I don't know what to do with this snow[.Silverkit]

Larkkit liep voorzichtig door de sneeuw. Hij vond het maar raar spul en het voelde ook nog eens zo koud aan. Het was voor hem wel duidelijk dat je er verschillende dingen mee kon doen, maar het leek hem nog niet erg prettig, omdat het koud was. Hij was nu veel liever al buiten het kamp geweest, maar hij moest nog steeds wachten tot hij een apprentice was. Het duurde gelukkig niet lang meer, maar voor zijn gevoel leek het nog manen te duren. Hij vond het dan vaak ook niks om toe te kijken hoe andere katten het kamp uit gingen en bleef zelf liever bij de andere kittens en deed mee met wat ze aan het doen waren. Hij keek daarom ook deze keer om hem heen en het duurde niet lang voor hij een kitten zag zitten. "Hey" Begroette hij de kitten nadat hij naar hem toe was gelopen.

[.Silverkit]

Silverkit zat een beetje met zijn pootjes in de sneeuw te wroeten, hij vond het nog steeds maar vreemd spul en hij kon er moeilijk aan wennen. "Hey" hoorde hij plotseling en hij keek op. Een grijze kitten keek hem aan, hij moest ongeveer even oud zijn als Silver. "Hoi" antwoordde hij een beetje verbaasd. De kitten kwam hem vaag bekend voor, hij had hem zeker eerder gezien, maar hij dacht dat hij hem nog niet echt ontmoet had. hij ging een beetje rechterop zitten. " Ik ben Silverkit," zei hij toen.

"Hoi" Kreeg hij als begroeting terug van de kitten. "Ik ben Silverkit," Nu Silverkit zijn naam zei herinnerde Larkkit de kitten zich ineens weer. "Ik ben Larkkit." Vertelde hij de kitten zijn naam. Het leek er namelijk op dat de kitten zijn naam ook niet meer wist en dat nam hij hem niet kwalijk. Hij was tenslotte ook de naam van de kitten vergeten. "Zullen we iets gaan doen?" Besloot hij maar aan de kitten te vragen. Hij had nog geen idee wat, maar dat konden ze wel verzinnen.

De kitten stelde zich voor as Larkkit. Ook dat klonk Silver vaag bekend in de oren. "Zullen we iets gaan doen?" vroeg Larkkit. "Oké" De kater stond op. Hij zat zich eigenlijk de hele dag al te vervelen en was wel in voor iets spannends. "Wat dan?" Hij keek Larkkit verwachtingsvol aan. Hij begon nu echt enthousiast te worden en sprong een beetje op zijn pootjes. "Tikkertje?", beantwoordde hij zijn eigen vraag. " Of misschien iets met de sneeuw? Daar kunnen we toch wel iets leuks mee bedenken?" Hij zwiepte zijn staart erdoorheen zodat het opstoof. Een deel ervan kwam in Larkkit's gezicht terecht. Silver grinnikte en keek met een zogenaamd verontschuldigende blik naar hem.

"Oké" Kreeg hij als antwoord. Nu was het nog kijken wat ze zouden gaan doen. "Tikkertje?" Het was duidelijk dat de kitten enthousiast was geworden en hij was er ook wat enthousiaster door geworden. "Of misschien iets met de sneeuw? Daar kunnen we toch wel iets leuks mee bedenken?" Larkkit probeerde nog de sneeuw te ontwijken die naar hem toe kwam en keek Silverkit even aan. Hij pakte wat sneeuw met zijn poot en gooide het naar de kater. Hij draaide zich om en keek nog even naar de kitten. "Probeer me maar te pakken dan." Na deze woorden begon hij te rennen. Het was nu afwachten wanneer de kater achter hem aan zou komen.

