I don't know what to do with this snow[.Silverkit]

"Ja, klopt." Kreeg hij als antwoord terug. Er viel even een stilte, maar Larkkit had even geen idee wat te zeggen en bleef daardoor naar buiten kijken. "Het is koud en je zakt erin weg en het blijft aan je haren hangen," Uiteindelijk ging het gesprek dus toch verder over sneeuw. Larkkit had er niks op tegen, want zelf kon hij ook zo niks bedenken. "Maar als je droog en warm zit, zoals wij nu... dan vind ik het wel leuk." Hij was wel blij dat de andere kitten nu wat zei, maar dat betekende niet dat hij nu stil kon blijven. Dat zou namelijk nog raarder staan. "Ik ben ook wel blij dat we nu droog en warm zitten, want het is eigenlijk maar niks om door die sneeuw heen te moete ploeteren. Vooral als je een lange vacht hebt en alles aan je vast blijft hangen." Hij deed zijn best om maar zoveel mogelijk te kunnen zeggen. "En het zou waarschijnlijk ook helpen als we wat groter waren." Hij wilde het liefst zo snel mogelijk al een apprentice zijn, maar hij moest wachten. Nog wel een hele maan en het liefst wilde hij dat die maan zo snel mogelijk voorbij was.

" En het zou waarschijnlijk ook helpen als we wat groter waren." Silver knikte, hij was zelf ook behoorlijk klein, zelfs voor een kitten. " Ik wou dat ik al apprentice was," zei hij: " Het lijkt me zó leuk om te trainen. En dan mogen we eindelijk uit het kamp." Daar kun je rennen zonder tegen andere katten aan te botsen, dacht hij er en beetje beschaamd achteraan, maar hij zei niks. Het gesprek ging al de goede kant op: hij vond apprentices toch wel een leuker gespreksonderwerp dan de sneeuw, aangezien daar nu alles wel over gezegd was. " En dan mogen we jagen," vulde hij aan. Daar verheugde hij zich nog het meest op. Hij zag zichzelf al met zijn eerste vangst het kamp binnenlopen. Trots rechtop zou hij zijn prooi op de prooistapel leggen. Ja, hij had er wel vertrouwen in dat hij een goede Warrior zou worden. " Ik hoop dat ik dan een leuke mentor krijg," ging de kater verder.

"Ik wou dat ik al apprentice was," Larkkit begreep het verlangen wel. "Het lijkt me zó leuk om te trainen. En dan mogen we eindelijk uit het kamp." Hij knikte. "Ik kan niet wachten tot ik eindelijk het kamp uit zou mogen, maar we moeten nog even wachten." Zei hij. "Ik hoop dat ik een leuke mentor krijg," Dat sowieso. Als het geen leuke mentor was, dan zou hij het liefst nog geen mentor hebben. "En jagen," Hij hoopte maar dat hij goed in jagen zou zijn, want anders zou hij elke keer zonder prooi aankomen en dat was niet echt iets waar hij naar uit keek. "Ik hoop ook dat ik een leuke mentor krijg en dat ik een beetje goed ben in jagen. Ik heb namelijk geen idee of ik er wel goed in ben." Zei hij. Hij wilde wel een goede warrior worden, maar straks kon hij iets niet en dan zou het er raar uitzien.

" Ik hoop ook dat ik een leuke mentor krijg en dat ik een beetje goed ben in jagen. Ik heb namelijk geen idee of ik er wel goed in ben," antwoordde Larkkit. Silver keek hem aan. " Ik denk wel dat jij goed kunt jagen. Je bent hartstikke snel." Dat had hij wel gemerkt bij hun spel daarnet. De sneeuwbui begon weer wat minder te worden en Silver vroeg zich af of Larkkit zometeen nog verder wilde spelen. Ze hadden nu wel best een leuk gesprek, maar toch bleef de kitten het een beetje ongemakkelijk vinden, omdat hij het niet zo gewend was.

