Now the time has come to learn..

Duskpelt was vanochtend naar de Apprentice's Den gegaan om Foxpaw te halen. Ze had een tijdje gewacht voor ze met hem ging trainen. De Apprentice had lang genoeg gewacht vond ze nu; zijn training zou vandaag beginnen. Ze was hem gaan halen en hoopte dat hij er zin in had; misschien vond hij wel dat hij te lang had moeten wachten.. de Riverclan poes schudde de gedachte van zich af. Ze zou vandaag haar best doen om hem te leren sluipen. Ze verwachtte niet dat hij er grote problemen mee zou hebben. Waarschijnlijk zou alles wel goed komen, als zij haar taken maar goed vervulde. Duskpelt liep richting het Kleine Bos. Foxpaw zou zo wel komen, verwachtte ze. Ze had hem nog even tijd gegeven om zich klaar te maken. Misschien was hij wel zenuwachtig.. je wist het nooit. Zelf had ze als Duskpaw genoeg zenuwen gevoeld om drie ceremonies uit te zitten! Nu ze haar training afgerond had merkte ze dat ze voor weinig dingen zoveel zenuwen had gehad als de eerste training. In ieder geval, nu was het haar beurt om te trainen, te leren en te hopen dat alles goed kwam.. en ze had er alle vertrouwen in! Duskpelt had de plaats bereikt waar ze wilde trainen en ging rustig zitten, haar staart om haar poten. Foxpaw zou zo wel komen; hij had immers alle tijd.

(Waa! Inspiloos+uberdruk msngesprek x3)

Alleen Foxpaw en Duskpelt graag.

-Inspiloos x2 XD-

Langzaam gapend werd Foxpaw wakker, hij was net wakker gemaakt door zijn mentor, Duskpelt. Nog eventjes rillend van wat Volepaw over Duskpelt had gezegd, stond hij op. De zon scheen door de kieren van de apprentice den heen en dat maakte dat het er een beetje halfduister uit zag. Hij kneep zijn ogen eventjes tot spleetjes om meer te kunnen zien, hij zag een aantal slapende lichamen, nee, hij zou niemand wakker maken. Foxpaw sloop naar buiten en trippelde daarna vrolijk het kamp uit. Hij wist het niet eens zeker mee, maar hij dacht dat Duskpelt het over het kleine bos had. Nou, hij zou er maar op een manier achterkomen! Hij wrong zich door de kamp ingang en begon te lopen. Terwijl hij bezig was aan zijn tocht naar het kleine bos, begon hij zich steeds onzekerder te voelen. Wat als Volepaw gelijk had? Wat als Duskpelt hem niet als apprentice wou omdat ze verliefd was op Crookedstar en kittens wou hebben? Dan was hij zijn mentor kwijt, of misschien wou ze hem zelfs niet als apprentice. Duskpelt was in ieder geval wel een ervaren warrior en daarvoor moest hij respect hebben. Hij wrong zich tussen de struiken door en zag eindelijk zijn mentor zitten. Eerbiedig boog hij zijn kop naar haar, zoals het hoorde. Foxpaw was erg beleefd, maar ondertussen spookten de gedachten door zijn kop. Het kan zijn dat het gewoon een roddeltje was… Maar geloof ik speelde er iets tussen jouw mentor en Crookedstar, stel ze krijgen wat. Dan bestaat er een kans dat ze drachtig word en je weet wat de rest is. Nee, Volepaw's woorden gingen niet weg. Maar toch liet Foxpaw zich niet teveel afleiden. 'Goedemorgen Duskpelt!' Miauwde hij dus maar.

