Tell me I'm not alone anymore (FLAMECLAW)

Het was midden op de dag. Ze wist dat ze haar apprentices zou moeten trainen, zou moeten jagen of de grenzen controleren maar ze kon het gewoon niet. Haar bruine poot lag op het nest dat langzaam zijn geur had verloren en ze sloot haar ogen. "Oh Stormfrost." Mompelde ze zuchtend. "We were nothing but kids, by now you realised that didn't you?" Fluisterde ze zacht en sloot haar ogen nog even en voelde langzaam vocht naar beneden druppen uit haar ooghoeken. Voorzichtig haalde ze het nest iets opzij en staarde naar de krabbels op de grond. Heel even haalde ze diep adem en haakte haar nagels uit en zette er langzaam een streep doorheen. Ze zakte in elkaar en liet haar oren plat vallen. Ze was alleen. Hij had haar alleen gelaten. Helemaal alleen.. Langzaam begon haar lichaam te schokken maar er was niemand die het kon zien. Niemand die haar ooit zou zien.. Niemand..

Hij zat nog buiten het kamp te wachten voor hij zijn kop schudde en weer opstond om terug te lopen. Hij stak zijn kop de warriors den in en schrok even voor hij hem terugtrok. Even keek hij het kamp rond, luisteren naar de patrouilles die er zo onderhand gevormd werden. Snel liep hij naar ze toe en regelde dat hij de drie van hun apprentices kon laten meegaan met hen voor een keer. Even legde hij kort aan de jonge katten uit dat vandaag een andere dag zou zijn waarna hij glimlachte en de drie groepjes nakeek. "Goodluck," Zei hij alleen en draaide zijn kop aar de warriors den voor hij er langzaam naar toe liep en zijn kop weer naar binnen stak, haar nog altijd zien liggen. Stilletjes liep hij naar haar toe en ging simpelweg naast haar zitten en staarde voor zich uit. "It hurts doesn't it, losing the ones you love." Zei hij acht zonder een verdere spier te bewegen. Hij kon haar pijn begrijpen, hij was er ook kapot van geweest toen Thunderstorm van de ene op de andere dag ineens weg was. Zijn ogen gleden naar de plek waar ze altijd had geslapen, naast zijn eigen plek en zijn broer. Hij vroeg zich toch ook af hoe het met hem zou gaan, ook hij was als Thunderstorm gewoon in het niets verdwenen.

Ze had hem al half horen aankomen maar had de kracht niet gevoeld om haar kop op te trekken en in stilte bleef ze zitten de zachte vacht van zijn borst tegen haar lichaam voelend. Ze luisterde naar zijn stem en liet langzaam haar oren verder in haar nek zakken. "My grandfather used to say that we were made for eachother." Mompelde ze en snoof even alsof ze een lach moest inhouden die niet kwam. "We were always together but we were just kits thinking we were in love." Ze zuchtte even en hief haar kop naar hem op. "And I guess he realised that.." Ze zuchtte en sloot haar ogen terwijl ze haar kop tegen zijn borst duwde. Waarom? Een moment van zwakte de wil om iemands troostende woorden te horen of gewoon even wat warmte. Haar vader had ze al in geen manen gesproken. Haar moeder was verdwenen. Stormstar had het veel te druk net als Mousefur en de rest van de clan zag niet hoe ze langzaam maar zeker brak. Elke dag een stukje brak.

Hij bleef maar rustig naast haar zitten, begrijpend dat ze ook wel pijn had. Zelfs hij voelde het soms nog steken in zijn hart, wetend dat iedereen zo ineens weg kon zijn. ''Sometimes things don't work out as everyone expects them to do.'' Antwoordde hij zacht en sloot zijn ogen zonder een spier te verroeren, een vreemd oude rust terug te vinden. ''No all love lasts forever, and I know the sting of it. But you need to accept it now. There is nothing you can do to change it.'' Zei hij zacht en keek har toch even aan voor hij zijn hoofd schudde. ''Never think things like that. It won't make you feel better. he really did love you but well I guess in the end you weren't made for eachother.'' mompelde hij en draaide zijn kop weer naar zijn nest en de plekken die er vroeger omheen waren bezet. ''And wishing things would be different will not help either. It's okay to feel pain, it shows you it was real.'' Vervolgde hij zacht en slikte voor hij zijn kin toch ietsjes op die van haar liet leunen.