"Ik denk wel dat jij goed kunt jagen. Je bent hartstikke snel." Dat was misschien wel waar, maar was snel het enige dat je nodig had om prooi te kunnen vangen. Windclan deed het op die manier, maar met vissen had hij er waarschijnlijk niks aan. "Ik zal wel zien hoe het gaat. Je kunt tenslotte niet goed zijn in alles." Zei hij. Hij wilde het liefst wel goed zijn in alles, maar daar kon hij niet zeker van zijn. De sneeuw was al wat minder hard aan het vallen, dus ze zouden straks als het droog was wel weer naar buiten kunnen gaan. Het was dan alleen opletten dat ze niet in een laag sneeuw terecht kwamen, want dan zou het nog lastig worden.

" Ik zal wel zien hoe het gaat. Je kunt tenslotte niet goed zijn in alles," reageerde Larkkit. Dat was waar. Hij knikte. " Zullen we zo weer naar buiten gaan?" vroeg Silver aarzelend, want hij wist niet goed of de kitten dat wel wilde. "Het is al bijna opgehouden met sneeuwen," voegde hij eraan toe. Er vielen nog maar een paar vlokjes. Door de warmte van de nursery was de sneeuw in zijn vacht gesmolten en hij zat nu in een klein plasje water. Nog zo'n nadeel van sneeuw, maar hij probeerde er geen aandacht aan te besteden.

"Zullen we zo weer naar buiten gaan?" Larkkit keek even opzij naar de kitten. "Het is al bijna opgehouden met sneeuwen," Hij knikte even. "Ik vind het goed. Hier blijven liggen is namelijk ook weer niks." Zei hij. De sneeuw op zijn vacht was nu alweer gesmolten en hij had geen zin om hier in het plasje water te blijven liggen dat zich onder hem had gevormd. Hij stond op en keek naar Silverkit. "Zullen we dan gaan?" Hij had geen idee of het de bedoeling was om nu al te gaan, maar hij kon het altijd proberen.

"Ik vind het goed. Hier blijven liggen is namelijk ook weer niks." Silver knikte, blij dat de kitten het met hem eens was. "Zullen we dan gaan?" Larkkit was opgestaan en keek nu op hem neer. Snel stond hij ook op en ze liepen naar buiten, terwijl Silver dacht aan wat ze konden doen. Het was waarschijnlijk niet zo handig om weer tikkertje te gaan spelen, aangezien de sneeuwlaag nu nog dieper was en ze moeilijk vooruitkwamen doordat ze er steeds in zakten. "Misschien kunnen we nu verstoppertje gaan doen," opperde hij, er waren nu wel meer verstopplekken, met al die sneeuw, maar aan de andere kant: dan zou je onder elke sneeuwhoop moeten kijken. Hij keek naar Larkkit. "Of weet jij nog iets anders?"

Larkkit volgde Silverkit naar buiten en merkte daar meteen dat de laag met sneeuw dikker was geworden. Hij zakte er nu een stuk verder in weg en het was ook lastiger lopen, maar hij was niet van plan om op te geven. "Misschien kunnen we nu verstoppertje gaan doen," Dat was inderdaad een goede optie. Er waren veel verstopplekken, maar dat zou het ook wel weer moeilijker maken voor degene die moest vinden. Maar dat was ook wel weer een keer leuk. "Of weet jij nog iets anders?" Hij schudde zijn kopje even naar de kitten. "Verstoppertje lijkt me wel goed. Wat wil jij als eerste zijn?" Hij besloot de keuze maar aan Silverkit te geven. Beide dingen leken hem namelijk wel leuk om te zijn.

"Verstoppertje lijkt me wel goed. Wat wil jij als eerste zijn?" Silver dacht even na, het leek hem allebei wel leuk, maar uiteindelijk maakte hij een keus: "Ik ga wel verstoppen, oké?" Hij dacht alvast na over waar hij zich zou verstoppen en al snel dacht hij dat hij een goede plek had gevonden. Hopelijk lag daar ook veel sneeuw zodat hij zich daar ook nog in of achter kon verschuilen. Hij keek Larkkit verwachtingsvol aan. "Ik ben er klaar voor, begin jij met tellen?" Hij maakte zich klaar om snel weg te rennen.