De bladeren ritselden zachtjes, al was dat nog geen teken van Foxpaw. Duskpelt keek om zich heen, al wist ze dat hij er nog niet was; dan had ze zijn geur wel geroken. Volgende keer moest ze misschien wachten met informatie geven tot hij helemaal wakker was.. Ach, ze geloofde wel dat hij het zou vinden, hij kon het altijd aan anderen vragen. Hij zou zo wel komen. Duskpelt hoopte dat de Apprentice haar wel als mentor wilde hebben. Ze was dan wel een oudere Warrior, die daarom gerespecteerd werden, maar misschien had hij wel een voorkeur gehad. In ieder geval, hij moest het met haar doen. Zij had best zin in een training, al kende ze Foxpaw nog niet zo goed. Waarschijnlijk zou de training haar wel helpen met het leren kennen van haar Apprentice. Duskpelt was niet zo'n spontane poes, ze wachtte liever wat af. Trouwens, waar zou ze de training mee beginnen? Gewoon met het besluipen van een muis, of eerst het sluipen zelf? Nee, wacht, eerst zou ze Foxpaw de geuren van de verschillende prooien leren. Die kende hij vast wel, maar wat bevestiging was nooit weg. Duskpelt hoopte dat het een beetje ging lukken, een bange Apprentice was altijd vervelend. Ze wist niet echt hoe Foxpaw zou reageren op een eerste training. In ieder geval, ze had Crookedstar beloofd hem goed op te leiden, net zoals iedere Warrior altijd deed. Crookedstar.. het was waar dat ze een oogje op hem had, en ze wist heel goed dat er roddels over waren. Iemand had al aan haar gevraagd of ze drachtig was. Daar moest Duskpelt wel om lachen; nee, zo ver was het nog lang niet! Gelukkig, dan kon ze tenminste fatsoenlijk de training met Foxpaw afronden. Zomaar van mentor wisselen was vast niet leuk. 'Goedemorgen Duskpelt!' mauwde een bekende stem plots naar haar. Duskpelt keek op, was ze zo in gedachten verzonken geweest. 'Goedemorgen, Foxpaw,' antwoordde ze met een glimlach. 'Heb je zin in je eerste training?'
Ze wachtte even tot hij goed en wel bij haar was aangekomen, al was die afstand niet zo groot. 'Ik stel voor dat we eerst een rondje gaan lopen, om geuren te herkennen en dergelijke. Als je vragen hebt mag je ze gerust stellen,' meldde ze aan Foxpaw. Hoe meer vragen hij zou stellen, hoe meer ze hem uit kon leggen. Leergierigheid was altijd fijn.. weer iets waardoor ze eraan herinnerd werd dat ze hem helemaal niet goed kende! Ach, ze konden maar beter snel vertrekken. Duskpelt wachtte nog even en ging toen lopen, rustig, om niet alles weg te jagen. 'Hier ruik je de muizen goed,' zei ze, waarna ze even bleef staan, om hem te laten ruiken. Hopelijk kon hij dit waarderen.

Duskpelt schrok op, schrok ze van zijn presentie? Foxpaw wiebelde eventjes nerveus met zijn oren en keek eventjes naar de grond, misschien had ze op een betere apprentice gehoopt? Of misschien op helemaal geen omdat ze kittens wou? De roddels bleven door zijn kop spoken terwijl hij eventjes ietwat zuchtte. 'Goedemorgen, Foxpaw,' antwoordde Duskpelt met een glimlach, Foxpaw's oren gingen overeind, misschien wou ze toch wel zijn mentor zijn? Hoop vloeide in zijn ziel op, misschien had hij toch de kans om een goede apprentice te zijn? 'Heb je zin in je eerste training?' Miauwde Duskpelt, Foxpaw glimlachte aarzelend terug, 'Ja hoor Duskpelt!' Miauwde hij, toch een beetje verlegen. De poes was veel groter dan hij zelf was, ze torende boven hem uit, tenminste, dat deed ze als hij een beetje overdreef, maar ze liet hem zich wel klein voelen. Al zou hij toch wel groeien! En groot worden, en sterk! Maar dat zou nog wel eventjes duren.. Tenminste, hij dacht van wel. Hij zou niet in eens patsboem sterk worden? Nee, dat kon niet. Hij was hier om te leren, en dat zou hij dus ook doen. Maar de kater bleef een beetje timide, dat was hij zowieso al wel, maar Volepaw had dat alleen maar verergerd. Als Foxpaw er over na dacht, was hij eigenlijk best wel bang voor Volepaw, er was iets aan zijn gedrag wat hem niet lekker zat. Het joeg hem angst aan. Nee, Foxpaw was echt bang, probeerde Volepaw zo veel mogelijk te mijden. Wat wou de kater van hem? Volepaw dacht dat hij zijn vriend was, maar Foxpaw zag het helemaal niet zo. Maar hij was bang om het te zeggen, bang voor Volepaw's reactie, hij kon ze onvoorspelbaar zijn.. Maar Volepaw was ook altijd zo minachtend naar hem, en zo ijdel. Foxpaw voelde zich alleen al bang worden als ze in zijn ogen keek. Toch had Volepaw een sterke invloed op hem..
'Ik stel voor dat we eerst een rondje gaan lopen, om geuren te herkennen en dergelijke. Als je vragen hebt mag je ze gerust stellen,' Miauwde Duskpelt, het klonk vriendelijk. Foxpaw spitste zijn oren iets, dat klonk goed. 'Oke, Duskpelt,' Miauwde hij gedwee, weigeren wou hij niet, hij was gewoon zelf niet zo enthousiast, te veel zorgen in zijn kop. Hij had er echt wel zin in, maar uiten kon hij het niet goed. De bijna duistere schaduw van Volepaw bleef over hem spoken. 'Hier ruik je de muizen goed,' Miauwde Duskpelt door zijn gedachten heen. Foxpaw schrok op, 'Ik zal het ruiken Duskpelt,' Miauwde hij stilletjes terwijl hij de lucht diep op snoof, 'Ik ruik ook nog een andere geur.. Wat is dat dan?' Miauwde hij voorzichtig, zou Duskpelt teleurgesteld in hem zijn dat hij er zo niet bij was met zijn gedachten? Daar kon hij niks aan doen, hij was gewoon bang!..