"Probeer me maar te pakken dan." Larkkit rende weg en Silver sprintte er meteen achteraan. Hij was een snelle renner, maar de sneeuw remde hem een beetje af. Af en toe probeerde hij nog wat sneeuw te gooien, maar daar hield hij al snel mee op, aangezien het allemaal in zijn eigen gezicht terechtkwam. De twee kittens renden dwars door het kamp. Op het moment dat Silverkit Larkkit een beetje had ingehaald sprong hij. Hij lande half op Larkkit en rolde toen over hem heen en nog een stukje verder door de sneeuw. "Oef!" Een beetje beduusd kwam Silver tot stilstand. Hij schudde zijn kopje en de sneeuw stoof als een soort wolkje uit zijn haren om daarna op de grond te vallen. Toen keek hij achter zich waar Larkkit gebleven was.

Larkkit keek even achterom om te kijken of Silverkit hem was gevolgd en zag dat de kitten zijn best deed om achter hem aan te komen. Hij draaide zijn blik maar snel waar naar voren, want hij was niet van plan om te gaan struikelen. De sneeuw begon hem af te remmen, want het bleef een beetje aan zijn vacht hangen die best lang was en daardoor rende hij op een gegeven moment traag genoeg voor Silverkit om hem in te halen. Plotseling voelde hij hoe Silverkit half op hem landde en dat zorgde ervoor dat hij struikelde in de sneeuw en plat op zijn buik terecht kwam in de sneeuw. Hij stond snel op en schudde zijn vacht uit en zag dat een stukje verderop Silverkit hetzelfde deed. "Gaat het goed?" Vroeg hij de kitten voor de zekerheid, want hij had geen idee of het wel helemaal goed was gegaan.

Toen Silverkit achterom keek zag hij hoe Larkkit zijn vacht uitschudde. Die had dus niks. "Gaat het goed?" vroeg hij aan Silver. "Ja hoor!" Hij keek de kater vrolijk aan en sprong op. Hij rilde even van de kou, maar probeerde dit zo goed mogelijk te verbergen. Hij keek weer naar Larkkit. " Jij bent 'm trouwens," zei hij lachend en hij rende zo hard mogelijk weg. Hij hoopte op een kleine voorsprong want hij had al wel gemerkt dat Larkkit erg snel was.

"Ja hoor!" Kreeg hij als antwoord terug. Larkkit was wel blij dat er niks was gebeurd met Silverkit, maar dat betekende nog niet dat het spel op zou houden. Dus hij moest zich klaarmaken om zo achter Silverkit aan te gaan. "Jij bent 'm trouwens," Voor hij iets nog had kunnen zeggen was Silverkit er alweer vandoor gegaan en moest hij erachteraan. Hij zette zich af in de sneeuw en begon achter de kitten aan te rennen. Hij merkte dat de sneeuw hem vertraagde, maar hij kwam wel dichter naar Silverkit toe. Alleen toen hij probeerde op Silverkit te springen gleden zijn poten onder hem weg en belandde hij op zijn zij in de sneeuw. Hij stond snel weer op om te kijken waar Silverkit was gebleven en sprintte er nog een keer achteraan om deze keer wel goed af te zetten en hij hoopte maar dat hij op de kitten terecht zou komen.

Silverkit was snel weggerend en hij hoopte maar dat Larkkit achter hem aan was gekomen, want hij begon dit spel steeds leuker te vinden. Plotseling hoorde hij en doffe dreun achter zich. Hij minderde vaart, maar bleef wel rennen terwijl hij achterom keek. Larkkit was op zijn zij in de sneeuw gevallen, maar hij stond al weer op. Maar doordat Silver achterom keek zag hij niet waar hij liep en plotseling dreunde hij tegen iets op. Bijna viel hij achterover in de sneeuw, maar hij wist nog net zijn evenwicht te bewaren. Geschrokken keek hij op, recht in de norse ogen van een oudere kat. Hij riep snel nog een "Sorry" en rende toen weer verder. Hij hoorde nog net het geïrriteerde gebrom van de kat. Silver hoopte maar dat die niet al te boos zou zijn, en als hij wel erg boos was kon hij daar maar beter snel uit de buurt zijn. Bovendien wilde hij het spel niet onderbreken. Zijn voorsprong was toch al naar de maan, en even later sprong Larkkit bovenop hem en ploften ze beiden in de sneeuw.

