Pawsteps

Dustkit was de nursery een beetje zat, het was er zo klef en zo klem en de lucht was er zo warm. Hij hield van de buitenwereld, iets wat hij waarschijnlijk van zijn vader had geërfd, die vroeger in Skyclan altijd in een boom sliep in plaats van in de warrior den. Al denkt Dustkit dat zijn vader gewoon nog in de den slaapt, want hij zoekt hem daar wel vaker. Dustkit loopt de Nursery uit, nog even een snelle blik werpende over zijn schouders, waarna hij de den uitstapte en richting de warrior den liep. Het was midden in de middag, maar hij kon de gok wagen. Zachtjes stapte hij naar binnen, zijn blauwe ogen zochten naar zijn vader en even dacht hij hem te zien, maar dat bleek een andere kater te zijn en dus besloot Dustkit op een van de nesten te gaan zitten en te wachten op zijn vader.

Maar het duurde zo lang, zo lang dat de kitten zijn alertheid verloor en moe begon te worden. Zijn ogen vielen steeds weer dicht en het was steeds moeilijker om ze open te houden. Hij liet zich uiteindelijk zakken en viel in slaap; op het nest van een of andere warrior. Het nest was veel te groot voor hem, maar het voelde zo zacht en comfortabel aan dat hij er geen erg in had om daar in slaap te vallen.

Eerste post voor Softvoice

Hij rolde zich heerlijk op zijn rug, niet meer doorhebbende dat hij eigenlijk in de verkeerde den, in het verkeerde nest lag. Hij vond het hier zo heerlijk en het liefst bleef hij hier ook liggen; maar het mocht niet baten want iemand porde hem en langzaam aan werd hij wakker. Een beetje slaapdronken keek hij omhoog naar een andere kat, waarschijnlijk degene van wie het nest was. Zachtjes rolde hij zich op zijn buikje, waarna hij zich omhoog duwde en eventjes met zijn ogen tegen het licht knipperde. "J-ja?" Zei hij slaapdronken, niet meer merkende dat hij in de verkeerde den lag.

Het duurde even voordat de kitten doorhad dat hij niet naast zijn moeder lag en ook niet naast zijn broertje of zusje, en dat er al helemaal geen queens en kittens in deze den lagen. Enkele grotere katten lagen aan de andere kant van de den, meerdere nesten lagen hier en de ruimte was veel groter dan de ruimte van de nursery. Dustkit fronste even en zijn blik werd weer op de poes voor hem geworpen. Zij was helemaal geen queen.. dus dat.. betekende dat hij ergens anders was? Nu pas drong het tot hem door dat hij de warrior den was binnen gegaan en hij was blijkbaar in slaap gevallen. Een diepe geeuw verliet zijn bek, het liefste wilde hij weer terug gaan liggen, maar de poes hield hem tegen om dit te doen. "Je.. Ehm.. Dit is mijn nest.." Even keek hij naar het mos waar hij op lag en hij voelde hoe hij van binnen warm werd. Oeps. "Oh.. sorry.." Miauwde hij droogjes, waarna hij er vanaf stapte. "Ik had niet door dat ik in slaap was gevallen.. op jouw nest." Eigenlijk had hij gehoopt dat het zijn vaders nest was geweest, maar dat kon natuurlijk niet zo zijn. Zijn vader had vast een ander nest, al kon hij de geur van zijn vader niet zo goed ruiken; er waren gewoon teveel geuren hier!

Nadat hij uit het nest van de poes was gestapt, nam zij haar plaats in. Hij keek haar even aan en voelde een koude windvlaag over hem heen gaan. Hij was nog moe van dat slapen en haar nest lag zo lekker, even weg van de warme nursery, lekker hier bij de volwassen katten. Hij wilde eigenlijk niet slapen, het was eigenlijk de bedoeling dat hij op zijn vader zou wachten. Helaas was hij weer in slaap gevallen, waarom vielen kittens ook zo snel in slaap? Het was niet eerlijk. "Kom je er nog even bij zitten?" Ze maakte plek voor hem vrij en een lichte gaap gleed over zijn mond, waarna hij opstond en bij haar kwam zitten. "Vond je het erg dat ik hier lag?" Miauwde hij, zijn blauwe kijkers weer op haar richtende.

Hij drukte zich heerlijk tegen de poes aan, het voelde fijn om zo naast iemand te zitten. Bijna veilig zelfs, alsof niets of niemand hem iets aan kon doen. "Ik was vooral een beetje geschrokken, maar echt erg vond ik het niet hoor," Even grinnikte hij, was hij dan zo angstaanjagend voor deze poes? "Alleen.. Straks was ik nog op je gaan liggen." Hij fronste. Op hem gaan liggen? Waarom zou ze dat nu weer doen? Dat had haar moeder ook nooit gedaan. "Dat was heel zwaar geweest hoor." Langzaam bekeek Dustkit haar, waarna hij zachtjes moest lachen. "Nee hoor!" Miauwde hij. "Ten eerste, je merkt mij vast meteen op! Ik ben best licht gekleurd hoor, behalve de donkere vlekjes. Je had me niet over het hoofd gezien, dat weet ik zeker! Ten tweede, ik kan daar wel tegen hoor! Ik ben magisch, weet je wel." Er ontstond een twinkeling in zijn ogen, alsof de kitten er echt in geloofde dat hij iets magisch in zich had. Iets wat Starclan aan hem geschonken had. "Ik kan mezelf onzichtbaar maken!" Kwam er vervolgens uiterst enthousiast uit.