Your first training! Memories... {Willowpaw, trainingstopic 1}

Gapend liep de zwarte kater uit de wariors den, zijn nieuwe thuis. De vorige dag had hij eidenlijk zijn warriornaam gekregen! Na de nachtwake was hij toch even gaan slapen. Hij had afgesproken met zijn nieuwe apprentice bij de campingang. Het deed Dyingblack denken aan zijn eerste training.. Hij plantte zich neer bij e campuitgang en wachtte op zijn apprentice. Ondertussen keek hij om zich heen, naar de bezigheden in het camp. Enkele andere warriors waren aan het ontbijten en ene enkele kitten zat buiten in de sneeuw te spelen.

~Willowpaw. Ik hoop trouwens dat je het niet erg vind dat ik 'm al aangemaakt heb ^^"

Willowpaw

Willowpaw drentelde met een Big Smile en hoog opheffende poten uit het apprentice den. 'Mentoretje plagen, mentoretje plagen, niets is zo leuk om een mentoretje te plaaageeeun. Mentoretje plagen, plage plagen, mentoretje plagen niieeets zo leuk.' Zong ze helder met stralende ogen op de melodie van "Chim chimery, chim chimery, chim chim chimroo." zong. De zilvergestreepte poes trok af en toe een stevige pluk gras uit de grond en lachte dan enthousiast, ze was net warrior geworden.. én ze had Diyingblack als mentor! geweldig gewoon!

Maar de kit herrinnerde zich de afspraak goed en ging niet haar eerste training opzitten voor wat extra uurtjes slapen, ze was geen kit meer.. damn.

Toen Willowkit bijna bij de campingang was zag ze de zwarte silhoutte van Dyingblack, 'Helllooooow' zei ze sarcastish waarna ze hem een duwtje met haar neus gaf tegen de schouder bij weze van "Ga dooor! ik wil buiten!" en keek hem met een enorme glimlach aan, ze wou buiten. 'Wat gaan we dooeeen vandaag?' vroeg ze helderzoet, ze wou Dyingblack niet direct hard op de tenen trappen ofzo.. ze wou nog steeds een goede krijger worden.

--is niets :3--

"Heloow!", zei zijn apprentice die uiteindelijk toch had besloten te komen. Dyingblack negeerde de sarcastische toon van het poesje. De grijze poes duwde tegen zijn schouder. "Wat gaan we dooeeen vandaag?", vroeg Willowpaw zoetjes. De zwarte kater glimlachte. Ergens vond hij het wel leuk dat ze zo enthousiast was. "Vandaag zullen we het territorium verkennen. We willen immers niet dat je verdwaalt!" Hij knipoogde eens naar haar. En enthousiasme werkt aanstekelijk. De zwarte kater sprong vrolijk op. Met zijn staart wenkte hij haar, en metene zette hij een sprintje in. Hij zou beginnen bij de grens met Riverclan, om van daar naar fourtrees te gaan, dan de grens met Shadowclan en tenslotte de grens met de tweebeenplaats. Daarna konden ze eens in het territorium gaan kijken, en misschien, als ze nog tijd hadden, konden ze nog wat jagen ook.

Willowpaw

De zwarte kater glimlachte, de jonge Willowpaw glimlachte opgetogen terug.. "Vandaag zullen we het territorium verkennen. We willen immers niet dat je verdwaalt!" Willowpaw grijnsde tot achter haar oren, inderdaad.. haar kenende. 'Wat gaan we dan allemaal zien? Gaan we ook al vechten? of jagen? en wat nu als we een warrior van de andere clans tegenkomen? bijvoorbeeld van de vissenclan?' de zilvergestreepte kit vuurde allemaal vragen op Diyingblack, maar kreeg geen antwoord want toen ze van de grond weer opkeek zag ze hem net de kampuitgang doorsprinten. 'Hee!' riep ze lachend terwijl ze zo snel mogelijk hem achteraan sprintte, niet van plan onder te doen. Ook al moest ze flink zwoegen om hem bij te houden.

Toen de staart van de zwarte mentor in beeld kwam sprong Willowpaw zo goed mogelijk met haar achterhand tot naast haar mentor. 'Dy..i...' hijg hijg, Willowpaw wou nog vragen wat ze altijd al had willenweten. De vissenclan.. Ze had er nog over gebekvecht met Carrotpaw. 'Dying..' pfff, vermoeiend seg! praten tijdens het lopen! 'Dyingblack, hebben de warriors van de vissenclan echt een vissenstaart, kieuwen en blinkende schubben die de sterren weerkaatsen in eenzame nachten?' vroeg ze hijgend terwijl ze naast Dyingblack rende en nieuwsgierig rond zich keek, in de ban van het landschap.

