The tug of life [ Innerghost ]

Waarom ze pas nu opstond wist ze niet helemaal maar de gehele Warrior Den was al leeg. Trainingen vonden plaats en zijzelf werd net wakker. Snel gaf ze haar vacht een paar likken en besloot op pad te gaan om te jagen. Dat immers was altijd welkom en zo hoopte ze een beetje haar schuld in te lossen van het verslapen. Haar witte poten raakten de grond telkens een fractie van een seconde terwijl ze de achtervolging inzette op een konijn dat overduidelijk verdwaald was. Terwijl ze al haar energie inzette lette ze nergens meer op en toen ze eindelijk het konijn bij zijn nek greep en doodde zag ze dat ze een staartlengte van WindClan territorium af zat. Haar ogen vernauwden zich en ze sleepte het konijn mee terug naar de beschutting waarna ze zich uitgeput onderuit liet vallen. Ze was moe en hoorde haar maag luidkeels protesteren omdat ze op een lege maag was gaan jagen. Ze sloot haar ogen voor een kort moment en haalde diep adem.

Innerghost snoof de lucht op. Veel wist ze niet op te pikken, prooi was nog steeds schaars, en de regel gelde nog steeds. Het was toegestaan om op andermans territorium te jagen. Na het verrotte prooi was alles weg gerot, en nu er nog steeds prooischaarste heerste, was het nog moeilijk om de clan goed te voeden. En dan te bedenken dat het al iets van ander halve moon geleden was. Innerghost bevond zich dicht bij het Windclan territorium, mede omdat Windclan zich zelf ook niet echt aan de regeltjes hielden. Ze liet haar blik over haar omgeving heen glijden, en opdat moment merkte ze een andere kat op. Ze zag Otterflight een konijn mee trekken terug de beschutting in, wat haar opviel, was dat de prooi wel heel dicht bij Windclan territorium was gevangen. Het voelde nog steeds onnatuurlijk, maar ze was het helemaal met Shrewstar eens. "Mooie vangst, Otterflight," miauwde ze, terwijl ze haar blik kort observerend over de warrior heen liet glijden. Ze leek moe, tevens leek ze hongerig, maar dat was normaal in tijden als deze, jammer genoeg.