Time heals wounds [Dyingblack]

De jonge elder die sinds een lange tijd moederkat was hinkte vermoeid door het territory heen. Ze had pas een van haar kittens verloren en was er nog steeds depressief van. Aan de andere kant was ze toch weer gelukkig,haar kittens waren oud genoeg en zouden al snel apprentice worden. Dat zou betekenen dat ze binnenkort terug plaats moest nemen in de elder's den. Al snel dwaalde haar gedachten af naar haar gestorven kitten,Silverkit. De kitten was nog zó jong! Ze kon net zoals haar siblings opgroeien en warrior worden,maar uiteindelijk had iets of iemand haar leven beëindigd en zij wist wel wie. Whitelion. Ze had zelf voor hem gestaan en zelf haar dood gezien toen de witte kat haar had aangevallen,echter had ze het overleefd en gehaald. Ze had wel door dat Whitelion té veel betrokken was bij de dood of gewonde katten. Waarom zag de Clan dat niet dat híj het gevaar was? Gevaar voor iedereen? Met een ruk keek ze op en zag een zwarte gedaante. Ze ontblootte haar tanden en ging in zover ze kon haar 'beste' vechtpositie staan. 'Wie ben je en wat moet je?', grauwde de grijze poes,de eerst zo vriendelijke poes was veranderd naar een ijzige en kille kat die iedereen zou kunnen doden als het moest. En nu stond ze hier,klaar voor een aanval om de dood van háár kitten te wreken.

+Dyingblack

Zachtjes liep hij naar Cinderfell toe. Zìjn Cinderfell. De dood van hun kitten had hen allebei veranderd, dat was duidelijk voelbaar. Hij zou niemand die ook maar iéts kwaads in de zin zou kunnen hebben in de buurt van de kittens.. En van Cinderfell. "Wie ben je en wat moet je?", grauwde de grijze poes hem toe, klaar om aan te vallen. De donker grijze kater kromp ineen en staarde naar de grond. "Ik ben het..", fluisterde hij zachtjes, hopend dat ze hem zou herkennen.

De kater liep op hem af,een zwarte met blauwe ogen. "Ik ben het..",fluisterde de bekende stem zachtjes. Het werd allemaal te veel voor de jonge elder en ze zakte ineen. 'Waarom? Waarom heeft StarClan dit gedaan? Waarom deed StarClan niks!', klonk haar hese stem. De grijze poes verloor haar laatste geloof in StarClan. 'StarClan is niet lager meer de Clan die ik geloof! Laat staan dat ik daar ooit mee wil samen jagen!', de stem van de grijze poes klonk kil,ijzig en boos. Iets dat normaal niks voor haar was.

De jonge poes zakte ineen. Dyingblack liep dichter naar haar toe en ging naast haar liggen, terwijl zijn donkere staart zachtjes over haar rug gleed. Hij zei niets, lied haar uitrazen. "Waarom? Waarom heeft StarClan dit gedaan? Waarom deed StarClan niks!" Haar stem klonk hees, maar ook kil, een ijzige toon die hij nog nooit bij haar gehoord had. "StarClan is niet lager meer de Clan die ik geloof! Laat staan dat ik daar ooit mee wil samen jagen!" Hij zocht de ogen van de jonge grijze elder. Er glansde een traan in zijn ooghoekje en Dyingblack legde zijn kopje op Cinderfells koppie, zoals ze vroeger altijd deden. "Because Starclan gives and Starclan takes", fluisterde hij zachtjes. Ja, zijn geloof in Starclan was heilig en zou nooit gaan.

Toen de kater naar haar keek zag ze een traan in zijn ooghoek. De kater legde zoals vroeger zijn kopje op de hare. "Because Starclan gives and Starclan takes", fluisterde hij zachtjes. Ze wist dat het geloof van de kater nog erg sterk was,maar de hare was weg. Haar groene ogen stonden dof en verdrietig.

~Flut,sorry~

Onderwerp: Re: Time heals wounds [Dyingblack]