You need To explain yourself (Nevermind)

Hij zuchtte even en keek verlangend naar het gebied achter de grens. Het Windclan gebied... Hij knarste even met zijn tanden. Een verward muisje keek hem aan, zo'n paar lengtes voor hem. Ze was de grens over gelopen en Never had zichzelf voorgenomen geen poot meer op dat territorium te zetten. Zoal hij als zijn clan konden niet nog meer problemen aan. Hij liet zijn klauwen even in de natte bodem zakken. Hij gromde zachtjes en draaide zich toen om, voordat de woede terug zou keren om wraak te nemen op de vlucht van het diertje. Hij wandelde steeds verder weg van de grens en meet iedere stap voelde hij hoe de woede plaats maakte voor onrust en honger. Hij had de laatste tijd daar niet veel tijd voor gehad, om daar aan te denken. Maar nu begon het echt wel te knellen en pijn te doen. Eten? dat deed hij soms, maar niet meer zoveel als vroeger. Zijn spieren zouden al snel verdwijnen als dit zo zou blijven aanhouden. "Say brother, don't you have To tell me something?" Hij schrok lichtjes van de stem, maar keek op. Hij verwachte hem, had het aan de toon van de stem gehoord en de manier waarop hij hem aansprak. Het was Darkclaw, zijn broer. Hij keek hem even vragend aan en schudde toen onzeker zijn kop. "Nee, niet echt," zei hij op een aarzelende toon terwijl hij nadacht over de dingen die hij -weeral- had fout gedaan.

Langzaam stapte de kater door. Hij had al prooi voor de prooistapel ingelegd, meer kon geen kwaad maar hij was er al klaar mee. Een leerling had hij ook niet, en damn daar was hij blij mee, geen stuiterend ding om hem heen elk moment van elke dag weer. En toch zat de Dark iets dwars, zijn broer, Nevermind. Hij had iets verborgen gehouden wat hij toch wel interresant vond. Die kleine balletjes vacht in het kamp, of de poes die hem in haar klauwen had gekregen. En het geluk stond weer aan zijn zijde want daar was de geur van zijn geliefde broertje. Rustig stapte hij naar de zwarte kater toe. Maar toen zijn stem klonk leek Nevermind te schrikken, niet erg maar toch. "Nee, niet echt," antwoorde zijn broertje. Darkclaw grijnste licht. "Oh, kan je me dan even iets uitleggen?" begon hij terwijl hij zich door zijn achterpoten liet zakken en zijn staart eromheen sloeg. "Waarom ik kits zie die sprekend op jou lijken of iets van je hebben, bijvoorbeeld?" ging hij verder. "Of waarom de geur van een poes letterlijk van je vacht druipt?" ging hij door terwijl hij schuin naar zijn broer keek. Nevermind had wat uit te leggen en dat wist hij.

Hij liet ijs zijn ogen binnen toen de kater begon te grijnzen. Hij vond dit niet goed, hij vertrouwde het niet. Hij snoof lichtjes en liet het ijs kouder worden zodat het een echte ijsvlakte werd in zijn cyaanblauwe kijkers. "Oh, kan je me dan even iets uitleggen?" Nevermind tilde zijn kin wat de lucht in waardoor hij de kater ietwat vanuit de hoogte bekeek, zijn ogen piercend in de zijne. "Waarom ik kits zie die sprekend op jou lijken of iets van je hebben, bijvoorbeeld?" Wat? Een schok trok door zijn lichaam heen en hij spande instinctief zijn spieren op. Hij gromde zachtjes en fronste lichtjes, een beetje boos. Zijn ogen straalden lichte irritatie uit, maar het ijs verdoezelde dat. "Of waarom de geur van een poes letterlijk van je vacht druipt?" Het schuine kopje die daarop volgde hiep niet echt. "Ik zal duidelijk zijn, Darkclaw," gromde hij en dreigend zette hij een stap naar voren. "We zijn geen kits meer, jouw leven is het jouwe en de mijne is het mijne," Hierna ontspande hij zich, hopelijk was dit duidelijk voor hem. De kater hoefde hem niet te controleren, hij leefde nog hoor! Hij haalde even diep adem en sloot even zijn ogen, waarna hij zuchtte en gewoon even alles vlug opsomde in zijn kop, toen opende hij zijn cyaanblauwe ogen en ontmoette hij de ogen van zijn broertje. "Ik heb een kattin ontmoet genaamd Aurynight, ik werd verliefd, we zijn partners. We leerden elkaar kennen toen ze apprentice was en toen leerde ik Lone-one kennen, die begon verliefd op mij te worden en ik wilde enkel vrienden zijn en toen had ik frustratie en toen had ik kits," Hij haalde even diep adem. "Zo, dat was het, nog iets?"

