I wish I knew.. [MOONGAZE]

Verslagen stonden zijn groene ogen en zijn normaal zo machtige en grote kop hing bijna. Zijn hart was naar zijn poten gezakt. Duststar.. De waarheid lag nog altijd zwaar op zijn hart en langzaam hief hij zijn hoofd op naar de hemel."Stupid Mousedung.." Mompelde hij langzaam en slikte verslagen.”Brother..” Mompelde hij en schudde zijn hoofd. De weken had hij eindelijk normaal kunnen ademhalen maar nu voelde hij zichzelf walweer veel verder wegzakken. Langzaam draaide hij zijn hoofd en keek iets op naar Silverfang. Hij was de kater gevolgd als een van de vele katten maar Silverfang had er alles voor gedaan hun een goed thuis t egeven na de dood van Duststar zodra de naam door zijn hoofd schoot slikte hij half en sloot zijn ogen samen met een grauw zijn klauwen in de grond slaand. Waarom was hij die verdomde brand niet ingesprongen inplaats van Duststar? Dan was hij tenminste nog gestorven toen er nog iets recht stond in zijn hoofd. Langzaam likte hij langs zijn lippen en keek even op. En dan was er nog het onderwerp Suntail. Hij had haar misleid en misbruikt en uiteindelijk was ze alleen gestorven. Hij had haar inde steek gelaten en eigenlijk kon hij het zichzelf nooit vergeven. Ze zuchtte even en schrok op zijn kop langzaam omdraaiend naar de donkere poes die tegen hem aan botste en hij schoot half overeind. ”Sorry.” Mompelde hij in een lage toon en slikte even haar aankijkend. ”M..Moongaze right?” Mompelde hij niet compleet zeker en glimlachte even. Voor zo ver het kon.

Langzaam trilde de oogleden van een jonge tortie poes terwijl haar geest naar bewustzijn getrokken werd. zuchtend rekte ze zich uit en keek de den rond die nu even leeg was in vergelijking met de meeste nachten. Sinds katten uit de Skyclan erbij waren gekomen was het een stuk drukker geworden. Ze voelde zich er alleen maar ellendiger onder. Ze hield totaal niet van de drukte en werd er zelfs bang voor. Snel stond ze op en liep de den uit en keek om zich heen. Zonder een woord te zeggen richtte ze haar groene ogen op de grond en begon richting de uitgang te lopen, alleen om tegen iemand op te botsen. Geschrokken tilde ze haar kop op en zette een paar passen achteruit zodra ze de kater zag. ''S...Sorry.'' stamelde ze en liet haar kop zakken om zijn blik te ontwijken. ''Ja mijn naam is Moongaze.'' zei ze zacht en zette nog een stap achteruit, niet wetend of het goed of slecht was dat ze tegen hem opliep. ''Het spijt me echt, ik had moeten kijken waar ik liep.'' Zei ze en slikte even, haar ogen op haar witte pootjes houdend.

Zacht zuchtte de enorme kater terwijl hij in stilte de poes in zich op nam. Ze zag er uit als een hoopje ongeluk dat met een klein zettje zichzelf al van een klif zou smijten maar op een vreemde manier had Danger niet de zin om het uit te proberen. Sterker nog hij moest een drang onderdrukken om zijn poot om haar heen te slaan en een warm woordje te prevelen. Was hij het nu dus echt helemaal aan het verliezen? Waarschijnlijk want een halve glimlach vormde zich rond zijn donkere lippen en hij schudde zijn massale kop. ”Ik zou me moeten verontschuldigen.” Fluisterde hij zacht. ”Ik hoor hier niet te zitten.” Hij glimlachte even en kwam omhoog. ”D..” Voor het eerst in zijn leven stokte hij bij zijn naam en heel even bleef hij haar aanstaren. Hij was niet gevaarlijk, of was hij dat nou wel.. Hij was geen monster en toch had hij die doden op zijn geweten staan. Besluiteloos kneep hij even zijn ogen samen voor hij ze langzaam opende en haar aankeek. ”Dangerdance.” Mompelde hij zacht en probeerde iets breder te glimlachen wat in een of andere akward scheve bek eindigde. ”Het maakt echt niet uit Moongaze.” Mompelde hij zacht en duwde langzaam en voorzichtig haar kopje iets op met zijn donkere poot. ”Hey het maakt niet uit.” Mompelde hij zacht en keek haar nu wat rustiger aan.