Ze slikte en bleef in stilte staren naar de lege plek. Ze zuchtte even diep en keek langzaam op naar hem en knikte zacht. "Yeah I guess so." Mompelde ze zacht en ademde even diep in voor een zachte glimlach haar lippen streelde. I just.." Ze schudde haar hoofd en haalde even diep adem niet wetend of ze verder kon spreken en sloot haar ogen even. "I just dont now what to do anymore." Mompelde ze zuchtend en drukte haar zachte kopje nog iets in de vacht. "I just don't know. It feels like he never even loved me."[b] Mompelde ze en liet haar kop iets zakken. [b]"I guess so. And he realised that." Ze slikte even en kwam iets omhoog bedenkend wat ze met het nest moest doen en kwam langzaam omhoog. "Yeah I know. I'm not a kit anymore. It's time to just.. grow up." Mompelde ze en begon langzaam het nest bij elkaar te rapen om ruimte te maken voor wie dan ook wou. Al bleef ze waarschijnlijk alleen liggen.

Hij keek haar even kort aan en schudde enkel zijn hoofd, zonder op haar woorden in te gaan. Toch stond haar antwoord hem niet helemaal aan, haar gedachtegang was gewoon verkeerd. Natuurlijk deed het pijn om degene van wie je houdt te verliezen maar je kon er nooit in blijven hangen en dat wist hij maar al te goed. [''You don't know what to do...'' Herhaalde hij en sloeg zijn klauwen toch even in de grond uit voor hij zijn kop naar haar draaide en snoof. ''And that's where everything goes wrong, your whole way of thinking is wrong. It makes you sound like someone who thinks everything in life is just a damn lie.'' Antwoordde hij scherp en draaide zijn kop van haar weg om zich kort uit te rekken. Bij haar laatste woorden hief hij zijn poot en haalde met kracht uit tegen haar kop. ''That's enough gibbering. Who said you need to grow up. I did and life became nothing but a boring train of daily things.'' Zei hij en stond op, alleen maar om op het nest neer te ploffen wat ze net bij elkaar had geraapt. ''I lost both my love and my brother for they have left a long time ago. But do you see me lingering over that. I know she loved me and that she had a reason to leave and so did my brother. They made me who I am now and i will never forget that. And that's a thing you should learn.'' Zei hij en liet zich helemaal zakken voor hij zijn kop op zijn voorpoten neerlegde. ''The only thing you do is lying to yourself and to everyone around you that does care about you. But who am I to say that...'' Snoof hij en sloot even zijn ogen.

Ze slitke even wetend dat ze als een kleine kitten onzin aan het praten was. Ze moest normaal doen. De kater naast haar had ongetwijfeld veel meer pijn gevoeld in zijn langere leven dan zij en hier zat ze in een hoekje verdriet te voelen voor een jeugdliefde die gedoemd was vanaf het begin. "No I guess I don't." Mompelde ze zacht en zuchtte heel even. Zichzelf hatend voor het pijnlijke gevoel in haar lichaam. Langzaam keek ze op bijna smekend al dook ze in elkaar zodra ze zijn poot voelde en viel bijna op de grond hem aanstarend. "I..I'm sorry I didn't mean." Mompelde ze niet wetend of ze een excuus moest geven en keek hem aan. Langzaam kwam ze iets overeind en schudde zijn poot weg. "Well the clan needs normal, healthy and grown up warriors to keep it alive doesn't it?" Vroeg ze even iets harder en keek hem strak aan. "Childhood is just.. Not good as a warrior." Mompelde ze en keek hem recht aan bijna verslagen toen hij zich op het nest liet vallen. Zodra hij sprak staarde ze naar haar poten en haalde diep adem voor ze langzaam opkeek. "I'm sorry for your loss." Mompelde ze langzaam maar oprecht haar groene ogen recht in zijn amberen hakend. "I never ment to hurt you Flameclaw." Mompelde ze maar glimlachte even toen ze naar hem keek. "Youre right. I've always done that. But mostly just to make sure no one would ever worry about how weak I am." Mompelde ze. "And eventually I just turned better and better in lying." Ze zuchtte even en zakte iets door haar poten. "Not that I want to lie anymore. Old habits die hard I guess."

