haar leider nogal was uitgevallen tegen ShadowClan bij de laatste Gathering. Ze keek even rond over de open plek en haar blik bleef even rusten op de grote rots. Dat moest die steen zijn waar de leiders altijd op stonden bij Gatherings. Hoe zou het zijn om daar boven te staan? Misschien moest ze het maar eens een keertje uitproberen. Maar niet nu. Haar blik viel op een grote barst in de rots en ze vroeg zich af of die er al lang zat. Ze keek nog even rond, maar zag verder niet zo veel interessants meer. "Oké, we kunnen wel weer gaan", zei ze tegen haar mentor. "Welke grens is de volgende?"

Shellblade liet Salmonpaw nog even haar gang gaan. Ondertussen dacht hij na over waar ze nu naartoe zouden gaan. Ze hadden de grens met Shadowclan nog niet gehad, dus dan zou hij haar het Thunderpath kunnen laten zien en dan zou hij haar daarna ook nog de Snakerocks kunnen laten zien, aangezien het een gevaarlijke plaats kon zijn als je niet oplette. "Oké, we kunnen wel weer gaan" Zei Salmonpaw. "Welke grens is de volgende?" Hij keek haar even aan. "We moeten nog de grens met Shadowclan doen en dan kan ik je daarna de Snakerocks wel laten zien." Beantwoordde hij haar vraag. "Zullen we dan gaan?" Hij wachtte op een antwoord voor hij zich omdraaide en in de richting van de Shadowclan grens begon te lopen.

"We moeten nog de grens met Shadowclan doen en dan kan ik je daarna de Snakerocks wel laten zien", was het antwoord. Salmonpaw knikte met een grijns op haar gezicht. ShadowClan, daar was wat gedoe mee, niet? Misschien zouden ze er wel eentje tegenkomen die haar mentor weg kon jagen. Salmonpaw hoopte dat er iets zou gebeuren en dat de grens niet net zo saai en uitgestorven was als die met RiverClan. "Zullen we dan gaan?" vroeg Shellblade. "Ja ja", miauwde Salmonpaw een beetje ongeduldig. Het was leuk dat hij de keus steeds aan haar liet, ze waardeerde het wel dat zij op die manier bijna de leiding kreeg (al wist ze niet of ze echt niet zouden gaan als ze 'nee' zei), maar hij overdreef wel een beetje. Ze wilde snel doorgaan, ze was hier wel weer uitgekeken. Ze liep met hem mee, in de richting van de grens (nam ze aan, zelf wist ze het natuurlijk niet). Ze vond ShadowClans geur bij de Vierboom niet echt heel prettig en bij de grens zou die misschien alleen maar sterker zijn.
Ze hoorde opnieuw dat vreemde gerommel in de verte. Het werd steeds luider. Ze bleef even stilstaan en voelde de grond onder haar poten heel lichtjes trillen. Ze keek in de richting van het geluid en zag een vreemde, gitzwarte strook. Het was een perfect rechte lijn, zo recht dat hij niet natuurlijk kon zijn. Een dofrood wezen raasde voorbij, grommend en donkere wolken achterlatend. Salmonpaw rende ernaartoe, geen zin om voorzichtig te zijn. Het monster was allang weer weg toen ze de rand van de zwarte strook bereikte. Ze trok haar neus op bij de scherpe geur. Met één poot raakte ze het zwarte spul aan. Het voelde hard en een beetje warm. Ze trok haar poot weer terug en zette een paar passen achteruit om aan de stank te ontsnappen. "Is dit het Donderpad?" vroeg ze aan Shellblade. De afschuw was nog steeds op haar gezicht te lezen, maar het was vermengd met nieuwsgierigheid. Ze had wel over deze plek horen spreken. "Woont ShadowClan aan de overkant?" Ze kon hun geur, die rook naar naaldwoud, rotting en moeras, niet ruiken, zo sterk was de geur van het donkere pad. Ze werd er een beetje misselijk van.