Larkkit was onderweg nog langs een kat gerend die niet al te blij leek te zijn, maar hij besteedde er verder geen aandacht aan. Hij zou waarschijnlijk denken dat kittens niet rond zouden moeten rennen, maar daar trok hij zich niks van aan. Eenmaal dichtbij genoeg sprong hij dus op Silverkit en samen belandden ze in de sneeuw. Hij ging van Silverkit af, want het leek hem niet verstandig om bovenop hem te blijven zitten. Hij moest nu nog proberen weer een beetje op adem te komen, want het was zijn beurt weer om weg te rennen. "Je moet mij nu weer proberen te pakken." Zei hij tegen de kitten en wachtte even op een reactie voor hij wegrende. Hij merkte al wel dat hij wat vermoeider werd, maar hij was niet van plan om op te geven.

Larkkit stond op en zei: "Je moet mij nu weer proberen te pakken." Silverkit sprong met glinsterende ogen op en knikte. Larkkit rende weg en Silver rende er weer achteraan. Hij merkte nu wel dat ze beiden moe begonnen te worden. Hij probeerde nog een aantal keer op Larkkit te springen, maar die glipte telkens voor hem weg. Ze renden al veel minder snel dan eerst en uiteindelijk was Silverkit uitgeput. "Larkkit, Larkkit!" hijgde hij: " Zullen we even stoppen?" Hij wachtte tot de kitten vaart zou minderen zodat hij hem kon inhalen.

Larkkit probeerde nog zo hard mogelijk te rennen als hij kon, maar heel hard ging het volgens hem niet meer. Hij keek ook af en toe een keer achterom, maar het leek erop dat Silverkit niet dichtbij genoeg kon komen. Misschien was het beter als ze even zouden stoppen, hij merkte namelijk zelf ook wel dat hij wilde stoppen. "Larkkit, Larkkit!" Hij vertraagde zijn vaart en keek achterom. "Zullen we even stoppen?" Hij knikte even naar de apprentice. "Dat lijkt me wel een goed idee." Het was nu nog wachten tot Silverkit bij hem kwam en hij probeerde ondertussen een beetje op adem te komen.

Larkkit stopte en Silver liep op hem af en ging naast hem zitten. Hij zweeg terwijl hij uithijgde. "Dat was leuk," zei hij even later, een beetje aarzelend. Hij vond het niet erg om met een sprong bovenop Larkkit te belanden, maar een gesprek beginnen vond hij verschrikkelijk. Het begon te sneeuwen en de kater keek omhoog naar de naar beneden dwarrelende vlokjes. Alsof hij nog niet wit genoeg was. Zijn hele vacht zat onder de sneeuw en er was amper meer een plekje grijs te bekennen. Silver schudde zijn staart zodat de sneeuw er een beetje uitviel en legde hem over zijn voorpootjes.

Silverkit was ondertussen naar hem toegekomen en probeerde ook op adem te komen. Larkkit merkte dat het ademen na een tijdje al wat rustiger werd. "Dat was leuk," Hij had het ook leuk gevonden, vooral omdat hij geen idee had gehad wat te doen. "Het was inderdaad leuk." Ondertussen begon er sneeuw naar beneden te vallen en hij schudde zijn vacht even uit om maar te proberen de sneeuw er vanaf te krijgen, maar zonder veel succes. Een van de vlokjes viel op zijn neus en daardoor moest hij niezen. "Misschien kunnen we beter ergens gaan schuilen." Hij had geen idee of Silverkit dat wel wilde, misschien wilde de kitten wel in de sneeuw blijven.