"Ik ga wel verstoppen, oké?" Larkkit knikte even. Hij was het er wel mee eens, maar dan moest hij nu wel bedenken waar de meeste verstopplekken zaten en waar Silverkit zich kon gaan verstoppen Ik ben er klaar voor, begin jij met tellen?" Hij keek even naar Silverkit en knikte. "Ik zal mijn ogen sluiten en beginnen met tellen en dan mag jij je verstoppen." Zei hij en keek nog even naar Silverkit ter bevestiging voordat hij zijn ogen sloot en begon te tellen. Door de sneeuw zouden er veel meer verstopplekken zijn dan normaal, dus het was maar hopen dat hij de kitten kon vinden.

Larkkit sloot zijn ogen en begon te tellen. Even bleef Silver stokstijf stil staan, maar toen kwam hij in actie. Eerst rolde hij op zijn rug door de sneeuw, zodat zijn grijze vachtje nog witter werd. Het idee kwam net in hem op. Daarna rende hij snel weg. Ze hadden niet afgesproken tot hoeveel Larkkit zou tellen, maar de kitten dacht dat hij ruim op tijd bij zijn schuilplek was. Hij maakte het zich gemakkelijk in de sneeuw, toen hij tot zijn grote schrik iets zag. Pootafdrukken! Hij had pootafdrukken achtergelaten in de sneeuw! Dat spoor was vast helemaal te volgen vanaf hun beginplek. Zo moest het wel heel makkelijk zijn voor Larkkit om hem te vinden. Mopperend stond hij op en bedacht hij een nieuwe verstopplek. Onderweg lette hij er op dat hij zijn pootafdrukken zo goed mogelijk uitwiste met zijn staart. Zo ging hij wel veel langzamer, toen hij ongeveer op de helft was dacht de kater dat Larkkit nu wel klaar moest zijn met tellen en hij probeerde zo onopvallend mogelijk te lopen. Eindelijk was hij dan bij zijn nieuwe verstopplek. Hij was dan wel niet zo goed als de eerste, maar hij kon ermee door. Snel dook Silver nog achter een sneeuwhoop om zich nog extra te verbergen.

Larkkit telde door en stopte toen hij dacht dat Silverkit genoeg tijd had gehad om zich te verstoppen. Ze hadden namelijk geen tijd afgesproken, maar hij had Silverkit toch zoveel mogelijk tijd willen geven. Hij speurde de omgeving om hem heen af, want als Silverkit niet slim was geweest had hij pootafdrukken achtergelaten en toen Larkkit ze vond begon hij ze ook te volgen. Alleen aan het einde van het spoor kon hij maar geen Silverkit vinden. Waarschijnlijk had de kitten bedacht dat hij naar een andere plek toe moest gaan en dan zijn sporen wel uit moest wissen. Dat zou dus betekenen dat hij nu moest zoeken op alle plekken die er maar waren. Hij liep naar een volgende plek toe die een mogelijke verstopplek was, maar daar zat de kitten ook niet. Het werd toch nog lastiger dan hij had gedacht. Dan moest hij nu maar bij de volgende verstopplek kijken.

Silver zat een tijdje te wachten en hij kreeg het een beetje koud. Hij lag half in de sneeuw en natuurlijk zat het in zijn vacht, daar had hij zelf voor gezocht, maar dat vond de kater nu wel erg koud worden. Hij besloot dat hij de sneeuw maar uit zijn vacht moest schudden, hij had al een best goede verstopplek, vond hij zelf, maar als Larkkit hier achter zou kijken zou hij hem toch wel vinden. Dus stond Silver op en schudde de sneeuw uit zijn vacht. Hij sprong ook wat op en neer en rende wat hele kleine rondjes om de kou uit zijn botten te verdrijven. Daarna keek hij even om de hoek van de den waar hij zich achter had verstopt, maar trok zich meteen weer terug, want hij had een grijze vacht gezien. Hij schudde zijn kopje en sprak zichzelf beschuldigend toe. Het was vast Larkkit niet geweest, er waren hartstikke veel katten met een grijze vacht en als het Larkkit wél was geweest had die hem vast niet gezien. Toch durfde Silver niet nog eens te kijken, want stel dat het wel degelijk Larkkit was...