"Ja ja" Kwam het antwoord van Salmonpaw en hij begon te lopen. Hij keek wel even of de apprentice hem volgde, maar toen hij er zeker van was richtte hij zijn blik weer naar voren. Naarmate ze dichter bij het Thunderpath kwamen kon hij de monsters steeds beter horen. Hij keek even opzij naar Salmonpaw om te zien wat haar reactie zou zijn, want het moest toch een raar geluid zijn. Hij zag dat ze haar blik al had gericht op de zwarte strook en dat ze er daarna naartoe liep. Hij wilde haar eigenlijk stoppen toen ze een poot op het donderpad zette, maar misschien was het toch beter voor haar om het even aan te voelen, maar hij zou het niet te lang toestaan, want de monsters waren gevaarlijk. Gelukkig stapte de apprentice al snel weer terug. "Is dit het Donderpad." Hij knikte bij die vraag. "Dat klopt, dit is het pad waar de monsters overheen gaan en ze gaan er eigenlijk nooit vanaf." Zei hij als extra informatie. "Woont ShadowClan aan de overkant?" Hij keek even naar de overkant van het Thunderpath. "Shadowclan woont inderdaad aan de overkant, dus hun geur zul je hier niet echt sterk kunnen ruiken door het Thunderpath." Legde hij uit.

"Dat klopt, dit is het pad waar de monsters overheen gaan en ze gaan er eigenlijk nooit vanaf", zei haar mentor en op haar tweede vraag zei hij: "Shadowclan woont inderdaad aan de overkant, dus hun geur zul je hier niet echt sterk kunnen ruiken door het Thunderpath." "Hm, goed, laten we maar weer verder gaan", zei Salmonpaw meteen toen Shellblade uitgesproken was. Ze vond het geen fijne plek. Het stonk er en er was weinig interessants te zien. Katten zag ze niet aan de andere kant van de grens. "Dit is de laatste grens, toch?" vroeg ze. Haar poten begonnen eigenlijk een beetje zeer te doen van al dat lopen. Het verkennen was natuurlijk hartstikke leuk, maar ze wilde nu even iets anders doen. Misschien kon hij haar vast leren sluipen?

"Hm, goed, laten we maar weer verder gaan," Deze keer was de apprentice hem voor geweest met het te zeggen, ook al kon hij het wel begrijpen. Zelf vond hij het ook niet echt fijn om hier lang te blijven. De stank was namelijk bijna ondragelijk. "Dit is de laatste grens, toch?" Hij knikte bij die vraag. "Dat klopt, we kunnen nu wel wat anders gaan doen als je dat wilt?" Stelde hij voor. Dan zouden ze naar de zandkuil kunnen gaan en dan zou hij haar nog wel wat dingen kunnen leren. Hij had haar nu in ieder geval de grenzen laten zien en dan zou de rest later nog wel komen.

"Dat klopt, we kunnen nu wel wat anders gaan doen als je dat wilt?" antwoordde Shellblade. Salmonpaw knikte onmiddellijk. Ze keek haar mentor haar met een vrolijke grijns op haar gezicht. "Leer me vechten! En klimmen, en jagen!" Ze wilde alles kunnen. Er was zo veel te leren! Ze nam zich voor om goed naar alles te luisteren wat Shellblade zei. Salmonpaw hield niet zo van orders opvolgen, maar ze zou luisteren als dat ervoor zou zorgen dat haar training beter ging. Ze wilde zo snel mogelijk alles kunnen en de beste worden van haar clan. Dan zou ze ook warrior kunnen worden en dan zou ze geen stomme klusjes meer hoeven doen. Ze zou niet meer rondgecommandeerd worden en, beter nog, ze zou zelf misschien wel een apprentice krijgen, die naar haar zou luisteren, waar zij al haar invloed op kon uitoefenen. Salmonpaw zag er nu al naar uit. Ja, ze stelde zich nu al voor hoe zij daar zou staan zoals Shellblade daar nu stond, dingen vertellend aan een apprentice die vol bewondering naar haar opkeek...
"Laten we beginnen met klimmen en dan leer je me morgen vechttechnieken, oké?" miauwde ze, zichzelf uit haar dromen schuddend.