De oren van Foxpaw gingen omhoog bij haar begroeting, wat haar al wat hoop gaf. Hij had toch wel zin in de training? De aarzelende glimlach had wat enthousiaster gekund, maar ze nam er genoegen mee. Later zou Foxpaw er wel meer zin in krijgen, waarschijnlijk, net als alle Apprentices. Ze richtte haar blik wat naar beneden toen ze Foxpaw aankeek. Hij had inderdaad een wat roodachtige vacht, wat zijn naam wel verklaarde. Zijn blauwe ogen stonden er erg mee in contrast, maar hadden een helderheid die je niet vaak zag. Verraadde dat een eerlijk hart? Ze zou het zelf uit moeten vinden.. Ze kreeg het idee dat hij een beetje timide was, niet echt spontaan. Niet iemand die zomaar iets zou gaan doen, eerder een denker. Eerste indrukken waren altijd beter. Ze moest hem dus niet dwingen als hij iets niet kon. Duskpelt hoopte dat ze goed met haar Apprentice op zou kunnen schieten en dat ze hem kon leren wat hij wilde. Zouden zijn vrienden ook zin hebben in hun training? Ze had met de andere Warriors besproken waar ze het eerst gingen trainen, zodat ze elkaar niet in de weg lagen. Foxpaw kwam met haar meegelopen, wat haar weer terug haalde naar de training, het belangrijkste van vandaag. Waarom was hij niet enthousiast? Ze had verwacht dat de meesten dat wel waren. Misschien durfde hij gewoon niet blij te doen.. of vond hij het niet leuk. De poes fronste even, maar bleef glimlachen. Ze knikte toen hij de geur opsnoof en een andere meende te ruiken. 'Dat is een hol waar ratten zitten,' antwoordde Duskpelt. 'Allereerst kun je dat merken aan de rattengeur, en aan het feit dat die niet meer zo vers is als die van het dier zelf af zou komen. Kun je het verschil in versheid tussen de muizengeur en de rattengeur ruiken? Dat van de muizen ruikt veel.. nieuwer,' legde Duskpelt uit. Het was maar goed dat de ratten er niet waren, sommigen konden heel gemeen buiten en hen direct aanvallen, als ze niet uitkeken. Plots klonk het zachte gekwetter van een vinkje boven hen. Duskpelt richtte haar blik omhoog en probeerde het diertje te vinden tussen de bladeren. 'Vogels kun je niet goed vinden met de geur, dan moeten ze vlakbij zijn. Voor vogels heb je je gehoor nodig. Soms kun je hun gekwetter ook onderscheiden, maar vaker hun verenkleed. Dit is een vink,' lichtte ze toe, haar blik had het vogeltje eindelijk gevonden. Het had niet door dat zij er waren of had geen angst voor hen. 'Kun je in bomen klimmen, Foxpaw?' vroeg ze, alsof ze op een totaal ander onderwerp overging.