Ze kon er nu echt niks aan doen dat ze bang was voor de grotere kater. Ze was zelf nu niet echt de grootste en aan hem was duidelijk te zien dat je hem niet boos moest maken. Zodra de kater zijn kop schudde ademde ze even diep in en boog haar kop al voor wat er ging komen. Ze wist dat ze fout had gezeten en ze zou alles kunnen accepteren wat haar kant op kwam. Maar zodra ze zijn stem hoorde keek ze even geschrokken op, had hij dat nu echt gezegd? Ze opende haar mond om hem tegen te spreken maar sloot hem zodra de kater omhoog kwam. Nerveus tikte haar staartpunt tegen de grond en ze slikte voor ze even wegkeek, terug naar haar witte voetjes. Zijn maalde door in haar hoofd en zen knikte alleen maar half, wetend dat hij een van de voormalige SkyClankatten was. Haar ogen schoten wijd open zodra hij haar kop optilde met zijn poot even even vreesde ze de poot. "Echt niet?'' Vroeg ze verlegen en slikte voor ze toch even goed keek naar hun beide voeten. Ze kon het niet stoppen om heel voorzichtig haar poot half naast die van hem te zetten en hem toch terug te trekken. Ze vroeg zich af of zij nu gewoon klein was of hij precies zoals ze dacht veel groter. Nerveus schuifelde ze iets naar achteren maar liet haar kop niet zakken, in plaats daarvan keek ze om zich heen, nog altijd liever weg willend uit het kamp. "Ik..." Ze viel even stil en schudde haar kop. Wat wilde ze nu eigenlijk zeggen, wat kon ze zeggen?

De grote rossige kater knikte even zacht en keek haar aan. "Ik meen het uk." Voor hij het door had was het woord er al uit en hij sloeg zijn poot voor zijn mond. "Sorry." Mompelde hij geschrokken en schudde zijn hoofd. Zo sprak hij vroeger dan wel katten aan maar nu kon hij het echt niet maken. Silverfang zou hem afmaken als de ex Deputy hoorde dat hij zo tegen een Thunderclan poes sprak. Even zuchtte hij en staarde naar hun poten. Langzaam trok hij zijn poot op en keek even op naar haar voor hij langzaam zijn grote poot op de hare zette. Hij slikte zodra er een rilling door zijn ruggengraat gleed maar glimlachte. "Jij?" Vroeg hij langzaam iets ontspannend en trok zijn poot weer op en schudde met zijn kop wat was hij aan het doen?

Ze bleef hem aankijken en trok haar mondhoeken ietsjes op tot hij weer sprak. Onbewust stapte ze achteruit en staarde hem aan. Ze wist even niet hoe ze het moest opvatten, wetend dat ze klein en waardeloos was maar waarom nu ook anderen het weer moesten benadrukken deed het oude ellendige gevoel weer opkomen in haar. Ze hoorde zijn verontschuldigingen hoorde ze niet eens maar ze schudde haar kop, proberend de oude stemmen weg te werken uit haar hoofd. Ze kromp in elkaar zodra ze zijn poot bovenop die van haar voelde, zich alleen maar kleiner voelend. Ze slikte zodra ze zijn stem hoorde en schudde weer haar kop voor ze een stap achteruit zette. "Nee, niks." Zei ze en stond op om zich iets om te draaien. "Ik ga wel weer, moet nog dingen doen." Zei ze zacht maar met een nerveuze toon voor ze slikte en weer heel even opkeek. "Zal voortaan beter uitkijken." mompelde ze en liet haar kop zakken voor ze haar poten heel langzaam begon te bewegen.

Hij had het verneukt absoluut en vreselijk verneukt. Zodra hij haar blik zag voelde hij zichelf half in elkaar krompen en hij kneep zijn ogen even samen. Adem in adem uit. Kom op Dang wat the Mousedung ben je aan het doen. Waarom laat je jezelf zo gestoord maken door dit kind. Hij ademde uit en opende zijn ogen opnieuw. "Moongaze." Mompelde hij en kwam overeind en zette zijn poot voor haar tengere lichaam. "Kan ik helpen?" Mompelde hij langzaam doelend op de 'dingen' Hij moest toch verdomme eens laten zien dat hij iets van een Warrior was. "Nee i kmoet uitkijken." Mompelde hij nogmaals en trok zijn poot iets weg toen ze begon te lopen zijn blik verbaast en gepijnigd.