Ergens was hij blij dat hij echt wel iemand was met oneindig geduld, wetend dan menig ander al was opgestaan en was weggelopen bij haar. Hoewel hij moest toegeven dat ze eigenlijk niks anders dan onzin uitkraamde. Zuchtend schudde hij even zin toch brede kop maar ging niet op haar woorden in, ergens nadenkend over wat hij tegen haar kon zeggen. Hij begreep ook heus wel dat het niet makkelijk was om met zoiets om te gaan maar dit had ook totaal geen nut. Even staarde hij haar aan en fronste. ''You are gibbering like crazy, it doesn't even make sense to me.'' Bromde hij half en schudde zijn kop weer. ''You didn't listen to what I said. I used to act mature and all grown up and my life became boring. I lost a piece of my spirit that actually gave me my name. The flame that once burned in my eyes was extinguished in time. and i never realised until I ran into a special red she-cat. Offcourse I can still act mature but some times acting like a kit is okay.'' Zuchtte hij langzaam en sloot zijn ogen voor hij zijn schouders ophaalde. ''I have to admit I still miss them, life is different now but there is nothing I can do to change what happened.'' antwoordde hij en ontmoette haar blik met een fronsje, haar woorden nu niet helemaal begrijpend. ''Who said you hurt me?'' Vroeg hij een beetje verbaasd voor hij met zijn ogen rolde. ''Sometimes an old sock like me can be right you know. I have seen enough to know things already. It is alright to show others your weakness, cause with that they can build you up again. Make you stronger than you were before.'' Zei hij en even voelde hij zich weer de mentor die tegen een teneergeslagen apprentice sprak. ''If you don't want to than don't do it. You have adorable kits to live with, maybe not the greatest parents but your grandparents are great warriors who will help you. Aant probably even more cats that will help you if you just ask them for help. Like you asked me to help you train your apprentices.'' Mompelde hij en gaapte voor hij even half uitrekkend op zijn rug rolde en zijn poten ver strekte. ''Everyone is willing to help if you would only let them.'' Zei hij en keek haar nog half aan.

Zodra ze zijn stem hoorde snoof ze en sloeg met haar staart. "Well if it doesn't I suggest you leave." Beet ze hem even toe en trok haar bovenlip iets op voor ze haar kop wegrukte van hem. De eigenwijsheid van een kitten in haar doorstralend terwijl ze snoof. "Sure, if you say so." Mompelde ze zacht en staarde heel evne naar haar poten die zo klein leken in vergelijking met de zijne. "Off course you'd miss them. That's only a sign of how much you love them right." Mompelde ze zacht en keek even op. "If you didn't miss them that would mean that you didn't give a single crap about them." Mompelde ze zacht en schudde haar kop iets zuchtend. "I'm sorry I didn't mean that what I first said insulting." Mompelde ze. "I guess I just don't want to admit that you're right." Ze glimlachte even en knikte zacht. "Yeah I guess I do. They grow up so fast it makes me scared." Ze slikte even en keek hem aan. "You are starting to like that nest hm?" Vroeg ze smalend maar glimlachte toch even op zijn laatste woorden.

Zodra hij haar hoorde snuiven staarde hij haar aan en sloeg even zijn klauwen uit. ''If you want me to I'll go an do my jobs. Fine by me, I only tried to help.'' Antwoordde hij koeltjes maar bleef haar aanstaren voor hij toch weer iets overeind kwam. ''Just listen to yourself, you're acting like a kit.'' Zei hij en schudde zijn kop, eigenlijk willen opstaan en weglopen. Als ze niet wilde luisteren kon hij niks anders doen dan gewoon weer weggaan, hij kon haar niet helpen als ze eigenwijs vasthield aan de leugens die ze zichzelf voorschotelde. in stilte trok hij zijn klauwen weer in en draaide zijn kop weg. ''Don't tell me what I already know,'' antwoordde hij alleen maar liet onbewust even zijn oren licht naar achteren zakken. Hij haalde zijn schouders op maar liet zich weer zakken terwijl hij zijn kop op zijn voorpoten legde. ''Offcourse you didn't,'' mompelde hij en staarde strak voor zich uit. ''Sure, Sure..'' Zuchtte hij en schudde zijn kop even voor hij zijn ogen sloot. ''You guess? How can you guess such a fact. Seriously...'' Bromde hij voor hij weer zijn schouders ophaalde. ''Maybe, it's not like it matters where I sleep.''