Hier had ze dus om zitten bekvechten met Carrotpaw ze geloofden het toen nog echt en wouden dus zelf net zo dapper zijn als de viskatten.. ze waren de regen en modder ingelopen en gaan dansen en rollebollen. Terwijl ze telkens riepen dat ze dappere viskatten waren.. die herinneringen! Nu was ze apprentice en moest ze leren, bak!

--af :3

"Dy..I..", hijgde Willowpaw die ook kwam afgelopen. "Dying.", de zwarte kater hield zijn kopje scheef, als om te vragen wat ze wou zeggen. "Dyingblack, hebben de warriors van de vissenclan echt een vissenstaart, kieuwen en blinkende schubben die de sterren weerkaatsen in eenzame nachten?" Zijn grijze apprentice hijgde toen ze haar vraag stelde. "Vissenclan?", vroeg de kater met een glimlach in zijn stem. "Je bedoelt de Riverclan?" Vissenclan.. Die kittens toch met hun verbeelding! En jonge apprentices, natuurlijk. "Er word gezegd dat ze dat hebben, maar het blijven nog steeds katten hoor." Hij knipoogde eens naar Willowpaw. "Maar wel katten die graag in het water vertoeven." Hij was vertraagd, maar ze kwamen aan bij de Riverclangrens. "Hier grenst ons gebied aan die van de 'vissenclan', zoals jij ze noemt." Er kon wel een glimlachje vanaf richting zijn apprentice. De kloof die hun clans scheidde gapende voor hun. Het leek een litteken in het gebied, omhult door sneeuw alsof ze het wouden bedekken. Diep beneden klonk in de zomer het gekabbel van de beek en het ruisen van de waterval, maar nu was er stilte. Voorzichtig leunde de zwarte kater een eindje over de rand, en meteen zag hij waarom het zo stil was: De rivier was bevroren. "Voorzichtig hier, Willowpaw. Een val van deze hoogte overleef je niet.", maande hij Willowpaw tot voorzichtigheid. Hij wou niet dat ze zou vallen, dat zou écht een ramp zijn. En hij zou dan de schuld krijgen.

Willowpaw

Geen schubben? dat wou ze niet geloven! Ze hadden schubben! umph! Na! Dat zal en moest Willowpaw bewijzen.. maar voor alles kwam er een tijd.

Wat later vertraagde Dyingblack en bevestigde hij dat ze zich aan de grens van de vissenclan bevonden. 'Woow' stoote de zilvergestreepte apprentiche uit van verwondering, het was prachtig. Willowpaw zetten een stap naar voren, naar de kloof. Maar Dying was er al overheen gebogen en maande haar tot voorzichtigheid. 'Ik zal het onthouden.' bevestigde Willowpaw met een zoet glimlachje, ze was zo'n bepaald type.. dat altijd alles gedaan kreeg.. en nu net bepaald op de positieve manier.. grijns.

'En daar bevinden de viskatten zich dan echt? Zwemmen ze ooit in deze bevrozen rivier? En jagen ze dan echt op die glibberige vissen? Dat kan toch niet? Is dat niet erg moeilijk? Is er al eens ruzie geweest tussen onze clans? Is de vissenclan erg groot?' Oh ja hoor, nu ze eindelijk apprentice was wou ze echt àlles weten! Ze had al veel te lang moeten wachten!

Blij drentelde Willowpaw naar de kloof en boog voorover, er goed op lettend dat ze niet té dicht bij de rand kwam. 'Helloooooow!' zong ze naar beneden. 'Zijn de viskatten thuiiehuiiis? Owdie owdie hie?'

Lichtjes klonk er een ego, grappig! Willowpaw schatterde het uit van genot en spinde luidruchtig. Wat was apprentice zijn toch zo leuk! fijnerdefijnfijn.