Dark grijnsde even toen hij een zag dat zijn broertje zijn spieren spande nadat hij over de kittens was begonnen. Hoe heette die kitten nou die hij had leren kennen. Die leider, well, alle kittens dachten dat ze leiders waren maar goed. Heatherkit, dat was het. Hij keek op toen hij zijn broertje hoorde grommen. Dark grijnsde zelf en likte zijn bek even. En toen hij begon over de geur van poes werdt het enkel erger. "Ik zal duidelijk zijn, Darkclaw," gromde hij en Nevermind stapte dreigend vooruit. Dark bleef rustig zitten. Hij was groter dan zijn broertje, dat was best te zien en daarbij verspilde Dark geen tijd aan een poes. "We zijn geen kits meer, jouw leven is het jouwe en de mijne is het mijne," Deze keer was het Dark die licht gromde. "Je bent nogsteeds mijn broertje Nevermind, dat veranderd niet, jammer voor je" sprak hij en keek naar hem. "Ik heb een kattin ontmoet genaamd Aurynight, ik werd verliefd, we zijn partners. We leerden elkaar kennen toen ze apprentice was en toen leerde ik Lone-one kennen, die begon verliefd op mij te worden en ik wilde enkel vrienden zijn en toen had ik frustratie en toen had ik kits," Aurynight, die had hij wel eens voorbij zien komen. Ze zag er niet slecht uit. Lone-one, dat was de moeder van Heatherkit. Maar die had gezegd dat ze haar vader niet kende. "Zo, dat was het, nog iets?" vroeg Nevermind. "Ik heb een van de kits leren kennen" zei hij en keek naar zijn broertje. "Heatherkit geloof ik" De kleurenblinde kitten. "Ze vertelde me dat ze haar vader niet kent, waarom kennen ze je niet Neve?" vroeg hij. De kits hadden een vader nodig, hij kon ze niet zomaar achterlaten.

"Ik heb een van de kits leren kennen" De warrior keek niet op en had de grond opgezocht met zijn ogen. "Heatherkit geloof ik" Nevermind trok even zijn mond schuin en hij klemde even zachtjes zijn tanden op elkaar. Fijn, echt... Super... "Ze vertelde me dat ze haar vader niet kent, waarom kennen ze je niet Never?" De blauwzwarte kater keel langzaam op, zijn blik leeg. Met een mond die naar beneden krulde. Toch leek hij rustig te zijn... Op de een of andere manier straalde hij dit gewoon uit. "Ik hou meer van Aurynight," zei hij op een harde, luide toon tegen zijn broer. Met wat bemoeide Dark zich eigenlijk? "Aury wil niet dat ik de kits vertel dat ik hun vader ben... Lone ook niet," Hij zweeg even. Hij knipperde even kalm met zijn ogen, zijn mond nog steeds in dezelfde eentonige krul naar beneden. "Ik weet best wel dat ze een vader nodig hebben," zuchtte hij zachtjes. "Maar dat kan ik hen niet geven..." Hij sloot even zijn ogen en ging zitten. Hij wilde dit niet. Waarom was het leven zo hard... Voor hen allemaal? En waarom was hij zo blind geweest? Zo zwak op het moment dat hij juist sterk had moeten zijn... Sterk voor Aury... En hun liefde. "Daarom dus..." vervolgde hij en hij opende langzaam zijn ogen terug. De zwarte kater keek op en keek strak naar zijn broer. Hij staarde hem even aan, wachtte even af en schudde toen langzaam zijn kop. Zijn cyaanblauwe ogen leeg. "Niemand wil me toch helpen... Dus... Dit was de enige oplossing..." Correctie... Hij had geen hulp willen zoeken... En de hulp die hij kreeg... Was enkel en alleen steun. Wat had hij daar nu weer mee? Hij wilde eens dat katten hem gingen helpen... Echt helpen...

De wind streek om de broers heen terwijl Dark neer keek op hem. Hij had kits en hij had Dark dark daar niets over gezegd, sterker nog hij had de kits zelf niets gezegd. "Ik hou meer van Aurynight," sprak de kater. Ah, get a room. Dark keek hem aan, dat gaf nogsteeds geen reden om je eigen kits in de steek te laten. "Aury wil niet dat ik de kits vertel dat ik hun vader ben... Lone ook niet," Aury had hem gezegd... De kittens hadden geen vader omdat een poes dat zei. Hij was nu al aan het kruipen voor een poes. Darkclaw zuchtte even en schudde zijn kop. "Niemand wil me toch helpen... Dus... Dit was de enige oplossing..." sprak zijn broertje. Darkclaw keek naar hem. "Niemand wilt je helpen? Nevermind, ik ben je broer. Ik ben hier om je te helpen, vraag dan om mijn hulp" sprak hij. Harder en meer grommend dan hij wou. Broers hoorde er voor elkaar te zijn. "Zeg me wat ik kan doen, ik help je" zuchtte hij en keek naar zijn broertje. "Maar je gaat de kittens niet zo achterlaten, dat verdienen ze niet" gromde hij "Dit is jullie fout, niet die van hun, zij moeten niet zo gestraft worden" ging hij door. Hij ging zitten. "Het is dat je mijn broertje bent, hoe kan ik helpen?" vroeg hij en keek hem aan.

