Omringd door de natuur

Stilletjes verliet Dearheart het kamp. Nu ze eindelijk warrior was, voelde ze zich zo vrij als een vogel. Ze hield zo veel van de natuur dat ze het haast zielig vond om die kapot te maken. Maar ach, misschien stelde ze zich maar aan. Zacht kwamen haar poten op het mulle zand terecht, en lieten maar kleine afdrukjes achter. Mooi zongen de vroege vogels boven haar kop. En kleine konijntjes proefden van het verse gras. Dearheart glimlachte en liep verder. Als ze er tijd voor had, vluchte ze het bos in. Lekker stil en de pracht van moedernatuur was ook ongeloofelijk mooi. Een zacht windje zette op. De lange vacht van Dearheart beweegde er nauwelijks door. Ineens schoot er een haas voorbij, en ze greep er vlug naar. Toen ze hem moest doden, kneep ze haar ogen dicht. Te gruwelijk om naar te kijken. Toen hij dood was, at ze hem helemaal op en ze borg de botten netjes onder de grond."Zo, niks gebeurt...." Lachte ze hardop. Toen begon ze uitgelaten rondjes te rennen. Stofwolken stuifde achter haar op. Eindelijk kon ze al haar energies kwijt. Na een aantal rondjes te hebben gerend, kwam ze weer hijgend tot stilstand. Ineens hoorde ze voetstappen achter zich. Geschrokken draaide ze zich om, maar door de stofwolken kon ze niets zien." Wie, wie is daar?" Vroeg ze agnstig.

Duskpelt rekte zich even uitgebreid uit nadat ze opgestaan was, om de slaap uit haar lijf te verjagen en de dromen in de droomwereld te houden. Die mochten weer komen in de slaap, nu moest ze zich concentreren op vandaag. Jagen, praten, lol hebben, Foxpaw opzoeken.. De dingen doen die ze altijd deed. Maar wel even ergens anders gaan jagen dan bij de Waterval, daar kwam ze altijd al. Daar had ze ook niet zo'n zin in, dus gewoon naar.. naar.. Niet naar de Rivier, daar was ze laatst nog geweest met Blacktail. Nee, vandaag ging ze naar het Kleine Bos. Naar de ruisende bladeren en het gedoseerde zonlicht dat zachtjes de grond raakte. Naar de stilte van de natuur, vergezeld door het geluid van vogels die slechts af en toe de stilte intact hielden. Duskpelt likte haar vacht snel even. Fatsoenlijk het kamp inlopen was wel handig, niet? Ze zette koers naar de prooistapel, om daar snel een muisje naar binnen te werken. Jagen op een lege maag hielp niet echt met het respecteren van de Warrior Code: eerst de prooi naar het kamp brengen, dan pas zelf eten. Het was soms moeilijk als de honger aan je knaagde, maar ze hield het altijd wel uit. Het was gewoon belangrijk om ook voor anderen te zorgen. Haar poten begonnen weer te bewegen, leidden haar naar het Kleine Bos zonder dat ze daadwerkelijk oplette. Eenmaal daar bleef ze even stil zitten om naar de bomen, het groen, de bladeren, om haar heen te kijken. Een rust overviel haar. Nu kon ze helemaal stil jagen, geduld opbrengen.. Duskpelt begon te sluipen, richting een geluid. Misschien een kat? Nieuwsgierig stapte ze door de struiken heen, even hoestend door het stof. Een angstige stem drong tot haar door. 'Ik ben het maar, Dearheart,' lachte ze vrolijk. 'Jij ook hier?'