Silverkit was weer een beetje op adem gekomen toen Larkkit zei: " Misschien kunnen we beter ergens gaan schuilen." Silver vond de vallende sneeuw mooi, maar het was inderdaad wel koud. Hij knikte. " Laten we maar naar de nursery gaan," stelde hij voor. Hij stond op en probeerde de sneeuw uit zijn vacht te schudden, het lukte maar een beetje, en het maakte ook niet veel uit want waarschijnlijk zou hij zometeen weer helemaal onder zitten. Langzaam liep hij naar de nursery. Het gaf hem een beetje een magisch gevoel om zo door de vallende sneeuw te lopen, maar uiteindelijk kreeg hij het wel erg koud en ging wat harder lopen.

De sneeuw voelde best koud aan, dus ergens hoopte hij wel dat Silverkit ermee zou instemmen om ergens naartoe te gaan. "Laten we maar naar de nursery gaan," Larkkit knikte instemmend en volgde Silverkit naar de nursery. Het was best zwaar om door de vallende sneeuw te lopen. Vooral omdat er nu ook nieuwe sneeuw op de grond was gaan liggen en de sneeuw die viel bleef op zijn vacht liggen. Hij versnelde zijn pas iets, zodat ze sneller bij de nursery aankwamen en toen ze er waren ging hij snel naar binnen. Hij keek even of Silverkit hem ook gevolgd was, want ze zouden wel in de opening kunnen gaan liggen. Daar zouden ze de sneeuw kunnen zien, maar toch ook weer wat warmte van de nursery hebben.

Larkkit en Silver gingen in de opening van de nursery liggen. De kitten keek met grote ogen naar buiten. Hij had de sneeuw tot nu vooral gezien als iets irritants, maar nu hij goed naar de vallende sneeuw keek vond hij het prachtig. " Het is echt mooi," zei hij zuchtend. Meteen schaamde hij zich een beetje voor zijn reactie. " Ik bedoel..." zei hij zachtjes, maar zijn stem viel weg. Hij wroette een beetje met zijn pootjes in de sneeuw tot hij weer een stukje van de oude grond had blootgelegd, maar het was hard en koud, dus hij schoof snel de sneeuw er weer overheen. Silver legde zijn kop op zijn pootjes en staarde weer ademloos naar buiten.

Larkkit keek naast hem en zag dat Silverkit bij hem was komen liggen. Hij richtte zijn blik op de vallende sneeuw buiten en merkte dat het al wel iets harder was gaan sneeuwen. "Het is echt mooi," Hij keek even opzij naar de kitten. "Ik bedoel..." Hij richtte zijn blik weer even op de sneeuw buiten. "De sneeuw is inderdaad wel mooi, maar ook vervelend." Zei hij om het gesprek een beetje gaande te houden. Het zou namelijk een beetje raar zijn om nu stil te vallen. Alleen waar konden ze nu over praten behalve over de sneeuw?

" De sneeuw is inderdaad wel mooi, maar ook vervelend." " Ja, klopt," antwoordde Silver. Er viel een ongemakkelijke stilte en de kitten wilde iets zeggen, maar hij wist niet wat. Een gesprek op gang houden was nou eenmaal niet zijn sterkste punt, of een gesprek beginnen, of überhaupt een gesprek met iemand houden. Hij schraapte zijn keel en zocht naar een gespreksonderwerp, maar kon niks anders verzinnen dan de sneeuw. " Het is koud en je zakt erin weg en het blijft aan je haren hangen," beaamde hij. " Maar als je droog en warm zit, zoals wij nu... dan vind ik het wel leuk." Even schaamde de kater zich weer voor zijn woorden, maar toen bedacht hij zich dat Larkkit eerder ook heel gewoon gereageerd had. Hij hoopte dat hij het gesprek een beetje op gang kon houden en hij had het gevoel dat Larkkit er ook zo over dacht.