Ze wilde, nee ze moest hier weg of ze zou helemaal gek worden. Ze zou zelfs bereid zijn de drukte van het kamp weer in te gaan om deze angst weg te werken. Ze hoorde zijn stem maar wilde eigenlijk een volle sprint trekken om weg te komen. Waarom was ze dan ook blijven staan? Waarom moest ze iemand weer een kans geven, ze had kunnen weten dat het weer zo zou aflopen. De enige die ze had vertrouwd waren Crossfire en Swiftheart maar de tijd dat ze achter hen kon schuilen was over. Ze kon nergens meer schuilen, voor niets en voor niemand. Ze deinsde onmiddellijk achteruit zodra zijn poot haar wegversperde en staarde hem even geschrokken en met lichtelijke angst aan. "Ik moest alleen maar jagen," stamelde ze zacht en slikte voor ze haar ogen even dichtkneep. Ze haalde opgelucht adem zodra zijn poot iets verschoof en ze kon lopen. Ze was stom geweest, maar was ze dat niet altijd? Ze wist niet of hij achter haar aan zou komen, maar als hij dat niet deed kon ze tenminste een sprint nemen. Als hij wel achter haar aankwam wist ze echt niet wat ze moest doen, ze kon moeilijk teruglopen naar het kamp om daar te gaan zitten na wat ze net had gezegd.

Wat deed dit kind met hem? Hij begreep het niet. Hij wou het begrijpen en tegelijk helemaal niet. Hij wou haar neerslaan en op de grond drukken. Maar dan alleen om haar niet los te laten. "Wacht!" Riep hij bijna geschrokken datze echt zou verdwijnen maar hij bleef achter met lege poten. Hij staarde naar hoe haar slanke lichaam verdween. Verder maar hij kon zijn lichaam neit bewegen om achter haar aan te gaan. "Moongaze.." Mompelde hij langzaam en liet langzaam zijn achterlichaam op de grond zakken voor hij zichzelf achterover smeet om op zijn rug te landen. "Suntail what the hell is going on in my mind."Mompelde hij en schudde zijn kop. "Hiddentear." Siste hij zacht de naam duidelijk op zijn tong proevend en knipperde even. "Crowpaw.." Zijn dochter. Wat had hij.. "Moongaze.." Het was de laatste naam die in zijn hoofd bleef handen en hij zuchtte zacht. Verslagen.

Hoewel ze wegliep van hem bewogen haar poten niet zo snel als dat ze behoorden te doen. Ergens hield iets haar tegen om het nu op een lopen te zetten maar ze wist niet wat het nu eigenlijk was. Ze was bang voor de kater, zonder twijfel kon ze dat zeggen. Maar hij gedroeg zich meer dan vreemd, bijna gewoon vriendelijk zoals de rest hoewel hij dingen zei die haar juist afschrikte. Het voelde alsof hij alle slechte dingen helemaal niet zo slecht bedoelde en ze eigenlijk per ongeluk eruit gooide. zodra ze hem hoorde roepen bleef ze verstijfd staan, slikkend. Langzaam draaide ze haar gevlekte kop om en keek naar hem, afwachtend of er iets kleinerends achteraan kwam jegens haar maar tot haar opluchting bleef dat uit. Langzaam draaide ze zich om en slikte voor ze haar slanke en kleine pootjes terug sleepte maar toch op een afstandje bleef staan. ''Waarop moet ik wachten?'' Vroeg ze zacht en slikte, zijn blik volledig ontwijkend. Zoals ze nu zat, op afstand van hem, voelde ze zich toch iets minder klein. Toch bleef ze naar haar eigen poten starend, niet zeker wetend of het een goede keus was geweest om terug te keren. ''Ik zei toch dat ik alleen maar moest jagen?'' Mompelde ze even half tegen zichzelf maar ook tegen hem.

Hij slitke en schudde zijn grote kop heen en weer voor hij diep inademde en keek haar geschrokken aan zodra ze terug kwam. "Moongaze." Mompelde hij bijna geschrokken en keek haar aan. "I..Ik weet niet." Mompelde hij en voelde iets dat hem liet schrikken. angst.. onzekerheid. Hij wou niet dat ze weg ging. Niet opnieuw. "Kan ik mee?" Vroeg hij tenslotte bijna radeloos en bleef haar recht aankijken al verliet hij snel genoeg haar blik om naar de grond te gaan staan staren. "Ik had je niet willen laten schrikken. Sorry." Mompelde hij wetend hoe klein hij overkwam maar hij wou haar niet wegjagen. niet opneiuw