Verbaasd keek Dearheart op toen ze Duskpelt zag verschijnen." Haha, Hallo Duskpelt. Ik was even bang dat er een een of andere rogue me aanviel!" Lachte ze. Ze liep weg van de rook en ging in het verse gras zitten." Ik ben pas een paar dagen warrior en ik dacht dat het vandaag tijd werd voor jagen buiten het kamp en het is echt geweldig. Wel moet goed onthouden waar het kamp precies ligt." Vertelde ze enthoushiast."Ik ben 1 keertje naar de waterval gegaan en daar heb ik wat verse zalm gevangen. Dat was mijn enige vangst tot nu toe en die wilde ik vandaag gaan verhogen in het kleine bos." Voegde ze eraan toe. Ondertussen waren de stofwolken ook al weer verdwenen en een klein zonnetje brak door. Dearheart keek blij naar boven." Ha, eindelijk geen regen maar zon." Mompelde ze blij. Toen stond ze op en keek om zich heen. ha, een muisje, dacht ze. Vlug besloop ze het dier en viel aan. Na een paar goeie slagen was het beest dood. Hmm raar zeg, een muis is na een beet al morsdood. Vond ze. Toen pas drong tot haar door dat het geen muis was maar een rat. Ze schudde haar kop en legde het beest in het midden van Duskpelt en zij. Afwachtend keek Dearheart naar Duskpelt. Wat zou zij nog zeggen?

Duskpelt, de wat oudere Warrior van de twee, schoot een beetje in de lach van het enthousiasme waarmee Dearheart haar begroette. 'Ik hoop dat ik niet zo slecht ruik,' grapte ze, verwijzend naar de typische geur die eenlingen verspreidden. Zij rook naar Riverclan, net als Dearheart, en dat is ook zoals het moest zijn. Rustig luisterde ze naar Dearheart's verhaal over haar vangsten en ervaringen. Duskpelt knikte. 'Ik was ook zo blij toen ik geen Duskpaw meer was,' glimlachte ze. 'Zalm? Die zie je niet zo vaak daar. Dan ben je wel met de goede periode gekomen! De zalm is hier vaak maar enkele dagen voor ze weer naar wat verderop gaan,' lichtte Duskpelt toe. 'In het Kleine Bos heb je een goede kans om wat te vangen,' stemde de poes in. Ze keek even om zich heen toen Dearheart een prooi leek te signaleren. Zij vond er al snel nog één, door de geur van eekhoorn. Met een grijns sloop ze enkele meters verder weg, ze zou zo wel terugkomen. Het roodbruine vachtje had geen pantser dat het beschermde tegen een paar scherpe tanden en klauwen van een ervaren Warrior, zo bleek maar weer eens toen Duskpelt met het diertje tussen haar kaken terug kwam, waar Dearheart ondertussen een rat neergelegd had. Ze legde haar prooi ernaast. 'Zo, jij vangt veel aparte prooi,' merkte ze lachend op. 'Ratten verstoppen zich meestal goed. Hier zullen de kits wel lekker van kunnen eten,' bedacht ze toen, na even met haar poot in het lichaampje gepord te hebben. De zon werd al wat sterker. Vandaag zou het een mooie dag worden.

Dearheart glimlachte blij naar Duskpelt. Ze liep naar de bosjes en ging op zoek naar wat prooi. Misschien zou ze iets lekkers vinden! Al vlug drong de geur van haas haar neus binnen. Automatisch bukte ze om het dier niet te alten schrikken. Voozichtig sloop ze in de richting van de geur, die steeds sterker werd. Ineens doemde vlak voor haar neus een dikke mannetjes haas op. Maar voor Dearheart had kunnen aan vallen, was het dier al op de vlucht geslagen. Snel rende ze hem achterna. De bramentakken sloegen in haar gezicht en lieten kleine krasjes achter. Zo snel als ze kon, joeg ze haar prooi door het bos, en als er een kans was om hem te doen, greep ze die. Toen het eindelijk lukte om het dier te doden, zat haar vacht onder de klitten. Moe sjokte ze terug naar Duskpelt, met de mannetjeshaas nog in haar bek. Toen ze bij Duskpel was, liet ze de haas op de grond vallen, en begon haar bezweette vacht af te likken. Ze zou strakjes wel even een bad in de rivier nemen.

