Give me one good reason, why I should never make a change...

Het feit dat ze zich zo afhankelijk voelde was oneerlijk, vond ze. Haar humeur, haar gedachten... Alles hing af van die ene persoon. Van die ene kat waarvan ze niet wilde dat het van hem afhing. Als ze hem zag was ze blij, het gaf haar een soort van rust dat hij er nog was, dat hij nog leefde en niet verdwenen was. Maar als ze hem niet tegenkwam voelde ze zich een hoopje ellende Die afhankelijkheid, die invloed, ze kon er niet meer tegen! Waarom moest ze nou net op hem verlief worden? Want ja, verliefd was ze. Sinds hun eerste "ontmoeting" kon ze nergens anders meer aan denken. Als ze hem tegenkwam (wat vrij vaak gebeurde aangezien ze in dezelfde den sliepen) wendde ze haar kopje verlegen van hem af. Ze voelde dan dat ze langzaam warm werd en haar poten werden klam. Ze had hier gelukkig toen ze samen waren gaan jagen nog geen last van gehad, waarschijnlijk had ze toen nog niet zo door wat ze voor hem voelde. Als dat wel al zo was geweest had ze zich dood geschaamd! Rushleap, zoals de kater heette, had toen wel met haar geflirt. Ze had het leuk gevonden en was er op in gegaan. Maar later besefte ze dat het niks had betekend, van Rushleaps kant dan... Het was zijn karakter, zijn normale omgang met poesen. Helaas. Dat ze het jammer vond was eigenlijk nog wel het ergst. Waarom moest ze nou net hem leuk vinden? "Why...?" Het woord rolde fluisterend over haar lippen. En al was de liefde wederzijds, ze kon zich toch nooi aan een kater binden, daarvoor waren haar twijfels te groot. Die twijfels, die kwamen door haar verleden. Liever dacht ze daar niet aan, en ook daarom nu ging ze er niet verder op in. Stiekem vergeten waarom ze hier was hief ze haar bijna betraande ogen. De prooi wachtte. Met moeite hees ze zichzelf omhoog, haar clan ging voor haar zorgen.

Bomen. Ze stonden daar maar, alleen bewegend als de wind hun hier toe dwong. Raar eigenlijk, want ze leefde wel. Maar hoe zou je kunnen leven zonder gevoel? Op het eerste gezicht klonk het niet verkeerd. Je nooit meer zorgen hoeven te maken, nooit meer verdrietig of boos te hoeven zijn. Maar als je er langer over nadacht was het misschien toch niet zo geweldig. Ook de positieve gevoelens zou je missen. De blijdschap, het gelukkige gevoel dat soms op de raarste moment je lichaam in stroomde, je zou het allemaal moeten missen. Langzaam, haar gedachten van zich afduwend gleed haar kop en daarmee ook haar blik weer naar de kater. Deze was ondertussen naast haar komen staan. Hun flanken raakte elkaar aan en ze voelde zijn vacht langs de hare schuren. Het was een fijn maar beangstigend gevoel. Haar buik werd namelijk nogal door de aanraking beïnvloed. Stiekem vroeg ze zich af of een maag koprollen zou kunnen maken, want als dat kon, dan was haar maag daar nu mee bezig. Toch was het niet heel naar of misselijkmakend, eerder kriebelend. 'Hoe gaat 'ie?' Zijn vraag kwam kalm aan, veel rustiger dan zij was of zou kunnen antwoorden. Met een kleine moeite vormde ze een glimlach op haar lippen. 'Goed,' Loog ze, althans... Half. Ze voelde zich ongemakkelijk, stom en heel erg verlegen, maar ondertussen stroomde de golven van geluk en opwinding ook binnen. 'En met jou?' Ze sprak de woorden uit terwijl ze zich toch weer op de grond liet zakken. Waarom doe ik dit? Met zitten laat ik alleen maar zien dat dit gesprek nog wel even kan duren, ergerde ze zich aan zichzelf. Toch was dit niet op haar gezicht te zien, want die richtte zich met een wachtende, vriendelijke blik op Rushleap.