Zou Duskpelt het erg vinden dat hij niet zo enthousiast was? Vroeg Foxpaw zich af. Zijn bruine poten schoven wat nerveus over de grond en zijn staart sleepte een beetje, hij zag er bezorgd en ietwat stilletjes. Hij zag eruit alsof hij in de knoop zat, en er niet uit kon komen. Maar hij zei er niks over, waarom zou hij zijn mentor met zijn problemen opzadelen? Nee, daar had hij geen zin in, hij wou ook niet dat er onnodig zorgen over hem kwamen. Hij wou gewoon stilletjes door zijn leven doorglijden, zonder problemen of angsten, maar juist wel. 'Dat is een hol waar ratten zitten,' Miauwde Duskpelt, als antwoord op zijn vraag over de geur van de muizen, of nou ja.. De onbekende geur bij de muizen. 'Allereerst kun je dat merken aan de rattengeur, en aan het feit dat die niet meer zo vers is als die van het dier zelf af zou komen. Kun je het verschil in versheid tussen de muizengeur en de rattengeur ruiken? Dat van de muizen ruikt veel.. nieuwer,' Foxpaw snoof weer diep, zo roken ratten dus, die had hij wel eens eerder geroken! 'Die geur.. ken ik,' Miauwde hij verbaasd, 'Die rook ik toen ik op de hooglanden was en voor volepaw vlu-' zijn mond sloot zich weer, dat was er dus uitgeflapt. Hij moest snel iets verzinnen zodat ze er niet op door ging vragen! Mogelijke oplossingen schoten door zijn kop heen, de geur van een muis kwam zijn neusvleugels binnen, 'Eh.. Dit is dus een muizengeur?' Miauwde hij vlug en hij wees het met zijn poot aan waar hij het geroken heeft, 'Maar volgens mij is de geur een beetje oud,' Miauwde hij er aarzelend achteraan, dom, nu dacht ze waarschijnlijk dus dat je het verschil niet kende tussen een oude en nieuwe geur! Schoot er door zijn kop heen vlak nadat hij dat gezegd had. Zijn aandacht werd getrokken door gekwetter boven zijn kop, bijna als automatisch begon hij mee te neuriën zoals hij dat al vaker deed. Hij hield van vogels en hun gezang. Hij was eigenlijk een best wel muzikale en lieve kater, hij zou geen vlieg kwaad doen. Alleen, hij was nogal verlegen soms en makkelijk beïnvloedbaar, zoals nu. Hij was zo gefixeerd op het lied van de vogels dat hij Duskpelt's stem nauwelijks hoorde. 'Vogels kun je niet goed vinden met de geur, dan moeten ze vlakbij zijn. Voor vogels heb je je gehoor nodig. Soms kun je hun gekwetter ook onderscheiden, maar vaker hun verenkleed. Dit is een vink,' Het drong uiteindelijk toch tot hem door, hij keek op, 'Maar zijn hun veren dan niet ook in schutkleuren?' Miauwde hij vragend, 'Kun je in bomen klimmen, Foxpaw?' Vroeg Duskpelt hem, Foxpaw schudde zijn kop, 'Nee, nog nooit geprobeerd' Bekende hij en hij keek weg.

Ze keek even achterom, naar haar Apprentice, die duidelijk ergens mee zat. Zijn staart hing laag bij de grond en hij had niet de vrolijke glans in zijn ogen die velen wel hadden. Hij moest vast nog aan de hele situatie wennen.. Ze wilde niet laten zien dat ze wat onzeker was, ze wilde dat hij een leuke tijd zou hebben! Dus bleef ze glimlachen en was ze blij dat Foxpaw haar Apprentice was; hij scheen heel aardig en begripvol te zijn. Ze keek op toen hij zei de geur al te kennen. Dat was nieuw voor haar! Op de Hooglanden, toen.. wat? Duskpelt keek hem vragend aan, maar het werd haar al snel duidelijk dat hij er niets over wilde vertellen. 'Ja, op de Hooglanden zijn er wel wat ratten,' stemde ze met hem in. Waar zou hij het over hebben? 'Inderdaad, dat is de muizengeur, goed geroken.' Duskpelt knikte, zich nog steeds afvragend waar hij het nu over had. Vluchten, zei hij toch? Waarvan? Dat had meestal geen positieve betekenis. Ze wilde het net vragen toen hij omhoog keek en naar het vogeltje keek. Het neuriën dat erop volgde liet horen dat hij het wel vaker deed. Duskpelt onderbrak hem niet en liet hem neuriën, totdat hij zijn eigen vraag stelde. 'Vaak hebben hun veren schutkleuren, maar als je de vogel eenmaal in beeld hebt kun je hem daaraan goed onderscheiden,' legde ze uit. 'Zeg, Foxpaw.. Op de Hooglanden.. voor wie moest je vluchten?' vroeg ze voorzichtig, toch wat nieuwsgierig. Er viel een kleine stilte. Misschien was het de verkeerde vraag geweest? Duskpelt wachtte nog even, om daarna verder te praten. 'Wil je proberen of je in die boom kan klimmen,' stelde ze voor, om de ongemakkelijke stilte te breken.