Ze keek op en schudde haar pluizige kop. "No Flameclaw please I don't want you to go!" Fluisterde ze en slikte voor ze haar kop opnieuw schudde. "You just said it was alright to act like a kit." Beet ze half terug maar zuchtte even en likte over haar borst en keek hem aan terwijl ze langzaam slikte. "I'm sorry ik wou je niet kwetsen." Fluisterde ze met iets minder kracht en liet haar hoofd zakken. "Nee echt niet okay!" Ze zuchtte en keek even omhoog haar oren strak in haar nek leggend maar reageerde niet meer. "Well then keep it." Mompelde ze iets kouder en liet haar kop op haar poten zakken. "Okay then you want to hear it?" Vroeg ze en keek op. "Help me please I need your help." Mompelde ze. "With more than just having an apprentice. With everything. I feel like I'm just a damn apprentice myself so please help me." Mompelde ze haar stem serieus en staarde hem even strak aan met haar in groene ogen.

Hij snoof zodra hij haar stem weer hoorde en staarde haar strak aan. ''Now you don't want me to leave?'' Mompelde hij alleen even en schudde zijn kop. ''I didn't say right now these are serious things, things a kit doesn't even have to think about. I meant in life not using it as an excuse.'' Snoof hij scherp en draaide zijn kop weg. ''Lees mij niet de les over dingen waarvan ik ten minste weet dat het zo is. Ik verberg me niet achter leugens en hou me er ook niet angstvallig aan vast.'' Zei hij scherp voor hij snoof bij haar koudere toon. ''If you don't want me to sleep here you can just say it, then I'll just go back to my nest no problem.'' Antwoordde hij kortaf en haalde zijn schouders op zonder antwoord te geven. ''Does it matter wether I want to hear it?'' Mompelde hij alleen even en zuchtte voor hij haar aankeek. ''Fine then, but if you won't even think about what I say I ca tell you I'm not wasting time I could spend for the clan.'' Antwoordde hij alleen en staarde weer voor zich uit voor hij zuchtte.

Ze slikte en zakte iets in elkaar van zijn strakke blik maar bleef hem recht aanstaren. "I don't want you to leave at all. Not a few minutes ago, not now not in the future." Fluisterde ze zacht en staarde even naar de grond. "I guess you didn't take that as the joke it was ment to be." Fluisterde ze en liet haar oren zakken. "Sorry." Fluisterde ze hees haar ogen wijd opengesperd weggedraaid van de kater niet wetend wat ze moest zeggen. Ze wou hem niet wegduwen maar absoluut ook niet aan hem vasthangen en op dit moment kon ze gewoon niet normaal reageren. Hij kwam dieper bij haar dan menig kat ooit geprobeerd had. Ze had zich open gesteld maar was het wel een juiste beslissing geweest of keerde de kater alleen maar zijn rug naar haar 'zwaktes'. "No please stay!" ZE schoot omhoog en stapte naar hem toe alsof ze hem kon tegenhouden van weggaan. Haar groene ogen nog altijd opengesperd van angst. "Please don't leave." Breaking's stem zakte alweer af maar het beetje vuur was overgebleven in haar smaragd groene kijkers. "I'll think about it." Fluisterde ze en liet haar blik zakken. "I'm asking you for your help in order to serve the clan better." 'Or am I just a useless piece of shit.' Ze voegde de woorden er niet bij maar ze staken in haar hart zich afvragend of hij zo dacht.

Hij wendde zijn massieve kop niet af en staarde haar aan. ''Make up your mind.'' Zei hij simpelweg en zwiepte even met zijn staart. ''Time it, this is not the time to sit here and make jokes about something I mentoined seriously a moment ago. It makes it almost obvious that you don't take me serious at all.'' Zei hij en zuchtte. Langzaam duwde hij zich omhoog en snoof zacht voor hij haar weer aankeek. hij fronste even zodra ze hem half de weg versperde voor hij zijn kop schudde en langs haar keek. ''You should have done that already, a long time ago.'' Zei hij en schudde zijn kop even voor hij zich uitrekte. Langzaam tilde hij zijn poot op en legde deze op haar kop terwijl hij haar naar beneden drukte. ''And I already told you I was going to help you so just think about what I said in total.'' Zei hij en gaf een korte lik over zijn schouder.

Ze slikte even en keek hem nog altijd iets onzeker aan maar keek langzaam op en knikte haar ogen een stuk zekerder. "I just did, I want you to stay." Haar stem was een stuk sterker dan ze normaal gewend was en ze glimlachte even zacht. Het gevoel van kracht in haar borst liet haar een stuk beter voelen. Toch knikte ze langzaam luisterend naar zijn stem en schudde uiteindelijk haar hoofd. "I do take you serious I absolutely do. And I'm thankfull that you take this time to tell me this." Sprak ze langzaam en rekte zich even iets uit. "Yeah I guess I should've done that hm." Mompelde ze zacht en dook iets in elkaar maar bleef omhoog staren in zijn amberen ogen al lag zijn poot op haar bruine kop. "Yes you did thank you." Fluisterde ze en glimlachte even onder zjin poot uitkomend om haar vacht even tegen de zijne te drukken. "I understand."