"En daar bevinden de viskatten zich dan echt? Zwemmen ze ooit in deze bevrozen rivier? En jagen ze dan echt op die glibberige vissen? Dat kan toch niet? Is dat niet erg moeilijk? Is er al eens ruzie geweest tussen onze clans? Is de vissenclan erg groot?" De vragen werden zo snel achter elkaar gesteld dat Dyingblack niet kon antwoordden. Willowpaw boog over de kloof en riep naar beneden: "Helloooooow! Zijn de viskatten thuiiehuiiis? Owdie owdie hie?" Zachtjes klonk er een echo. De zwarte kater grinnikte eventjes voor hij antwoord gaf. "De Riverclan zit natuurlijk niet in de kloof, Willowpaw. Dit is enkel de grens tussen hun gebied en ons gebied." Hij zwaaide met zijn staart naar de overkant van de kloof. "En om antwoord te geven op je vragen: Ze zwemmen niet in deze rivier en jagen hier ook niet, maar wel aan de rivier die tussen de Thunderclan en de Riverclan in is. En natuurlijk jagen ze ook gewoon op het land, maar anders dan wij. Zij jagen namelijk in een bos, omringt door bomen en struiken." Zelf snapte hij niet wat er zo fijn aan was om in zo'n dichtbebost gebied te leven. Dan kon je toch niet zien wat er om je heen gebeurde? En dan kon je bijlange na niet zo snel rennen als zei hier op de heide deden. "En ja, ze jagen op vissen. Hoe ze dat doen moet je niet aan mij vragen, ik ben geen Riverclankat." Hij draaide zich om, weg van de kloof en liep verder langs de grens, richting fourtrees. "Ooit gehoord van Fourtrees?", vroeg Dyingblack aan zijn apprentice. "Wel, daar gaan we nu naartoe!"n zei hij nog vlak voor hij een sprintje trok richting die vier grote eiken.

Oooh! Dus de viskatten werden niet in de kloof. Dat verklaart wat. En jagen doen ze ook al in een andere rivier.. en jagen omringd door bomen en die muffe struiken?! Jakkes! Verschrikkelijk, Willowpaw kon zich niet voorstellen hoe dat most zijn. Zij hield van de open vlaktes, die vrijheid en het rennen over de heides. Achter een of ander konijn wel te verstaan.
Willowpaw was zo in gedachte verzonke en buichte zich zo ver naar voren om die geur van riverclan op te snuiven en op te slaan in haar geheugen dat ze pas doorhad dat haar mentor wweg was toen ze zich om draaide en tot haar schrik zijn zwarte lijf over de heide zag sprinten. 'Hé!' Riep ze met speelse ogen.

De zilvergestreeptepoes dook met een grijns door haar enige poten waarna ze met behulp van haar achterhand weg sprong en een sprint inzette, zo een die ze zooooo tof vond. Gewoon alles geven en tong uit de bek meid!

'Waar gaan we heen mentor dyingblck?' Vroeg Willow met een grijns toen ze heigend naast haar mentor kwam gelopen.

Willowpaw bleef een eindje achter, maar leek hem uiteindelijk toch in te kunnen halen. Dyingblack grijnsde en dacht bij zichzelf: "Mooi, rennen kan ze toch al." "Waar gaan we heen mentor dyingblack?", vroeg zijn apprentice hijgend. De zwarte kater keek haar even aan en vertraagde een beetje, zodat ze kon volgen. "Naar fourtrees.", antwoordde hij. De vier bomen kwamen in zicht, en langzaamaan vertraagde hij meer en meer. Toen ze vlak voor de vier majestueuze bomen stonden, remde hij af tot hij stilstond. Daar wachtte Dyingblack op de grijze poes. "Ik neem aan dat je al van fourtrees gehoord hebt?"

Willowpaw remde net op tijd af naast Dyingblack. 'eu.. Ja ja. Het zijn vier grote bome.. Iets met vergadering elke maanhoog en euu... De vissenclan, de shadowclan, de thunderclan en de windclan!' hakelde de jonge apprentice nadenkend. 'eu.. Mentor? Wat is fourtrees eigenlijk?' zei Willowpaw al snel met een schuldbewuste blik, ze was nooit een kit geweest die het geduld had om de hele geschiedenis van de clan en alles aan te horen.

--sorry. Wat kort

'eu.. Ja ja. Het zijn vier grote bome.. Iets met vergadering elke maanhoog en euu... De vissenclan, de shadowclan, de thunderclan en de windclan!' , antwoordde zijn apprentice hakkelend. Maar al snel vroeg ze: "eu.. Mentor? Wat is fourtrees eigenlijk?" De zwartekater keek even in haar schuldbewuste ogen en zuchtte. Toen hij apprentice was, had hij al vele verhalen gehoord over fourtrees. Mar goed, misschien kon ze er niets aan doen. Hij haalde diep adem en begon vertellen: "fouttrees zijn deze vier grote eiken, en zoals je zei, word hier elke maan een bergadering gehouden voor de vier clans."