Foxpaw probeerde wat opgewekter te zijn, hij wou niet dat Duskpelt vragen ging stellen. Vragen die te lastig waren om te ontwijken of te mijden met woorden, alleen, dit bleek lastiger dan gedacht. De angst voor Volepaw bleef in zijn kop geplakt zitten als spinrag aan een vacht. Haar vragende blik was niet aan zijn aandacht ontsnapt, maar hij ging er niet op in, expres niet. Hij luisterde met gespitste oren aandachtig naar wat Duskpelt te vertellen had. 'Ja, op de Hooglanden zijn er wel wat ratten,' stemde ze met hem in. 'Inderdaad, dat is de muizengeur, goed geroken.' Foxpaw begon wat trotser te kijken. Misschien deed hij het dan toch goed! Hij begon langzaam wat kwieker en opgewekter te worden. Zijn oren gingen overeind en zijn ogen begonnen te glimmen van vrolijkheid, wat meer als de oude zorgeloze Foxpaw. 'Vaak hebben hun veren schutkleuren, maar als je de vogel eenmaal in beeld hebt kun je hem daaraan goed onderscheiden,' Legde Duskpelt hem uit. Foxpaw knikte, 'Oke Duskpelt, dat zal ik onthouden!' Miauwde Foxpaw, 'Maar kun je ook vogels herkennen aan hun liederen?' Hij hield zijn kop eventjes wat scheef, kijk, dat was nou weer iets wat hij vreselijk interessant vond. 'Zeg, Foxpaw.. Op de Hooglanden.. voor wie moest je vluchten?' Deze vraag kwam onverwachts. Foxpaw legde zijn oren in zijn nek. 'Euhm.. ik.. Uhm..' Begon hij stotterend, kon hij het wel vertellen? Hij wist het niet, hij wist het echt niet. 'Wil je proberen of je in die boom kan klimmen,' Vroeg Duskpelt. Foxpaw schudde zijn kop en keek naar zijn poten, 'Nee Duskpelt..' Miauwde hij zachtjes terwijl hij zijn poten ongemakkelijk verschoof. Zou hij het haar vertellen? Ze was zijn mentor, hij moest haar wel kunnen vertrouwen! Voorzichtig keek hij op, 'Duskpelt?..' Begon hij zachtjes, 'Kan ik even met je praten?..' Oke, deze vraag klonk raar, maar hij wou geen tijd van haar nemen die ze zelf nodig had. Zo beleefd was Foxpaw ook wel weer.

Ze zag langzaam hoe hij opgewekter werd, vrolijker, alsof hij steeds meer zin kreeg in de training. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Het was veel fijner om katten iets te leren als ze het ook echt wilden.. en hij leek het echt te willen. Ze was toch geen ramp als mentor, dus. De onmiskenbare trots die in zijn ogen verscheen voelde als een beloning. Wat was er nu beter aan het zijn van een mentor dan je Apprentice zien leren, zien ontdekken en trots worden? Hij mauwde vrolijk dat hij het zou onthouden, wat haar goed deed. De terugkerende vrolijkheid werkte aanstekelijk. Haar zorgen begonnen naar de achtergrond te verdwijnen, niet bestand tegen de glimlach van Foxpaw. Hij had in ieder geval geen hekel aan haar. Ze luisterde aandachtig naar zijn vraag en knikte toen. 'Als je een goed gehoor hebt en goed observeert welk lied bij welke vogel hoort, dan is dat heel goed mogelijk,' glimlachte ze. Een kater die van gezang hield. Een verfijning die je niet vaak tegenkwam. Haar volgende vraag was echter van minder succes. Stotterend probeerde Foxpaw een antwoord te geven. Duskpelt begon een beetje te aarzelen. Misschien had ze zich niet met zijn zaken moeten bemoeien, maar ze bleef toch zijn mentor. Iemand naar wie hij toe moest kunnen komen om zijn hart te luchten {Raindrop-Ashpaw ^^} Ze kreeg een antwoord met een zachte mauw, keek in zijn blauwe ogen die al zijn voorzichtigheid in één keer uit leken te drukken. Even praten. Ze kon luisteren en hij moest wat vertellen. Duskpelt knikte. 'Natuurlijk, Foxpaw,' antwoordde ze, haar stem nog steeds wat zacht, net als eerst, om de vogels niet te storen. Wat was er aan de hand? Misschien kon ze hem helpen, als hij dat wilde. Duskpelt ging zitten, sloeg haar staart om zich heen en keek Foxpaw lichtelijk bezorgd aan, nu helemaal stil.