Duskpelt sloeg haar staart om haar poten, terwijl ze naar de blij lachende Dearheart keek. De jonge Warrior zat zo vol met energie, Duskpelt hoefde er alleen maar naar te kijken; dan krulde er al een glimlach om haar lippen. Plots liep Dearheart weg, waarschijnlijk had ze iets geroken. Duskpelt keek haar na; als zij ooit kits kreeg, hoopte ze dat ze net zo vrolijk en optimistisch waren als Dearheart. Ze zou zo wel terug komen, zij kon beter ook gaan jagen. De roodachtige poes liep naar de rivier en bleef daar zitten, bevroor ter plekke tot een standbeeld dat met geheven klauw te wachten zat op ook maar het kleinste spoor van een beweging. Haar groene ogen fixeerden zich op de rivier, waar het zonlicht op speelde. De kleinste glinstering kon iets betekenen en in dit geval; prooi. Duskpelt boog zich iets voorover toen ze dacht iets te zien. Het was lastig met het jagen op vissen; je moest er iets boven mikken en vooral niet vergeten dat je snel moest zijn Duskpelt was zo snel als het water, wanneer ze wilde. Dat moest geen probleem vormen. Ze dacht nu echt iets te zien; de vage schaduw van een vis die wat stil hing in de rivier, misschien wachtend op een kans om wat plankton of iets kleiners, onbekenders te vangen. Het kon Duskpelt vrij weinig schelen. Haar klauw boorde zich het volgende moment door het wateroppervlak heen en haakte zich vast in de schubben van de vis. Direct begon het arme dier te spartelen, maar haar nagels zaten in de kieuw van de prooi. De staart sloeg wild heen en weer en even dreigden de kieuwen uit te scheuren toen Duskpelt het de kant op gooide. Het spartelde fanatiek door, om weer in het water te komen. Duskpelt siste, pinde de vis op de grond en beet één keer goed door. De vis stopte bijna direct met bewegen, zodra de spieren voor een laatste keer samenspanden. Te laat. Duskpelt grijnsde en schoof de vis wat verder de kant op. Ze liep weer een stukje terug en keek om zich heen. Dit proces zou zich zo nog wel een keer herhalen. Een paar seconden later kwam een hijgende, bezweette Dearheart aan. Duskpelt knikte naar haar, met glimmende ogen. 'Mooie vangst,' snorde ze, naar de poes die er vermoeid uitzag. Hazen vangen, dat was altijd zo'n gedoe! Duskpelt keek weer even om zich heen, ze herinnerde zich die eerste keer nog.. 'Ik geloof dat het vandaag een gunstige dag is voor de jacht,' merkte ze op, kijkend nar haar eigen vis.

Dearheart knikte en gaapte even. Toen ging ze tevreden op zoek naar een muisje. Al snel vond ze het lijkje van een magere muis. Ze haalde haar schouders op, en nam het dode muisje mee naar Duskpelt."Moest even wat te eten vinden"want mijn maag knorde als een gek."Glimlachte ze naar de andere warrior. Ze at de nuis hongerig op, maar die stilde haar maag nauwelijks. Boos schudde ze haar koppje en begon een konijn te achtervolgen. Als ze nu echt zoveel moeite moest doen om aan eten voor zichzelf moest komen, dan moest dat maar. Op haar gemakkie draafde ze achter het hopsende beest aan. Blij sprong Dearheart dan eindelijk op het konijn om hem te doden. Tevreden sjokte ze naar Duskpelt om haar konijn niet alleen te hoeven op eten. Toen ze hem op at, was ze al veel minder hongerig. Ze knikte even naar Duskpelt, ten teken dat het haar gesmaakt had.

