A Monster! {Open}

Fogforest liep tussen de hoge bomen opzoek of hij nog een lekker sappig eekhoorntje kon vinden. Natuurlijk niet voor zich zelf maar voor de clan. Dat was dan de eerste keer dat hij echt is goeds mee bracht. Een muis liep over het pad dat de Twolegs hadden gemaakt voor hun Monsters. "Geen muis vandaag maar een Eekhoorn." Dacht hij in zich zelf en hij liet de muis gaan. Hij ging langzaam het pad op en keek schuw om zich heen. Een eekhoorn zat midden op het pad maar een paar meter voor zich. Langzaam sloop hij naar de eekhoorn. De eekhoorn keek plotseling op. Even keken ze elkaar in de ogen en rende daarna naar de dichtstbijzijnde boom en klom er in. Fogforest keek achter zich waar een raar brommend geluid vandaan kwam. Een monster kwam zo snel als de wind op hem af "gerend". Fogforest keek om zich heen naar een schuilplaats maar zag er geen. "Altijd als je in nood bent dan is er geen plek waar je kan schuilen."Zei hij tegen zich zelf. Het monster kwam snel op hem af en hij maakte net iets te laat zich uit de voeten. Het monster reed over zijn achterpoten en staart heen. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Het monster verdween al achter de bomen. "Help, Help!!!" Riep hij zo hard als hij kon. Hij sleepte zich met zijn weinige kracht die hij nog had van het pad af en probeerde te zijn achterpoten te bewegen maar die waren verlamd. Hij keek er naar en zag het bloed er uit gutsen. Hij riep nog een keer.

Het sneeuw knisperde onder haar poten terwijl ze zich dicht bij het Thunderpath bevond. Daar had een muis haar zo ongeveer naar toe geleid. Ze had nog geen enkel geschikt moment gevonden om te kunnen toeslaan, al werd dat intussen toch wel tijd. Ze hield haar staart op een neutrale hoogte terwijl ze met snelle, maar kleine geruisloze stapjes dichter bij kwam, en eindelijk kwam het moment om te springen. Het muisje was dun, er zat amper vlees aan, maar beter iets dan niets. Met een lenige word kwam de gevlekte warrior op het muisje terecht, ze pakte het dier vast in haar bek en beet het nekje kapot. Dank u Starclan.
Ze hoorde het geraas van een Monster over het Thunderpath heen gaan, gevolgd door een schreeuw. "Help, Help!" Al haar haren rezen overeind. O, nee. Dit ging je niet menen. Ze versnelde haar pas in de richting van het Thunderpath, waar ze een bebloede kater trof. "Fogforest!" Riep ze uit terwijl ze zich naar de warrior toe haastte. De greep de kater bij zijn nekvel en trok hem weg van het Thunderpath. Haar blik gleed naar zijn achterpoten en even had ze het gevoel dat haar hart stil stond. Dit was niet best. "Ik eh... Ik moet je naar het kamp zien te krijgen..." stamelde ze.