Zonder een woord te zeggen wachtte hij haar antwoorden af maar knikte enkel bij wat ze zei. ''Now was it that difficult to do?'' Mompelde hij alleen en zuchtte zacht. Hij schudde zijn kop even en keek haar serieus aan. ''Then don't joke about it, think about the fact that sometimes it's not apropriate.'' Zei hij voor hij zijn krachtige schouders ophaalde. ''Someone has to stand up and look after clanmates.'' Zei hij enkel en slikte terwijl hij haar aankeek en opnieuw maar een stuk ontspanner knikte. ''Okay then,'' mompelde hij zacht en liet zijn poot zacht van haar kop af glijden zodra ze bewoog en keek even naar haar vacht voor hij zijn neus even tegen haar schouder drukte. ''Keep understanding and you'll see how life can change to something perfect.'' Zei hij zacht en sloot zijn ogen voor hij zich weer door zijn poten liet zakken.

Ze glimlachte even en schudde langzaam haar hoofd. "Not at all and yet yes it was." MOmpelde ze zachtjes en keek hem met een half strakke blik aan. "I won't it was stupid to joke, gomen." Ze glimlachte toch even zacht en keek warm op naar de grote kater tegenover wie ze mini leek. Ze glimlachte even en knikte zacht. "You're a hero." Ze lachte zacht en drukte zichzelf iets dichter tegen hem aan voor ze heel even haar tong over zijn wang liet glijden. "Arigato." Fluisterde ze zacht en kwam overeind. "You want to do some hunting?" Ze glimlachte even en likte over de vacht van haar borst een klein verlegen grijnsje wegdrukkend.

Zijn ogen verzachtte iets en hij knikte kort voor hij een korte lik over zijn borst gaf, blij met zijn dikke pels. ''Why was it?'' Vroeg hij simpelweg zonder onvriendelijke toon. ''At least now you know, just mind your timing next time.'' Zei hij en sloot zijn ogen kort voor ze openschoten zodra haar tong over zijn wang gleed. Met lichte verwarring keek hij haar aan maar schudde zijn kop. ''No, I'm just trying to be helpfull that is all.'' Zei hij en glimlachte licht voor hij zijn kop naar de ingang draaide en zijn schouders ophaalde. ''Hunting?'' Mompelde hij zacht en zuchtte voor hij langzaam knikte. ''Sure, why not.'' Zei hij zacht en stond langzaam op. ''perhaps we'll run into the apprentices who went with the patrols.'' Zei hij en liep langzaam de den al uit.

Ze glimlachte heel even zacht maar keek op naar hem. "I guess its hard to face the truth." Mompelde ze zacht en glimlachte heel even en knikte opnieuw zachtjes. "I will, next time you can hit me." ZE grinnikte even en staarde weg. "Well you are so really thank you." Ze merkte dat haar stem overschoot en slikte haar ogen samenknijpend. "Right hunting let's go do that." Mompelde ze snel en kwam omhoog. "And really if you want it you can have the nest." Fluisterde ze en glimlachte zacht.

Hij haalde even zijn brede schouders op maar ging niet weer op haar in, wetend dat het niet veel nut had. Hij had voor nu genoeg tegen haar gezegd een andere keer misschien weer. ''Then I'll do that.'' Zei hij zacht en sloot even zijn ogen. ''Being helpfull is what I am yes,'' zuchtte hij. Hij wilde zichzelf niet as held zien, het was niet nodig. Ieder ander had dit ook voor haar moeten doen. hij zuchtte en keek buiten de den om zich heen voor hij zijn kop naar haar omdraaide. ''It doesn't matter for me, every nest feels empty to me.'' Zei hij zacht en liep toch maar weer door, hij wilde er niet over praten. Hij wilde niet praten over degene die zijn hart leeg hadden gezogen en hem alleen hadden achter gelaten. Zelfs de vrienden van hen waren verdwenen en hij was dan ook echt de enige die nog op zijn poten stond. Toch weigerde hij toe te geven aan de pijn, maar ging door voor zijn Clan.

Onderwerp: Re: Tell me I'm not alone anymore (FLAMECLAW)