Duskpelt zag Dearheart opnieuw wegrennen. Ging ze eten? Tegen de Warrior Code.. dus Duskpelt besloot het niet te doen. Ze ging Dearheart ook niet verlinken, dat had geen enkele zin. Ze had waarschijnlijk ontzettende honger.. De poes liep weer naar de rivier, om een andere vis te vangen. De geur van de pas gevangen vis die dood op de kant lag werd al sterker. Ze zou het zo terug moeten brengen, anders werd het niets. Als ze dat gedaan had kon ze direct weer wat eten en dan met Dearheart nog wat anders gaan doen; de kleine poes vrolijkte haar op. Vaak was Duskpelt te serieus en werd het niets met wat ze deed. Vaak lette ze teveel op kleine dingen en wilde alles perfect hebben. Ze kon ook niet tegen grapjes als ze serieus ergens mee bezig was, wat veel katten vervelend vonden. Voor de rest werd ze over het algemeen een vriendelijke poes gevonden, wat ze ook wel was. Ze had geen kwade bedoelingen. Duskpelt vernauwde haar ogen terwijl ze in het water tuurde. Het geglinster van de zon leidde haar af, ze kon zich niet zo goed concentreren. Even meende ze het gespartel van een vis te zien en sloeg haar klauw het water in. Niets. Duskpelt grauwde even naar het water en ging het enkele pootstappen verderop opnieuw proberen. Ook nu hield ze het water weer goed in de gaten, probeerde erdoorheen te kijken. Wat best moeilijk was, eigenlijk. Toch meende ze opnieuw een vis te zien.. en sloeg toe. Ternauwernood raak. Ze sleepte het dier de kant op en beet het dood. Daarna legde ze het bij de andere. Dearheart was ondertussen ook weer terug. 'Zullen we onze prooi even terugbrengen? Dan kunnen de Elders zo snel mogelijk van de vis eten,' stelde Duskpelt voor, met een lichte glimlach op haar gezicht.

(Mag ik binnen vallen?)

Een grijs gestalte bewoog zich door het het lage gras, en liet de bladeren bewegen. De wind blies in de vacht van de poes, maar die trok zich er niks van aan. Haar ogen gleden tussen de bomen, en ze snoof de geuren in. De stilte was nog niet doorbroken. Maar ze meende stemmen te horen, ze spitste haar oren, en luisterde. Alweer stemmen. Ze herkende de stemmen, duidelijk Dearheart en Duskpelt. Ze liep er maar op af, en zag de twee al vlug. Ze waren aan het praten met elkaar. Fogstream bleef even wachten, maar stapte toch maar op de twee af. Het geritsel van de bladeren verraadde haar. Maar dat gaf niet. De grijze poes hield halt, voor de twee poezen voor haar. En ging zitten, haar staart bewoog zachtjes in de wind. En ze keek de andere aan. ''Hoi,'' groette ze. En rook dat de twee poezen gegeten hadden. Dat herinnerde haar ergens aan. Ze moest nog jagen voor de clan, maar om nu zomaar weg te lopen. Dat was niet zo aardig, dus Fogtream bleef zitten. In hoop een gesprekje te kunnen maken. Even was het stil, Fogstream wist zelf niet wat ze moest zeggen. Ze was niet zo goed in gesprekjes maken.

- Ja, van mij wel hoor! ^^ Sorry voor de late reactie trouwens, had het niet gezien -

Duskpelt keek naar de prooi, waar ze nog niet van gegeten had. Ze zou straks wel eten, nu had ze nog niet zo'n honger, dus dat had totaal geen zin. Ze had al twee vissen gevangen, dat zouden de katten vast lekker vinden. Alhoewel, straks moest ze nog wat gaan jagen. Alleen vis was niet genoeg! De roodharige poes duwde wat tegen de vissen, om ze recht te leggen. De wind blies door haar vacht, die ze vanochtend nog netjes gelikt had. Duskpelt grinnikte even en likte een plukje dat niet goed wilde zitten plat. Nu zag het er voor even tenminste goed uit. Ze keek even om zich heen. Dearheart had al even niets meer gezegd en zelf had ze ook niet zoveel te melden. Dearheart sprak ze best vaak, sinds ze in de Warrior's Den gekomen was. Duskpelt spitste haar oren toen een nieuw geluid haar bereikte; het geritsel van knappende takjes. Verbaasd keek ze op, niet bang omdat de overduidelijke geur die ze rook van Riverclan was. 'Hoi Fogstream,' glimlachte ze uitnodigend. 'Leuk je tegen te komen! Kom je ook vissen, of ga je vandaag anders jagen?' vroeg Duskpelt geïnteresseerd. Misschien kende de grijze poes nog een andere techniek om te vissen. Van anderen kon je per slot van rekening altijd leren, niet? Duskpelt keek Fogstream afwachtend aan, ze wist niet zoveel meer om na de begroeting te zeggen. Misschien ontstond er vanzelf een gesprekje?