Haar poot gleed over de vochtige aarde. Deze beweging veroorzaakte een klein glad plekje nadat ze het een paar keer had herhaalt. Het waren de zenuwen, de zenuwen gaven haar rare trekjes. Ondanks de wind die met een grote kracht langs de twee katten woei merkte Softvoice geen enkel teken van kou bij haarzelf. Normaal zou ze hebben moeten bibberen, maar nu niet. Stiekem wist ze de rede van haar warmte maar al te goed, allen wilde ze dit niet toe geven. Nooit. 'Over het algemeen...' Nieuwsgierig keek ze op wachtend op zijn verdere antwoord. 'Ik weet het niet...' Die woorden klonken raar uit zijn bek. Softvoice was hem gewend als iemand die altijd wel zijn woordje klaar had en nooit twijfelde. Raar, blijkbaar zat hij echt ergens mee. Stiekem was er een klein straaltje hoop dat toen omhoog kwam, om een rede die je wel kon raden. Maar deze kleine vorm van hoop werd snel met al haar kracht weggeduwd, een ver hoekje in. Dat was niet waarschijnlijk, helemaal niet iets om op te hopen, het was niet zo. 'Ik ben in de war...' Tja, meerdere katten hier... Dit was de eerste gedachten die omhoog kwam toen hij zijn woorden had uitgesproken, stiekem verwees ze hiermee naar zichzelf. Heel subtiel, zonder het eigenlijk zelf echt door te hebben, gleed haar rossige staart naar de zijne. Ze raakte hem aan, heel zachtjes, maar wel voelbaar. Ze schrok van zichzelf, dit moest ze niet doen! Toch bleef haar staart rustig liggen, naast de zijne. Op zijn woorden had ze niet zoveel te zeggen. Het was te onduidelijk. 'Waarom?' Vroeg ze dan toch uiteindelijk, maar toen het woord over haar lippen rolde had ze al spijt. Wat was dat nou voor een antwoord?

'Ik.. Ik denk..' Nou wat dacht hij? Ze kon haar nieuwsgierigheid bijna niet verborgen houden. Haar hoofd hing schuin en haar ogen priemde - ondanks haar onzekerheid - in de zijne. Ondanks haar misschien wat aanvallig overkomende blik keek Rushleap haar warm aan. 'Ik vind een poes leuk...' Ja, jij vindt alle poesen volgens mij wel leuk, vertel nou gewoon wat er is! Maar na deze eerste reflex gedachten besefte ze wat hij had gezegd en trok geschrokken haar staart terug. Haar ogen werden groot. 'Wel meer dan leuk.' Er was weer een klein straaltje hoop dat haar hersens teisterde, maar ze duwde het snel aan de kant om verder te luisteren. 'Ze is de mooiste poes die ooit bestaan heeft, en super lief, en..' Ja, toen wist ze het zeker. Zij was het niet. Hoe had ze dat ook ooit kunnen denken? Haar zus... Zij had waarschijnlijk met haar overdreven flirterige acties zijn hart veroverd. En nu wou hij dat zij bij haar zus ging vissen of het wederzijds was? Nou nooit! 'En zij zorgt er voor dat ik in de war ben.' Ja, dat was al wel duidelijk ja! Haar hoofd keerde zich naar de grond. Ze kon maar met moeite haar tranen binnenhouden. Ze had toch te veel hoop gehad. Ze had gedacht dat er misschien nog een klein kansje voor haar was, maar nee, natuurlijk niet. Zij was maar gewoon Softvoice, niet iemand om verliefd op te worden. Ze legde haar oortjes verdrietig in haar nek terwijl ze langzaam haar blik weer op Rushleap richtte. Haar tanden kerfde in haar lippen, maar net niet hart genoeg om bloed of wondjes te veroorzaken. Haar ogen keken naar de zijne en haar zelfmedelijden werd nog groter. Waarom? Waarom moesten zij en haar zus nou net op dezelfde kater verliefd worden. En waarom koos hij voor haar zus? 'Ik ehm...' Ze richtte haar snuit weer naar de grond om zo goed mogelijk haar teleurstelling te verbergen. 'Ik zal het tegen haar zeggen.'

'Maar Softvoice..' Wat nou?! Dit was toch wat hij wilde? Waarom dan zo zeuren. Iets wast geïrriteerd keek ze hem aan. Hij mompelde iets maar ze verstond het niet, maar goed ook, ze hoefde het niet te horen. Haar kop vloog een tikkeltje verwaand de lucht in. Ze hoefde hem niet meer, hij zag toch niks in haar. Vanbinnen wist ze dat het niet waar was, ze was nog altijd verliefd op hem, dat kon je niet zomaar negeren. 'Ik.. ehhh.. Ik ga maar weer eens.. Jagen, ja jagen. Leaf-Bare enzo, je weet toch...' Waarom nou opeens zo verlegen en moeizaam, ze ging toch doen wat hij bedoelde? Ze zag hem niet meer vertrekken, want haar rug stond al demonstratief naar hem toe gericht. Wel hoorde ze hem vertrekken. Maar pas toen er geen enkel geluid meer van hem te horen was liet ze haar hoofd zakken. Het was oneerlijk. Een traan gleed over haar wang maar bleef steken in haar vacht. Ze zou het haar zus zo maar gaan vertellen, wel zo eerlijk.