Foxpaw keek naar zijn poten, zijn staart had hij om zijn lichaam heen gekruld, hij hield zijn schouders hoog maar keek niet omhoog, iets wat zijn onzekerheid eigenlijk alleen maar versterkte en beter uitdrukte. Met hangende oren keek hij eventjes omhoog naar Duskpelt, zijn mentor. Hij wist dat ze naar hem zou luisteren, bij wist ook dat ze hem niet uit ging lachen of iets wat daar op leek. Maar wat hield hem dan tegen? Hij was bang.. Bang voor de gevolgen.. Heel erg bang. 'Natuurlijk, Foxpaw,' Haar stem was zacht, vriendelijk. Maar.. hij durfde niet. Met platgelegde oren keek hij omhoog naar Duskpelt. 'D-duskpelt..' Stotterde hij, 'Is het waar dat je gaat stoppen mijn mentor te zijn omdat je kittens gaat krijgen?..' Oke, deze vraag klonk heel onbeschoft in zijn oren, dus het hele verhaal kwam er met horten en stoten uitrollen, 'Volepaw die zei tegen me dat jij verliefd was op Crookedstar en dat je dan stopte met mijn mentor te zijn omdat je kittens zou gaan krijgen en toen ging Volepaw heel erg gemeen doen en me een lafaard noemen dat ik nog nooit het kamp alleen was uitgeweest.. Toen wou ik bewijzen dat ik geen lafaard was en was ik alleen naar de hooglanden gegaan maar Volepaw had me toen gevolgd en liet me heel erg schrikken, toen ging hij weer flauw doen en was ik weggerend..' Miauwde hij zachtjes, er ontbraken wat stukken uit het verhaal, maar daar kwam het wel op neer. Foxpaw keek weer naar de grond. Beschaamd, verdrietig, eenzaam. Zo voelde hij zich nu. Zou Duskpelt boos op hem zijn?

[Sorry, korte postD:]

De onzekerheid die van hem uitging was moeilijk te negeren. Foxpaw leek zich echt niet op zijn gemak te voelen, ontzettend onzeker.. Ze wilde dat ze hem kon helpen, iets voor hem kon betekenen. Als eerste kwam er een stotterende vraag. Kittens? Haar eerste reactie was in de lach schieten, een neiging die ze onderdrukte. Dat zou er vast voor zorgen dat hij zich niet meer op zijn gemak voelde, zich misschien wel beledigd voelde. Duskpelt wilde antwoord geven, maar Foxpaw's hele verhaal kwam er in één keer uit. Volepaw leek het grootste probleem voor Foxpaw. Ze had de Apprentice nooit iets verkeerds zien doen, maar.. ze hield hen ook niet iedere seconde in de gaten. Foxpaw viel stil, staarde nog steeds naar de grond. Ze kon de blik in zijn ogen niet zien, maar ze wist bijna zeker dat hij angstig keek. Ze wachtte even, om te horen of hij nog meer te zeggen had, maar er viel een stilte. Nu niet in de lach schieten of iets dergelijks.. Duskpelt probeerde Foxpaws blik te vangen, wat lastig ging omdat hij naar zijn poten staarde. 'Foxpaw,' begon ze, 'Het is waar dat ik verliefd ben op Crookedstar, maar het is niet meer dan een roddel dat ik kittens zou krijgen. Ik blijf je mentor totdat je Warrior bent,' glimlachte ze. 'Wat Volepaw heeft gedaan is.. grof. Ik heb nooit geweten dat hij zo kon doen,' fronste ze. 'Ik kan hem erop aanspreken, als je wilt,' stelde ze voor, al was ze niet zo zeker dat hij het zou willen. Misschien ging Volepaw alle woede dan weer op Foxpaw afreageren, maar ze moest toch iets doen. Ze kon hem niet zo onzeker zien zitten en dan weten dat ze niets ging doen. In ieder geval kon ze hem helpen te bewijzen dat hij geen lafaard was, maar dat zou nog even duren. Waren directe maatregelen nodig? Het zag er in ieder geval naar uit dat Volepaw Foxpaw de stuipen op het lijf gejaagd had..