Larkkit had nog een paar plekken gezocht, maar had nog geen teken van Silverkit gevonden. Zijn poten voelden ondertussen al best koud aan, omdat hij constant door de sneeuw had gelopen. Hij was nu bij een den uitgekomen en hij dacht dat hij wat sneeuw zag rondvliegen, maar hij kon het ook mis hebben gehad. Het was alleen wel het proberen waard. Hij liep naar de den toe, maar onderweg leek het niet meer alsof er iets achter zit. Toch liep hij door en keek hij voorzichtig om de den heen en zag daar Silverkit. "Ik heb je gevonden!" Zei hij toen. Hij hoopte maar dat Silverkit niet al te veel van hem was geschrokken, maar daar kon hij niet veel aan doen. Het was nou eenmaal verstoppertje.

" Ik heb je gevonden!" Larkkit sprong opeens tevoorschijn. Silver schrok en sprong op, het was dus inderdaad Larkkit geweest. Aan de ene kant was hij een beetje teleurgesteld dat hij was ontdekt, maar ja, het hoorde natuurlijk ook gewoon bij het spel. Bovendien had hij daar lang genoeg gezeten. Hij lachte naar de kater. " Wil jij nu verstoppen of...?" vroeg Silver aan hem. Hij maakte zijn vraag niet af, omdat hij op dat moment niet zo snel een andere keuze kon bedenken.

"Wil jij nu verstoppen of...?" Larkkit dacht even na. Het zou ook wel leuk zijn om zelf een keer te verstoppen, maar het probleem was wel met het lange stilzitten. Alleen die gedachte schoof hij aan de kant en hij keek weer naar Silverkit. "Ik zal me wel verstoppen." Hij wachtte even op een reactie van Silverkit. "Als jij gaat tellen, dan ga ik me verstoppen." Hij wachtte tot Silverkit zijn ogen had gesloten en liep toen weg. Hij moest zijn best doen om een goede plek te vinden en ondertussen moest hij ook nog zijn sporen uitwissen. Het duurde alleen niet lang voor hij een plek onder een paar struiken had gevonden en er lag ook nog sneeuw voor, dus hopelijk zou Silverkit hem daar niet kunnen vinden.

Larkkit nam even de tijd voor hij antwoordde: "Ik zal me wel verstoppen." "Oké," antwoordde Silver. "Als jij gaat tellen, dan ga ik me verstoppen." Silver knikte, sloot zijn ogen en begon te tellen. Toen hij klaar was met tellen, draaide hij zich snel om, alsof hij verwachtte dat Larkkit daar nog stond, maar dat was natuurlijk niet zo. Hij keek even om zich heen of Larkkit soms ook pootafdrukken had achtergelaten in de sneeuw, maar dat was niet zo. Dan zat er niets anders op dan gewoon te gaan zoeken. Silverkit dacht niet dat de kitten op dezelfde plek als hij zou verstoppen en waarschijnlijk ook niet achter een andere den. Hij drentelde een beetje door het kamp, terwijl hij goed om zich heen keek en af en toe achter dingen of midden in een sneeuwhoop sprong, maar hij kon Larkkit niet vinden.

Larkkit had geen idee hoelang Silverkit erover had gedaan met het tellen, maar tot nu toe was de kitten nog niet bij hem in de buurt gekomen. Hij werd toch wel nieuwsgierig, dus hij keek voorzichtig over de laag sneeuw heen om te kijken waar de kitten was. Hij wilde namelijk wel weten of hij gevaar liep om gevonden te worden. Hij keek even naar links en rechts, maar dook toen gauw weer terug in zijn verstopplek, want hij dacht Silverkit gezien te hebben en dan kon hij niet boven de sneeuw uit blijven steken. Nu was het alleen nog afwachten of Silverkit hem ook had gezien of dat het nog langer zou duren.

Silverkit had het gevoel alsof hij het hele kamp al drie keer was rondgelopen en alles had gecheckt, maar natuurlijk waren er nog tientallen andere verstopplekken waar Larkkit kon zitten. Hij werd er onderhand een beetje moedeloos van, geduld was toch al nooit zijn sterkste punt geweest. Plotseling zag hij dezelfde grijze glimp van een kattenvachtje als hij eerder die dag had gezien, toen de rollen waren omgedraaid, dit keer midden in de struiken. Het kon bijna niet anders of dat was Larkkit. Opgewonden sloop hij ernaartoe. Hij sloeg de sneeuw weg en keek recht in de ogen van Larkkit. "Gevonden!" zei hij opgewekt, met een vrolijke grijns op zijn snuit.