Licht tikte ze met haar staart tegen de grond, nerveus wachtend op de volgende reactie en misschien wel neerbuigend opmerking die ze gewend was van iedereen. Ze bleef wegkijken zodra ze haar naam hoorde, ze wilde hem niet aankijken. Langzaam zakte haar kop af en ze zuchtte zacht, maar de toon van zijn vraag deed haar opkijken en ze slikte even. Twijfelend keek ze hem aan en keek even naar haar pootjes voor ze haar schouders weer ophaalde. ''Tuurlijk,'' Mompelde ze maar wetend dat ze toch ook anderen een kans moest geven zelfs al wist ze niet wat ze moest denken. Ze draaide zich langzaam helemaal om, klaar om weer te vertrekken voor ze zacht voor zichzelf snoof. ''Het zal wel, ben niet anders gewend.'' Zei ze zacht en staarde voor zich uit voor ze langzaam toch gewoon begon te lopen. Ze kon nu niet rennen, nu moest ze wel met hem gaan jagen.

Langzaam keek de de bengaalse kater even op en zuchtte zacht maar liep langzaam achter haar aan toen hij haar stem hoorde en glimlachte even. Dit maal zeker wetend dat hij veel beter op zijn passen moest letten. Ze leek absoluut zo.. Breekbaar dat hij bang was een verkeerde stap te zetten en haar opnieuw angst aan te jagen. Hij wou beter doen in zijn leven niet iedereen hem laten haten zoals in zijn vorige clan. Een nieuw begin. Een nieuwe start en een nieuwe hoop. "Het was nooit mijn bedoeling Moongaze." Mompelde hij en keek even naar zijn grote poten. "Ik ben ook niet anders gewend dan.. Hoe ik doe." Hij grinnikte even half maar schudde daarna zuchtend zijn brede kop. "Vergeef me." Mompelde hij zacht en keek haar even aan. "En bedankt dat ik mee mag."

Ze trippelde zo snel mogelijk door, bijna intens bang voor de massieve kater die haar volgde. De woorden die hij tegen haar zei drongen nauwelijks tot haar door, ergens werden ze verdrongen door de angst die elke dag door haar hoofd heen raasde. Waarom had zij nou nooit een normaal leven kunnen leiden door haar zuster, want zij was werkelijk de aanstichtster van al haar angst. Als zij haar gewoon met rust had gelaten had ze nu als trotse warrior rond kunnen lopen door het kamp en vrolijk met iedereen kunnen lachen. Nu zat ze vast in haar hoekje en ver weg in haar gedachtes. Zonder een woord te zeggen zwiepte ze even afwezig met haar staart voor ze zich afzette om over een tak heen te springen voor ze haar schouders ophaalde. "Sure," Mompelde ze zacht maar zakte zonder waarschuwing door haar poten en liet haar staart half zakken voor ze ermee zwiepte om hem op afstand te houden. als ze nou dit nog goed kon doen kon ze haar gezicht in de clan weer een beetje vertonen naar haar gevoel.

Hij staarde even naar haar rug en een vreemd gevoel van zorg trok opnieuw door zijn spieren. Ja hij merkte duidelijk haar angst op maar dat liep normaal hand in hand met wantrouwen richting hem van elke kat die hij kon. En nu.. Nu was het zo puur en vol angst. Alsof hij haar al met zijn massieve klauwen onder zich had gedrukt. Alsof hij al bezig was met langzaam het leven uit haar persend via een gapende wond in haar keel. Maar ze stond en liep. Ze ademde en sprak. Waarom voelde hij dan toch dit vreemde gevoel. Het was geen trots als hoe hij een leven nam. Het was zorg. Had hij fouten gemaakt. Haar van streek gemaakt door zijn botte gedrag of was ze van nature zo? In zijn hoofd maakte hij langzaam maar zeker de notitie om zodra het kon met een wat meer bekende thunderclan kat te spreken over haar situatie. Misschien zou hij dan toch beter op haar in kunnen werken. Zodra ze sprak trok hij zijn oren even op en slikte. In stilte knikte hij naar haar en zakte door zijn grote poten om langzaam door het nieuwere territorium te sluipen zijn ogen te fixeren op elke beweging die hij zag en uiteindelijk zodra hij de muis door had zette hij vol af en met een machtige beet maakte hij het diertje af. Hij trok zijn kop op en glimlachte naar Moongaze. "And that's one."