"Niemand wilt je helpen? Nevermind, ik ben je broer. Ik ben hier om je te helpen, vraag dan om mijn hulp" Hij bleef de zwarte kater aankijken. Gedachten raasden door zijn kop. Sinds wanneer wilde deze kat dat? Was Dark veranderd? "Zeg me wat ik kan doen, ik help je" Nevermind knipperde een paar keer met zijn ogen en zuchtte zachtjes. "Maar je gaat de kittens niet zo achterlaten, dat verdienen ze niet" De blauwzwarte kater legde zijn oren in zijn nek en sloeg even zijn ogen van de kat. Hij had gelijk, dat wist hij maar al te goed. "Dit is jullie fout, niet die van hun, zij moeten niet zo gestraft worden" De kater beet even op zijn onderlip en knikte toen. "Het is dat je mijn broertje bent, hoe kan ik helpen?" Hij keek op en ontmoette de blik van zijn broer. "Wees hun vader..." Fluisterde hij. "Alsjeblieft..."

De oren van de zwarte kater voor hem vouwde zich in zijn nek door de woorden van Darkclaw. Maar zo goed als hij zelf wist ook Nevermind dat hij gelijk had. Hij zou niets doen, en anders zou hij daar snel genoeg spijt van krijgen. Hij zou maar een keer zijn hulp aan bieden, een keer weigeren altijd weigeren. Hij snoof even en keek naar zijn broertje die toen weer op keek. "Wees hun vader..." Mauwde die. "Alsjeblieft..." Nu was het Dark's beurt om zijn oren in zijn nek te vouwen en keek even om zich heen. "Wat?" siste hij kort. "Ik moet hun vader gaan zijn omdat..." hij kapte zijn zin af en zuchtte even. Hij had zijn hulp aangeboden, hoe dan ook en de kits hadden iemand nodig. "Okey, ik doe het, maar voor de kittens" mauwde hij terug. Hij ging ze niet in de steek laten. Al wist hij ook wel dat hij behoorlijk wat problemen van zijn broertje overnam zo. Beter ging die nu ook wat verstand in die kop van hem krijgen en zich als een broertje gedragen in plaats van vijand.

De oren van Dark vlogen naar echter en wel meteen sloeg Never zijn ogen van hem. Dark was zijn big bro en zoals elke kleine bro keek hij dus weg en werd hij onderdanig als Big bro weer eens boos werd of het idee niet goed vond. "Wat?" Hij drukte zijn kop tussen zijn brede schouders, zijn snuit wijzend naar de grond. "Ik moet hun vader gaan zijn omdat..." De kater staakte zijn zin en eer gingen een paar lange seconden aan hem voorbij. Uiteindelijk hoorde hij een zucht en Never keek even kort op. Zijn oortjes gingen wat naar voren. "Okey, ik doe het, maar voor de kittens" De blauwzwarte kater knikte. "Bedankt, big bro," zei hij met een klein lachje erbij. "Bedankt... dat ik op je kan rekenen..."

Nevermind keek naar beneden, werd onderdanig toen Darclaw begon te grommen. Beter dat hij onderdanig werd. Beter dat hij zich als het kleine broertje gedroeg. Even zuchtte Dark maar stemde uiteindelijk in, de kittens hadden een vader nodig. en er was niemand die zo erg op zijn broertje leek als zijn eigen broer. "Bedankt, big bro," zei Never met een klein lachje. Darkclaw keek hem aan. Hij was anders geweest maar nu wou hij zijn broertje gewoon gelukkig hebben. "Bedankt... dat ik op je kan rekenen..." ging zijn broertje door. Zijn verschillend gekleurde ogen keken naar hem. "You're my little bro" sprak hij enkel. "Ik moet iets voor je over kunnen hebben" grijnsde hij terug. "Daarbij, dude, that kids need a father" sprak hij grijnzend.