Willowpaw knikte bedachtzaam zodat hij wist dat ze het begreep. Ze had het dan toch ongeveer juist.. al een geluk. Er was nog een belangrijke vraag die in de apprentice haar hoofd speelde, maar als ze hem zou stellen wist ze dat ze een verwijtende blik toe geworpen zou krijgen.

Willowpaw was nu eenmaal nooit echt in de geschiedenis van alles rond de clans geweest.. gaf haar maar spelen met de andere kits en vooral veel zingen. Dan pas was ze content. Maar nu was ze apprentice, en ze wou nu eenmaal eens echt haar best doen, eens een goede krijger worden die iets waard was voor de Windclan.

'Hoe zij de clans, de vier clans, eigenlijk ontstaan Dyingblack? Of zijn ze er altijd al geweest?' Vroeg Willowpaw met haar zoetste stem en haar allerbreedtste glimach aan haar zwarte mentor.

toen de zilvergestreepte poes dat had gezegd wou ze vooral maar al te snel het onderwerp afsluiten, zodat ze weer kon verdergaan met waar ze mee bezig was, de wereld verkennen en ontdekken.

"Hoe zij de clans, de vier clans, eigenlijk ontstaan Dyingblack? Of zijn ze er altijd al geweest?", vroeg de jonge apprentice. Dyingblack keek haar even aan, nadenkend. Dat was eigenlijk best een goeie vraag.. Uiteindelijk antwoordde hij: "De clans zijn er al geweest zolang dit woud er al is. Het helpt ons al generaties lang om te overleven, en ervoor te zorgen dat ons leven nut heeft." De donkergrijze kater glimlachte naar haar en stapte weer verder, tot hij tussen de vier grote eiken stond. Recht voor hen zag je nu al een stuk Thunderclan, die ervan hield om tussen de bomen te blijven. "Zie je dat grote woud daar, recht voor ons?", vroeg hij, een half oog gericht op Willowpaw. "Dat gebied is van Thunderclan. Ken je ze?"

~laat, sorry x'd

Willowpaw keek zijn mentor met een glimlach aan tuurlijk ken ik de ThunderClan! Ik ken alle vijf de clans. ThunderClan,Shadowclan,Riverclan,Windclan en Vissenclan! Ow.. Daar klopt ergens iets niet,denk ik.' De jomge zilvergestreepte apprentice keek haar zwartachtige mentor met een onschuldige glimlach aan die leek te zeggen van""eet me niet op, ik ben maar een klein lief meisje." ondertussen bleef een kil briesje waaien door de vele hogen bomen met hun talloze bladeren,, wat Willowpaw een claustrofobish gaf. Was ze maar weer in de grote uitgestrekte velden van Winddcan..

"Tuurlijk ken ik de ThunderClan! Ik ken alle vijf de clans. ThunderClan,Shadowclan,Riverclan,Windclan en Vissenclan! Ow.. Daar klopt ergens iets niet,denk ik.", antwoordde Willowpaw. Dyingblack keek haar glimlachend aan. "Nog niet zo lang geleden waren er inderdaad vijf clans in het bos, als je Starclan daar hoog boven ons niet meetelt.", zei hij, zijn blik op de hemel gericht. "Weet je welke clan de vijfde was? En wat er mee gebeurt is?" Ze was waarschijnlijk nog een kleine kitten geweest toen het gebeurd was, dus heel zeker of ze het zou weten was hij niet. Ook voelde hij zich niet helemaal op zijn gemak, zo onder de bomen. Ze zouden snel weer terug gaan naar het open veld en het Thunderpath bekijken, de grens met Shadowclan. Ze zouden op hun hoede moeten zijn, er waren namelijk nogal spanningen tussen de twee clans op het moment...