Ze slikte en liet haar kop hangen terwijl ze stilletjes doorliep. Wat kon ze zeggen of doen wat niet zou uiten op een antwoord dat haar minderwaardig liet voelen. Niet dat iemand het ooit zou doorhebben, er was niemand die zijn ogen op haar hield of wilde zien wat er aan de hand was. Nu was ze moe, en zelfs sinds Whitepaw haar had gered uit de rivier was ze niet hetzelfde. Ze was toen nog een apprentice maar zelfs nu had ze het gevoel dat ze hier niet thuis hoorde. Ze was het leven eigenlijk al helemaal zat geweest het werd haar weer standaard teveel. Ze slikte en sloop iets dichterbij voor ze schrok en hem zag bewegen, daar ging haar kans om haar gezicht te laten zien in het kamp. Ze was nu zelfs slechter dan een van de nieuwste katten die het territoria niet eens goed kende. Ze kwam langzaam omhoog en sleepte haar poten langzaam achteruit voor ze zich omdraaide en slikte. ''Oke,'' mompelde ze zacht en staarde naar een ander bosje meerdere meters verderop. ''Ik ga daar denk kijken.'' Zei ze zacht en liep langzaam weg voor ze haar staart net boven de grond liet hangen terwijl ze luiep.

De bengaalse kater keek langzaam op naar haar en hij slikte terwijl de muis uit zijn mond viel. "W..wou jij?" Mompelde hij nog minder snappend van de poes en staarde naar de muis. "Hier." Mompelde hij snel en duwde het lijkje naar haar toe. "Als we niets meer vinden heb jij m gevangen." Mompelde hij en glimlachte. Al zou Silverfang vast niet blij zijn als hij zonder prooi thuis kwam. Maar iets zei hem dat de poes er nog een groter probleem mee zou hebben.

-gawd gomen zo klein-

Ze slikte en wendde haar kleine kop af zonder antwoord te geven terwijl ze haar klauwen even in de grond sloeg voor ze opschrok en hem wantrouwend aankeek. Ze wilde best geloven dat hij het meende maar ergens in haar achterhoofd schreeuwde er iets dat ze het niet kon vertrouwen. Niemand zou zoiets voor haar doen, zeker niet iemand die pas net in de Clan was. Ze wist dat zij nog beter hun best moesten doen om te bewijzen dat ze waardig waren binnen de Clan. ''Nee,'' mompelde ze zacht en slikte. Waaroun zou een andere problemen moeten krijgen omdat zij niks gewoon kon doen. ''Ik ga wel voor mezelf jagen.'' Zei ze zacht en zette zich af om even over een stam heen te springen en geruisloos te landen op haar pootjes.

Hij slikte even en bleef haar aanstaren niet snappend hoe iemand hem zo in de war kon brengen, hem zo ondersteboven kon smijten. Verslagen bleef hij haar aankijken voor hij zijn kop schudde. "Het is geen probleem Moongaze. Alsjeblieft neem het van mij aan." Fluisterde hij iets zachter en liet zijn kop zakken. "Please." Mompelde hij nog zachtjes en duwde het met zijn neus naar haar toe maar schoot omhoog toen ze weg sprong. Verslagen bleef hij achter met het grijze lijkje aan zijn poten en wist dat hij niets meer kon doen. Langzaam ging hij zitten en zwiepte met zijn donkere staart over de grond. Diep groene ogen gericht op de plek waar zij verdwenen was. Zo bleef hij zitten, zo bleef hij wachten en hopen dat ze terug zou keren..

Haar lichtgroene ogen staarden naar de grond voor ze slikte en haar ogen sloot. ''Nee, ik zei toch ik jaag wel voor mezelf.'' Zei ze en zwiepte met haar staart voor ze onbewust in elkaar dook zodra ze wist dat ze uit zicht was. Waarom deed hij dit, hij zou zoals ieder ander moeten zijn. Ze slikte en trok even een diep spoor met de klauwen die niet gemaakt waren om te vechten. Ze bleef zo staan tot de geur van een vogel in haar neusgaten drong, samen met die van een eekhoorn. Twijfelend bleef ze staan voor ze door haar poten zakte en zo stil als ze kon naar voren sloop. Ze moest en zou dat ding te pakken krijgen. Zorgvuldig zette ze haar pootjes neer en staarde bijna strak naar de staart van het dier zodra het op een staartlengte van haar af was. Ze verzette haar achterpoten voor grip en zette zich af om snel het dier neer te drukken met haar klauwen en bijna zachtaardig haar tanden in diens nek liet zakken. Ze hief haar kop omhoog en staarde naar de lucht voor ze het opraapte en stilletjes maar weer terugliep. Ze sprong weer over de stam heen en liet haar eekhoorn maar gewoon vallen voor ze zich weer omdraaide en op de stam sprong. Ze durfde bijna geen woord te zeggen, te bang dat het kleine beetje rust in haar hoofd aan puin werd gelegd.

Onderwerp: Re: I wish I knew.. [MOONGAZE]