"You're my little bro" Never keek even naar de twee-kleurige ogen. Ergens zou het wel kunnen kloppen dat hij de vader was van de kits. Hij had een zwak oog wat de kleurblindheid van Heather zou kunnen uitleggen. "Ik moet iets voor je over kunnen hebben" Hij zag het grijnsje van zijn broer en kon het ook niet laten om even te grijnzen. "Daarbij, dude, that kids need a father" De kater knikte even en keek naar zijn broer. Ookal waren ze in hetzelfde nest geboren, toch zag Never hem als een grote broer en dat gaf Dark al zijn hele leven ook aan. "Heatherkit, Littlekit en Wanderkit," zei hij. "Prachtige kinderen," zei hij. "Ze hebben de prachtige ogen van hun oom geërfd," grapte hij even, wijzend op hun cyaanblauwe ogen die elk van hen van hun vader had.

"Heatherkit, Littlekit en Wanderkit," mauwde de kater. Dark kende eigenlijk alleen Heatherkit, dit ging echt goed komen. "Prachtige kinderen," ging zijn broertje door. "Thanks. I'm really proud to be their dad" sprak hij terug, grijnzend. Okeey, dat klonk heel raar uit zijn bek. "Ze hebben de prachtige ogen van hun oom geërfd," Ah, shut up" lachtte hij. "Ze zijn toch echt wel zo knap omdat ze de genen van hun vader hebben hoor" daagde hij uit. Hij was nu hun vader. Hij grijnsde. "Niets, oompje, jij hebt niets te maken met hun knapheid" lachtte hij. Hij mocht beter maar eens gaan uitzoeken bij welke kit wel naam was en welke kit nu dus van hem was. Al hoewel, hij kon ook gewoon opzoek gaan naar de ogen van zijn broertje.

"Ah, shut up" lachte de grote kater. Never grinnikte even. "Ze zijn toch echt wel zo knap omdat ze de genen van hun vader hebben hoor" De blauwzwarte kater rolde even kort met zijn ogen. Hij vond het fijn dat zijn broer het zo goed opvatte en hij had geen andere kat deze rol willen toevertrouwen. Hij vertrouwde het enkel aan hem of aan Tall toe -maar serieus... Wei vertrouwde die met een boel kits? Hij allesinds niet. Tall mocht dan wel zijn beste vriend zijn, hij was niet de beste kitsitter, dat wist de warrior zeker. "Niets, oompje, jij hebt niets te maken met hun knapheid" Nevermind grinnikte even en keek toen even naar zijn broer. "Twee tabby's," zei hij. "Heatherkit is kleurenblind, heeft blauwe ogen en niks van witte vacht. Wanderkit is een tabby met witte buik en ook blauwe oogjes," hij grijnsde even kort. "Littlekit is de laatste, een zware kit ook met blauwe ogen," Hij grinnikte even. "Ze hebben tenminste één van je ogen geërfd."

Hij grijnsde even naar Nevermind. Hij was niet echt zijn kleine broertje, ze waren even oud maar het voelde voor hem wel zo, en hij wist dat Nevermind daar zelf ook mee moest instemmen. Hij keek op toen Nevermind begon uit te leggen hoe ze eruit zagen. "Twee tabby's," zei hij. "Heatherkit is kleurenblind, heeft blauwe ogen en niks van witte vacht. Wanderkit is een tabby met witte buik en ook blauwe oogjes," Dark grijnsde even. "Littlekit is de laatste, een zware kit ook met blauwe ogen," Nevermind grinnikte "Ze hebben tenminste één van je ogen geërfd." Hij grijnsde even. "Ow, goed om te weten hoe ze eruit zien, dan weet ik teminste wie precies mijn kits zijn" grinnikte hij kort. "En goed om te weten dat mijn blauwe oog de ovehand neemt, mijn slechte oog nog wel" mauwde hij. Even slikte hij. Nou was zijn kit dus kleurenblind, niet dat het erg was maar dat gunde je je kits niet, geen enkele kit.

"Ow, goed om te weten hoe ze eruit zien, dan weet ik teminste wie precies mijn kits zijn" De kater grijnsde even toen zijn broer dat grinnikte. "En goed om te weten dat mijn blauwe oog de overhand neemt, mijn slechte oog nog wel" Vervolgde zijn broer. Never richtte zijn cyaanblauwe ogen op Dark en knipperde even langzaam. Zou het kunnen dat Never iets van Dark's blindheid in zich had, maar nooit had gemerkt, en dat Heather dat had overgenomen? Hij haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. "Ergens... Is het wel iets goeds," zei hij op een oprechte toon. "Ookal is het iets slechts," Hij zuchtte weer. "Maar dankzij jou slecht oog en haar kleurenblindheid zullen katten het veel sneller gaan geloven," Zei hij zachtjes. Dit was gewoon een voordeel halen uit een nadeel en iedereen wist dat dat gewoon het negeren van een fout was. De zwarte kater keek zijn broer recht aan en wachtte af op zijn antwoord. Ze hadden het nog nooit over zijn slecht oog gehad en hij wist dus niet echt hoe hij zou reageren.