Dyingblack keek de jonge apprentice met een barmhartige glimlach aan, Willowpaw glimlachte terug. "Nog niet zo lang geleden waren er inderdaad vijf clans in het bos, als je Starclan daar hoog boven ons niet meetelt.", zei hij, zijn blik op de hemel gericht. Willowpaw volgde zijn voorbeeld en keek ook naar de hemel 'hmm mm' murmelde ze instemmend "Weet je welke clan de vijfde was? En wat er mee gebeurt is?" De zilvergestreepte poes fronsde en kneep haar ogen toe. Ze dacht diep en diep na, tot het haar terug te binnen schoot 'ja! Of toch gedeeltelijk. De SkyClan! Er was toch een groot gevecht en iets van een brand?' Willowpaw was toen nog erg klein geweest warschijnlijk, of nog niet eens geboren. Maar ze had er al wel eens iets over gehoord bij de warriors. 'Maar vertel het me terwijl we naar ergens anders gaan! Ik heb het doodsbenauwd onder deze bomen.' stelde Willowpaw voor terwijl ze duidelijk maakte dat ze graag weg wou door "ongeduldig" met haar poten op de grond te trapellen en zo wat plukjes nog lichtbesneeuwd dor gras uit de grond te trekken.

"ja! Of toch gedeeltelijk. De SkyClan! Er was toch een groot gevecht en iets van een brand?", antwoordde de grijze poes enthousiast. Dyingblack knikte instemmend. "Heel goed!" Hij zag dat Willowpaw stond te trappelen op haar plaats, en ze vroeg: "Maar vertel het me terwijl we naar ergens anders gaan! Ik heb het doodsbenauwd onder deze bomen." De donkergrijze kater grinnikte eventjes zachtjes en ging haar voor richting de shadowclan grens. "Nog niet zo héél lang geleden was er de Skyclan. Hun gebied leek erg op dat van Thunderclan. De katten die in deze clan leefden hadden sterke achterpoten en zaten bijna altijd in de bomen, hoog boven de grond. Hoe ze zich daar op hun gemak voelen, weet ik ook niet." Hij glimlachte even en ging toen verder: "Het was de avond van een volle maan. De Skyclan katten die mee geweest waren naar de grote vergadering, keerden terug naar hun camp. Daar was het chaos. Er schoot vuur zo de lucht in, is mij vertelt, als een brandende vuurpijl. Katten vluchtten naar buiten. Duststar, de vroegere leider van Skyclan, is het camp ingegaan en heeft zoveel mogelijk katten weten te redden. Zelf is hij omgekomen in de brand. De katten, die geen thuis meer hadden, vluchtten weg, terug naar Fourtrees. Daar verspreidden ze zich. De katten van de Skyclan zijn bij de andere clans gaan wonen. De meeste bij Thunderclan, waarschijnlijk omdat hun territorium het meeste op hun vroegere lijkt. De deputy van Skyclan was Silverfang, die nu deputy van Thunderclan is. Skyclan was niet meer." Hij haalde diep adem en keek weer naar zijn apprentice. Ondertussen waren ze aangekomen bij de grens met Shadowclan, en met zijn donkergrijze staart gebaarde hij Willowpaw om te stoppen. "Weet je waar we nu zijn?"

"Het ruikt als Shadowclan.", antwoordde Willowpaw. De donkergrijze, bijna zwarte kater glimlachte en knikte. "Inderdaad, heel goed!" Hij stapte wat verder langs de grens van hun gebied en gebaarde Willowpaw om achter hem aan te komen. "Men zegt dat de harten van de katten van Shadowclan verkild is door de koude noorderwind. Veel vriendelijke katten kom je er niet tegen. Als je ooit een Shadowclan tegenkomt," hij keek zijn apprentice doordringend aan, "Vertrouw hem NOOIT. Shadowclan is onbetrouwbaar. Ze zijn getraind om anderen te misleiden."

~Sorry van de late reactie x'D

Willopaws ogen werden groot en rond van verbazing, nee dat zou ze niet vergeten! Getraint om te misleiden, verachterlijk!

"Zijn ze dan zooo erg?" vroeg ze met geschokte piepstem terwijl ze argwanend om zich heen keek, bang dat er plots een Shadowclanner tevoorschijn sprong en haar aan stukken zou scheuren!
"Vertel eens iets over de Shadowclan.. een verhaaltje?" vroeg ze met een hoopvol maar voorzichtig piepstemmetje, haar oogjes glinsterden opgetogen van spanning.

Dat leek haar nog eens een sluwe, enge clan!

-ook erg laat, door de exames. Eind volgende week zal Willow weer springlevend en actief worden. Dan heb ik eindelijk gedaan met de exames.